Skocz do zawartości


Zdjęcie

NASA zamierza zbombardować Księżyc

Rozpoczęty przez thewake , 18.06.2009 - 20:36

  • Zaloguj się, aby dodać odpowiedź
99 odpowiedzi w tym temacie

#16

Chessman.
  • Postów: 1031
  • Tematów: 11
  • Płeć:Mężczyzna
Reputacja ponadprzeciętna
Reputacja

Napisano

Stawiam że misja zakończy się niepowodzeniem, rakieta zostanie przechwycona przez obcych :) Nie podoba mi się takie ingerowanie w księżyc. Czy są tam obcy czy nie to już inna sprawa.
  • 0

#17 Gość_c✪nvers

Gość_c✪nvers.
  • Tematów: 0

Napisano

Skoro księrzyc jest sztucznym tworem to słońce to taka wielka żarówka xD

Poza tym wyobraź sobie aby obcy mieli zbudować taką wielką planete z metalu ile musieli transportować ten metal i budowac ta planete.... zajelo by im to kupe czasu i na pewno nawet z punktu nowoczesnej technologi bylo by to raczej trudne. Misja NASA na ksierzyc była sfingowana więc nie ma co przesłuchiwać ścierzek dzwiękowych ....
  • 0

#18 Gość_Muhad

Gość_Muhad.
  • Tematów: 0

Napisano

Oj słaba Twoja wyobraźnia. Słaba..
  • 0

#19

thewake.
  • Postów: 218
  • Tematów: 10
  • Płeć:Mężczyzna
Reputacja Nieszczególna
Reputacja

Napisano

moze maja mozliwosc materializacji przedmiotow? ;) robia cos z niczego ;) gdyz energie da sie uksztaltowac :) aco nas otacza? wiecie sami :)
  • 0

#20

22z.
  • Postów: 555
  • Tematów: 28
  • Płeć:Mężczyzna
  • Artykułów: 1
Reputacja ponadprzeciętna
Reputacja

Napisano

moze maja mozliwosc materializacji przedmiotow? ;) robia cos z niczego ;) gdyz energie da sie uksztaltowac :) aco nas otacza? wiecie sami :)


Tez sie z tym zadzam zgadzam.
  • 0

#21 Gość_radoslaw

Gość_radoslaw.
  • Tematów: 0

Napisano

Dołączona grafika


It has been established beyond all reasonable doubt that the Moon is not what it appears; that it is not just another satellite orbiting a planet, Earth, but an entity which has thrown the minds of some of the greatest thinkers and scientific brains into a quandary and bewilderment unprecedented in the history of astronomy. Why haven't you heard about this? Another government cover-up? How could Moon mysteries have anything to do with government secrecy, and moreover could it relate to the suppression of the space programme?

Let us outline some of the extraordinary anomalies and mysteries surrounding this puzzle. Clearly not all data will be equally reliable but the abundance of interrelated information nevertheless gives an overall picture which can be determined with some certainty. The first academic enigma must surely be that the Moon is apparently in its wrong orbit for its size. However, this would presumably be based on its assumed density. Technical reports claim a density of 3.3 for the Moon compared with 5.5 for Earth. Astronomy data indicates that the internal regions of the Moon are less dense than the outer, giving rise to the inevitable but outrageous speculation that it could be hollow. The eminent scientist Carl Sagan, a typical sceptic, made the statement, 'A natural satellite cannot be a hollow ob-ject'. But meaning here that if it is hollow, it is not a natural satellite---and therefore artificial.

Possibly the strongest evidence for it to be a 'hollow ob-ject' comes from the fact that when meteors strike the Moon, the latter rings like a bell. More specifically when the Apollo crew in November 20, 1969 released the lunar module, after returning to the orbiter, the module impact with the Moon caused their seismic equipment to register a continuous reverberation like a bell for more than an hour. The same effect occurred with Apollo 13's third stage which caused the Moon to ring for over three hours. So what's going on with the Moon?

Two Soviet scientists, Vasin and Shcherbokov, have spent much of their careers examining the facts compiled on lunar phenomena. Their conclusion is that the Moon is artificial, possibly a hollowed-out planet, and that it was steered from some distant region of the galaxy into a circular orbit around our planet (hence the extraordinary mystery of rock and Moon-dust age variations). They claim that intellectual life has existed in the Moon for eons.

In 1968 as Apollo 8 moved into orbit around the Moon, the astronauts spotted a colossal extraterrestrial ob-ject, which then had disappeared on the next orbit. Photographs were taken, of course, but not released to the public. On another occasion when the lunar excursion module was down to 4-5 miles from the Moon's surface astronauts witnessed a UFO suddenly rise from a crater and rapidly disappear. In 1969 Aldrin was checking the lunar surface from orbit, when two UFOs appeared, moved towards the Apollo rocket, hovered nearby, then to Aldrin's utter astonishment the UFOs joined to form one entity. Furthermore, astronauts of Apollo 11 saw a spacefleet of UFOs lined up in a crater. Almost every Moon mission involved encounters with UFOs or UFO sightings, not to mention the discovery of many bases on the Moon's surface. Renowned astronomer Patrick Moore discovered over one hundred dome-like buildings. In fact, about one thousand such bases, dome-like structures of diameter around 700 feet, have been witnessed. Astronomy records extending back 200 years indicate no such artifacts until about the 1950s (remember the book Alternative III?). Many of the UFO encounters by the astronauts were stated to be of a positive nature in which unintrusive assistance was given.

