Świetny tekst z nutką ironii ;-) Zalecam dokładne przeczytanie.
Znaleziony na http://www.protestuj.pl/
Więcej takich 'ciekawostek' na temat Kodu Da Vinci jest np. TUTAJ
Żałosny kod Dana Browna
Ilekroć czeka mnie kilkunastogodzinny lot samolotem, zabieram ze sobą kilka książek, które pozwalają mi przetrwać podróż. W ostatnią podróż zabrałem ze sobą Kod Leonarda da Vinci Browna. Niby wiedziałem, o czym jest książka, lecz wolałem przeczytać sam, by wiedzieć, dlaczego w samolocie osoby czytają ją po francusku, po angielsku, niemiecku, rosyjsku czy nawet po afrykanersku. Im dalej wczytywałem się w zawiłe losy bohaterów, tym bardziej byłem rozczarowany. Na koniec stwierdziłem, że podobnie jak na papierosach – na okładce tej książki powinno znaleźć się ostrzeżenie przed negatywnymi skutkami zdrowotnymi wynikającymi z jej czytania – oczywiście, z adnotacją, że nie dotyczy to półgłówków, antyklerykałów i feministek – oni będą zachwyceni.
Książka jest napisana dość sprawnie –– od początku wciąga, jak stary odkurzacz. Jednak miłośnicy literatury akcji, zachęceni reklamą książki jako superbestsellera i oczekujący od niej misternej akcji wplecionej w labirynt wielkich tajemnic, poczują się zawiedzeni – cała powieść jest zbiorem sprawdzonych, wyświechtanych chwytów literackich, podanych przez efekciarskiego grafomana, chyba tylko przez pomyłkę określonego przez polskiego wydawcę jako najinteligentniejszy..., łączący erudycję Eco i talent Cobena (kto czytał Wahadło Foucolta Eco, wie, że porównanie Eco i Browna to tak, jak zestawienie sposobu uprawiania polityki przez Reagana i p. Beger).
Dan Brown użył sprawdzonego schematu: są niezawodni w tego rodzaju powieściach templariusze, jest „tajna organizacja” Opus Dei, jest tajemniczy Zakon Syjonu, no i, oczywiście, święty Graal. Do tego amerykański naukowiec w Paryżu, piękna asystentka. Wszystko bowiem podlano sosem tajemnicy i spisku, pościgów samochodowych... O ile pierwsza część książki trzyma w napięciu, to im bliżej końca, między wierszami wyczytać można wołanie autora: „nie wiem, jak to zakończyć!”, sięga więc po sprawdzony sposób rodem z Hollywood: źli giną, dobrzy zwyciężają, obowiązkowo zakochując się w sobie. W całej książce na stałym poziomie utrzymana jest jedynie niechęć do Kościoła katolickiego. Zresztą tak wychwalana, nawet przez przeciwników prozy Browna, fabuła śmieszy: tajne stowarzyszenie wewnątrz Kościoła katolickiego, które przez ponad dwa tysiące lat utrzymuje w wąskim kręgu największą tajemnicę ludzkości, rozmawia o tym przez telefony komórkowe. Jak nic – poziom Stirlitza, który gdy przyszło po niego gestapo, powiedział przez zamknięte drzwi, że go nie ma, więc gestapowcy odeszli.
Porównując Dana Browna z Umberto Eco, pamiętajmy, że ten ostatni, pisząc Imię róży, na przygodę z beletrystyką wyruszał historyczną uzbrojony w solidną wiedzę na temat średniowiecza (którą z niechęci do Kościoła katolickiego świadomie wypaczył) – Brownowi zaś na przeszkodzie stanęły ewidentne braki w edukacji. W efekcie tego w książce brednia goni brednię. Autor zapewnia, że podaje fakty historyczne, ale w większości są to zmyślenia albo kalki z książek innych autorów lub wiedza czerpana z... Internetu. Jest wiele miejsc, w których autor sam sobie zaprzecza (rzecz nie do pomyślenia u Eco). Rewelacje historyczne, podane przez Browna, mają wiarygodność tych z Indiany Jonesa.
