37 odpowiedzi w tym temacie

[Ladd]

Wydajesz się twierdzić, że przystosowanie do głęboko chorego społeczeństwa ma być miarą normalności.
Otóż sam musisz zdecydować co dla Ciebie jest priorytetem.

Samorozwój ale jednocześnie nie chce być w tym wszystkim sam.

Możesz jak większość społeczeństwa szukać realizacji siebie w konsumpcyjnym stylu życia, narzucanym nam ze wszystkich stron. I czerpać radość z nowej plazmy, czy nowego samochodu, (nie szkodzi, że na kredyt). I jak większość społeczeństwa kombinować jak za to wszystko zapłacić.
(Nie zrozum mnie źle. Pieniądze to dobry sługa. Ale jeśli pozwolisz, żeby stały się panem Twojego życia przekonasz się z jakim tyranem masz do czynienia.)

Nie, nie jestem tym typem osoby, wręcz meczy mnie ten wieczny wyścig szczurów i pogoń za pieniądzem. Żyjemy w szybkim i zmuszającym do mechaniczności, nieuważności świecie w którym człowiek wartościowy to człowiek wydajny. Wolał bym spokojne życie w śród ludzi którzy potrafią patrzeć, jeśli wiesz co mam na myśli. Ale czy to nie jest ucieczka od życia społecznego, ucieczka od innych ludzi, ucieczka od odpowiedzialności za ludzkość jako przedstawiciel gatunku, w pogoni za rozwojem, za ego?

Możesz też wypracować w sobie taką wrażliwość, która sprawi, że obserwując wschód słońca, czy tęczę, dane Ci będzie doświadczenie jedności ze wszystkim.

Owszem doświadczyłem tego, podobne odczucia można mieć w stanie całkowitego wyciszenia, bez żadnej myśli czysta obserwacja której niestety nie potrafię za długo utrzymać. Wbrew pozorom jestem człowiekiem praktykującym medytacje i nauki buddyjskie, po prostu mam pytania które wymagają odpowiedzi.

I powiem Ci coś jeszcze. Za żadne skarby tego świata nie będziesz chciał wrócić do "normalności". Choć często "normalność" będzie Cię usiłowała wciągnąć do swojego świata iluzji.

Ale czy to nie jest kierowanie się ego, chęcią rozwoju pozostawiając innych. Radość i szczęście którym nie mogę się podzielić, współodczuwać zdaje się być niewiele warte.

Pomyśl o Jezusie, albo jeszcze lepiej o Siddhartha Gautamie. Z punktu widzenia normalnych ludzi musiał być mocno szajbnięty. Książę, który porzuca życie w luksusie, żeby szukać prawdy.

Ja bym powiedział że zdobył się na coś na co ja jak widać nie mogę. Budda porzucił to co kocha by uwolnić siebie i innych od cierpienia. Ja niestety najwidoczniej zbyt kurczowo trzymam się życia które opiera się na życiu z innymi ludźmi na tej samej płaszczyźnie mentalnej mimo że mam świadomość że to nie jest wszystko, a jedynie wierzchołek góry lodowej.

Zanim kolejny raz będziesz chciał zadrwić z czyjegoś zachowania, którego zwyczajnie nie rozumiesz, zatrzymaj się na chwilę i zastanów co za tym stoi. Lub co musi odczuwać ten człowiek.

Jej reakcja wydawała mi się nieadekwatna do sytuacji.
Chodzi mi o to że o ile możesz odczuwać wręcz niesamowitą radość, miłość, euforię to co po niej skoro z nikim nie możesz jej dzielić. Musi to być czymś paradoksalnie przykrym że ty wszystkich kochasz i pojmujesz piękno istnienia po przez sam fakt obserwacji, a ktoś inny potrzebuje wygranej w Lotto by odczuć radość co raczej nigdy nie nastąpi, nie wiem jak dla ciebie ale jest to dla mnie przygnębiające.
Mimo że „szamanka” płacze z radości, jest szczęśliwa to ja odczuwam względem niej żal, smutek, szkoda mi jej ponieważ o ile może jest znacznie bardziej świadoma niż ja to żal mi jej że jest w istocie jak sam napisałeś przez większość uznawana za „szaloną”.
Ludzie wyśmiewają tak skrajne reakcje i utożsamiają z brakiem opanowania. Miłość w samotności, której energia idzie w jedną stronę, ponieważ nie masz z kim jej dzielić.

