Co pewien czas występują takie kolizje. Zjawisko to może nam wiele powiedzieć o wcześniejszej i obecnej strukturze Wszechświata.
Wbrew pozorom nie jest to kosmiczna katastrofa, ale raczej małżeństwo, które owocuje dużą ilością potomstwa! Do takich wniosków doszli uczeni obserwujący parę galaktyk Antennae, które zaczęły się łączyć 200-300 mln lat temu. Wskutek zderzenia powstały w nich miliardy młodych gwiazd, połączone w wielkie gwiazdy. Astronomowie przypuszczają, ze podobnie może wyglądać kolizja naszej Galaktyki z galaktyką Andromedy. Na szczęście dojdzie do niej dopiero za kilka miliardów lat.
Czy Ziemi zagraża wybuch supernowej?
Prawdopodobnie nie, ponieważ w naszym sąsiedztwie nie widać gwiazd, które mogłoby zakończyć swój żywot w tak gwałtowny sposób. I całe szczęście - promieniowanie powstałe podczas eksplozji mogłoby doszczętnie zniszczyć życie na naszej planecie.
Jak gęsta jest gwiazda neutronowa?
Materia w jej wnętrzu jest tak ściśnięta, że składa się głównie z neutronów (stąd jej nazwa). Fizycy uważają, że taką gwiazdę można uznać za gigantyczne jądro atomowe (o średnicy 10-15 km), które istnieje dzięki sile grawitacji. Gęstość gwiazdy neutronowej szacowana jest na
Łyżeczka takiej materii ważyłaby na Ziemi miliard ton!
Co znajduje się w centrum galaktyki?
Prawdopodobnie tzw. supermasywna czarna dziura, której siła grawitacji 'cementuje' cały gwiezdny dysk. Ile może ona ważyć? Astronomowie szacują, że przeciętnie od miliona do dwóch i pół miliarda(!) razy tyle, ile nasz Słońce. Pożerając otaczającą ją materię, taka dziura emituje rozbłyski bardzo silnego promieniowania rentgenowskiego.
Czy to prawda, że z czarnej dziury nic nie może się wydostać?
I tak, i nie. Jej pole grawitacyjne jest tak potężne, że jeśli coś znajdzie się za tzw. horyzontem zdarzeń czarnej dziury, to nie ma szans na ucieczkę - nawet, jeśli porusza się z prędkością światła. A mimo to te kosmiczne potwory świecą, a przynajmniej tak wydaje się fizykom ze Stephenem Hawkingiem na czele. Wskutek zjawisk kwantowych czarne dziury 'parują', emitując promieniowanie (które być może kiedyś uda się zaobserwować astronomom), i w końcu znikają. Jak więc materia i energie, które zostały wessane przez czarną dziurę, potem ją opuszczają? W zupełnie innej formie. Fizycy mawiają, że 'czarna dziura nie ma włosów' - co znaczy, że wszystkie czarne dziury wyglądają tak samo jak łysi (to skojarzenie Johna A. Wheleera, fizyka amerykańskiego, zajmującego się teorią czarnych dziur).
Co to jest gravastar?
To alternatywne wytłumaczenie fenomenu czarnej dziury. Zdaniem Pawła Mazura, wybitnego polskiego fizyka mieszkającego w USA, gdy bardzo masywna gwiazda zapada się, wcale nie dochodzi do powstania nieskończenie małego tworu o nieskończenie silnej grawitacji, a więc 'klasycznej' czarnej dziury. Proces zatrzymuje się wcześniej i powstaje bańka bardzo gęstej materii wypełniona 'poskręcaną' czasoprzestrzenią. To właśnie jest gwiazda grawitacyjna (gravastar). Taki twór też przyciąga wszelką materię i światło, ale nie 'zgniata' ich. Cokolwiek spadnie na skorupę gravastara, jest zamieniane w energię i wypromieniowywane na zewnątrz. Dlatego gwiazdy grawitacyjne - o ile istnieją, bo na razie nie potwierdziły się żadne obserwacje - powinny świecić znacznie mocniej niż zwykłe czarne dziury.
Źródło:
Focus, nr specjalny 13/2006