Powołanie się w beletrystyce naszego wieku na świętego Graala okazuje się nadal sprawdzonym chwytem – nadal na nim można zarobić pieniądze. Brown sięga jednak dalej, opisuje dzieje Zakonu Syjonu, strzegącego największej tajemnicy chrześcijaństwa: związku Chrystusa z Magdaleną i ich potomstwa, które przez wieki wpływać miało na dzieje Europy. Każdy, kto choć trochę orientuje się w tej materii, wie, że Zakon Syjonu faktycznie powstał we Francji, ale w roku... 1956 – sam sobie dorobił legendę, którą każdy internauta może znaleźć w sieci (na długo przed Brownem). Przepisując np. listę wielkich mistrzów zakonu – Brown zrobił to tak niechlujnie, że np. w 1418 roku czyni wielkim mistrzem René d’Anjou. Kłopot w tym, że René miał wtedy zaledwie dziewięć lat (nawet tłumaczenie, że władzę faktyczną mógł sprawować ktoś inny, jest bzdurą, bo wielki mistrz był obieralny, a nie dziedziczny, po jakie licho wybierać mieli dziecko?). Kolejna rewelacja to informacja, że Zakon Syjonu powstał w 1099 roku, a fundatorem i założycielem był Gotfryd z Bouillon, przedstawiany przez Browna jako król Jerozolimy. Rzekomy król faktycznie był jednak cherlawym i tchórzliwym rycerzem, a na dodatek nigdy nie był królem Jerozolimy (najwyższa godność, jaką sprawował, to tytularny Obrońca Grobu Świętego). Koronowanym królem Jerozolimy był Baldwin z Lotaryngii, młodszy brat Gotfryda. Przy odrobinie wyrozumiałości można powiedzieć, że Brown był tu blisko... Zresztą dalsze rewelacje na temat templariuszy budzą już nie tylko politowanie, ale i śmiech: Brown opisuje w szczegółach, jak to w czasie drugiej wyprawy krzyżowej templariusze otrzymali od Baldwina prawo do czuwania nad bezpieczeństwem pielgrzymów na drogach – druga krucjata datowana jest na 1147 rok, Baldwin w czasie jej trwania był już nieboszczykiem od 16 lat (zmarł w 1131 roku).
Krwawa łaźnia, jaką rzekomo zgotował templariuszom papież Klemens V, jest tak prawdziwa, co wieść, że ja jestem mandarynem chińskim – faktyczną akcję aresztowania templariuszy przeprowadził król Filip IV Piękny (król Francji), wbrew protestom papieża. W swych „naukowych” teoriach autor sam się zresztą w końcu pogubił, opisując na początku wytrzebienie do pnia Zakonu Templariuszy w całej Europie 13 X 1307 roku (podaje, jak skuteczna i precyzyjna była to akcja), by potem spokojnie opisywać zbudowanie kaplicy Rosslyn w 1446 roku przez... Zakon Templariuszy – co z tego, że już od ponad wieku nie istniał. Nie dziwią już potem brednie o tym, jak to katolicki kler spalił na stosie pięć milionów niewinnych kobiet (ciekawe, czy autor wie, ile w tym czasie mieszkańców liczyła Europa?!). Banialuki historyczne puentuje swymi „naukowymi” rozważaniami na temat krzyża – zdecydowanie twierdząc, że Chrystusa ukrzyżowano na krzyżu wpisanym w kwadrat (nawet nie wie, że jest na to nazwa: krzyż grecki! A Rzymianie, jak wskazują źródła, krzyżowali na krzyżu w kształcie litery T), gdyby też Brown sięgnął po gimnazjalny podręcznik historii starożytnej, nie pisałby, że ukrzyżowanie wymyślili Rzymianie – w każdej książce historycznej można przeczytać o ukrzyżowaniu np. w 332 roku p.n.e. dwóch tysięcy mieszkańców zdobytego przez Aleksandra Macedońskiego Tyru, o Sparcie nie warto już wspominać!
Brown piętnuje cesarza Konstantyna, że uczynił chrześcijaństwo religią panującą – tyle że de facto Konstantyn uczynił chrześcijaństwo jedną z wielu „legalnych” religii, dopiero zaś Teodozjusz pod koniec IV wieku uwieńczył je mianem religii oficjalnej.
