44 odpowiedzi w tym temacie

[Bliss]

nasuwa się film ,,piękny umysł"

ale powiem Ci tak: schizofrenia to ewidentnie choroba. Mam przypadek w rodzinie i wiem co mówię. Nasilenie objawów powoduje ataki agresji, paniki, lęków, rozpaczy - pełne spektrum. Niestety urojenia uniemożliwiają normalne życie i nie ma w tym nic paranormalnego. Bez wsparcia farmakologii człowiek takie nie wie nawet po co rano wstaje tylko roztrząsa tysiące, miliony myśli, tworzy wizje zagrożeń bieżących, wydumanych z przeszłości ...


jest to straszne a przebłysku geniuszu niestety nie widać .... mimo wysokiej inteligencji - choć może to właśnie ta inteligencja jest przekleństwem? ilość wyciągniętych złych wniosków z jednego zdarzenia jest powalająca ....

tak się nie da żyć to człowieka zżera i wykańcza - ulgę przynoszą niestety wyłącznie leki ...


pozdrawiam

[Bliss]

być może że tak jest. ja prawdopodobnie jestem zbyt zaangażowana emocjonalnie w ,,przypadek" bo owe słowotoki napawają mnie lękiem i biegiem lecę po pigułkę bo zależy mi na tym, żeby ta osoba mogła żyć ,,normalnie" cokolwiek to znaczy dla kogo .
Możliwe również że z tych samych powodów nie poświęcam należytej uwagi owym wypowiedziom ale cóż - jestem tylko człowiekiem i wolę bez tych ,,przebłysków" ale w miarę spokojnie .

Przeraża mnie ta mordęga człowieka który nie jest w stanie uporać się z własnymi myślami - to jest chyba najgorsze co może istotę ludzką spotkać ... niemoc, strach i rozpacz ...

[BrainCollector]

Jeśli chodzi o ostatni akapit to myślę tak, że jeśli coś nie jest namacalne, nie można tego wytłumaczyć czy po prostu nie wierzy się w to, uznaje się taką osobę za chorą i stosuje środki aby ta osoba stała się szarym człowiekiem jak każdy inny dookoła. Także od niedawna uważam, że nie powinniśmy chwalić się zbyt szeroko takimi zdolnościami a zostawiać je sobie i najbliższym, chyba, że bardzo chcemy usłyszeć diagnozę "chory psychicznie".

Było wiele dokumentalnych filmów o genialnych idiotach, ja nie wiem czemu najbardziej pamiętam Pana który potrafił czytać obydwie kartki książki jednocześnie w niesamowitym tempie i zapamiętywał niemal każde słowo, w ten sposób zna na pamięć porównywalną ilość książek do małej biblioteki publiczej.

@Bliss

ale są osoby z podobnymi zdolnościam które potrafią opanować je i wykorzystać na własny użytek. Nie koniecznie trzeba tłumić to lekami, można próbować opanować myśli np. medytacją. A mogę się założyć, że z czasem taka osoba potrafiłaby zależnie od swojej woli "włączać lub wyłączać" swoją zdolność a kiedyś może i nawet opanować i korzystać z niej.
Wszystko zależy od punktu widzenia, wiary, chęci, odwagi, silnej woli i czasu. Bo nic nie przychodzi od razu.

[Pisaq]

A ja przytoczę cytat: "Wszyscy wiedzą, że czegoś nie da się zrobić. I wtedy pojawia się ten jeden, który nie wie, że się nie da, i on właśnie to coś robi. "

Diabeł tkwi w postrzeganiu. Kiedyś na przykład bardzo szybko liczyłem w pamięci, było to dla mnie ok i używałem raczej pamięci niż papieru. Nie byłem jakimś wybitnym geniuszem, co to sumuje całe kolumny w mgnieniu oka, ale i tak błyszczałem na tle innych (nieważne, rówieśnicy czy dorośli). Pod koniec podstawówki, szkoła położyła nacisk na liczenie pisemne, nauczyłem się i fajnie, czasem się przydawało. W gimnazjum miałem nakaz rozpisywać równania żeby było dokładnie widać co i skąd się wzięło... Przyznam, że przyzwyczaiłem się do niepotrzebnej fatygi i od tamtej pory robię błędy .

