77 odpowiedzi w tym temacie

[Gustlik]

W książce "The International Atlas of Lunar Exploration" (Cambridge University Press, New York 2007) autor Philip J. Stooke pisze:

"In its final months of activity Lunokhod 1 was driven further north, generally in the direction of the hills seen from the original landing site. It was navigated around a cluster of craters during the summer of 1971. In its final month it moved only a short distance as it was wearing out. Operations ceased when the internal radioactive heat source was depleted and equipment froze during the eleventh lunar night.

"W ostatnich miesiącach funkcjonowania Łunochod 1 podążał dalej na północ, na ogół w kierunku wzgórza widocznego z pierwotnego miejsca lądowania. Przemieszczał się pomiędzy gąszczem kraterów latem 1971 roku. W ostatnim miesiącu przejechał tylko krótki dystans, zanim został ochłodzony. Misja dobiegła końca gdy wewnętrzne ogrzewanie radioizotopowe zostało wyczerpane i pojazd zamarzł podczas jedynastej nocy księżycowej."

Autor przypuszcza, że właściwe współrzędne Łunohoda 1 to 35.190 W i 38.287 N (strona 261).

Żródło

Użytkownik Gustlik edytował ten post 30.01.2010 - 23:59

[Gustlik]

Zobaczmy pierwsze w historii fotografie przedstawiające pozostałości Radzieckich automatycznych misji Księżycowych. Związek Radziecki z powodzeniem zrealizował trzy misje pobrania próbek przez roboty w ramach konkurencji z czasów zimnej wojny ze Stanami Zjednoczonymi. Pierwsza misja Łuna 16, zwróciła ilość 101 gram z Mare Fecunditatis we wrześniu 1970 r. Był to czas pomiędzy misjami Apollo 12 i 14.
Pół roku później w dniu 21 lutego 1972, Łuna 20 miękko wylądowała na nierównym regionie między Mare Fecunditatis i Mare Crisium. Następnego dnia kapsuła powrotna wraz z 55 gramami księżycowej gleby wystartowała w kierunku Ziemi. Moduł lądujący Łuny 20 spoczywa na Księżycu, co możemy zobaczyć na zdjęciu z kamery NAC.

Łuna 16 i 20 były bardzo podobne w konstrukcji i w metodzie pobieranie próbek. Wiertło na końcu ramienia zbierało próbki kilkadziesiąt cm pod powierzchnią, po czym umieszczało zawartość w kapsule powrotnej. Próbki przywiezione przez Łunę 20 były bardzo podobne do zebranych przez amerykańskich astronautów z Apollo 16 dwa miesiące później z równin Cayley (8 ° 58 "N, 15 ° 30 'E).

W październiku 1974 Łuna 23 ląduje na Mare Crisium, jednak problemy techniczne nie pozwoliły z powodzeniem na wysłanie próbki. Zdetermionowani Sowieci spróbowali ponownie w sierpniu 1976. Łuna 24 została zaprojektowana, aby świder mógł wiercić ponad 2 metry w księżycowej glebie, co przyczynia się do zebrania 170 gramów materiału. Lądowiska Łuny 23 i 24 nie były precyzyjnie stwierdzone, określało się odległość pomiędzy nimi w kilkuset metrach. Dzięki obrazom NAC możemy dokładniej zmierzyć odległość między dwoma lądownikami, i wynosi ona około 2400 metrów.

Radzieckie misje Łuna zwóciły małe, ale ważne próbki z trzech miejsc na Księżycu o wadze 326 gram. Dla porównania, sześć misji Apollo dostarczyło w sumie 2415 próbek o łącznej masie 382 kg.


17 listopada 1970 lądownik Łuna 17 na swym pokładzie dostarcza na Księżyc łazik (Robotic Lunar Roving Vehicle) Łunokhod 1.

Przez następne dziesięć miesięcy rover był sterowany przez operatorów w Związku Radzieckim, o łącznej przebytej odległości przekraczającej 10 km. Dla porównania, w ciągu sześciu lat na Marsie rover Opportunity przebył około 12 km.

Łunkochod był 2.3 metry długi oraz 1.5 wysoki. Po wylądowaniu rover zjechał na powierzchnię Księżyca i przetestował swoje osiem kół.

Napędzany był energią słoneczną w ciągu dnia, a nocą zaparkowany i ocieplany wbudowanym radioizotopowym grzejnikiem, aby przetrwać temperature -150 ° C. Łunkochod 1 przesłał cenne dane dotyczące składu regolitu, zdjęcia okolicznej topografii. Poniżej zdjęcie ostatecznego miejsca parkingowego.

