Jeśli Kostucha istnieje jako postać, to niestety nie po każdego zdąży. Bo co np. z ofiarami zamachów, morderstw czy różnych katastrof... Gdyby przychodziła po każdego, to podczas czegoś takiego musiałaby biegać między wszystkimi ofiarami, żeby się wyrobić 
Raczej nie byłaby bardziej zajęta niż osławiony Święty Mikołaj 6 grudnia który musi rzekomo odwiedzić niemalże każdy dom na całym świecie w przeciągu jednej nocy - do tego do każdego ładując się przez komin
. Tak, oczywiście wiem, ,że Mikołaj nie istnieje...
Ale do czego zmierzam. Nie ma tylko jednej Kostuchy. Są pomocnicy, zastępcy. A są nimi niektóre starsze dusze. Dlatego też napisałam wcześniej, że chciałabym być taką postacią po śmierci o ile po śmierci coś jest. Nie mam zamiaru zastępować Śmierci ale jakbym mogła przejąć część jej "zleceń" byłoby zabawnie, przynajmniej przez pierwsze kilkanaście wieków zanim sama zdecydowałabym się pójść dalej. W końcu ile można siedzieć w niebie i słuchać aniołków?
I może kiedy Kostucha nie może przyjść, bo zmarły umarł zabity przez kogoś i w momencie śmierci jego ciało było obserwowane tak, że Kostucha nie mogła podejść niezauważona (załóżmy, że kiedy Kostuchę zobaczy żywy śmiertelnik, to wyświetla jej się napis "game over" i nie przechodzi misji pomyślnie), to dusza zmarłego zostaje na Ziemi, bo urzędnik nie pokwitował śmierci jej (duszy) ciała...
Z tym się zgodzę. Takie duchy mogą być wynikiem błędu, zaniedbania odpowiedzialnej za nie Kostuchy która po prostu nie przyszła do nich kiedy był na to czas. Możliwe jednak także, że delikwent był zbyt uparty by dać się poprowadzić dalej i Kostucha dała sobie z nim na jakiś czas spokój. "Jak zmądrzeje to go podrzucę przy okazji odprowadzania innej duszy".
Nie ma jednak możliwości by Kostucha nie mogła przyjść ze względu na bycie "pod obserwacją". Ludzie z reguły nie mają wglądu w świat astralny a nawet jeżeli znalazłaby się taka osoba - Śmierci to nie obchodzi. Ma zadanie do wykonania i to się liczy. A jak jakiś człek się gapi to niech się gapi. Co to ma do rzeczy? Nic jej nie zrobi. Puki co żaden człowiek nie potrafi tak silnie ingerować w świat astralny.
Jakby ktoś się miał czepiać - nie tyle wierzę w to co piszę ile chcę w to wierzyć. Chrześcijanie mają swoją bajeczkę o piekle i niebie. Ja mam prawo do własnej bajeczki o Kostuchach. 
W końcu i tak do śmierci nie przekonamy się jak jest naprawdę a wymyślać możemy i zamianę w tęczowe latające jednorożce.Swoją drogą widzę, że wywiązała się tu dyskusja o tym, że każdego spotka po śmierci to w co wierzy. Zgadzam się w zupełności. Przy czym, nie chodzi tu o samą wiarę a raczej przekonanie. Jak np. ktoś wierzy w piekło i niebo to trafi tam gdzie jego zdaniem (a raczej zdaniem jego duszy) bardziej się nadaje. Dlatego też uważam religię chrześcijańską za bardzo niebezpieczną. Wpaja wiernym, że niemal na każdym kroku popełniają grzech za który trafią do piekła o ile się nie wyspowiadają i nie będą szczerze go żałować (a nie wierzę, by ludzie szczerze żałowali wszystkiego, co kościół uważa za grzech). Później taka osoba umiera i sprowadza sama na siebie piekło wierząc, że tam właśnie powinna trafić za te wszystkie swoje rzekomo złe uczynki. Najmniej ryzykowną "religią" w tym przypadku wydaje się być ateizm. Delikwent umiera i zapada w nicość. To jak zaśnięcie. Czy żałowalibyście nocy w której nie doświadczyliście snu gdybyście nigdy nie mieli się obudzić by uświadomić sobie ten fakt? Nie sądzę. A w taki właśnie wieczny bezsenny sen zapadają ateiści.
Niemniej jednak piekło dla złodziei w którym kradną wydaje mi się dość płytkim rozumowaniem. Czy złodziej to tylko złodziej? To, że kradnie decyduje o całym jego jestestwie? A jeżeli kradnie bo nie ma pieniędzy by wykarmić rodzinę? Jeżeli kradnie by przeżyć? Jeżeli kradnie bo nie wie ,że to złe? Czyny nie zawsze określają przekonania. Nawet myśli nie zawsze określają przekonania... I tu dochodzimy do pytania:
No dobrze, ale skoro idziemy tam, gdzie wierzymy, a ja nie wierzę w piekło, to i tak tam mogę trafić?
Odpowiedź brzmi - i tak i nie. Wszystko zależy od tego, jak mocna jest ta niewiara. Jeżeli uparcie powtarzasz sobie "Przecież to nielogiczne, nie ma żadnego piekła, Bóg nie mógłby być tak okrutny, nie ma diabła, to wszystko wymyślili ludzie ,mogę robić co chcę..." a jednocześnie gdzieś tam w sercu zadajesz sobie pytanie "A co jeżeli rzeczywiście piekło istnieje? Popełniłem przecież tyle złych uczynków... wystarczająco by tam trafić... " obawiam się, że może tak się stać. W takim przypadku radzę błagać Boga o wybaczenie albo kompletnie wybić sobie z głowy te bajeczki o piekle
. Bo skutki takiego stanu zawieszenie według teorii o dostosowaniu mentalnym mogą być tragiczne - choć na szczęście nie nieodwracalne.
A tu mamy dodatkowe zadanie dla istot pokroju Kostuchy - wyciąganie delikwentów z piekła w które sami się wplątali
. Epizod taki też miałam i poszło mi nieźle (dusza wyciągnięta). Ale tu znowu wchodzimy w świat moich snów a mam wrażenie, że mało kogo tak właściwie to interesuje
- choć ja osobiście uważam moje sny za przedłużenie moich własnych przekonań i myśli. Sprawdzanie jakby to wyglądało w praktyce.
