Chcecie kolejną opowiastkę, będzie kolejna opowiastka. Tym razem o jednym z lasów obok mnie, znów, jednak nie o Pułankach z poprzedniego tekstu, tylko o innym lesie.
Właściwie nie potrafię tego akurat ładnie ubrać w słowa, więc przedstawię Wam kilka faktów w kolejności chronologicznej. Niestety pierwsze zdarzenie bez daty, bo słyszałam o nim tak dawno, że pamiętam tylko ogólny zarys, nic poza tym.
Najpierw kilka faktów o lesie: Jest to las pomiędzy Brzózą Stadnicką, Żołynią a Rakszawą. W tym lesie jest podobno (!) cmentarz ludzi zmarłych na cholerę, właściwie jest to możliwe, gdyż 2 km dalej jest kapliczka postawiona dla tych samych ludzi, więc jeżeli jakaś cholera szalała nad wsią, to czemu nie chować zmarłych w lesie? Na naszej wsi długo nie było cmentarza i kościoła, więc.. 
Niedaleko miejsca, gdzie owy cmentarz był, a raczej zbiorowa mogiła, bo nie ma tam ni krzyża ni ogrodzenia, wszyscy anonimowi, nawet nie wiadomo w którym miejscu są groby, stoi kapliczka, zaraz obok niej jest coś w rodzaju ambonki.
1. W okolicach kapliczki, ambonki i cmentarza właśnie, dziadek mojej koleżanki szukał grzybów. Generalnie łaził po całym tym lesie z koszykiem. Rodzina się o niego martwiła, bo jak wyszedł o 5 rano, tak wrócił po północy zmarznięty, głodny i przestraszony. Zapytali go, co się stało i gdzie się podziewał, na co on odpowiedział mniej więcej taką opowieścią:
"Chodziłem po całym lesie i zbierałem grzyby. W końcu doszedłem do kapliczki, jak chciałem wyjść z lasu, nie mogłem. Szedłem w prawo, tam, gdzie się wychodzi z lasu obok ambonki, idę przed siebie, idę, las się nie kończy. Chodziłem tak cały dzień. Już mi się zimno robiło, no to sobie usiadłem po drzewem, skuliłem się i próbowałem się jakoś ogrzać. Tak mi minęły kolejne 2 godziny. Nagle zobaczyłem jakieś światełko, poszedłem w jego stronę. No i patrzę, ktoś zapalił znicz pod kapliczką. Ale nie widziałem nikogo, żeby ktoś szedł tam, a siedziałem niedaleko. Znów się przeżegnałem i zacząłem się modlić. Wtedy usłyszałem jak dziecko mnie woła po imieniu. I poszedłem w stronę tego głosu. Patrzę, jestem znowu obok ambonki. To idę w stronę wyjścia z lasu. Znów się zgubiłem. Dziecko znowu mnie zawołało, i znów poszedłem tam, skąd dobiegał głos. Wyszedłem z lasu dokładnie w tym miejscu, w którym do niego wszedłem. Z drogi z daleka widziałem dróżkę do ambonki."
To zdarzyło się na pewno minimum kilkanaście lat temu.
2. Jakieś 3 lata temu byłyśmy z koleżanką na spacerze. Jeżeli iść prosto w pole droga na przeciwko mnie, dosłownie cały czas prosto, dojdzie się do kapliczki. Później wystarczy tylko skręcić w dość dobrze widoczną dróżkę i oto jesteśmy na ambonce i w okolicach cmentarza. Znam te okolice wręcz świetnie, ciężko się wszak zgubić na prostej drodze 
No więc idziemy z koleżanką, gadamy sobie, wszystko ładnie, fajnie. Dotarłyśmy do kapliczki, skręcamy, kilka chwil i jesteśmy na ambonie. No i sobie myślimy, fajnie byłoby na nią wejść. To do boju, po drabinie i do środka! Posiedziałyśmy, pozachwycałyśmy się widokami, minęła może godzina, zeszłyśmy i wróciłyśmy do domu.
Następnego znów chciałyśmy tam iść, lubimy takie miejsca gdzie jest piękna nietknięta przez ludzi natura, dzika i w ogóle. Idziemy. Prosto. Jest kapliczka. Skręcamy w dróżkę. Idziemy. Pięć minut, dziesięć, ambony nie widać. Piętnaście, dwadzieścia. Nadal nie widać. Wracamy się. Chodziłyśmy chyba z pół godziny i jej szukały - nie ma. Może ktoś rozebrał, ale po co, nie było żadnych śladów, żeby ktoś tam był, żadnych desek zostawionych czy czegokolwiek. Dobra, idziemy do domu. Idziemy, idziemy, w kierunku drogi do mnie, prosto i... wychodzimy z lasu jakieś 300 m od mojego domu, całkiem w innym kierunku.
3. W październiku byłam u koleżanek na noc, a że mieszkam wśród lasów i było już ciemno, wyszły po mnie, żebym nie musiała iść sama i przy okazji robić pod siebie. