0
1 głosów
07.04.2011
Posted by
livin
,
07 April 2011
·
1307 wyświetleń
Zdolność do refleksji – to chyba największe przekleństwo, jakim obdarzyła nas natura.
Są w życiu takie momenty, kiedy zaczynam zastanawiać się nad życiem, segreguje wspomnienia, swoje zachowania. Czasami pełne bólu, czasami pełne radości. I myślę, sobie teraz, że to wszystko jest niczym. Wszystko przemija, nie jest wieczne, nie ma trwałości. Nawet jeśli są zapisane w moim mózgu, nawet jeśli są wciąż żywe – przecież umrą razem ze mną. Nie zostanie po nich nic, bo jeśli nawet ktoś będzie pamiętał o mnie, to ta pamięć umrze wraz z nim. Możemy swoje wspomnienia przelać na papier, może zapisać je w komputerze, ale to pamięć nie trwała, nikt kto być może kiedyś je przeczyta, nie będzie w stanie poczuć tego co my czuliśmy, to poznanie powierzchowne, bo uczucia mają to do siebie, że są subiektywne, wspomnienia również.
Czym więc jesteśmy skoro przemijamy tak szybko i nie potrafimy nic trwałego po sobie pozostawić? Brutalnym żartem, który dostał zdolność refleksji i myślenia, tylko po to żeby uświadomić sobie, że jego życie nic nie znaczy? Kiedy o tym myślę popadam w melancholie – no bo jak to możliwe, że ja która dla siebie pełni główną rolę w swoim życiu, tak naprawdę zepchnięta jest do chwilowego trwania? Trwania, które nic nie znaczy i nie będzie znaczyło w skali uniwersum. Dlatego też uważam, że muszę się pogodzić, Ty musisz się pogodzić, oni muszą się pogodzić z tą wizją, – w której my ludzie nic nie znaczymy. Jedynym co prawda nieco depresyjnym, pocieszeniem jest to, że wszystko ma swój kres, wszystko umiera, kończy się pewien cykl. Umrzemy. Umrze nasza planeta, umrze nasza galaktyka, umrze nasz wszechświat. Nie zostanie po nas nic. A mimo to dalej się staramy coś po sobie zostawić i żyć najlepiej jak możemy - tej odwagi i waleczności w przegranej z góry walce z naturą nie odbierze nam nikt.
Są w życiu takie momenty, kiedy zaczynam zastanawiać się nad życiem, segreguje wspomnienia, swoje zachowania. Czasami pełne bólu, czasami pełne radości. I myślę, sobie teraz, że to wszystko jest niczym. Wszystko przemija, nie jest wieczne, nie ma trwałości. Nawet jeśli są zapisane w moim mózgu, nawet jeśli są wciąż żywe – przecież umrą razem ze mną. Nie zostanie po nich nic, bo jeśli nawet ktoś będzie pamiętał o mnie, to ta pamięć umrze wraz z nim. Możemy swoje wspomnienia przelać na papier, może zapisać je w komputerze, ale to pamięć nie trwała, nikt kto być może kiedyś je przeczyta, nie będzie w stanie poczuć tego co my czuliśmy, to poznanie powierzchowne, bo uczucia mają to do siebie, że są subiektywne, wspomnienia również.
Czym więc jesteśmy skoro przemijamy tak szybko i nie potrafimy nic trwałego po sobie pozostawić? Brutalnym żartem, który dostał zdolność refleksji i myślenia, tylko po to żeby uświadomić sobie, że jego życie nic nie znaczy? Kiedy o tym myślę popadam w melancholie – no bo jak to możliwe, że ja która dla siebie pełni główną rolę w swoim życiu, tak naprawdę zepchnięta jest do chwilowego trwania? Trwania, które nic nie znaczy i nie będzie znaczyło w skali uniwersum. Dlatego też uważam, że muszę się pogodzić, Ty musisz się pogodzić, oni muszą się pogodzić z tą wizją, – w której my ludzie nic nie znaczymy. Jedynym co prawda nieco depresyjnym, pocieszeniem jest to, że wszystko ma swój kres, wszystko umiera, kończy się pewien cykl. Umrzemy. Umrze nasza planeta, umrze nasza galaktyka, umrze nasz wszechświat. Nie zostanie po nas nic. A mimo to dalej się staramy coś po sobie zostawić i żyć najlepiej jak możemy - tej odwagi i waleczności w przegranej z góry walce z naturą nie odbierze nam nikt.