Piramidalną bzdurą jest również rewelacja Browna, mówiąca o tym, że Jezus nie jest Bogiem: żaden chrześcijanin nie uważał Go za Boga, zanim Cesarz Konstantyn nie ogłosił Go Nim na soborze w Nicei w 325 roku. Chrystusa uznano już dużo wcześniej za Boga (Rz 9,5) – wczesne źródła chrześcijańskie wskazują na ten fakt ok. 40 razy i to przed Soborem Nicejskim. Zresztą Brown „zna” i historię Soboru, bo pisze, że Jezus został ogłoszony Bogiem niewielką ilością głosów! Tak się składa, że na soborze w Nicei obradowało ok. 300 biskupów, a tylko dwóch było przeciw uznaniu Jezusa za Boga. Widać, dwa w stosunku do 298 to większość…
Brown stwierdza, że Jezus jako rabin musiał być żonaty, gdyż tak nakazywał obyczaj. Tyle że Jezus nie piastował nigdy urzędu rabina. Jeżeli dorosły Żyd musiał być żonaty, to dziwna jest historia życia np. Jana Chrzciciela – no chyba, że znowu Kościół coś zamieszał i ukrył, a w następnej książce Brown nam to odkryje (np. że Jan żył z Łazarzem!). Powoływanie się Browna na źródła gnostyckie, jakoby Chrystus poślubił Maryję, nie ma żadnego sensu, gdyż w źródłach nie ma śladu takiej informacji. Chyba że Brown stworzy jakieś nowe źródła z II wieku. Swoją drogą ciekawe, dlaczego wczesny Kościół miałby zatajać małżeństwo Jezusa, skoro w tym okresie małżeństwo duchownych było rzeczą wskazaną i świadczyło o pewnej dojrzałości (nikt nie myślał wtedy o celibacie), dlatego kawaler nie mógł być biskupem Kościoła (1 Tym.3:2). Jeżeli też prawdą jest to, że Jezus ożenił się z Marią Magdaleną, to dlaczego pod krzyżem polecił swoją matkę opiece Jana, a nie wspomniał nic o żonie (pewnie jakiś „mnich” z Opus Dei ocenzurował cztery Ewangelie...).
O ile tezy Browna na temat historii irytują i męczą, przeszkadzając czytać powieść, to teza o głębokich przesłaniach ukrytych w bajkach Disneya jest tak zdumiewająco idiotyczna, że wywołuje spazmy śmiechu. Kim trzeba być, by wplatać w aferę niczego niespodziewające się, biedne krasnoludki Disneya! Taka teza ma tyle sensu, co stwierdzenie, że Zdenek Smetana, czeski rysownik lubianego Krecika, był Wielkim Mistrzem Templariuszy!!! Krecik zaś emanacją ukrytych atawizmów (podziemie – katakumby, dziwne przyjaźnie – ukryty wątek seksualny, a wszystko to jest zakodowaną opowieścią o Graalu etc.). Zresztą nie piszę już więcej, bo jeszcze któryś z „literatów” wykorzysta...
Każdy, kto interesuje się zagadnieniem Graala, doskonale zna napisaną przed 20 laty powieść detektywistyczną autorstwa dwu naukowców: Michaela Baigenta i Richard Leigh’a Święty Graal, Święta Krew. Trudno to nazwać podobieństwem – Brown po prostu żywcem przelał fabułę Świętego Graala, wpisując w nią historyczno-kryminalne wątki rodem z Hollywood. Zresztą sam Leight tak się wypowiada: Nie chodzi o to, że Brown przeniósł do swojej powieści jakieś konkretne pomysły, bo wiele osób robiło to już wcześniej. On po prostu ukradł całą fabułę, całą tę układankę z naszej książki i uczynił z niej szkielet do swojej powieści. Trudno się z tym nie zgodzić, bowiem fabuła Święty Graal, Święta Krew opisuje historię Jezusa, który ożenił się z Marią Magdaleną i dał początek rodom dynastycznym Europy. Tajemnicy tej strzeże Zakon Templariuszy oraz Zakon Syjonu, którego jednym z „Wielkich Mistrzów” jest Leonardo da Vinci. Jedynym śladem, jaki Brown zawarł w swym plagiacie, jest wpisanie dwu autorów w nazwisko historyka sir Leigha Teabinga (połączenie nazwiska Leigh i Baigent (anagram) – na dodatek to czarny charakter powieści.
