Przypomniałeś mi podobną historię, tyle że sprzed paru dobrych lat.
Działo się to ok. 3 lata temu, w maju (byłam na majówce ze znajomymi na domkach), w Chmielnie na Kaszubach. Ośrodek z domkami mieliśmy tuż nad jeziorkiem, a obok rozprzestrzeniał się las. Niezbyt gęsty i duży, wchodząc do niego idąc maksymalnie przez pół godziny prostą drogą przez las wychodziło się na wieś i ogółem tereny bardziej zabudowane przez cywilizację. Z racji, żeśmy byli młodzi i głupi, a las znaliśmy i tereny, bo to niepierwszy taki wypad tam, postanowiliśmy pobawić się w świetliki - taka gra, gdzie jedna grupa w lesie daje znaki latarką, a druga na podstawie migających świateł musi odnaleźć tę pierwszą. Wiadomo, jak cały dzień się człowiek leni i je, to potem na wieczór chce się jakichś wrażeń. Zaznaczę, że do lasu weszliśmy kompletnie trzeźwi, nikt nie był nawet po jednym piwku, gdyż aż tak głupi nie byliśmy, żeby po pijaku latać w 10 osób po lesie w środku nocy. No a poza tym, mniejsza percepcja umysłu, więc zabawa mogłaby się popsuć, kiedy nikt nie umiałby się znaleźć.
Pamiętam, że w grupie byłam z 3 kumpelami i jednym kolegą, wyposażeni w jedną latareczkę (zgaszoną, by się nie zdradzić) i gruby kij w dłoni kolegi maszerujemy w kompletnej ciszy przed siebie szukając drugiej grupy. Szłyśmy w proporcjach: dwie kumpele i ja bardziej z przodu, z latarką przygotowaną na wyłapanie naszych przyjaciół, za nami szła koleżanka z kolegą może z metr dalej. Tutaj zaznaczę, że ścieżka trochę się zwężała, po lewej stronie był lekko stromy pagórek, po prawej stronie same drzewa. Mniej więcej tak, jak na załączonym obrazku (tylko na odwrót
). Z racji, że ścieżka była dość wąska i pełna korzeni, a wiedząc, że nasza grupa jest pewnie dalej (bo gdzie by się mogli tu pochować primo, a secundo że było to niemalże samo wejście do lasu, a oni mieli ponad minutę czasu na dobiegnięcie gdzieś indziej i przemieszczanie się) koleżanka włączyła latarkę i zaczęła świecić nią pod nogi, co byśmy mogli jakoś próbować iść bez konieczności połamania się. Świeciła tak to po bokach, to przed siebie, gdy nagle na linii gdy światło poszło na pagórek zauważyłyśmy wszystkie trzy postać, skuloną, siedzącą jakoś w połowie pagórka. Była ciemnego koloru, niestety z racji niespecjalnie dobrego oświetlenia nie dało się zobaczyć faktury ciała, nie zauważyłyśmy żadnych błyszczących/czerwonych oczu, wystających kolców i innych skrzydełek, jak to ma miejsce w opisach chupacabry. Jedyne, co zauważyłyśmy to głowę przykrytą czymś na kształt kaptura jak u habitu, tak skojarzył mi się owy kształt. Było to w mgnieniu niemal oka, świecąc tam ponownie nie dostrzegłyśmy tego. Zawołałyśmy pozostałą dwójkę, by doszła do nas blisko i czy oni też to widzieli. Byli zdziwieni, bo nie, z racji że szli dalej i być może nie zwracali uwagi na to samo co my. Przyznam, że byłyśmy trochę skonfundowane, a nawet bardzo. Zawsze dziwiły mnie opisy czyichś strasznych historii, że ich bohaterowie nie zbiegli w te pędy z miejsca zdarzenia. My też tego nie zrobiłyśmy - zachowałyśmy spokój, znaleźliśmy grupkę i z racji rzekomego zmęczenia wszyscy w 10-tkę wyszliśmy z lasu w stronę wsi. Tam przyznam poczułam się trochę bezpieczniej i w zasadzie dopiero wtedy dotarło do mnie, że możliwe ale byłam świadkiem paranormalnej rzeczy. Naturalnie nie nastawiam się, że musiał być to człowiek ćma, chupacabra, lub jakaś istota znana kryptozoologii, mogło to być zwierzę, lub cień, lub może nawet zbiorowe przywidzenie, chociaż skoro wszystkie 3 zareagowałyśmy w tej samej chwili w podobny sposób, to wykluczam autosugestię. Po przybyciu na ośrodek dopiero zaczęłyśmy o tym rozmawiać. Miałyśmy podobne wrażenia. Wcześniej w lesie nie chciałyśmy tego roztrząsać, żeby chyba nie wpaść potencjalnie w panikę, lub coś podobnego, tak myślę. Naturalnie moja historia nie jest dla nikogo gwarantem 100% prawdy, nie wymagam tego od nikogo. Niemniej w zasadzie jest to historia bez wyjaśnienia, a jedynie z domysłami.