It has been found that asteroids and meteors not only create shallow craters on the Moon's surface but produce a convex floor to the crater instead of concave as expected, supporting the idea of a rigid shell. Countless other pieces of evidence from astronomers and NASA scientists began to reveal that some 2-3 miles down there appear to be dense layers of metal---which would explain why the craters were convex. But the most astonishing conclusion is that the only theory which can completely explain all the anomalies is that the Moon is hollow with a shell about 20 miles thick---mostly metal. Note that mascons (higher concentrations of mass) found in the marias cause fluctuations in gravity and have never been satisfactorily explained.

Moreover, these structural anomalies were supported by two publications, one Time Magazine, which unwittingly revealed the gravity value of the Moon relative to Earth by publishing the distance from Earth to Moon of the null point between them, indicating a gravitational force some 60 -70 % of Earth. Furthermore, some people noticed the feeble plumage of the rocket exhaust as the module rose from the Moon's surface---explained away by NASA as due to the vacuum. But what about some of the telltale and suspicious features observed during the first Armstrong and Aldrin Moon landing. The American flag was seen briefly to wave in ... a breeze? But we are told there is no air on the Moon. The flag was then starched. Also we saw dust kicked up by the astronauts clearly drifting in . . . what? Dust particles do not drift in vacuum---they cling together. And what about the feeble leaps of the astronauts off the Moon's surface---were their spacesuits and backpacks really so heavy? The Moon is supposed to be about one-sixth the gravity of Earth.

Thus we now know that air is present, and the feeble rocket exhaust could not be due to a vacuum. Moreover, the exhaust was apparently too weak to account for the necessary power to escape from such a gravitational pull in relationship to the size of the module, which was not large enough to contain the necessary fuel to escape the Moon's high gravity. Was antigravity propulsion secretly being used as a booster?

The covert government have long since sent 'astronauts' into outer space in antigravity spacecrafts. They apparently had the so-called cosmospheres about 40 years ago, some larger than the old and massive dirigibles. They seized the antigravity research data from the Nazis, and have since then reverse-engineered captured spacecrafts and negotiated deals with aliens involving antigravity technologies.

The more thorough have been the investigations of the Moon the more bizarre the results have been. Probably one of the most startling was that moonquakes occurred like clockwork. Moreover, the fluctuations on each occasion were the same. This is impossible for natural conditions which always obey fractal distributions. Furthermore, a study of rock samples reveal an age of 5.3 billion years, and that not only is the Moon older than the Earth, estimated to be about 4.6 billion years, but that it is older than the solar system (and by theoretical standards as old as the universe).

What about the surface of the Moon? Several television viewers wrote explaining that they spotted one of the astronauts pick up what appeared to be a glass bottle and remark, 'My God, I don't believe it, look at this . .. ' Then the television screen went blank. Other viewers observed the extreme difficulty astronauts had when drilling down a few inches into the Moon's marias and that when the drill bit was pulled out, metal shavings were visible. Rocks were found to contain brass, mica, titanium, and elements uranium 236 and Neptunium 237 not previously found in nature.

Astronomy literature reports the sighting of a 12-mile bridge-like structure over the Sea of Crisis in 1954 by John O'Neile, and in the 1950s astronomer Jessup realised that UFOs had bases on the Moon (and so does the government of course). Other strange lunar phenomena are: the observation by Dr. Frank Harris of a black body on the surface, 250 miles long and 50 miles wide; clouds and lightning; strange moving shadows and ob-jects, and spire-like structures thousands of feet high; a huge boulder with tracks (behind it) from inside a crater to the rim (uphill); the shrinking, over a period of time, of the crater Luna from six miles in diameter to one and a half miles; 'hill' effects in craters appearing and disappearing in a few hours; over 800 substantial observations made by scientists of blinking and flaashing lights; the results of NASA photographs of the lunar surface, indicating several large pyramid structures, strange rifts in the surface with entrances, massive girders, machinery and some 1000 kilometre blocks of metal, tears in the surface, revealing massive interior 'plumbing', huge crosses a mile long, and enormous excavating equipment. Professional astronomers have gradually been discouraged from investigating these observations, referred to as Transient Lunar Phenomena, and all such Fortean observations are now only of interest to the amateur.

Our satellite has long since been established as being extremely dry but this information has been contradicted by the appearance of clouds on the surface. On one occasion a cloud of water vapour appeared covering more than 100 square miles. And it has been reported that strange clouds appear at lightning speed. The capture theory that the Moon was pulled into its orbit by the Earth was once favoured but the circular orbit of the Moon invalidated it. As already mentioned the Moon is the wrong size and in the wrong orbit. It is too big and too far out. It does not rotate relative to Earth; the same side always faces the Earth. And what about the amazing 'coincidence' of the eclipse phenomenon. The position and size of the Moon is precisely that necessary to eclipse the Sun's disc.

Scientific experts, including NASA investigators believe that the Moon is hollow---it is the only explanation. The velocity of sound has been found to increase with depth and at 40 miles it is too fast for the speed of propagation through rock substance. 'Spaceship Moon' is the brainchild of the two Soviet researchers but many others agree with the theory, including NASA scientists at JPL and an Oxford University physicist. The capture theory is now back in favour but with a significant adjustment that the Moon was steered into orbit.