Użytkownik Pisaq edytował ten post 07.07.2011 - 14:41

[BrainCollector]

Nie martw się, wszystko jest dokładnie przemyślane tak żeby usunąć to co jest "inne" lub "ponad". Ja inaczej niż nie mogę tego nazwać niż celowe działanie.

[Pisaq]

Po prostu w dzisiejszych czasach premiuje się za wiedzę, a nie za umiejętności. "Po swojemu" znaczy źle.

Pamiętam jak trzeba było nauczyć się tabliczki mnożenia i kumpel dostał burę za stosowanie sposobu mnożenia na palcach, którego go nauczyłem i który był porównywalny z recytowaniem wyników z pamięci (kwestia połowy sekundy przy wprawie . Trzeba umieć i koniec, nieważne że masz niezawodny sposób, który nigdy Cię nie zawiedzie, a i tak przy okazji częstego stosowania go, wyniki same wejdą w krew i będzie on służył najwyżej sprawdzeniu. Do dziś śmieje się przypadków, gdy taki wykuty uczeń przy 8x6 mówi 36, bo się rymowało tak jak przy 6x6 .

Obecne czasy dostarczają zbyt licznych przykładów. Ilu z telewizyjnych "ekspertów do spraw atomistyki" potrafiło by postawić jakiejkolwiek mocy reaktor w przydomowym ogródku? Czy brak takiej umiejętności nie powinien ich skreślać jako ekspertów? Co reprezentują sobą nauczyciele i czy niski poziom jako człowieka nie powinien ich dyskwalifikować z możliwości kształtowania młodzieży? Poważnie, z liceum, gdzie praktycznie dorośli uczą się od dorosłych, poza atmosferą wzajemnej nieufności i stawianiem ucznia zawsze w pozycji winnego, wyniosłem dwa wspomnienia: sz. p. dyrektor, która grozi mi "pobiciem w afekcie" przy całej klasie za przeciwstawienie się zabobonowi i nauczycielkę, która zabobon stawia wyżej niż stanowisko organu prowadzącego .

Odszedłem trochę od tematu genialnego idioty, lecz prawda jest taka, że dzisiaj naprawdę w jakimś stopniu trzeba mieć jakieś braki by okazać się geniuszem. Trzeba chodzić do szkoły by być mądrym, jeśli się nie chodzi to jest to jakiś brak - wystarczy porównać oceny, rozwój, wiedzę i sposób wysławiania się uczniów typowej szkoły, z uczniami korzystającymi z dobrodziejstw "możliwości realizowania obowiązku szkolnego poza szkołą".

Swoją drogą, na TVP był dawno temu, ciemną nocą program dokumentalny o ludziach niezwykłych, który obejrzałem. Mężczyzna cierpiał na autyzm, ale miał tak silną wolę że opanował to do takiego stopnia, by umożliwić sobie jako takie, samodzielne życie. Wszędzie widział cyfry, miał niezwykłe zdolności matematyczne. O ile pamiętam, twierdził że: gdy widzi jakieś obliczenia matematyczne, przed jego oczami pokazuje się wynik. Przerażały go wysokie budynki, choć potrafił żyć z tym strachem i np. przejeżdżać taksówką przez centrum miasta, gdzie każdy budynek to wieżowiec. Opowiadał, że widzi te budynki jako wielką cyfrę osiem. Podjął się pewnego eksperymentu. Z jego niezwykłymi zdolnościami (w grę wchodziła też świetna pamięć) miał nauczyć się języka islandskiego. Ów język jest dość trudny, a on miał na to tydzień , po czym miał wystąpić w jednym z talkshow tego kraju. Dał chłopak radę. Myślę, że trafnie oddam moją reakcję, twierdząc, że: szczena mi opadła.

