Opowiem Ci jak ja sobie radzę. Po pierwsze pewnego pięknego dnia uznałem ze jestem aspołeczny i z czasem zrozumiałem, ze nie jest to powodem do wstydu ale czymś co pomaga jako tako przetrwać np w szkole. Powodem do wstydu nie jest tez słabość, wrazliwość a nawet naiwność i głupota w obliczu innych ludzi, ale to zrozumiałem vnacznie pózniej. Boję się ludzi, boję się nowych kontaktów, nowych miejsc, nie cierpię miast czy tez pracy gdzie pracuje wiele osób. Uznałem ze w tej części świata nie czeka mnie nic dobrego i postanowiłem, ze będę badał ten własny, wewnętrzny świat i jeśli się czymś zajmę to bedzie to w miarę mozliwości samotne zajęcie.
Tak więc zajmuję się czytaniem ksiązek, uprawą roślin, samotnymi wędrówkami czasami piszę, czasami rysuję. Jeśli z kimś rozmawiam to przez internet, bowiem przez internet nikt mnie raczej nie skrzywdzi a po drugie okazało się ze jestem całkiem inteligentnym rozmówcą pod warunkiem ze mam czas na odpowiedz i rozmówca nie mierzy mnie złym wzrokiem. Nie potrzebuję przyjaciół w realnym świecie i nie szukam ich na siłę. Aczkolwiek czasami z kimś porozmawiam. Swoją postać, swoje postrzeganie świata kształtuję cały czas i jestem dumny z tego, ze patrzę na świat w inny sposób niz wszyscy inni ludzie których znam. Jestem tez stanowczy co do tego, ze będę podązał tą ściezką bez względu na to, czy będę uznawany za świra, czy nie.
Społeczeństwo to choroba a komórka społeczeństwa ma prawo czuć się chora, to całkiem naturalne. To ze odczuwasz ból bedąc zmuszonym do zycia w społeczeństwie jest całkowicie normalne i nie daj się oszukać zadnym psychologom. Oni pracują dla systemu, aby system miał więcej niewolników i sami tez są jego niewolnikami. Niewielu jest psychologów, którzy nie mają własnych problemów a moim zdaniem osoba z własnymi problemami nie powinna być upowazniona do leczenia innych. Na dodatek psycholodzy i psychiatrzy zle na mnie wpływają, dlatego unikam ich jak ognia. Ja równiez odczuwam ból będąc pod okiem ludzi i to coraz wyrazniej. Im dalej podązam ściezką, którą podązam tym mocniej boli mnie naprzykład pobyt w mieście, choć kiedyś byłem na to bardziej odporny. W miastach czuję się zmęczony, bardzo szybko opadają ze mnie siły kiedy ktoś spojrvy na mnie prześmiewczo, z kolei na bezdrozach czuję się doskonale. Nie zamierzam siebie samego oszukiwać i zyć wbrew sobie.
Kiedy chodziłem do szkoły byłem chorowity, wiecznie osłabiony, ciągle krew ciekła mi z nosa. To się skończyło wraz ze szkołą. Przez szkołę wdałem się w nałogi. zacząłem pić i palić. Cholera wie co by się stało gdybym dalej robił to czego robić nie chcę. Kiedy zaś podązam ściezką którą chcę podązać czuję się lepszym człowiekiem.
Oczywiście bywa ze ktoś przypadkowo mnie pozna i ludzie śmieją się ze mnie. I ja nienawidzę tego i odbiera mi to siły. Ale wiem, ze to, ze nienawidzę tego jest całkiem naturalne. Gdyby jednak Ci ludzie którzy się ze mnie śmieją wiedzieli co ja sądzę o ich sposobie zycia zdziwili by się, albo wściekli. A najprawdopodobniej i jedno i drugie.
I w końcu ostatnia i być moze najwazniejsza rada. Takie ze tak powiem zycie w ponizeniu powoduje iz człowiek staje się zupełnie inny niz jego oprawcy. Pomyśl o tym z perspektywy wielu lat. Czy przez to, ze ktoś Cię skrzywdził nie jesteś teraz lepszy niz on? Czy odspołecznienie nie przyniosło z perspektywy czasu czegoś dobrego? Pomyśl sobie jakim był byś głupcem gdyby to Ciebie wciągnięto do bandy i gdybyś to Ty dręczył jakieś dzieciaki. Pomyśl o tym kim byś teraz był gdyby tak to się właśnie potoczyło.
Kazda zła przygoda w naszym zyciu moze być ogniskiem wielu zmian. Trzeba mieć tylko odwagę i nieco inteligencji. Ludzie sprawili ze jestem rozregulowanym odbiornikiem, więc korzystam z tego wytwarzając szumy i odpłacam się systemowi pięknym za nadobne. Teraz z perspektywy czasu mogę wręcz podziękować kazdemu kto w jakikolwiek sposób mnie skrzywdził. Ci ludzie nawet nie wiedzą, jak wiele dobrego zrobili dla mnie pokazując mi kim nalezy nie być.
A dziury? A i owszem, pozostawili dziury, ale dzięki nim jestem wrazliwszy nie tylko na ból. Dzięki nim jestem wrazliwszy na muzykę, na poezję, na miłość. Umiem równiez i ja zadawać ból, wtedy kiedy to jest potrzebne, tam gdzie jest potrzebne i jego odpowiedni rodzaj ale o tym wolę nie mówić, bo to jest tajemnica i niech nią pozostanie.