It might be worth a comment on the recent 'conspiracy theory' that astronauts never actually went to the Moon. DVDs and television programmes have proffered that, in particular, photographs allegedly taken on the Moon were faked. In fact one can see clearly in the photographs that the shadows of ob-jects on the Moon were not parallel as they would be if the shadows were cast by the Sun, rather than by studio lighting. Further evidence has been given. But we may know from earlier suspicions that NASA has a propensity for faking scenes---for example, the view of the interior of the shuttle faking an outer-space mission when actually on the ground. Thus the conclusion, and personal opinion of the author, is that both scenarios are correct: astronauts did land on the Moon, and NASA has produced faked photographs.

Was the space programme cut because further encounters with UFOs might blow the government cover-up? Even more important than this, allowing the public to increase their confront and interest in the subject of extraterrestrials would eventually lead to a worldwide awakening of the human race's true heritage, the causes of our downfall, the falsification of our history, and ultimately the disclosure and eradication of the control mechanism.

We see that the Moon mysteries are intimately bound up with extraterrestrial sightings and involvement, in particular, the conclusion of the two Russian scientists that the Moon is artificial and hollow. Is this a favourable omen for the human race or a harbinger of something more ominous. Why was the Moon directed to retain continuously a dark side? A side of the Moon we never see. Also police records referring to increased crime during the full Moon are commonplace. A study of ET material of which literature today abounds, strongly indicates that the nature of the Moon has a sinister purpose and plays a role in manipulating man's evolution.

In fact, if we include relevant data from extraterrestrial material transmitted by Ashayana Deane (see other articles for more information on this source) taken from a now vast body of advanced scientific knowledge about the universe, life and man's downfall, it is made clear that the Moon is another of the many components of the Beast machine (see Cosmic Map article), and does indeed play a sinister role. The natural matter of the Moon came from a very large planet, Maldek (or Marduk), which orbited our Sun thousands of years ago between Mars and Jupiter. It was inhabited by a thriving civilisation which degenerated to such a degree that the planet was destroyed. The asteroid belt is a product of the many fragments; also Wormwood (Bible), referred to as Battlestar Wormwood by ETs (see Planet X article).

We can tentatively assume now that the Moon consists of a metallic framework which has been packed by pieces from Maldek, forming the spherical shape but is essentially hollow. Similarly for Wormwood. Thus the Moon contains energies and coding (frequency patterns) supporting the original ET agenda for assimilation of our planetary system and in fact the whole time matrix. Further programmes emanate from the moon, such as one to cause unnatural hormonal/menstrual cycles in women to produce more children---thus losing control over when to have children. The purpose being to keep a plentiful stock of DNA for their genetic experiments (the human DNA, that is, its original template is valuable to these spiritually-fallen ETs).

In fact, not only does the Moon affect the tides of Earth but the blood in living organisms. A separate source of information (channelling) refers to the Moon as being an electromagnetic computer which can be programmed intelligently, such as to influence the feminine cycle (as also mentioned above in the Deane material), and has been transmitting signals to maintain our DNA for aeons.

http://www.redicecre...01jan/moon.html

pozdrawiam

p.s.

trochę po polsku dla młodzieży:

Fragment książki BOGOWIE ATOMOWYCH WOJEN
Czyli nowe spojrzenie na historię ludzkości
Autor: Dr Miloš Jesenský

Tytuł oryginału: Bohové atomových válek
Pierwsze wydanie: Ústi nad Labem 1998
Przekład z języka słowackiego - Witold Baranowicz ˆ

