Na wstępie napiszę, że zastanawiałem się gdzie by upchnąć ten temat, czy do duchów, ufo, ale w końcu zdecydowałem się tutaj. Jeżeli jest to zła kategoria, uprzejmie proszę moderatora o przeniesienie tego tematu.
Dzisiaj mijają już 3 lata odkąd czynnie egzystuję na tym forum. Ale nie o tym chciałem napisać, lub może podzielić się z wami moim uczuciem. Słowo uczucie dosyć dziwnie brzmi, bo to o czym chcę napisać nie ma w sobie nic miłego. Nie wiem od czego zacząć. Może najpierw napiszę, o co mi w ogóle chodzi. Od dzieciństwa mam bardzo dziwne uczucia strachu. Myślę, że może być tego źródłem przykre przeżycie jakiego byłem świadkiem w dzieciństwie. Otóż od około 4 roku życia (mniej więcej to taki okres życia) przypominam sobie, że w nocy w moim pokoju miały miejsce dziwne zjawiska. Gdy była noc, a wszyscy spali, ja wymawiałem głośno słowo "potwór". Wtedy, nawet nie zdawałem sobie sprawy kiedy, w moim pokoju zjawił się dziwny osobnik. Był to chyba mężczyzna, ubrany jak szlachcic z 17 wieku, miał rozpuszczone długie włosy, zaszyte usta i całe ciało w pewnym stadium gnicia. Gdy się pojawiał, mówił, że chce mnie zjeść. Wiecie, dla dzieci jest straszne, gdyby jakiś dziwny zombie chciał was pożreć. Owy osobnik był bardzo podobny z wyglądu do tego faceta z Hokus Pokus, tego co miał zaszyte usta i pojawiał się tylko kiedy inni spali. Po jego "wizycie" miałem koszmary. Nie pojawiał się już kiedy miałem ok 5 lat. Wtedy poszedłem do pokoju z mamą i wymówiłem "potwór", on nie przyszedł i już więcej nie przychodził. Tego dnia nie miałem koszmaru. Od tego mniej więcej czasu, zacząłem źle się czuć psychicznie, gdy przebywałem sam w domu, lub, gdy był wieczór, a ja sam w pokoju. Miałem chwile kiedy nie było tego uczucia, a miałem i takie, gdy było go aż za dużo. Nawet dziś, źle się czuję zasypiając samemu w swoim pokoju, lub gdy jestem sam w domu. Nawet mi głupio, że mam 15 lat, a boję się być sam w domu. Chciałbym sobie z tym jakoś poradzić i nie mieć już tego złego uczucia. Z drugiej strony nie chcę iść do żadnego psychiatry, bo w najlepszym wypadku dadzą mi jakieś prochy, a w najgorszym zrobią ze mnie debila i zamkną na dwa miesiące w psychiatrycznym. Wolałbym jakoś się z tego wyleczyć jakoś tak naturalnie. Nie wiem, może za pomocą świadomego snu, albo czegoś innego. Sam nie wiem. Co wy o tym myślicie?
I na końcu dodam, że ten temat to nie jest żadna prowokacja, ani nic w ten deseń. Ani mi się śni się z takich rzeczy śmiać.
