Z góry mówię, że mam piętnaście lat, więc jeśli ktokolwiek żywi jakieś uprzedzenia odnośnie mojego wieku, to lepiej, żeby tego nie czytał. (;
Od wielu miesięcy mam problem, który mnie przerasta. Dodaję to w tym temacie, bo tutaj to najbardziej pasuje. Tak sądzę.
Widzę i słyszę różne rzeczy, co zapewne brzmi idiotycznie. Zaczęło się niewinnie, w pierwszych miesiącach poprzedniego roku. Czasem zdawało mi się, że ktoś za mną idzie, widziałam cienie, słyszałam kroki, a gdy odwracałam się, nikogo nie było - ot, wybujała fantazja nastolatki. Ale potem było coraz gorzej. W wakacje zaczęły się napady panicznego strachu, nieuzasadnione, odruchowe ucieczki jak najdalej od miejsca gdzie wiedziałam, że 'coś jest'. Zdarzało mi się krzyczeć i płakać, najczęściej działo się to wieczorem czy w nocy, ale w dzień także. Kątem oka widziałam, jak coś za mną się porusza. W lustrze kilka razy widziałam jakiś cień za sobą, ale szybko znikał. Słyszałam kroki, szepty, urywane słowa i czasem całe zdania. Od jakichś trzech tygodni praktycznie nie sypiam ze strachu, padam ze zmęczenia raz na kilka dni i mam koszmary. A jeśli nie śpię, to całą noc widzę poruszające się w moim pokoju cienie i słyszę różne dziwne dźwięki typu właśnie szepty, coś w stylu cichego śmiechu i wiele innych. Od razu mówię, że mieszkam na czwartym i zarazem ostatnim piętrze bloku mieszkalnego, tak więc nie wchodzi w grę, abym słyszała kogoś z ulicy. W dodatku moja przyjaciółka często ma podobne odczucia, gdy jesteśmy gdzieś razem to nawet w tym samym momencie. Najbezpieczniej czuję się w małych, zamkniętych, jasnych przestrzeniach. Ale i tak ciągle się boję.
Nie mam pojęcia, czy coś mnie nawiedza, czy po prostu są to jakieś zaburzenia psychiczne. Wolałabym w sumie to drugie, bo lepsza jest dla mnie świadomość, że to tylko i wyłącznie moja wyobraźnia. Proszę nie radzić mi zgłaszać się do psychologa bądź psychiatry - nie wolno mi. Raz powiedziałam o tym psychologowi, psycholog mojej mamie a moja mama od tamtego czasu robi awantury, że udaję, że wszystko wymyślam. I nie wolno mi o tym mówić nikomu. Ale ja już nie wytrzymuję tego wszystkiego, chcę normalnie spać i być w stanie gdzieś wyjść wieczorem.
Proszę, niech ktoś mi pomoże.
