208 odpowiedzi w tym temacie

[22z]

Ja to nie boje sie smierci, moze dlatego, ze wierze w zycie po smierci. Mozliwe takze ze wplyw na to miala choroba od ugryzienia przez kleszcza.
Moze to zabrzmi dziwnie, ale wiem na co umre, tylko nie chcem zeby to bylo za wczesnie. Chcialbym zalatwic jeszcze pare bardzo waznych spraw na ziemi , a potem moge odejsc.

[Berith]

Każdy człowiek boi się śmierci w taki, czy inny sposób. Jeśli nie dzięki religii (buuu... możesz spalić się w piekle, albo stać się zwierzęciem!), to dzięki zwykłemu strachu przed nieznanym (a co, jeśli mnie jakiś diabeł będzie przypiekał?). Każdy, kto mówi że śmierci się nie boi kłamie, albo oszukuje samego siebie.

[judas666]

Ja się śmierci nie boje bo nie mam powodu żeby sądzić że się co do niej mylę Wszystko jest spoko jak sobie wyobrażam moje ciało leżące na podłodze w kałuży krwi. Problem pojawia się dopiero jak widzę moją matkę kiedy wraca z pracy i mnie znajduje Aż mi pikawę ściska...

Ale staram się z tym walczyć ^^

[illuminatii]

Ja się nie boję śmierci samej w sobie tylko tego co mnie później czeka...

Nie mówie tu o niebie i piekle bo w takowe nie wierzę.Lecz mam na myśli czy będzie to tak jak ja widzę moją smierć? Czy bedę mógł podrózować jako dusza? uczyć sie ciekawych rzeczy? poznawac tajemnice wszechświata? Czy też czeka mnie samotność z samym sobą w ciemnej mogile już na wieczność.Świadomość tego, że jestem ale nie widzę nie czuję nie słyszę.Mogę tylko patrzeć w bezkresną ciemność.Tego łasnie się obawiam.

[harap]

Ja już nie. Bałem się kiedyś, ale miałem trzy wypadki, w których otarłem się o śmierć (raz potrącił mnie samochód, raz poraził mnie prąd a później jeszcze raz zostałem potrącony, ale przez traktor). Za pierwszym razem się przestraszyłem, ale za drugim razem na swój sposób mi się to spodobało,a za trzecim to było już świetne uczucie (coś w stylu "żyję? hardcore, zobaczymy co jeszcze zdołam wytrzymać"). Takie bycie na granicy trochę uzależnia, dlatego śmierć teraz jest czymś co gonię, a czego w sumie nie chcę dogonić, ale za czym sama gonitwa sprawia mnóstwo radości. Pokręcone, ale mnie więcej tak myślę

[Pierce]

Również nie odczuwam strachu przed śmiercią. Być może dzieje się tak, gdyż nie przywiązuje wielkiej wagi do codziennego życia. Prawdę mówiąc w inny sposób wyobrażałem sobie świat, a ten niestety nie spełnia mych oczekiwań. Oczywiście nadal kontynuuję swą ścieżkę [gdyby ktoś pomyślał, że mógłbym wybrać natychmiastową śmierć], w końcu jeśli już tu trafiłem mimo iż wcale o to nie zabiegałem, to należy coś po sobie zostawić, stworzyć coś wielkiego, zyskać jedyną dostępną nieśmiertelność - tkwienie w pamięci innych ludzi.

Już kiedyś nie istniałem, czy było mi z tym źle? Kto ośmielił się zesłać mą osobę na tak melancholiczną rzeczywistość?

[Berith]

Jesteś przyjacielu w błędzie. Śmierci nie boi się większość ludzi, którzy przeżyli śmierć kliniczną. Więcej, wielu z nich czeka z utęsknieniem na ten dzień. Oni doskonale wiedzą co ich czeka.

Bez wątpienia wiedzą. Dla jednych pewniakiem jest Jezus, dla drugich rodzina, a dla jeszcze innych reinkarnacja. Są bardzo precyzyjni, tylko dlaczego śmierci nie dopomogą? Nie mówie tutaj o strzeleniu sobie w łeb, to by mogło wiązać się z wiecznym potępieniem, ale dlaczego nie pobawią się w "superkretyna - obrońcę ludzkości"?
Umrzeć jest bardzo łatwo o ile naprawdę się tego chce.

[judas666]

To wciąż będzie samobójstwo tylko że pośrednie

[Don Corleone]

Coś nie chce mi się wierzyć, że ludzie naprawdę nie boją się śmierci, ale może to tylko moje ugruntowanie. Odczuwam lekki lęk i niepokój; ten drugi spowodowany jest chyba wątpliwościami o moich bliskich i mój pochówek, nie wiem, czy spełnią moją wolę, mam nadzieję.

Niektórym, np. @Romczynowi, powiem tyle: co innego być nigdy nienarodzonym, a co innego zaznać wiatru na twarzy, mówiąc eufemizmami, i ze świadomością, że kończy się żywot, ta unikalna szansa poznania - odejść.

[judas666]

Jeśli nie wierzycie, że można się nie bać śmierci, to spróbujcie sobie wyobrazić osobę, która nie chce poznawać świata, którą świat nie interesuje, która wierzy, że po śmierci nie ma nic i ta myśl bardzo jej pasuje. Czego ktoś taki niby mógłby się bać? Najwyżej może się martwic o uczucia bliskich po jego odejściu, ale przecież skoro nic nie ma po śmierci, to to nie będzie jego problem. On o tych uczuciach nie będzie miał pojęcia.

[Berith]

judas666, skoro ten świat Cię nie interesuje, wiesz że po śmierci nic Cię nie czeka, to po co żyjesz?
Ludzie, wytłumaczcie mi to łaskawie.

[judas666]

judas666, skoro ten świat Cię nie interesuje, wiesz że po śmierci nic Cię nie czeka, to po co żyjesz?
Ludzie, wytłumaczcie mi to łaskawie.

http://www.paranorma...m...st&p=328677
Swoją drogą wystarczyłoby żebyś przeczytał post do którego się odniosłeś.
Ewentualnie skracając poprzednią, jakże obszerną wypowiedź: Bo jeszcze nie jestem aż takim gnojem.

PS. Nie wiem jak u was ale u mnie nie przenosi do postu do którego link powinien Odnośnik jest do postu #34

[Berith]

To żałosne. Od twoich uczuć ważniejsze są uczucia innych ludzi? Skoro Ci się tutaj nie podoba, to powinieneś albo ten świat zmienić, albo się z niego wynieść. Nie ma tutaj żadnej filozofii; twoja matka pocierpi przez jakiś rok, potem się z tym pogodzi i umrze.

[judas666]

Czemu mam się liczyć z uczuciami osoby, której nienawidzę? To bez sensu.

[Berith]

Nie zrozumiałem. Kogo ty w końcu nienawidzisz?