@edit

Autystyczny sawant Daniel Tammet zyskał sławę dzięki pobiciu europejskiego rekordu w ilości wyrecytowanych z pamięci cyfr liczby pi (22514). Później w tydzień nauczył się języka islandzkiego. W przeciwieństwie do wielu sawantów jest w stanie opowiedzieć, jak to robi.

Odpowiada na pytania Celeste Biever dla newscientist.com.

CB: Czy sądzisz, że sawanci byli niezrozumiani i być może dehumanizowani w przeszłości?

DT: Bardzo często pojawiała się analogia porównująca sawanta do komputera, jednak to, co ja robię jest tak dalekie od pracy komputera, jak tylko można sobie wyobrazić. To rozróżnienie nie zostało określone wcześniej, gdyż sawanci nie byli w stanie opowiedzieć, jak działają ich umysły. Ja mam to szczęście, że „mój” autyzm jest łagodny, i że urodziłem się w dużej rodzinie, gdzie musiałem nauczyć się umiejętności społecznych, więc jestem w stanie mówić.

CB: Kiedy po raz pierwszy uświadomiłeś sobie, że masz specjalne talenty?

DT: W wieku 8 lub 9 lat. Uczyłem się w szkole matematyki i zauważyłem, że jestem w stanie szybko dodawać, intuicyjnie i na swój sposób, nie używając technik, których nas uczono. (...) Zawsze wiedziałem, że jestem inny z powodu swojego autyzmu, wtedy jednak zrozumiałem, że mój związek z liczbami był inny.

CB: Dla większości ludzi rzeczy, które robisz ze swoją pamięcią brzmią jak magia. Jak ty to robisz?

DT: (...) Jestem związany z liczbami w podobny sposób, w jaki większość ludzi związana jest z językiem. Kiedy ludzie myślą o słowach, nie myślą o nich jako o pojedynczych wyrazach. Rozumieją je intuicyjnie i podświadomie jako należące do wewnętrznie powiązanej sieci innych słów.

CB: Możesz dać jakiś przykład?

DT: Nie użyjesz słowa „żyrafa”, bez zrozumienia znaczą słowa takie jak „szyja”, „ogon” czy „zwierzę”. Słowa mają sens tylko wtedy, gdy są częścią tej skomplikowanej sieci. Ja mam to samo z liczbami. Liczby należą do sieci. Gdy ktoś podaje mi liczbę, natychmiast wizualizuję ją i to, jak jest powiązana z innymi liczbami. Poza tym widzę wzorce, jakie powstają w wyniku tych powiązań i mogę nimi manipulować w swojej głowie, aby uzyskać rozwiązanie.

CB: W jaki sposób wizualizujesz liczby? Tak samo jak ja wizualizuję żyrafę?

DT: Każda liczba ma teksturę. Jeśli jest to „grudkowata” liczba, mój umysł natychmiast połączy ją z innymi „grudkowatymi” liczbami. „Grudkowatość” mówi mi, że jest między nimi związek, wspólny dzielnik lub wzorzec.

CB: Czy mógłbyś podać przykład „grudkowatych” liczb?

DT: Dla mnie idealnie grudkowatą liczbą jest 37. jest jak owsianka. Tak samo 111, czyli 3 razy 37, jest grudkowate, ale też okrągłe. 3 jest okrągłe. To intuicyjna i wizualna droga myślenia o liczbach.

CB: Jak sądzisz, dlaczego traktujesz liczby w ten sposób?

DT: Kiedy dorastałem, nie miałem przyjaciół z powodu swojego autyzmu. Liczby wypełniły lukę. Liczby stały się żywe. Mój umysł był w stanie wyłapać wzorce i znaleźć w nich sens. To proces podobny do tego, kiedy dziecko uczy się swojego pierwszego języka.

CB: Czy popełniasz błędy?

DT: Oczywiście, cały czas, z powodu mojego intuicyjnego podejścia.

CB: Czego możemy się nauczyć ze sposobu, w jaki działa twój umysł?