"
Kiedy Program Apollo został pomyślnie zrealizowany i ogłoszono większość wyników badań, okazało się, że istnieją fakty, które mogą wskazywać, iż nie tylko Ziemia, lecz i część naszego Układu Słonecznego była przed wielu tysiącami lat zniszczona w wyniku wojny atomowej.
Jednakże, jeżeli chodzi o interpretację odkrytych faktów, opinie uczonych są podzielone. Staranny przegląd literatury dotyczącej badań przestrzeni kosmicznej wydaje się świadczyć, że uczeni są zakłopotani wynikami uzyskanymi zarówno w radzieckich/rosyjskich, jak i amerykańskich programach badawczych.
Z drugiej strony obserwuje się istnienie także tendencji do ignorowania lub wręcz pomijania tych danych naukowych, które wskazać by mogły, że olbrzymie kratery na Księżycu, Marsie, Merkurym i Wenus nie powstały w wyniku działania naturalnych zjawisk, takich jak upadki meteorytów, asteroidów i komet lub działalności wulkanicznej, lecz w wyniku eksplozji nuklearnych, miliony razy potężniejszych niż te, jakich można oczekiwać po najpotężniejszych bombach wodorowych dnia dzisiejszego. Pomimo lądowania ludzi na Księżycu, nie wiemy dotychczas, co było przyczyną zniszczenia jego powierzchni oraz powstania na niej tak olbrzymiej ilości kraterów. Uczeni amerykańscy przyznali[289], że jakiś nieznany kataklizm musiał spowodować zniszczenie powierzchni Księżyca i planet.[290]
Brytyjski astronom o światowej sławie Gilbert Fielder z zespołem współpracowników poddał analizie statystycznej położenia i częstotliwości kraterów na powierzchni Księżyca. Uzyskane wyniki wskazują wyraźnie, że kratery nie pokrywają Księżyca w sposób bezładny i przypadkowy, czego można by oczekiwać przy założeniu, że powstały one w sposób naturalny. Okazuje się, że kratery te tworzą określone i logiczne wzory. Występują mianowicie w parach, lub tworzą łańcuchy, szeregi lub równoległoboki.
Pary kraterów lub kratery bliźniacze składają się z dwóch niecek o tej samej wielkości. Uczeni zauważyli, że w miarę, jak średni promień tych kraterów zwiększa się, rośnie także odległość pomiędzy nimi. Zjawisko to jest trudno wytłumaczyć w oparciu o teorie o naturalnym ich pochodzeniu.[291] Z drugiej strony, jeśli na Księżycu miała miejsce wojna nuklearna, wówczas padające bomby mogłyby tworzyć na jego powierzchni określone wzory lejów. W takim przypadku oczywiście, im większe byłyby zrzucane bomby, tym większa odległość miedzy nimi byłaby potrzebna dla uzyskania maksymalnego efektu destrukcyjnego.
Liczne kratery tej samej wielkości tworzą także ciągi i łańcuchy, ułożone wzdłuż jednej linii i skierowane w określonym kierunku. Istnieje wyraźne podobieństwo między tymi łańcuchami kraterów na Księżycu, a łańcuchami lejów po bombach zrzuconych w Wietnamie przez amerykańskie bombowce B-52.[292]
Kratery księżycowe występują również w grupach po cztery jednakowej wielkości – tworząc równoległoboki. Wyraźnie widać, że im większe są ich średnice, tym większy tworzą one równoległobok. Niektóre równoległoboki pokrywają obszar tysięcy kilometrów [kwadratowych] księżycowej powierzchni. W przypadku wojny jądrowej, celem tworzenia takich figur geometrycznych byłoby całkowite zniszczenie życia w ich obrębie. Współczesne ICBM[293], zarówno radzieckie/rosyjskie, jak i amerykańskie[294] wyposażone są przynajmniej w 4 głowice nuklearna każda[295] i zaprogramowane prawdopodobnie w taki sposób, aby ich eksplozje tworzyły właśnie równoległobok.[296]
Powszechnie niemal wiadomo, że około 90% wszystkich kraterów na widocznej stronie Księżyca oraz na niektórych obszarach Marsa[297] koncentruje się na wyżynach lub [lądach] kontynentach, niewiele natomiast znajdujemy ich na morzach. Fakt ten trudny do wyjaśnienia w inny sposób, z punktu widzenia teorii o starożytnej wojnie jądrowej staje się zupełnie zrozumiały. Jeśli bowiem w księżycowych i marsjańskich morzach znajdowała się kiedyś woda, to życie inteligentne musiało skupiać się na lądach. Stąd obecność lejów i kraterów na tych obszarach jest w pełni uzasadniona, jako rezultat tej morderczej wojny, w której niszczono przede wszystkim duże skupiska mieszkańców w głębi lądu oraz miasta portowe i nadbrzeżne.
