Od razu proszę mi wybaczyć ale jestem na dość niezłym rauszu, a to wszystko przez to, że nie potrafię pogodzić się z rzeczywistością.
To że jestem wstawiona (ale dość trzeźwa by móc wyrazić jakieś rozsądne poglądy) nie ma praktycznie żadnego znaczenia. Może przez to będę bardziej szczera. Prawda jest taka, że tego co teraz napisze nie odważyłabym się napisać. Z drugiej strony wszyscy starzy użytkownicy są dla mnie jak rodzina. Kocham Was dlatego postanowiłam to dziś napisać i mam nieodpartą chęć to zrobić.
Wiem, że nasze środowisko cechuje duża wrażliwość i możliwości patrzenia na różne rzeczy z zupełnie innej perspektywy niż inni. Mogę się powtarzać lub robić głupie błędy. Ale przysięgam że wszystko co tu napisze uznaje za świętą prawdę.
Chodzi o to, że każda istota ludzka ma pewne utopijne idee. Skoro jestem jedną z nich także mam jakieś idealistyczne spojrzenie na świat. W moim przypadku chodzi o miłość. Przekonałam się już, że dla ludzi myślących prosto i "logicznie" nie ma czegoś takiego jak miłość. Nawet jeśli myślą, że kochają to jest to pewne wypaczone pojęcie wyciągnięte z rodzinnego gniazda gdzie rodzice się nie kochają tylko znoszą wzajemnie. Uwierzcie mi utopijni koledzy i koleżanki- ich poczucie miłości nie jest w żaden sposób związane z prawdziwą miłością. To tylko bardzo realistyczne złudzenie gdyż dzieci uważają ów przyzwyczajenie za prawdziwą miłość. Większość z nas w to wierzy. Kiedy już się do siebie przyzwyczaimy- wtedy niby się w sobie zakochujemy. Nic bardziej mylnego. Miłość powinna być czymś najwyższym czym powinniśmy się kierować, jeśli oczywiście ta druga osoba jest tego godna. Czasem nawet wydaje nam się, że jeśli osoba nie jest tego godna, to warto byłoby ją zmienić, by mogła uwierzyć jak łatwe jest życie w utopii. Ale najczęściej ich to nie interesuje. Po prostu mają to gdzieś. Dla nich życie to zlepek chwil i nic więcej, a przecież głównie miłość- przynajmniej mnie- trzyma przy życiu. Chyba nie potrafię żyć w świecie pozbawionym tej utopijności i prawdziwych uczuć. Dla mnie to bagno, bo nie potrafią myśleć utopijnie. Po prostu uznali sobie że świat jest okrutny i taki jest.
Ludzie nie potrafią kochać. Wszystko oparte jest na chorym złudzeniu, że ktoś mógłby Cię pokochać a prawda jest taka, że nie jesteśmy tego zdolni. Tylko ja i pewnie kilka innych osób jest w stanie to zrozumieć i nie odrzucić. Bo życie w świecie, który nie pasuje do Twoich idei jest pozbawiony sensu. Czasem się zastanawiam nad tym wszystkim i dochodzę do wniosku, że ludzie nie lubią życia. Jest dla nich zbyt elastyczne. Zbyt dużo można w nim zmienić, dlatego większość wymyśla różne pierdoły typu: nie mam czasu dla ukochanej osoby, wolę trening na siłowni niż przebywanie z ukochaną, wolę siedzieć przed kompem, wolę nie myśleć, nie angażować się, bo przecież jestem jeszcze taki młody. Rzygam tą Waszą wolnością seksualną. Uprawiajcie seks z wszystkimi możliwymi partnerami żeby nałapać jak najwięcej syfów wenerycznych i zgnijcie w trumnach bo tylko na to wasze płytkie mózgi zasługują. Żadnej głębi, sensu ani prawdziwych wartości moralnych w tym nie ma, więc po co nam to wszystko? Żeby sobie ileśtam pożyć i umrzeć bez prawdziwego sensu miłości? Lepiej zaliczyć pierwszą lepszą panienkę by było chwilę przyjemnie...
Możliwe że tekst ten nie będzie miał sensu, ale bardzo proszę o nie usuwanie go. Chcę żeby ludzie wydobyli z niego to, co sami czują i podzielili się tym w owym temacie.
Dziękuje za wyrozumiałość.