DT: Różnice między sawantem i nie- sawantem były wyolbrzymiane. Sawanci to nie dziwadła, oddzielone od reszty ludzkości. Sposób myślenia sawanta to ekstremalna forma myślenia wszystkich innych. (...) W każdym jest ukryty potencjał, instynkt do języka i liczb. Możemy trenować tę intuicję- zwłaszcza w młodym wieku, ale nie tylko- i nauczyć się łamać z góry wyrobione opinie na temat tego, jak powinny być uczone liczby czy jak działa język. Potem, chociaż być może ludzie niekoniecznie byliby w stanie robić dokładnie to, co ja, jednak czuliby się bardziej komfortowo z językiem i matematyką oraz uczeniem się w ogólności.

CB: Jesteś także wspaniały w nauce języków. W jaki sposób łapiesz je tak szybko?

DT: Mam też synestezję, co pomaga. Jeśli istnieje związek między tym, jak wizualizuję dane słowo i jego znaczeniem, łatwiej mi je zapamiętać. Dla przykładu, jeśli słowo oznaczające „ogień” w nowym języku wygląda dla mnie jakby było pomarańczowe, pomaga mi to je zapamiętać. Jednak bardziej istotna jest moja pamięć i zdolność do zauważania wzorców i znajdowania związków między słowami. (...)

CB: Stworzyłeś własny język. Dlaczego?

DT: Mój język, zwany Manti, to wyraz miłości do słów. Zawsze chcesz wyrazić siebie, nie zawsze jednak można znaleźć odpowiednie słowa w swoim języku. Ja mówię w kilku językach i nie zawsze jestem w stanie znaleźć odpowiednią sentencję w którymkolwiek z nich. Manti daje wolność zabawy z językiem, by zobaczyć, co by się stało, gdybym miał określenie na to czy na tamto.

CB: Co takiego możesz powiedzieć w Manti, czego nie możesz wyrazić w innych językach?

DT: Lubię słowo „kellokult” oznaczające „dług zegara”. To sposób na podkreślenie, że kiedy się spóźniasz na coś, zaciągasz dług, jesteś komuś winny ten czas. Jest też „rupuaigu”, co znaczy „godzina chleba”. To pewien czas, z grubsza licząc godzina, tyle ile zabiera upieczenie chleba w piecu. Co lubię najbardziej, tyle samo to trwa na całym świecie. To bardziej intuicyjny sposób myślenia o godzinie.

CB: Dlaczego jest tak istotne, aby ludzie właściwie zrozumieli sposób myślenia sawantów?

DT: Zdolności sawantów długo były traktowane jak coś nie z tego świata, niemal niewytłumaczalne i na pewno nie stanowiące część naturalnego continuum ludzkich talentów. Zdeformowało to sposób, w jaki społeczeństwo i przede wszystkim naukowcy widzą mózg i ludzki potencjał. To obraźliwe i potencjalnie dehumanizujące. Przyszłość do niepokojące miejsce, pełne wyzwań wszystkich rodzajów. Będziemy potrzebowali każdego rodzaju umysłu, więc dlaczego nie dać szansy każdemu rodzajowi inteligencji?

[Daniel Tammet ma 29 lat, dorastał w Londynie jako najstarszy z dziewięciorga rodzeństwa. Stwierdzono u niego syndrom Aspergera, synestezję oraz epilepsję. Nauczył się sam francuskiego, niemieckiego, fińskiego, hiszpańskiego, litewskiego, rumuńskiego, walijskiego, estońskiego, islandzkiego i esperanto. Pracuje jako pisarz i lingwista. ]

KLIK

Użytkownik Pisaq edytował ten post 07.07.2011 - 18:45

[BrainCollector]

Mag... Pieniądze... I brak zrozumienia

Tu tylko o to chodzi. Żeby pracować z takimi ludźmi trzeba ludzi, ich trzeba opłacić a pieniądze nie mogą być "marnowane" w ten sposób. Tutaj chodzi o podejście do sprawy. Naukowcy po prostu nie chcą nawet dopuścić myśli, że jest coś ponad tego co jest w książkach akademickich. Jeśli nie idzie się drogą akademickich książek nie ma pieniędzy, nie da się zarobić. To jest jedna wielka maszynka do robienia pieniędzy. Z łapki do łapki itd.

