Witam!
„Dzieci widzą duchy”. Zawsze intrygowało mnie to stwierdzenie, ale zarazem nie mogłam w to uwierzyć. Jak to jest możliwe?! Aż pewnego dnia, podczas gdy odwiedziła mnie moja chrześnica (ma 2,5 roku) usłyszałam pytanie z jej ust: „kim jest ten pan?” po czym wskazała paluszkiem tuż obok mnie. Siedziałam wtedy przy biurku, odwrócona tyłem do niego, na łóżku leżała Mała (byłam odwrócona w jej stronę). Chwilami zerkałam na monitor komputera. Mała wiła się na łóżku ze śmiechu, pomyślałam, że to przecież normalne. Chwilę wcześniej łaskotałam ją i się z nią bawiłam. Cały czas się śmiała, wyglądała jakby ktoś nadal się z nią bawił. Ale wiadomo jak to dziecko - wszędzie jej pełno. Gdy troszkę się uspokoiła, popatrzyła na mnie i OBOK mnie, wyciągnęła paluszek w stronę okna (czyli właśnie OBOK mnie) i zapytała z uśmiechem: „kim jest ten pan?” Byłam w szoku! Zaczęłam się nawet z tego śmiać i zapytałam: „jaki pan? Tu nikogo nie ma skarbie.” A ona powtórzyła ruch i znów zapytała kim jest. Mówi bardzo dużo, właściwie jest w stanie powiedzieć wszystko, a czasem zawstydziłaby i zadziwiła niejednego dorosłego. Spojrzałam na monitor komputera, pomyślałam, ze może pojawiło się jakieś zdjęcie, ale nic takiego nie było, widać było tylko okno rozmowy. Zapytała kolejny raz, popatrzyłam w miejsce, które wskazywała Mała. Nikogo nie było, ale poczułam czyjąś obecność (mega dziwne uczucie! Szczególnie jak jest się pewnym że w pokoju nie ma nikogo innego.) Ubrałam Małą i wyszłyśmy na spacer. Nie wiedziałam jak się zachować. Nie czułam strachu, ale uczucie, którego nie potrafię opisać. Ten pokój kiedyś należał do mojego Dziadka. Zawsze mi powtarzał, że to ja mam w nim zamieszkać po jego śmierci. Czy Mała mogła widzieć właśnie Jego? Nie pomyślałam wtedy, żeby zapytać o wygląd owego pana, którego widziała.
Dodam jeszcze, ze przez parę lat po śmierci Dziadka (jeszcze jako dziecko) nie mogłam spać w tym pokoju. Słyszałam kroki wokół łóżka i budziłam się zawsze o 2 w nocy biegnąc z płaczem do mamy. Podczas wizyty Księdza Rodzice poprosili o poświęcenie pokoju. Może to się wydawać dziwne, ale już w noc po tym wszystko było w porządku. Aktualnie nie mam z tym żadnych problemów.
Aczkolwiek kilka miesięcy po sytuacji z moją chrześnicą i PANEM byłam świadkiem kolejnej bardzo dziwnej sytuacji w moim domu. Było to całkiem niedawno. Leżeliśmy z Chłopakiem w pokoju, rozmawialiśmy, było spokojnie i cicho. W pewnym momencie usłyszeliśmy dźwięk przewracającego się szkła. Na półce mam postawioną ozdobną porcelanową filiżankę, od razu pomyślałam o niej i instynktownie na nią spojrzałam. (mój Chłopak nie zdążył się odwrócić i nie zobaczył tego co ja!) Filiżanka się obróciła i zachwiała. On tylko to słyszał, a ja WIDZIAŁAM! Dźwięk trwał tak jakby dłużej niż to co widziałam. Natychmiast wstałam, żeby sprawdzić, czy może coś nie spadło i nie zahaczyło zwyczajnie o nią. Ale nic nie leżało ani na ziemi, ani obok, ani w filiżance. Oboje nie umieliśmy tego wytłumaczyć.
To sytuacje, które przydarzyły się bezpośrednio mnie, ale mój Tata, po śmierci Dziadka widział czarną postać chodzącą po podwórku, która znikała przechodząc przez ogrodzenie (gdy się je otwiera skrzypi, a nie było słychać żadnych dźwięków).
Pamiętam też, że gdy byłam mała podczas kolacji Wigilijnej z mebli spadła cała półka i jej zawartość. Co dziwne, mało co się potrzaskało. (wtedy wszyscy mówili, że to zmarła Babcia daje znak, ze jest z nami w tym dniu).
W swoim życiu miałam czas „odwrócenia się” od Pana Boga. Teraz czuję potrzebę zbliżenia się do niego. Można powiedzieć, że się nawracam.
Nie czuję strachu z powodu tych zjawisk. Czułam go tylko wtedy, gdy nie mogłam spać w pokoju, słyszałam kroki i się budziłam o stałej porze.
Jak to wyjaśnić? Czy powinnam się czegoś obawiać? Wiem, że jakkolwiek to nie brzmi, na prawdę prosiłabym o jak najbardziej poważne podejście do tych sytuacji.
