14 maja 1995 r. Jego Świątobliwość Dalajlama rozpoznał sześcioletniego Geduna Czokji Nimę jako reinkarnację X Panczenlamy. Rząd Chińskiej Republiki Ludowej uznał tą decyzję za nieprawomocną i nielegalną. Trzy dni później, Gedun Czokji Nima i jego rodzice zniknęli i nikt ich już więcej nie zobaczył. Chiny podpisały Konwencję Praw Dziecka ONZ 29 sierpnia 1990 i ratyfikowały ją 2 marca 1992. Aresztowanie chłopca, Panczenlamy, jest ewidentnym naruszeniem Konwencji Praw Dziecka, prawa chińskiego i międzynarodowego.
W październiku 2000 roku brytyjska delegacja została poinformowana przez władze chińskie, że chłopiec ma się dobrze i uczęszcza do szkoły. Poinformowano, że jego rodzice nie chcą międzynarodowego rozgłosu oraz wtrącanie się mediów w ich życie. Delegacji pokazano dwa zdjęcia chłopca w zbliżonym wieku , które miały przedstawiać Panczenlamę. Jednakże na ich podstawie nie można było jednoznacznie rozpoznać chłopca ani miejsca, brytyjscy delegaci nie otrzymali zdjęć, aby mogli upewnić się [że są prawdziwe].
W sierpniu 2001, delegacja polskich parlamentarzystów składająca wizytę w Lhasie, w odpowiedzi na powtarzane pytania, została poinformowana, że Gedun Czokji Nima jest zdrowy, delegacji obiecano w ciągu sześciu tygodni dostarczyć zdjęcia chłopca, ale nigdy ich nie otrzymano. Później polski rząd otrzymał list z Ambasady Chińskiej w Warszawie, informujący, że Gedun Czokji Nima i jego rodzice nie życzą sobie zakłócania ich spokojnego życia, oraz że chiński rząd "szanuje wolność wyboru swoich mieszkańców, i ma nadzieję, że Polacy będą w stanie to zrozumieć."
W marcu 2002, rządowa delegacja z Tybetańskiego Regionu Autonomicznego (TAR) spotkała się z delegacją Parlamentu Europejskiego, władze raz jeszcze powtórzyły, że Gedun Czokji Nima nie życzy sobie, aby mu przeszkadzano. Delegacja TRA unikała odpowiedzi na pytania dotyczące zdjęć obiecanych polskiej delegacji. W świetle unikania dostarczenia zdjęć, które jednoznacznie identyfikowały by Panczenlamę, oraz braku niezależnego dostępu do chłopca i jego rodziny, Tybetańczycy mogą jedynie obawiać się najgorszego.
Trwająca nieobecność Panczenlamy w hierarchii tybetańskiej w pełni zaprzecza twierdzeniu Chin o przestrzeganiu wolności religii w Tybecie. Jest to przedmiot wielkiej troski, że tak wysokiej postaci religijnej, jeśli jeszcze żyje, odmawia się i pozbawia dostępu do jakiegokolwiek zgodnego z tradycją wykształcenia religijnego.
Przez ostatnie dziesięć lat od czasu jego porwania i zaginięcia wraz z jego rodzicami, żadne ciało międzynarodowe, ani pozarządowe organizacje praw człowieka, nie otrzymały jakichkolwiek informacji na temat jego stanu i miejsca pobytu.
Ten naród marzy o utraconej wolności. Osobiście spotkałem kilku Tybetańczyków i są to niesamowici i wsapaniali ludzie. Mają w sobie mimo zniewolenia tyle radości że przy nich człowiek zupelnie zaczyna sie inaczej zachowywac, inaczej myśleć o otaczającym nas świecie.
Jego Świątobliwość Dalajlama do tej pory nie wrócił do Tybetu lecz wierzy, że kiedyś taki dzień nastapi.
"Bezlitośni i okrutni, którzy budzą współczucie, Zaślepieni przez demony ułudy, Bezmyślnie niszczą siebie i innych - Oby otworzyli oko mądrości, Zrozumieli, co czynić trzeba, a czego robić nie wolno, I spoczęli w blasku przyjaźni i miłości. Oby to płynące z głębi serca pragnienie Prawdziwej wolności dla Tybetu, Który czeka na nią tak długo, samoistnie się spełniło."