Twierdzenie niektórych geologów, że kratery , które niegdyś pokrywały powierzchnie księżycowych i marsjańskich mórz, uległy zniszczeniu przed milionami lat w wyniku stopienia w skrajnie wysokich temperaturach, wydaje się mało prawdopodobne, tym bardziej, że przyczyna powstania tego piekła o temperaturze milionów stopni ciągle stanowi tajemnicę.[298] Nie można ponadto pominąć faktu, że około 10% księżycowych kraterów jest zlokalizowana właśnie na terenie mórz i nie uległy one stopieniu.[299] Być może powstały one wówczas, gdy zniszczono podwodne miasta. W każdym razie teoria stapiania w dalszym ciągu nie wyjaśnia występowania kraterów w parach, szeregach, równoległobokach, itd.
Jednym z najdziwniejszych rodzajów kraterów obserwowanych na Księżycu są te, które posiadają „promienie” o długości setek kilometrów. Niektórzy uczeni utrzymują, że takie utwory jak: Tycho, Kopernik i Arystarch powstały w wyniku eksplozji, które miały miejsce nad powierzchnia Księżyca. Ponieważ ich „promienie” przebiegają po powierzchni innych kraterów, jest możliwe, że stanowi to rezultat wybuchu specjalnego rodzaju bomb, które zrzucono pod koniec wojny nuklearnej w celu ostatecznego zniszczenia ocalałych do tego czasu resztek życia. Po tysiącach lat, te jasne „promieniste” niecki wciąż jeszcze emitują znaczne ilości promieniowania. Badania powierzchni Księżyca w czasie zaćmienia za pomocą przyrządów optycznych czułych na podczerwień, przeprowadzone przez naukowców z NASA wykazały, ze te właśnie obszary wydzielają więcej ciepła i promieniowania, niż tereny sąsiednie.[300]
Astronomowie tacy, jak Fielder, Shoemaker i Barosh od lat twierdzili, że nieregularne linie obserwowane wokół księżycowych kraterów przypominają bardzo linie rozchodzące się promieniście od kraterów pozostałych po próbnych wybuchach jądrowych w Yucca Flats. Oczywiście naukowcy ci utrzymują, że podobieństwo to jest przypadkowe, zaś same linie postały na Księżycu w wyniku działania naturalnych sił nieznanego pochodzenia.[301]
Już jednak w latach 40. XX wieku astronomowie brytyjscy zaatakowali pogląd, iż przyczyną powstania księżycowych kraterów, niecek i wgłębień było działanie wulkanów. Wykazali oni, że n i e i s t n i e j e ani jeden przykład prawdziwego stożka wulkanicznego na widocznej stronie Księżyca. Dwadzieścia lat później, amerykańscy astronauci także nie mogli znaleźć żadnego dowodu aktywności wulkanicznej na Księżycu.
Na początku lat 60. grupa radzieckich astronomów pracująca pod kierownictwem E. L. Krinowa po zbadaniu istniejących w naszym systemie słonecznym asteroidów i meteorytów oraz uwzględnieniu komet, a następnie obliczeniu średniej liczby takich ciał, które trafiają w kulę ziemską doszła do wniosku, że podczas minionych miliardów lat maksymalna liczba tych ciał niebieskich, jaka spadła na Księżyc nie mogła przekroczyć 16.000, nawet biorąc pod uwagę brak na nim atmosfery. Istnieją tam jednak na nim miliony kraterów, zaś liczba tylko samych dużych przekracza owe 16.000, podczas gdy na powierzchni najbliższego kosmicznego sąsiada Księżyca – Ziemi znaleźć można zaledwie niewielką ich liczbę. Natomiast na planetach Merkury, Wenus i Mars istnieją setki tysięcy kraterów – niemożliwe więc jest, by powstały one wskutek uderzeń meteorytów.[302]
Nie można zatem znaleźć żadnego konwencjonalnego wyjaśnienia dla kształtu i rozkładu kraterów, tych niewinnie wyglądających, jakby pozostałych po ospie znaków, tworzących krajobraz księżycowy. Z jakichś powodów kratery te są płytkie i zgrupowane na określonych obszarach powierzchni Księżyca.
Jedna z przedstawionych w ostatnich latach teorii wydaje się wyjaśniać wiele spośród dotychczas niezgłębionych tajemnic Księżyca. Teoria ta została opracowana przez dwóch wybitnych uczonych radzieckich: Michaiła Wasina i Aleksandra Szczerbakowa, którą przedstawili w książce pt. „Księżyc – nasz tajemniczy pojazd kosmiczny”. Przyjmuje ona, że Księżyc w ogóle nie jest naturalnym satelitą Ziemi, ale stanowi wydrążoną w środku konstrukcję, zbudowaną przez jakąś wysokorozwiniętą cywilizację, która wprowadziła go na orbitę okołoziemską jako sztucznego satelitę, w nieokreślonym czasie dalekiej przeszłości.[303]
Ta zaskakująca idea szokuje w pierwszej chwili, ale zanim wydamy na nią wyrok skazujący, zbadajmy niektóre z kłopotliwych problemów, jakie owa śmiała i niekonwencjonalna teoria rozwiązuje.[304]
Naturalnie jeśli Księżyc został wprowadzony na orbitę wokółziemską, to wyjaśnienie jego prawie kołowej orbity[305] staje się zupełnie oczywiste, podobnie jak fakt, że orbita ta nie przebiega w płaszczyźnie równikowej Ziemi[306], odmiennie od wszystkich innych księżyców istniejących w Układzie Słonecznym.
