13 lipca 2011r - Stopiony pociąg

Śniło mi się, że spieszyłam się na pociąg. Szłam z kimś, nie jestem pewna kto to był ale nie było to istotne dla snu, stanowił tło, obiekt któremu mogłabym komentować co widzę.

Jako, że byliśmy już mocno spóźnieni postanowiliśmy ominąć zwykłą drogę i przejść przez nieczynny przejazd kolejowy przechodzący bardzo blisko stacji kolejowej. Już przed przejazdem zauważyłam pierwsze niepokojące oznaki - minął nas jakiś autobus który zamiast po drodze przejechał po torach. W normalnych warunkach nie byłoby to możliwe. Zdziwiło mnie to ale postanowiłam nie zastanawiać się o co chodzi - kątem oka zauważyłam bowiem, że pociąg stoi już na stacji. Poinformowałam o tym towarzysza i niemal biegiem puściliśmy się przez tory zatrzymując się tylko by sprawdzić czy nie jedzie jakiś rozpędzony pociąg.
Zauważyłam kolejną nieprawidłowość, tory pokryte były czymś w rodzaju betonu tak, ze szyny zrównały się z podłożem. Zastanawiałam się jakim cudem pociągi będą po tym jeździć ale biegłam dalej. Biegłam również gdy zauważyłam jadącą po torach karetkę i stojącą na torach ciężarówkę/cysternę. Żadnej z tych nieprawidłowości nie poświęciłam należnej uwagi a powinnam była - zauważyłabym bowiem wcześniej co się dzieje.

Dobiegliśmy na pas zieleni rozdzielający tory po obu stronach peronu i wbiegliśmy na ścieżkę. Nie słysząc by pociąg miał włączone silniki zwolniliśmy tępo uznając, że maszyna stoi na semaforze. Mój wzrok natrafił na zniszczone torowisko. Tory były wypalone/stopione jakby ktoś wylał na nie żrący kwas. Zaczęłam się zastanawiać jak pociągi po tym jeżdżą i kiedy usterka zostanie naprawiona po czym podniosłam wzrok by zobaczyć co jest dalej.

Mogłam tego nie robić. Połowa pociągu i spora część peronu były stopione - najpewniej za pomocą tej samej substancji co tory. Wokół walały się poparzone szczątki ludzi, niektórzy byli wciąż żywi i ratownicy medyczni z karetki która nadjechała starali się im pomóc ale wiedziałam, że dla większości nie ma szans. Obraz jak z apokalipsy. Zatrzymałam towarzysza, gestem odwróciłam go w drugą stronę tak, by przypadkiem nie podniósł wzroku i nie zobaczył tego co ja i drżącym głosem wyszeptałam "Nie patrz tam, pociąg nie pojedzie, wracamy". Ruszyliśmy w drogę powrotną. Minęliśmy rozbitą ciężarówkę/cysternę starając się patrzeć tylko pod własne nogi - nie wiem jak towarzysz ale ja miałam dość oglądana masakry jak na jeden dzień. Opuściliśmy torowisko. Na ulicy spotkaliśmy moją mamę idącą w naszą stronę. Pomyślałam, że w radiu lub telewizji powiedzieli coś o wypadku i chciała sprawdzić czy z nami wszystko w porządku. "Nic nam nie jest mamo." powiedziałam ale ona nadal szła, "Mamo, nie idź tam. Nie ma sensu. Pociąg nie pojedzie." dodałam ale mama nadal szła. Zaczęłam się nawet zastanawiać czy mnie słyszy - istniała w końcu możliwość, że zginęłam w wypadku i nie zdaję sobie z tego sprawy. Szybko jednak porzuciłam tą myśl. W końcu przyszłam na stację już dobre kilkanaście minut po tragedii, zdążono nawet wezwać karetkę. Chwyciłam mamę za ramię i niemal krzyknęłam "Mówię: Nie idź. Nie chcesz tego oglądać. Zdarzył się wypadek. Tam są martwi ludzie.". Tym razem zareagowała i zatrzymała się. Razem wróciłyśmy do domu.

Myślę, że to może być sen proroczy. Choć przyznam, że jestem przeziębiona i spalony pociąg może być równie dobrze symbolem mojego bolącego gardła. :))