XIV Dalajlama Tenzin Giaco
Walka o Tybet to rozwiązywanie konfliktów bez użycia przemocy, solidarność z Krajem Na Dachu Świata a także wiara w pokój.
Nikomu nie wolno odbierać takiego elementarnego prawa jakim jest wolność. To prawo dotyczy zarówno wszystkich krajów jak i ludzi.
Dodatkowo troche informacji ze strony Polskiego Stowarzyszenia Przyjaciół Tybetu: http://www.ratujtybet.org
"Istnieje niebezpieczeństwo, że naród tybetański i jego dziedzictwo kulturowe znikną z powierzchni Ziemi. Sytuacja jest bardzo poważna: to kwestia życia lub śmierci. Jeśli zatryumfuje śmierć, nie pozostanie nic."
J.Ś. XIV Dalajlama
Przed rokiem 1959 istniało w Tybecie ponad 6.259 klasztorów, zamieszkiwanych przez około 592.558 mnichów i mniszek. W świątyniach tych stały tysiące ozdobionych klejnotami posągów ze złota, srebra i innych metali, oraz tysiące czortenów (stup) z metali szlachetnych. Ośrodki te były również bibliotekami, w których, obok religijnych, przechowywano dzieła poświęcone literaturze, medycynie, astrologii, sztuce, polityce itd. - innymi słowy, prawdziwymi skarbcami kultury tybetańskiej.
Tybetańska tożsamość narodowa i religijna stały się nierozłączne. Buddyjski folklor i buddyjskie nauki określały zasady życia całego narodu - święta, uroczystości, pracę, obyczaje, obowiązki rodzinne oraz sprawy wagi państwowej. Aż do okupacji Tybet był dumnym, niezależnym krajem buddyjskim. Mieszkali w nim też muzułmanie, którzy mieli własne meczety (one również ucierpiały z rąk Chińczyków) oraz niewielkie grupki chrześcijan i hinduistów. Wszyscy cieszyli się pełną tolerancją i mieli równe prawa.
W połowie lat pięćdziesiątych chińskie władze uświadomiły sobie, że religia jest największą przeszkodą w uzyskaniu kontroli nad Tybetem. I tak na początku 1956 roku zaczęto wprowadzać tzw. "reformę demokratyczną" - najpierw w Khamie i Amdo, a potem (1959) w środkowym Tybecie. Klasztory i świątynie systematycznie plądrowano, a następnie doszczętnie niszczono.
Z 6.259 klasztorów do roku 1976 dotrwało zaledwie osiem. Spośród 592.558 mnichów, mniszek, rinpocze (inkarnowanych nauczycieli) i ngagpów (praktykujących tantrę) ponad 110.000 torturowano i zamordowano, a ponad 250.000 zmuszono do wyrzeczenia się święceń.
Choć Chiny nie bombardują już klasztorów i nie każą ich niszczyć oddziałom Czerwonej Gwardii, nadal dążą do tego samego celu: unicestwienia tybetańskiej religii i kultury. Oficjalny dokument, wydany przez Okręgowy Komitet ds. Propagandy w Ganze (Kanze) pod tytułem Polityka wolności religii, mówi: "Wraz z rozwojem socjalizmu powstał system społeczny, który doprowadzi do naturalnego zaniku religii". Inny oficjalny dokument z 1991 roku, dotyczący polityki wobec mniejszości i religii, głosi: "Powinniśmy zwalczać tych, których działania dzielą ojczyznę w imię narodowości czy religii. Bez wahania należy podejmować stanowcze kroki, by stłumić w zarodku wszelkie polityczne niepokoje na tle narodowościowym i religijnym, wykorzystując w tym celu władze polityczne, sądownicze, a nawet armię".
za: TYBET: Fakty mówią za siebie Tibet Information Office, Dharamsala 1993
Informacje zostały zaczerpnięte z różnych stron internetowych poparte troche własnymi przemyśleniami.