Rzucającą się w oczy cechą powierzchni Księżyca jest istnienie na niej mórz. Stanowią one wyraźne, ciemniejsze płaskie powierzchnie prawie pozbawione kraterów, niemal wszystkie morza znajdują się w zachodniej części Księżyca skierowanej ku Ziemi. To właśnie przelatując nad niektórymi spośród tych mórz, wyprawa Apollo 8 odkryła obecność maskonów[307], stacjonarnych pól grawitacyjnych tak silnych, że zakłócały one tory lotów sond wokółksiężycowych. Ten fakt oraz wyliczony ciężar właściwy Księżyca i analiza jego ruchu, przeprowadzona przez Gordona McDonalda z NASA wydają się wskazywać na to, że Księżyc nie jest ciałem homogenicznym, co oznacza, że zachowuje się on bardziej jak wydrążona w środku kula, niż jak jednolite ciało niebieskie. Inne ostatnio odkryte fakty zdają się potwierdzać tą hipotezę. Przede wszystkim istnieje na jego drugiej stronie ogromne wybrzuszenie na jego powierzchni, tak wielkie, że mogłoby ono wywołać powstanie niezrównoważonych sił w obrębie księżycowej masy. Jednakże wpływ tej wypukłości jest skompensowany jakimiś zmianami w rozkładzie gęstości wnętrza Księżyca.[308] Sam fakt, że wybrzuszenie to znajduje się po przeciwległej stronie, niż oddziaływanie Ziemi, jest jeszcze bardziej intrygujący. Czyżby owo wybrzuszenie zostało spowodowane jakimiś ogromnymi przyśpieszeniami, które działały na Księżyc?
Ciekawe wyniki otrzymano także w rezultacie sejsmograficznych eksperymentów przeprowadzonych w czasie pamiętnego lotu Apollo-13. Okazało się, że zderzenia lub wstrząsy na powierzchni Księżyca dawały nigdzie przedtem nie spodziewane sygnały, które zaczynały się od małych fal, a następnie powoli narastały, aby po długim okresie osiągnąć maksimum. W gruncie rzeczy, gdy III człon rakiety Apollo-13 spadł na Księżyc, cała powierzchnia Srebrnego Globu aż do głębokości 40 km drgała prawie trzy i pół godziny. Jeden z pracowników naukowych NASA skomentował ten fakt w następujący sposób: Księżyc zareagował jak wielki, pusty w środku gong!
Tytan (Ti), cyrkon (Zr), itr (Y), beryl (Be) – te słowa zwracają uwagę, kiedy czyta się wyniki przeprowadzonej przez S. Ross-Taylora analizy chemicznej próbek skał księżycowych. Raport wskazuje, że te rzadkie pierwiastki występują na powierzchni Księżyca w dużych ilościach – znacznie większych, niż w ziemskiej litosferze i bardzo przekraczających ich zawartość procentową we Wszechświecie. Wszystkie one, znane czasami pod wspólną nazwą pierwiastków ogniotrwałych są niezastąpionymi materiałami do budowy antykorozyjnych, odpornych na działanie wysokich temperatur kadłubów rakiet kosmicznych.[309]
Zaskakujące było również to, że wiek skał księżycowych, oceniony na podstawie rozpadu promieniotwórczego, wyniósł od 5 do 7 mld lat. Zaś w niektórych próbkach osiągał 20 mld lat, podczas gdy wiek całego Układu Słonecznego, a więc i Ziemi, ocenia się na 4,6 mld lat. Tylko! Ponadto w próbkach skał księżycowych odkryto kilka nowych pierwiastków[310] i minerałów, które w ogóle nie występują w skorupie ziemskiej, nie mówiąc już o obecności stosunkowo wysokich stężeń niektórych radioaktywnych izotopów szeregu [promieniotwórczego] uranu i toru. Te ostatnie w gruncie rzeczy mogły powstać tylko w wyniku eksplozji jądrowych.[311]
Wszystkie wyprawy Apollo znajdowały także na powierzchni Księżyca duże ilości substancji szklistych – i tak na przykład Apollo-17 przywiózł szkło pomarańczowego koloru pochodzące z krateru Shorty. William C. Pinney – kierownik zespołu badawczego w Centrum Lotów Załogowych NASA w Houston, podczas konferencji prasowej, jaka miała miejsce w styczniu 1973 roku, powiedział: Nie potrafię sobie wyobrazić, w jaki sposób te kawałki pomarańczowego szkła stanowić mogą rezultat działalności wulkanicznej. A przecież na ziemskich terenach doświadczalnych, na których przeprowadzano próbne wybuchy jądrowe takie odłamki kolorowego szkła do rzadkości nie należą.
Wyniki badań księżycowych skał wprawiły w zakłopotanie tych uczonych, którzy uwierzyli, że Ziemia i Księżyc utworzone zostały z tego samego pierwotnego obłoku kosmicznego pyłu, lub że kiedyś w zamierzchłej przeszłości księżyc stanowił część Ziemi, a później wyrzucony został na orbitę w wyniku jakiegoś kataklizmu.[312]

