Na krawędzi szaleństwaWygląda na to, że ludzkie życie jest świętością tylko w jego początkowym i końcowym momencie
Obrońcy życia tak bardzo przejmują się embrionami, że nie obchodzi ich już prawo do godnej egzystencji i dobrej śmierci. Fałszywa moralność i cięcia budżetowe potrafią wyrządzić więcej szkód niż nóż chirurga.
Ashley X na zawsze pozostanie uwięziona w umyśle dziecka. Nie potrafi chodzić, mówić, jeść ani nawet podnieść ręki. Z pomocą chirurga rodzice sprawili, że do końca życia będzie miała ciało dziewięcioletniej dziewczynki. Usunięto jej macicę i piersi. Kuracja hormonalna zahamowała wzrost i ograniczyła wagę do 34 kilogramów. Ojciec postanowił pisać blog, w którym z przerażającą szczerością opisuje oraz poleca innym drastyczną terapię córki. Swym pamiętnikiem wywołuje – jak twierdzą media – kontrowersje na całym świecie.
To nie jest do końca prawda. Organizacje niepełnosprawnych są w przeważającej mierze przeciwne interwencji. Popierają ją niektóre rodziny przeżywające podobny dramat. "Proszę, nie wydawajcie osądów, póki sami nie spróbujecie zaciągnąć stukilowego dziecka do wanny" – napisał jeden z rodziców. Mimo to, jak na standardy dyskusji o inżynierii ludzkiej, wrzawa wokół Ashley jest niewielka.
W Stanach Zjednoczonych, ojczyźnie Ashley, prawo do aborcji jest pod ciągłym obstrzałem. Pierwsze weto prezydenta George’a W. Busha dotyczyło ustawy przydzielającej państwowe fundusze na badania nad embrionalnymi komórkami macierzystymi. Rząd brytyjski z kolei ugina się pod naciskami obrońców życia w sprawie łączenia ludzkiego DNA z komórkami jajowymi zwierząt. Pomimo uspokajających słów ze strony Tony’ego Blaira naukowcy obawiają się rychłego wprowadzenia zakazu, który pozbawi cierpiących na Alzheimera i chorobę neuronu ruchowego nadziei na przełom w leczeniu.
W przeciwieństwie do tych przykładów terapia Ashley, choć niezweryfikowana przez innych lekarzy i niepoddana publicznej debacie ani werdyktowi sądów, została powszechnie zaakceptowana. Skłonne do oburzania się społeczeństwo brytyjskie w tej sprawie pozostało dziwnie niewzruszone. (...)
Być może tradycyjna panika wokół przypadków majstrowania w organizmie człowieka została przesłonięta równie powszechną ambiwalencją wobec ludzkiego kalendarza. O ile decyzję Patricii Rashbrook, która zapragnęła mieć dziecko w wieku 62 lat, nazywano działaniem wbrew naturze, to cofanie zegarów biologicznych staje się obsesją XXI wieku. Skoro tak wielu ludzi płaci za to, by przy użyciu skalpela usunięto z ich twarzy znaki czasu, kto ośmieli się zabronić poważnie chorej dziewczynce luksusu operacji, która – zdaniem rodziców – może ją uszczęśliwić?
Poza tym, jak twierdzą rodzice Ashley, ciało dziewczynki jest czymś "bardziej odpowiednim i bardziej godnym" dla dziecka o szczątkowo rozwiniętym umyśle. Ale czy tak samo będzie, kiedy Ashley, którą czeka długie życie, stanie się niedojrzałą sześćdziesięciolatką? Opinia publiczna jest w większości gotowa zaakceptować pozbawienie Ashley dorosłości. Jej rodzice zrobili to, na co może sobie pozwolić niewiele rodzin znajdujących się w podobnym położeniu: ośmielili się marzyć w imieniu swoim i swojej córki. Wywalczyli dla niej przyszłość. Teraz już nigdy, nawet gdy będzie stara i pomarszczona, nie straci niewinności dziecka.
Choć Ashley jest całkowicie bezsilna, to potrafi zatrzymać czas. Jej los wywołuje nie tylko współczucie, ale także pewną zazdrość, zwłaszcza wśród rodziców niepełnosprawnych dzieci. Ta żywa lalka nie przypomina ciężkich, niepanujących nad sobą, zdziecinniałych młodzieńców, którymi rodzice opiekują się z rozpaczliwą i niełatwą miłością.