[Pisaq]

Pieknie przedstawiles problem, ktory rowniez ja poruszam, a mianowicie:

Zdeformowało to sposób, w jaki społeczeństwo i przede wszystkim naukowcy widzą mózg i ludzki potencjał. To obraźliwe i potencjalnie dehumanizujące. Przyszłość do niepokojące miejsce, pełne wyzwań wszystkich rodzajów. Będziemy potrzebowali każdego rodzaju umysłu, więc dlaczego nie dać szansy każdemu rodzajowi inteligencji?

Bezbledne trafienie w sedno tematu, czemu wiec nie dajemy szansy ich inteligencji?

W sumie jak w Wiedźminie - główny bohater jest pożyteczny, zawiera w sobie jak najbardziej ludzkie cechy, lecz wszystko w jego istocie funkcjonuje inaczej, sprawniej (przez co jest pożyteczny). Mimo to "społeczeństwo" go dehumanizuje.
Na mój gust jest tak: Ty działasz inaczej niż reszta, nie potrafię Cię zrozumieć, więc trudniej mi będzie Ci przeciwdziałać w razie czego. Lepiej jak pozbawię Cię tej możliwości zanim osiągniesz moment potencjalnego zagrożenia. - a to wszystko odczuwane na poziomie podświadomośći. Gdy niewidomy prosi na przystanku by ktoś mu powiedział która jest godzina i o której jest autobus linii np. 3 to nagle wszyscy milkną. (Nie spotkaliście się z czymś takim?)

Nie zapominajmy jeszcze o reakcjach, lekarzy do których przychodzimy z przeziębieniem i mówimy, gdy ten wypisuje recepty: panie doktorze, nie chcemy antybiotyku. Z pacjentów, stajemy się debilami, no bo jak to tak leczyć bez solidnej piguły na śniadanie i kolacje? Kiedyś byłem u takiego jednego, przepisał mi recepty o równowartości (dokładnie) 139zł i stwierdził, że na takich prochach mogę do szkoły chodzić. Byłem lekko przeziębiony i było zimno. Chciałem wyzdrowieć zanim na dobre zachorowałem, ale co tam, dostałem działę, która starczyłaby pewnie na złoty strzał dla połowy populacji .

W świecie panuje przekonanie, że lek = tabletka, albo chociaż zastrzyk (nie zapomnę Włatców Móch: zrobimy zaściuuura! ). Mamy tabletki na depresję, na brak depresji (przy epizodzie maniakalnym), biegunkę, brak biegunki. Przecież nawet ADHD leczy się prochami, przy czym w większości pewnie wystarczyła by pewnie nauka samokontroli i odpowiedniego ukierunkowania swojej energii (fajnie ujął to A. Crowley, mimo że mag i okultysta: "...nie powinien on (adept) próbować biegać, zanim nie nauczy się chodzić; nie powinien zamierzać udawać się dokądkolwiek, dopóki całkowicie nie będzie przekonany, że jego Wolą jest pójść"). Widzę swój przykład: bezsenność spowodowana krótkowzrocznością pewnych, zdało by się podstawowych osób i długotrwałym przyswajaniem wiedzy po nocach. Pewnie i przebyte schorzenia oraz szczepienie na grypę coś dorzuciło. No ale, co nie ma tabletek na krótkowzroczność i szczepienie na grypę, dlatego trzeba brać tabletkę na sen. Nie umiemy likwidować chorób u źródła, chodzimy na około by łagodzić ich przebieg!

Oczywiście są "pigułki" i są leki z prawdziwego zdarzenia, lecz są też choroby które można zwalczyć inaczej niż lekami i z mniejszymi szkodami dla siebie.