VI.

Dalsze wyniki uzyskane przez kolejne wyprawy Apollo dostarczają nie mniej fascynujących informacji, niż z pierwszych wypraw. Badania magnetyzmu księżycowego dokonane z pokładu Apollo-16 wykazały, że Księżyc obecnie nie posiada globalnego pola magnetycznego, niemniej jednak próbki skał księżycowych wykazywały ślady dawnego działania tego pola.[313] Namagnesowanie to jest jednak nieznaczne i wynosi około 1/100.000 tego, co mamy na Ziemi.[314] Nie jest ono jednolicie rozłożone na powierzchni, lecz koncentruje się w siedmiu regionach. Wszystkie te regiony leżą na zewnętrznej stronie największych kraterów.[315]
Odkryto również istnienie dwóch pasów ferromagnetycznego materiału, o długości około 1.000 km, leżących na głębokości 100 km pod powierzchnią Księżyca. Pochodzenie i przeznaczenie tych ogromnych utworów, podobnych do dźwigarów czy wzdłużników w kadłubie okrętu stanowi dotychczas zagadkę, podobnie jak odkryte przez wyprawę Apollo-16 ślady pordzewiałego żelaza w próbkach skał księżycowych. Ponieważ rdza świadczy o obecności wody, dawna teoria mówiąca, że Księżyc był zawsze pozbawiony zawierających wodę minerałów, powinna być poddana rewizji. Niezaprzeczalny dowód istnienia wody na Księżycu pojawił się wówczas, gdy instrumenty pozostawione przez poprzednie wyprawy Apollo niespodziewanie wykryły chmury pary wodnej rozciągające się na przestrzeni setek kilometrów. John Freeman z Rice University twierdzi, że wszystkie odczyty przyrządów pomiarowych wskazują na bezsporny fakt, iż para wodna pochodzi z głębokiego wnętrza samego Księżyca.[316]
W ciągu tysięcy lat żywe były na Ziemi legendy mówiące, o istniejących na Księżycu miastach.[317] Według zapisów, jakie znajdujemy w książce Charlesa Forta, europejscy astronomowie twierdzili w swych publikacjach naukowych, że widzieli takie ruiny na Księżycu jeszcze w XIX wieku.[318] Amerykańskie czasopisma astronomiczne publikowały fotografie i rysunki piramid, kopuł, krzyży i mostów, jakie obserwowało się na powierzchni Srebrnego Globu. Zeszyt czasopisma Uniwersytetu Harvarda „Sky and Telescope” z kwietnia 1954 roku zawiera artykuł na temat mostu sfotografowanego na powierzchni Księżyca, łączącego dwa grzbiety górskie w pobliżu Mare Crisium.[319] Według opinii redaktora naukowego „The New York Herald Tribune” – Johna O’Neila oraz dwóch astronomów angielskich H. P. Wilkinsa i Patricka Moore’a, fotografia ta przedstawia definitywnie most, a nie przypadkową formację skalną tego kształtu.[320] Jeżeli Mare Crisium było kiedyś prawdziwym „oceanem”, wówczas most ten można by porównać do Mostu Złotej Bramy – Golden Gate Bridge w San Francisco, który również spina dwa grzbiety górskie w pobliżu oceanu. H. P. Wilkins obliczył, że długość tego księżycowego mostu wynosi około 20 km.[321] Spędził on również wiele czasu na katalogowaniu ponad 200 białych kopuł, o średnicach przekraczających 200 m, a obserwowanych w ostatnich czasach w coraz większych ilościach, które czasami znikają w jednym miejscu, aby znowu pojawić się w innym. Zaskakujące jest to, że wiele spośród tych księżycowych kopuł zaobserwowano w pobliżu wyjątkowo prostej ściany o wysokości około 450 m i długości ponad 100 km.[322] Po przeciwnej stronie tej ściany, na przeciwległej stronie Księżyca[323] znajduje się pęknięcie o szerokości 2 km i długości 240 km.[324]
Jeszcze bardziej zadziwiające są zespoły gigantycznych głazów, znajdujące się na Mare Tranquillitatis i Oceanus Procellarum. William Blair uczony antropolog porównuje te budowle do Stonehenge o prostokątnych zapadlinach zerodowanych ścian, które zawaliły się ku środkowi oraz monolitycznych iglicach wyższych od jakiegokolwiek budynku na Ziemi. Radzieckie zdjęcia wykonane przez Łunę-9 wskazują, że niektóre spośród tych iglic mogą w gruncie rzeczy mieć kształt piramid.[325]
Starożytna cywilizacja zamieszkująca w przeszłości na powierzchni Księżyca musiała dokonać ogromnego dzieła terraformując powierzchnię Srebrnego Globu. Astronomom od wielu lat znane są duże obszary tej powierzchni pokryte siatką krzyżujących się linii przypominających siatkę południków i równoleżników rysowanych na mapach Ziemi. Odnosi się wrażenie, że te uskoki, grzbiety górskie, wąwozy i łańcuchy kraterów ułożone są wzdłuż równoległych linii przecinających się z innymi pod kątem prostym. Taki system krzyżujących się linii jest zupełnie nienaturalny i uczeni nie potrafią znaleźć dla niego żadnego wytłumaczenia.
Zdjęcia przesłane przez amerykańskie sondy z powierzchni Merkurego, Wenus i Marsa[326] wskazują na to, że los tych planet był podobny do Księżycowego. Można na ich powierzchni znaleźć kratery tworzące wzory podobne do księżycowych. Niektórzy fizycy oceniają, że energia potrzebna do utworzenia takich kraterów – których średnice osiągają 1.300 km – przekracza tysiące razy siłę wybuchu największych bomb wodorowych.
Tak straszliwa siła wybuchu mogła zniszczyć planetę, która kiedyś krążyła pomiędzy Marsem a Jowiszem, a po której pozostał tylko pas asteroidów.[327] Kiedy ta grupa fragmentów skalnych została odkryta w roku 1802 przez niemieckiego astronoma Heinricha W. M. Olbersa,[328] astronomowie byli przekonani, że jakaś planeta została kiedyś zniszczona wskutek straszliwej eksplozji. Teoria ta jest wciąż żywa wśród astronomów radzieckich. Obliczyli oni na początku lat 60., że średnica owej planety wynosiła około 6.000 km.[329] Z drugiej strony jednak wiadomo, że nie istnieje żadna naturalna przyczyna eksplozji planety. Amerykański astronom Gerard P. Kuiper – dyrektor Obserwatorium Astronomicznego University of Arizona w Phoenix - twierdzi wprawdzie, że Pas Asteroidów powstał wówczas, kiedy 5 – 10 oddzielnych planet znajdujących się na orbitach pomiędzy Jowiszem a Marsem przypadkowo zderzyło się ze sobą, jednak nie posiada on konkretnych dowodów potwierdzających tą teorię, zaś ze statystycznego punktu widzenia taka przypadkowa kolizja jest niemal niemożliwa w przestrzeni, jaka istnieje pomiędzy Jowiszem a Marsem. Naukowcy z NASA byli zaskoczeni, kiedy sondy Pioneer-10 i Pioneer-11 przeleciały bez żadnej kolizji przez Pas Asteroidów, zawierający około 100.000 odłamków skalnych. Najprawdopodobniej nie zwrócili uwagi na fakt, że średnia odległość pomiędzy każdą z tych asteroid wynosi około 6,5 mln km!
W każdym razie wiadomo, że największe rozmiary zniszczeń podczas tej starożytnej wojny miały miejsce pomiędzy Marsem a Jowiszem. Być może planeta lub planety istniejące w tej części Układu Słonecznego były głównymi bazami militarnymi i dlatego musiały zostać zburzone. Starożytne środki bojowe mogły również dokonać zniszczenia czterech księżyców Saturna, co spowodowało powstanie jego pierścienia[330]. Astronomowie twierdzą, że księżyce te rozpadły się, kiedy zbytnio zbliżyły się do planety.[331] Nie ma jednak żadnych realnych dowodów na poparcie tej teorii, tym bardziej, ze ci sami astronomowie przyznają, iż księżyce te nie mogłyby rozpaść się, gdyby były z popękanej litej skały. Ponadto – Saturn byłby jedyną planetą w Układzie Słonecznym, której księżyce uległyby rozpadowi w tak niezwykły sposób. A może i one także były ważnymi bazami wojskowymi i dlatego musiały zostać zniszczone?[332]
W ostatnich latach świat naukowy dowiedział się, ze temperatura na powierzchni Jowisza wynosi ponad 50.000oC, a więc przekracza nawet temperaturę powierzchni Słońca.[333] Czy potężne bombardowanie za pomocą nuklearnych środków zniszczenia nie mogło zapoczątkować reakcji termojądrowych na tej planecie?[334]
"
  • 0