Browna z upodobaniem zajmuje się ultrakatolicką organizacją Opus Dei. Ale i tu nie wymyślił niczego nowego – w ostatnich latach wrogowie Kościoła wytypowali Opus Dei, jako przysłowiowego chłopca do bicia – na wzór dawniejszego Zakonu Jezuitów. Brown posuwa się o krok dalej – dopisuje Opus Dei charakter kryminalny. Ale widać, że Opus Dei poznał Brown tak samo dokładnie jak historię: opisuje np. mnicha albinosa z Opus Dei w habicie – każdy trochę rozgarnięty katolik wie, że Opus Dei nie jest zakonem, nikt z jego członków nie nosi habitów, nie ma tam żadnych mnichów. Dzieło Boże (Opus Dei) zostało założone w 1928 roku dla ludzi świeckich! Dopiero 15 lat później powstało Kapłańskie Stowarzyszenie Świętego Krzyża – by formalnie włączyć księży w pracę Opus Dei. Charakteryzując rys prałatury personalnej (ciekawe, czy wie, co znaczy ta nazwa!), Brown zaintrygowany jest tajną formacją „zakonu” – jej tajne praktyki można wyczytać na każdej internetowej stronie prałatury. Strasznie tajne praktyki każdego członka polegają na codziennej Mszy św., różańcu, czytaniu duchowym, modlitwie brewiarzowej. Zresztą większość członków żyje w związkach małżeńskich – to tzw. supernumerariusze. Fizyczne umartwienia członków Dzieła nie dają autorowi spokoju, co kilkanaście stron pojawia się plastyczny opis wbijania się w udo „mnicha” Sylasa celice – skórzanego pasa nabijanego ostrymi ćwiekami. Jest to oczywista bzdura – jednak jeżeli nawet byłaby prawdą, to dlaczego dziwi autora umartwianie fizyczne tego typu, które ma nieść za sobą samodoskonalenie się nad swym ciałem poprzez opanowanie bólu, a nie dziwią dużo większe cierpienia supergwiazd, które dla „zgrabnej” figury poddają się operacjom plastycznym powiększenia biustu czy nawet wycinania dolnych żeber?
Wszystko to, co w książce przedstawione jest jako katolickie – ma być wyrazem kryminalnej dążności Kościoła do panowania nad światem. W jednym z komentarzy „korygujących” tezy Browna wyczytałem, że Chrystus nie tylko był mężem Marii Magdaleny, ale również homoseksualistą, utrzymującym stosunki z Janem, tak rzekomo mówią „źródła”. Brown w książce nie odbiega bardzo od takich teorii – powiela kalkę obiegowych koncepcji feminizmu, hołdując idei zatraconej świętości żeńskiej (sakralności kobiecej). Poparcie feministek murowane – wystarczy poparcie kilku autorytetów ze świata kultury, by ogłupiała publiczność wiedziała, że ma do czynienia z dziełem nie tylko beletrystycznym, ale zarazem historycznym, poruszającym najważniejsze problemy epoki i przedstawiającym je w zrozumiałej, atrakcyjnej formie.
Na koniec ostatnia uwaga bardziej techniczna: w jednym z wydań bestsellera edytor zachęca nas do kupna tej wspaniałej książki, by na zakończenie zaserwować czytelnikom uwagi historyka religii profesora Zbigniewa Mikołejki, który przekonuje czytelników, że autor pisze bzdury. Dziwny to chwyt reklamowy. Mimo to na całym świecie Kod Leonarda da Vinci zarobił już ponad 140 milionów funtów i sprzedał się w liczbie ponad 13 milionów egzemplarzy, ustanawiając rekord w kategorii książek dla dorosłych.
Na wszelkie recenzje krytyczne wielbiciele Browna, jak i on sam, odpowiadają zgodnym chórem: ale to książka sensacyjna, a co za tym idzie – jej treść jest fikcją! Temat może się wydawać drażliwy, ale to tylko fikcja. Ta książka ma służyć rozrywce, po co więc doszukiwać się w niej „drugiego dna”? Dlaczego krytykuje się Browna, za zbyt sugestywnie operowanie „fikcją”? Wobec takich argumentów mam zawsze ochotę sięgnąć po pióro i napisać np. powieść o Żydach wybijających Polaków w II wojnie światowej czy o powstaniu warszawskim, które upadło wskutek spisku Żydów z gestapo – oczywiście, jako motto mógłbym umieścić dokładnie taką samą argumentację: to tylko książka sensacyjna – a co za tym idzie – jej treść jest fikcją! Temat może się wydawać drażliwy, ale to tylko fikcja. Po co więc doszukiwać się w niej „drugiego dna”?... Ciekawe, czy te same autorytety milczałyby wobec takiej fikcji?
Cały smród wokół tej książki jest spowodowany właśnie tym, że jest to powieść propagandowa, mająca na celu wzbudzenie wśród ludzi niezbyt rozeznanych w temacie, przekonania, że to dobra lekcja historii. Pisana jest przecież przez profesora akademickiego. Kto jest odporny na nachalny bełkot politycznej poprawności – niech czyta – pozycja obowiązkowa dla feministek, i członków Antyklerykalnej Partii Postępu Racja.
Autor: Roman Konik
"Opcja na prawo", nr 36