15 stycznia 1973 Łuna 21 w kraterze Le Monnier spokojnie osiada lądownik Łuna 21 z misją dostarczenia na powierzchnię Księżyca drugiego łazika - Łunochod 2.

Widok na południe od miejsca lądowania, widoczne południowe wyżyny krateru Le Monnier.

Lądownik Łuna 21

Boczny widok Łuny 21. Łazik Łunochód 2 zjechał na prawą stronę.

Strzałka pokazuje ślady widoczne na następnym zdjęciu.

Łunochod 2 eksplorował Księżyc przez około cztery miesiące. Niestety, z powodu przegrzania się części, misja została przedwcześnie zakończona.

Oba Łunochody wykazały wartość automatycznych wypraw w kierunku innego świata. Następna misja robotów księżycowych jest planowana na rok 2013, przy wspólnych siłach Indii i Rosji.

[Dager]

Kamery satelity LRO pozwoliły zlokalizować kolejny automatyczny lądownik NASA - SURVEYOR-6, który dotarł na powierzchnię "Sinus Medii"(Zatoka Środkowa) w Październiku 1967r. Kilka miesięcy wcześniej w ten sam rejon wysłano Surveyora 4, który prawdopodobnie rozbił się.



Pełna panorama terenu złożona z setek mniejszych kadrów, oczyszczonych z elektronicznych szumów. Widać szereg śladów odbitych okrągłą podporą lądownika, który w ostatniej fazie wykonał kilka podskoków na nierównym terenie.



Ta sama panorama pokazana w tzw. projekcji polarnej, czyli tak, jak gdyby kamera była zainstalowana nad lądownikiem.

[Dager]

W opublikowanej pierwszej części fotograficznego archiwum LROC, obejmującego ponad sto tysięcy precyzyjnych zdjęć powierzchni Księżyca, znalazło się osiem ujęć miejsca lądowania pierwszej załogowej wyprawy Apollo 11. Wykonano je w różnej rozdzielczości - od 1.27 do 0.51 metra na piksel, przy zmiennym oświetleniu. W górnym rzędzie widać 4 ujęcia, wykonane przy wschodzącym Słońcu aż do jego górowania w południe. Dolnym rząd przedstawia kolejne ujęcia przy coraz niższym, zachodzącym Słońcu.



Przeciwstawne oświetlenie uwypukla nierówności terenu oraz cień podstawy lądownika. Dostrzegalne są odbicia światła na rozstawionych nieopodal urządzeniach pomiarowych - sejsmometrze oraz odbłyśniku laserowym. Najsilniejszy kontrast tworzy wyłożona warstwami folii podstawa lądownika. Spory refleks światła powstał na porzuconej w pobliżu plastikowej osłonie. Obydwa instrumenty pomiarowe widać na kolorowych zdjęciach, zrobionych z lewego okna kabiny oraz na powierzchni. Interesujący jest fakt, że ślady wędrówki astronautów wydeptane w gruncie, najlepiej kontrastują z powierzchnią przy wysokim położeniu Słońca, gdy na najmniejszych nierównościach zanikają cienie.

[Gustlik]

Wróćmy jeszcze do radzieckich misji. Jak omawialiśmy wcześniej, w 1970 roku na Księżycu wylądował radziecki bezzałogowy statek misji Łuna-17. Razem z nim na Srebrny Glob przyleciał zdalnie sterowany, prawie dwumetrowy pojazd Łunochod-1. Zaprojektowany z myślą o trzymiesięcznej pracy, działał niemal rok, nim zamilkł. Oprócz wykonania wielu zdjęć i przebadania próbek gruntu jego zadaniem było pozostawienie na powierzchni specjalnego reflektora, mającego odbijać promienie lasera. Przez czterdzieści lat, co może wydawać się dziwne, nie można było tego reflektora znaleźć.

Reflektor ten, wykonany we Francji, składał się z trzech luster, ustawionych prostopadle do siebie nawzajem. Przeznaczeniem takiej szczególnej konstrukcji jest odbijanie padającego nań światła dokładnie w kierunku, skąd przybyło. Oświetlając taki reflektor promieniem lasera z Ziemi można precyzyjnie mierzyć odległość, prędkość ruchu i inne parametry. Mając do dyspozycji więcej reflektorów o dokładnie znanej pozycji można mierzyć inne fizyczne parametry, łącznie z odkształcaniem się globu, nierównomiernością obrotów, z czego można wywnioskować budowę wewnętrzną, środek ciężkości i podobne szczegóły. Nic dziwnego, że naukowcom tak zależy na czymś pozornie tak błahym, jak pozostawione lusterko.

