Chciałabym opowiedzieć wam moją historię, właściwie historię domu, w którym mieszkam. Niestety muszę się rozpisać, bo jeśli ktoś ma mi pomóc musi wiedzieć jak najwięcej. Chcę tylko podkreślić, że to nie jest żadna prowokacja z mojej strony. Nie potrzebuję wymyślać sobie historyjek, więc jeśli ktoś uważa inaczej i nie wierzy w to co piszę, niech lepiej w ogóle się nie udziela i nie marnuje sobie czasu.
Tereny, na których mieszkam należały dawniej do Niemców. Dom został wybudowany przez niemiecką rodzinę (nie wiem ile czasu przed wojną). Niemiec, który tu mieszkał jeszcze żyje, urodził się w 1930 roku i mieszkał podczas wojny, później w 1952 roku przeprowadził się z rodziną, a do naszego domu wprowadzili się Polacy, mieszkali tu do 1980 roku, kiedy właśnie wprowadzili się tutaj moi dziadkowie razem z mamą i ciocią, kiedy były jeszcze małe. Moi dziadkowie mieszkają na parterze razem z wujkiem - bratem mamy. Ciocia z mężem i 2 (12 i prawie 5 letnim) synami mieszka w dobudowanej części domu, natomiast ja z rodzicami mam mieszkanie na piętrze, które dawniej było strychem. W domu od samego początku nie było normalnie. Po przeprowadzce na strychu słychać było postukiwanie, czyjeś kroki... myśleli, że to złodzieje i dziadek poszedł do góry z nożem, jednak nikogo tam nie zastał. Nie był to jednorazowy przypadek. Takie rzeczy się zdarzały częściej. Większości rzeczy niestety się już nie pamięta. Kiedy moja mama była młoda zrobiła sobie na strychu pokój. W nocy zbiegła przestraszona do cioci mówiąc, że coś tam jest. Kiedy poszły razem na górę, przed drzwiami leżało 6 równo ułożonych gwoździ. Ja odkąd pamiętam czułam się tu strasznie źle i nieswojo. Jakieś 3-4 lata temu dowiedziałam się, że w wieku niespełna 3 lat strasznie bałam się pokoju babci i dziadka. Przechodząc przez korytarz płakałam i krzyczałam widząc ten pokój, nie chciałam tam wejść. Widziałam siedzącego na kanapie, ubranego w czarny strój pana. Mój ojciec wyremontował strych i do dzisiaj służy nam jako mieszkanie. Ja od zawsze miałam pokój, który kiedyś miała właśnie moja mama. Był bardzo ładny, podobał mi się kolor na ścianach, dużo zabawek... Powinnam być teoretycznie zadowolona, a jednak zawsze bałam się tego miejsca, ogólnie całego mieszkania, ale chyba mojego pokoju najbardzej. Przerażał mnie, nie spałam w nocy, nie mogłam zasnąć, a kiedy chciałam to cała zakrywałam się kołdrą, żeby nic nie widzieć, zostawiałam tylko kawałek żeby móc oddychać. To nie to, że bałam się ciemności, bo zawsze miałam lampkę. Często ktoś albo coś dotykało mnie w nocy, ściągało mi kołdrę, stało nade mną, słychać było skrzypienie, jakby ktoś chodził po pokoju. Czułam jak się patrzy i mnie obserwuje. Bałam się o tym mówić rodzicom, a kiedy już coś wspominałam, to traktowali to jako dziecięcą, wybujałą wyobraźnię. Do tej pory mam żal, że nikt nie traktował tego poważnie. Zresztą przez ten cały czas niewiele się zmieniło, wręcz przeciwnie - widzę, czuję i słyszę jeszcze więcej i wyraźniej. Kiedy miałam 9 lat spałam na kanapie w salonie, mój ojciec był wtedy za granicą. Pamiętam jak obudziłam się w nocy, było czarno, zobaczyłam nade mną cień mężczyzny. Zapytałam rozespana "Nie śpisz tato?", a on odpowiedział "śpij". Rano wstałam i nie mogłam się pozbierać, przecież mojego ojca nie było w domu... Jestem pewna, przekonana w 100 %, że to nie był sen. Jakiś rok temu zamieniłam się z mamą pokojami. Mam malutki pokoik