Sam nie wiem mam mętlik w głowie ale zdaje się że masz racje .

[D.B. Cooper]

Kiedyś zrobiłem temat odnośnie tego filmiku. Co tu dużo mówić - polecam!

http://www.youtube.com/watch?v=BXWBlRD2Lgk

[ozyrys]

W zasadzie to człowiek jest swego rodzaju "boskim kreatorem". Abstrahując już od tego czy sam został stworzony przez Boga, czy przez rozwiniętą cywilizację pozaziemską - człowiek (z perspektywy tego co osiągnął) jest boskim kreatorem. Posiada moc tworzenia, której nie mają inne istoty. Podporządkowaliśmy sobie świat, ciągle coś tworzymy, wiele też niszczymy. Co by nie mówić - kreacjonizm w pełnej postaci

[Ladd]

Odpowiedz mi czy jesteś w stanie dokonać rozwoju za kogoś innego? Choćbyś nie wiem jak go kochał, nie rozwiniesz się za niego. Wszystko co możesz zrobić, to motywować go własnym przykładem, wspierać go w rozwoju i w pracy nad sobą.

Chodzi mi o rozwój razem z nim jak równy z równym, uczeń i uczeń, a nie mistrz i uczeń. Kiedy uważa się za mistrza przestaje się nim być.

Uważam, że mylisz podstawy skutecznej komunikacji werbalnej i pozawerbalnej z ludźmi o różnym poziomie mentalnym i intelektualnym z naturalnym dogadywaniem się z ludźmi na podobnym poziomie.

Źle może to ująłem, nie chodzi mi o to że nie będę w stanie się z nimi porozumieć, ale o to że gdy dwoje ludzi ma skrajnie różne poglądy na świat tam rodzi się niezrozumienie. Poczucie posiadania prawdy, racji daje bezpieczeństwo, ludzie zabijali ze strachu przed jej utratą im dłużej w cos wierzysz tym później bardziej bolesna jest porzucenie jej, karma.

Gdyby Twoje wątpliwości odnieść do przywoływanego już Buddy, to należało by wnioskować, że był bardzo samotny i nieszczęśliwy. Myślisz, że było tak w istocie?

Z pewnością nie.

Przecież jeżeli sam odczuwam radość, pogodę ducha to automatycznie przelewam to na swoje otoczenie.

Właśnie nie koniecznie. Jeśli źródłem radości jest ego czyli np. to co udało nam się zdobyć na własną rękę, czyli naszym JA, w sensie bytem oddzielonym od reszty czyli np. wiedza, przekonania. Jeśli jakiś inny człowiek powie że twoje przekonania są głupotą, to ty to samo pomyślisz o nim. Także wystarczy że ktoś będzie miał inna koncepcje rzeczywistości by powstała niechęć.
Nie zrozum mnie źle, chodzi mi o to że zbytnie przywiązanie do koncepcji świata wykreowanej przez nasz własny umysł (jako obdzielony od reszty) prowadzi do obciążenia karmicznego, który manifestuje się tym że ktoś kto będzie miał inną koncepcje zostanie uznany z głupszego mniej świadomego.

Myślę że jeśli rozmawiamy o czymś tak nieokreślonym, niestałym jak świadomość nie możemy ściśle określić pewnych reguł jeśli chodzi o jej naturę i jej rozwój. Jeśli określimy jakąś drogę poprawnego samorozwoju czy też jej formę to siłą rzeczy nie zgodzimy się z kimś kto uzna ją za fałszywą.
Jednym słowem w momencie kiedy nasz umysł wyobrazi sobie, obierze jakąś drogę którą uzna za najbliższą prawdy, najtrafniej ujmującą naturę umysłu, rzeczywistości w tym momencie stanie się ona nieprawdziwa, fałszywa.
„Wiem, że nic nie wiem”?

Dlatego też w kwestii samorozwoju duchowego wolę nie przyjmować żadnych prawd bez uprzedniego doświadczenia, zrozumienia i tym bardziej nie narzucam czy nawet zachęcam pozostałych do swojej prawdy ponieważ to by oznaczało maja pogardę w stosunku do ich przekonań i uznanie mojej za właściwszą.
Mogę jedynie oznajmić innym że tak ja postrzegam rozwój i świadomość która jest ponad formą i definicją, nie można zakuć jej w ramy. Już wiele razy powtarzałem i powtórzę raz jeszcze „nie ważne w co wierzysz, ale co ta wiara robi z tobą”, tak ja to widzę.