#22

Jaku.
  • Postów: 122
  • Tematów: 2
  • Płeć:Mężczyzna
Reputacja dobra
Reputacja

Napisano

Niektórzy z nas potrafią zaśmiecić każdy temat.
Pomijając niedorzeczny podtytuł tego wątku, spokojnie można by tutaj podyskutować o tej niezwykłej misji, która wczoraj się rozpoczęła. Ale gdzie tam - ciekawiej przecież wkleić kolejne fantazje, wymyślone przez kogoś o mentalności niespełnionego scenarzysty filmów s-f. Jasne.
A sama misja powinna dostarczyć mnóstwo niezwykłych danych. "Niezwykłych" zarówno dla specjalistów jak i zwykłych ludzi, którzy chcieliby dowiedzieć się więcej o naszym satelicie. I tak pewnie będzie - jestem spokojny, że za kilka miesięcy będzie o wyprawie sondy LRO głośno. Będzie można poczytać, zobaczyć w tv, dotrzeć w internecie do wielu niezwykłych materiałów. Od bardzo szczegółowych zdjęć powierzchni poczynając na analizie jej składu chemicznego kończąc. A że będzie to przy okazji "pożywka" dla przeróżnych oszołomów, chcących zarobić kolejne kilka $ na snuciu swoich bajek - to pewne na 100% :)
  • 0


#23

vast.
  • Postów: 112
  • Tematów: 2
Reputacja neutralna
Reputacja

Napisano

szkoda że trzeba tyle czekać.
  • 0

#24

Mariush.
  • Postów: 4319
  • Tematów: 60
  • Płeć:Mężczyzna
  • Artykułów: 5
Reputacja znakomita
Reputacja

Napisano

Jest zaprojektowany tak żeby imitował słońce, jego średnica na nieboskłonie jest równa średnicy słońca i jest jedynym ciałem kosmicznym w kosmosie znanym człowiekom (może Dager zaprzeczy?) którego obrót jest zsynchronizowany z Ziemią tak żeby nie było widać "ciemnej strony".
Taka zagadka astronomiczna...

Zagadka...?
Ja to nazywam ignorancją.
  • 0


#25

Aquila.

    LEGATVS PROPRAETOR

  • Postów: 3221
  • Tematów: 33
  • Płeć:Mężczyzna
  • Artykułów: 2
Reputacja znakomita
Reputacja

Napisano

A ktoś wrzucił swoje imię na tego chipa? O ile się nie mylę, to ta sonda która wczoraj wystartowała miała go zabrać ze sobą.
  • 0


#26

Staniq.

    In principio erat Verbum.

  • Postów: 6633
  • Tematów: 766
  • Płeć:Mężczyzna
  • Artykułów: 28
Reputacja znakomita
Reputacja

Napisano

Noooo i sruuuuu...Ciekawe ile z tego będzie utajnione,bo wątpię aby opinia publiczna mogła dostać wszystko do wglądu.Do tego Panowie w Czerni 8) ,zadbają o wybrane wątki....hahahaha.Tak czy inaczej, do eksploracji kosmosu, księżyc jest nam niezbędny.


#27 Gość_Miłosz

Gość_Miłosz.
  • Tematów: 0

Napisano

Nawet człowiekowi księżyc przeszkadza :|


Pewnie astronomowie zawodowcy wraz z amatorami, poprosili NASA żeby coś z tym Księżycem zrobiono bo przeszkadza swoim blaskiem (np. Pełnia) w obserwacjach. :D

P.S. Jestem astro amatorem, oglądam niebo przez teleskop, więc stąd pomysł na ten post :]
  • 0

#28

Cthulhu.
  • Postów: 406
  • Tematów: 13
  • Płeć:Mężczyzna
Reputacja znakomita
Reputacja

Napisano

Najbardziej to mi przeszkadzają światła miasta :) Moim marzeniem jest być chociaż przez chwilę w nocy na takim kompletnym odludzi jak jakaś pustynia i widzieć rozgwieżdżone niebo :)

Czasami zresztą jak się kładę na dachu to mam wrażenie jakbym spadał do gwiazd, jeśli nie widzę nic poza niebem :D
  • 0


#29

thewake.
  • Postów: 218
  • Tematów: 10
  • Płeć:Mężczyzna
Reputacja Nieszczególna
Reputacja

Napisano

wystarczy by braklo pradu na swiecie i bylo by totalne apokalypse ;)
  • 0

#30

22z.
  • Postów: 555
  • Tematów: 28
  • Płeć:Mężczyzna
  • Artykułów: 1
Reputacja ponadprzeciętna
Reputacja

Napisano

Czasami zresztą jak się kładę na dachu to mam wrażenie jakbym spadał do gwiazd, jeśli nie widzę nic poza niebem :D


A ja czasami mysle, ze znajduje sie w srodku wszechswiata, zamiast na ziemi :mrgreen:
  • 0
 
Wróć do Księżyc i Jego Tajemnice

Użytkownicy przeglądający ten temat: 0

0 użytkowników, 0 gości oraz 0 użytkowników anonimowych

  1. Paranormalne.pl
  2. → Vortal Rzeczy Paranormalnych
  3. → Tajemnice Kosmosu
  4. → Księżyc i Jego Tajemnice
  5. Polityka prywatności
  6. Regulamin ·