Państwo nie ma im niemal nic do zaoferowania. Angielski pełnomocnik do spraw dziecka słusznie nazywa rządową pomoc niepełnosprawnym dzieciom "narodowym skandalem". Organizacje społeczne żądają od typowanego na przyszłego premiera Gordona Browna ukrócenia tych hańbiących zaniedbań. Tylko co trzynasta rodzina może liczyć na pomoc społeczną, 55 procent żyje na lub nieco powyżej granicy ubóstwa, a 8 na 10 rodziców znajduje się na granicy załamania.
Ich trudności rozumie Henrietta Spink. W swojej walce o należytą pomoc dla dwóch niepełnosprawnych synów dotarła aż do Izby Lordów. Jednak ewentualne wsparcie ze strony państwa uzależnione jest od decyzji władz lokalnych. Osiemnastoletni syn Henrietty nie potrafi podetrzeć sobie pupy, ale może uciec rodzinnym samochodem. W najczarniejszych chwilach matka żałuje, że dziecko, któremu dawano zaledwie jeden procent szans na przeżycie, nie umarło zaraz po narodzinach. Ale, jak podkreśla Henrietta, rozpacz zawsze przegrywa z miłością. I o ile fatalna sytuacja niepełnosprawnych dzieci i ich rodzin budzi w niej wstręt, to terapia Ashley nie ma jej zdaniem dobrego uzasadnienia.
Inni rodzice twierdzą jednak, że gdyby brytyjskie prawo zezwalało na podobne operacje, skorzystaliby z okazji. Moim zdaniem terapia Ashley była dopuszczalna, choć przyznaję to z trudem. Modyfikowanie człowieka bez pozwolenia to groźne zajęcie, bez względu na to, co na ten temat mają do powiedzenia rodzice dziewczynki. Jest też coś niepokojącego w pełnym medycznej dosłowności blogu, który odziera niepełnosprawne dziecko z wszelkiej prywatności. Dla mnie jednak argumentem rozstrzygającym na korzyść rodziców Ashley jest to, że osoby postronne są nadmiernie skłonne do ferowania wspaniałomyślnych wyroków wobec tych, którzy zmuszeni są trwać w niewyobrażalnym cierpieniu. Etyka odarta z tolerancji i współczucia jest niczym więcej jak dyktatem.
"Bóg, którego znamy, chce, żeby Ashley miała lepsze życie. Świadome pozwalanie na cierpienie, jakiego dałoby się uniknąć, nie może być w oczach Stwórcy czymś dobrym" – przekonuje ojciec. Szkoda, że inni wyznawcy tego samego Boga nie zawsze są równie pragmatyczni. Niepozorna ustawa lorda Joffego o eutanazji została zablokowana. Stało się tak po części w imię Boga. Organizacje religijne były też głównym motorem akcji przeciwko badaniom prowadzonym nad komórkami macierzystymi z wykorzystaniem zwierzęcych komórek jajowych i ludzkiego DNA. Jeśli społeczeństwo mniej przejmuje się terapią Ashley niż pracami zmierzającymi do ratowania życia, to znaczy, że znajdujemy się na krawędzi szaleństwa.
Wygląda na to, że ludzkie życie jest świętością tylko w jego początkowym i końcowym momencie. Wszystko, co pomiędzy, czy towarzyszy temu interwencja chirurgiczna, czy lekceważenie społeczne, jest nieistotne. Stąd wrzawa wokół ostatnich zaleceń Rady Bioetyki Nuffielda, aby nie podejmować prób ratowania dzieci urodzonych przed 23. tygodniem, biorąc pod uwagę poważne powikłania, na jakie narażone będą te nieliczne maleństwa, którym uda się przeżyć. Autorów koncepcji z oburzeniem nazywano mordercami dzieci, a przecież ich inicjatywa była bardzo sensowna.
Osoby umierające zmusza się do trwania w nieznośnej egzystencji, daleko ponad granice litości i rozsądku, podczas gdy coraz więcej poważnie chorych dzieci zostaje ocalonych, po czym nie uzyskuje podstawowej pomocy. Obrońcy życia tak bardzo przejmują się embrionami, że nie obchodzi ich już prawo do godnej egzystencji i dobrej śmierci. Niech więc nie szokuje nas sprawa Ashley. Jej rzadki przypadek jest być może wstrząsający, ale fałszywa moralność i cięcia budżetowe potrafią wyrządzić więcej szkód niż nóż chirurga.
źródło:
http://wiadomosci.on...1,kioskart.html