Pozdrawiam .

[Ladd]

Nie można kochać siebie bezpośrednio . Kochając kogoś kochamy siebie i jakość naszych kontaktów z wszystkimi ludźmi i wszystkimi istotami jest bezpośrednim odbiciem naszego wnętrza i stopnia rozwoju duchowego. Nienawidząc kogoś nienawidzi sie siebie. Kochając kogoś kocha sie siebie. itd.

Zgodzę się ale rozwiń proszę, nie jestem pewien czy rozumiem to tak jak ty.

Czy możesz choć odrobinę rozwinąć się za kogoś?
Dlaczego zatem chcesz narzucać komuś konieczność rozwoju?

Nie chce, życie samo w sobie rozwija duchowo bez konieczności przyjmowania jakichkolwiek zasad i norm. Człowiek rozwija się czasem nie potrafiąc tego zdefiniować, określić. Nie musze znać nazwy zjawiska by go doświadczyć, ja tak to widzę.

A jeżeli ta druga kochana osoba przestanie się rozwijać duchowo to narzucisz jej priorytet rozwoju?

Zdefiniuj człowieka który nie rozwija się duchowo. To że ty postrzegasz rozwój duchowy w jakiś określony sposób nie oznacza że inny nie istnieje czy też jest mniej prawdziwy.
Jak widzisz ja mam nieco inną koncepcję rozwoju duchowego czy to oznacza ze nie rozwijam się duchowo?

Popraw mnie jeśli się mylę, ale dla mnie jest to gwałt na wolnej woli.

Pisząc że chodzi mi o rozwój razem z nim jak równy z równym, uczeń i uczeń, a nie mistrz i uczeń miałem na myśli nie trzymanie się zbyt kurczowo swojej koncepcji oświecenia, samorozwoju jako określonej i jednoznacznej, ponieważ wtedy droga może być tylko jedna, mniej lub bardziej określona i jest ale tylko dla mnie. Uniwersalny przepis na samorozwój nie istnieje że się tak wyrażę, choć też nie do końca.

Wydaje mi się, że na siłę szukasz przeszkód, których nie ma.

Użyłeś słowa „na siłę” czyli widzę problem tam gdzie ty nie, ale to nie zmienia faktu że ja go widzę. Oczywiście możesz uznać że się mylę i żyję w iluzji, wyolbrzymiam problem, lub też może być tak że ty tego sobie nie uświadamiasz, nie chcesz uświadomić ale może być też tak i ku temu się skłaniam że Ty i Ja mamy rację i jednocześnie żaden z nas.
Nic w tej materii nie jest przymuszone i takie żeby nie mogło być inne, oczywiście to tylko moje zdanie.

[Ladd]

Pytałem czy możesz się rozwinąć za kogoś, Ty odpowiadasz, że nie chcesz.

Nie wiem czy nie mogę, z pewnością nie jest to porządne ponieważ jest to forma naruszenia wolnej woli pozostałych.

Z mojego punktu widzenia zakończyliśmy konwersację.

Zbyt duża rozbieżność koncepcji?

Nie ma to nic wspólnego z rozdawaniem radości innym. Uśmiechniesz się do kogoś, to ktoś Ci odwzajemni. Pomożesz komuś, ktoś Ci podziękuje i ewentualnie odwzajemni.

Owszem bo ty nad tym panujesz, rozumiesz. Ale wielu ludzi poszukuje w swoim życiu ludzi z którymi może iść jedną drogą, przez co ludzie o podobnych poglądach trzymają się razem, maja poczucie że ktoś ich rozumie. Myślę że to ma dużo wspólnego z nie tyle rozdawaniem radosci ale zrozumienia, jednak że też nie, zależy od człowieka.

Z czasem wokół Ciebie będą egzystowały jednostki podobne do Ciebie, bo dobro przyciąga dobro. O to w tym chodzi. Masz wpływ na rzeczywistość.