Reflektory takie zostały pozostawione również przez Łunochoda-2 oraz trzy amerykańskie misje: Apollo 11, 14 i 15. Niestety, ten pozostawiony przez Łunochoda-2 sprawuje się bardzo kiepsko, zwłaszcza kiedy oświetla go Słońce. A do precyzyjnych pomiarów potrzebne są przynajmniej cztery. Nic dziwnego, że przez cztery dekady odnalezienie zaginionego instrumentu było marzeniem badaczy Księżyca. Wiadomo było mniej więcej, gdzie statek Łuna-17 wylądował, ale przez cztery dekady poszukiwań reflektora nie dało się namierzyć.

Udało się to dopiero zespołowi naukowców z Uniwersytetu Kalifornijskiego w San Diego, którym kieruje prof. Tom Murphy. Rozglądali się oni za radzieckim reflektorem od dwóch lat, ale bez skutku. Przełomem okazały się zdjęcia wysokiej rozdzielczości wykonane przez satelitę Lunar Reconnaissance Orbiter, które wykorzystywane są do tworzenia dokładnych map powierzchni Srebrnego Globu. Zespół Uniwersytetu Stanu Arizona, zajmujący się kamerą LRO dopiero niedawno zlokalizował miejsce lądowania Łuny-17. O całe kilometry od miejsca, gdzie się go spodziewano i szukano. Zdjęcia pozwoliły na określenie miejsca z dokładnością do stu metrów. Potem potrzeba było jeszcze dostępu do odpowiedniego teleskopu. 22 kwietnia laserowe impulsy wysłane z teleskopu w Nowym Meksyku pozwoliły - po półgodzinnej pracy - określić miejsce z dokładnością do 10 metrów oraz odległość od Ziemi z dokładnością do jednego centymetra. Z podobną dokładnością zostanie również określone położenie reflektora, nastąpi to w ciągu kilku miesięcy.

http://www.nasa.gov/...0100426_prt.htm

[Dager]

Trudność z laserową lokacją Księżyca z pomocą francuskiego "lustra" na Łunochodzie-1, mogła wynikać z niekorzystnego położenia pojazdu, jak również z powodu małych rozmiarów samego odbłyśnika. Skonstruowany przez francuskich inżynierów odbłyśnik laserowy składał się z 14 pryzmatów, upakowanych w kontenerze o bokach 44.8x20.4cm. Podobne urządzenia zostały ustawione przez astronautów programu Apollo w ściśle określonej i dogodnej pozycji, lecz ich czynna powierzchnia była większa. Odbłyśniki laserowe wypraw Apollo 11 i 14 składały się ze 100 heksagonalnych pryzmatów o średnicy 3.8cm, zaś ulepszona wersja dostarczona przez załogę Apollo 15 miała ich 3 krotnie więcej. Trzykrotnie większa powierzchnia odbijająca zdecydowanie ułatwiła laserową lokację Księżyca o czym świadczy fakt, że w 1994r na 8400 pomiarów laserowych, w 75% wykorzystano odbłyśnik z miejsca lądowania wyprawy Apollo 15.



http://www.physics.u...pollo/lrrr.html

[Aquila]

Chyba mamy nowe zdjęcia tej części lądownika Apollo 11 która pozostała na Księżycu (sądząc po tytule i dacie artykułu):

http://w.space.com/n...o11-images.html

[Lynx]

(sądząc po tytule i dacie artykułu)

posted: 17 July 2009
12:44 pm ET

Oglądałeś "Dzień Świstaka"? ;->

[dżek]

Co skrywają księżycowe jaskinie?

W październiku 2009 roku doniesiono, że istnieją jaskinie na Księżycu. Czy wiemy do czego one prowadzą?

Japońska sonda Kaguya (SELENE) w czerwcu 2009 roku zakończyła swą misję. Analiza danych wciąż jednak trwała i po kilku miesiącach doniesiono o zaobserwowaniu tworów przypominających wejścia do jaskini. Niektórzy naukowcy spekulowali, że te twory wyglądają jak przebite sklepienie prowadzące do systemu księżycowych tuneli. Było oczywiste, że te miejsca staną się celem obserwacji dla sondy LRO (Lunar Reconnaissance Orbiter). Dzięki temu możliwe stało się zaobserwowanie tych obiektów w znacznie wyższej rozdzielczości za pomocą kamery LROC.