na samym poddaszu. Ledwo się tam mieszczę, ale wolałam cokolwiek tylko nie tamten pokój. Myślałam, że zmiana wyjdzie na lepsze, że wszystko się uspokoi, myslałam, że to dotyczy najbardziej tamtego pokoju, ale myliłam się. Na poddaszu śpię z psem. Sunia często budzi się w nocy i szczeka na ściany, warczy, jest niespokojna. Uspokajam ją, ale i tak przez cały czas co chwilę zerka na ścianę. Wiele razy ktoś mnie budzi dotknięciem, czuję na sobie spojrzenie. Poza tym ciągle słyszę jakieś stukanie, trzeszczenie schodów. U mnie w domu atmosfera zawsze jest nieprzyjemna, czuję taki ciężar w powietrzu, jestem zazwyczaj zmęczona, ospała, chociaż wyniki mam dobre, to zawsze źle się czuję, zresztą nie tylko ja, moja ciotka też to dostrzega. Opowiadała mi, że odczuwa zmiany temperatury, przechodzą ją dreszcze, zwłaszcza u niej w pokoju, odczuwa zapachy pojawiające się znikąd, np. zapach parzonej kawy. Są też przypadki przesuwania się przedmiotów. Kiedyś obrazek babci sam spadł ze ściany, kiedy przechodziłam widelec leżał na blacie kuchennym, a wracając usłyszałam huk - widelec leżał na podłodze, ściereczka, którą kładę spada dwukrotnie, ostatnio na ognisku ciocia postawiła sok, który za moment po prostu poleciał, nawet nie spadł, tylko poleciał, jakby ktoś mocno go zwalił. Sama to widziałam razem z mamą. Ogólnie często się zdarza, że nasze rzeczy są tam gdzie na pewno ich nie zostawialiśmy. Moją ciocię z rana obudził szelest, zobaczyła jak dziecko bawi się w takim małym namiocie (był rozstawiony w pokoju jej synka), ale spojrzała obok i syn spał koło niej, kiedy poszła sprawdzić kto tam jest, nikogo nie było. Kiedy byłam z rodzicami na wyjeździe ciocia zajmowała się naszymi psami i dwa razy zdarzyło jej się, że telewizor sam się u nas włączył, a drzwi po prostu się otworzyły... Mojej mamie kilka razy włączyła się ta sama płyta. Kiedy wstałam ostatnio światła w kuchni były zapalone, mama ich nie zapalała. Ale chyba najgorsze były dwie takie sytuacje... Kiedy myłam zęby (była 2 w nocy, mama już spała), ktoś dotknął moich pleców, to było bardzo wyraźne, mocne, zimne dotknięcie. Natomiast kiedy suszyłam włosy przed lustrem przemknął za mną czarny cień, posturą przypominający mężczyznę... Nie wiem co mam zrobić. Nie radzę sobie tutaj. Zapewniam, że nie mam choroby psychicznej, nie tylko ja to czuję i widzę. Tych przykładów jest o wiele więcej, ale mogłabym pisać tak w nieskończoność. Chciałam jeszcze na koniec wspomnieć o moim 5 letnim kuzynie - synie mojej cioci. Kiedy miał około 2,5 lat zaczął bawić się z jakimś chłopczykiem - Milokiem, tak go nazywał. Trwało to około roku. Pytałam go z ciocią kto to jest Milok, bo zaczęło się to robić niepokojące. Powiedział, że to mały chłopczyk, że chce się z nim tylko bawić. Mówił, że jego mama nie żyje, a tata się nim zajmuje. Milok strasznie tęskni za mamą i jest smutny. Na pytanie gdzie mieszka, odpowiedział, że tutaj, w domu. Był strasznie przejęty historią tego Miloka, prawie się rozpłakał opowiadając o nim. Później przestał się z nim bawić, ale teraz mając już prawie 5 lat znowu od kilku miesięcy ciągle rozmawia i bawi się z Milokiem. Zastanawiam się, czy Milok jest tylko niewinnym, wyimaginowanym przyjacielem czy czymś więcej. Proszę kogoś o pomoc, jakąś radę. Na prawdę jest już tego za dużo, przynajmniej dla mnie... Jestem załamana, jak myślę, że mam spędzić tu kolejną noc... Co mogę zrobić ?
anonimowaa