No właśnie o to mi chodzi, chcesz powiedzieć że ktoś kto ma inne przekonania jest zły? Określiłeś jedną słuszna koncepcję, drogę więc zakładasz że jest dobra, słuszna.

Tak w ogóle, według mnie ego jest egocentryczne i odpowiada za te prymitywniejsze potrzeby życia.

Ego czyli nasze poczucie oddzielenia od reszty, jest źródłem myślenia egocentrycznego. Ale słowo prymitywne? Dlaczego akurat to?

Manifestacja naszego ego jest oznaką siedzenia jeszcze na drzewie. Ego jest egoistyczne dla naszego ducha. Nie dopuszcza naszej prawdziwej natury do głosu. Im bliżej stwórcy, tym ego dalej odlatuje do ciepłych krajów.

Tzn. doświadczyłeś już stanu, zjawiska naszej prawdziwej natury? Jeśli tak to opisz i skoro doświadczyłeś to dlaczego dalej do tego dążysz skoro już tam byłeś?

[Ladd]

Broń panie Boże. Nie uważam, że ktoś kto ma inne przekonania jest zły. Ja nie rozkminiam w tej chwili tego kto jaki jest w odniesieniu do swoich poglądów. Nie przeinaczaj tego co napisałem.

Napisałeś:

Z czasem wokół Ciebie będą egzystowały jednostki podobne do Ciebie, bo dobro przyciąga dobro. O to w tym chodzi. Masz wpływ na rzeczywistość.

To co miałeś na myśli pisząc dobro?

[Ladd]

Nie rozumiem. Do czego Ty zmieniasz?

Głownie chodzi mi o problem jakim jest różnica poziomów świadomości jeśli można to tak nazwać i relacje jakie zachodzą miedzy jednostkami o skrajnie różnych poglądach, poziomach świadomości.

wszystko dokładnie objaśniłem. Odróżnij poglądy od bycia człowiekiem, bo za poglądami nie zawsze idą złe czyny. Dwie osoby o skrajnych poglądach mogą mieć dobre serca i dobrze w życiu czynić. Przecież to oczywiste.

Ja nie utożsamiam człowieka z poglądami i w żaden sposób nie wpływa to na relacje miedzy mną, a nim. Jakby tak było to bym darzył niechęcią np. ciebie Muhad czy tez Przema. Powiedział bym że nawet wole ludzi z innymi poglądami bo dzięki temu mam okazje szerzej spojrzeć na pewne sprawy dzięki poznaniu punktu widzenia innych na te same sytuacje, zjawiska, doświadczenia.
Rzecz w tym że jednostka nieuświadomiona czy też (posiadająca inne przekonania) nieraz utożsamia człowieka z poglądami, decydując o uczuciach względem drugiej jednostki na podstawie przekonań jakie sobą reprezentuje. Nie da się ukryć że w istocie tak jest, fanatycy często zabijali w imię różnych przekonań i mimo że to raczej skrajne przypadki to w mniejszej skali znacznie częściej ma to miejsce czyli nie koniecznie uśmiercanie człowieka o innych przekonaniach, ale zwykła niechęć. Nie odwołuj problemu do mnie bo nie o to w tym chodzi.

Skoro jak piszesz blisko Ci do Buddyzmu i jego podstawowych prawd, to po co na siłę starasz się powołać do życia jakieś karkołomne, (z mojego punktu widzenia niemożliwe) koncepcje.

Z mojego twoje są (mogą być) karkołomne koncepcje. (Nie koniecznie chodzi o mnie.) Chodzi mi o stosunek jednych i drugich do siebie nawzajem. Widzenie świata jednych i drugich które jest całkowicie różne i sytuacje które z tego wynikają.

Napisałem już o tym na kilka sposobów. Chcesz się rozwijać za kogoś - próbuj.

Ani razu nie napisałem że chce (teoretycznie nie mogę, nie powinienem chcieć).

Po prostu moje podejście do sprawy bierze się z moralnych dylematów, których na obecna chwile nie potrafię rozwiązać, zrozumieć. Z jednej strony wiem że powinno się uszanować wole jednych i drugich i że złe doświadczenia są w istocie dobre (prowadzą do zrozumienia, uświadomienia), ale jednak czuje się rozdarty, myślę że to dylemat który sam muszę rozwiązać.

Pozdrawiam

Użytkownik Ladd edytował ten post 16.02.2011 - 00:24