Kilkanaście godzin temu przekazano najnowsze wyniki badań nad księżycowymi jaskiniami. W tej chwili wydaje się, że te zaobserwowane "dziury" to rzeczywiście przebite sklepienia do księżycowych tuneli. Zaobserwowane twory są prawdopodobnie związane z dawnymi przepływami lawy i z angielska są określane jako "lava tubes".

Lava tubes (w języku polskim tunel lawowy) powstają gdy warstwa powierzchniowa przemieszczającej się lawy zaczyna się chłodzić a warstwa będąca poniżej dalej płynie. W efekcie powstaje długa jaskinia o wyglądzie tunelu. Na Ziemi znamy wiele takich tuneli a ich rozmiary są do około 15 metrów średnicy i do około 15 metrów pod powierzchnią. Najdłuższe znane ziemskie tunele lawowe mają długość nawet 50 kilometrów. Wiele ze znanych nam ziemskich tuneli lawowych posiada rozgałęzienia - nie są to zatem pojedyncze tunele.

Zaobserwowane przez sondę LRO przebite sklepienie w pobliżu Marius Hills jest całkiem sporych rozmiarów. Średnicę szacuje się na ponad 150 metrów. We wnętrzu zaobserwowano przynajmniej część dna tunelu, które jest wypełnione różnej wielkości odłamkami skalnymi.

Czy księżycowe tunele lawowe są podobne do tych ziemskich? Z pewnością tunele lawowe na Srebrnym Globie są znacznie starsze od ziemskich - mogą nawet pochodzić z czasów, gdy Księżyc się dopiero formował. Możliwe, że w wielu miejscach te tunele są wypełnione całkowicie lub częściowo zakrzepniętą lawą. Miejsca, w których zaobserwowano przebite sklepienia tuneli wydają się jednak zawierać przestrzenie, które nie są wypełnione zakrzepniętą lawą.

Czy w najbliższych latach (np w tej dekadzie) dojdzie do bezzałogowej misji w okolice tych jaskini? Może jakiś księżycowy łazik będzie wyposażony w małego dodatkowego robota, który zbada wnętrze jednego z tych tuneli lawowych? Niewątpliwie, obok zagadki księżycowej wody, istnienie jaskini pod powierzchnią Srebrnego Globu jest jednym z najbardziej fascynujących tematów związanych z naszym jedynym naturalnym satelitą - Księżycem. A w dalszej przyszłości (z nutką optymizmu) - kto wie, może którąś z tych jaskini odwiedzi człowiek?

Źródło - > NASA

Użytkownik dżekson edytował ten post 14.07.2010 - 11:15

[Aquila]

posted: 17 July 2009
12:44 pm ET

Jakim cudem wziąłem to za "17 July 2010" (i to na dodatek "July" - 17 lipca 2010!) to chyba tylko ośmiornica Paul wie. Przepraszam

[Gustlik]

Nie ma Apollo 11 z 17 Lipca, za to jest Apollo 16 z Lipca 8 roku 2010 Zdjęcie wykonane przy wysokim Słońcu które pozwala dostrzec białe oraz metaliczne przedmioty pozostawione przez Charles Duke oraz John Young na Księżycu wiosną 1972.

Podobnym tworem do sfotografowanego przez sonde Kaguya/Selene i LRO (o czym pisze dżekson) może być zapadlisko blisko krateru BURG. Trochę ciężko dewagować na temat tego zjawiska, ponieważ bardzo podobnie wyglądają zacienione części kraterów sfotografowane przy niskim Słońcu.

http://wms.lroc.asu.....0/M104354152LE

[Dager]

Jest kolejne zdjęcie "studni" w rejonie Marius Hills, na którym widać nieco więcej szczegółów na dnie.

[Gustlik]

Jeszcze jedno zdjęcie, dobrze widać krawędzie otworu.

LROC NAC M106662246R

Użytkownik Gustlik edytował ten post 07.08.2010 - 18:27

[Ill]

Jest kolejne zdjęcie "studni" w rejonie Marius Hills, na którym widać nieco więcej szczegółów na dnie.

Studni, czy może płaskowyżu? Zdjęcia jakoś dla mnie nie są jednoznaczne, czy ta struktura jest wypukła czy wklęsła...

[Dager]

To proste. Teren jest oświetlony Słońcem z lewej strony, dlatego prawy brzeg studni i część dna są widoczne, zaś lewa strona jest zacieniona. Gdyby to był wystający płaskowyż, było by odwrotnie.

Ps. To ostatnie zdjęcie przedstawia studnię (lava tube) odkrytą na księżycowym Morzu Spokoju.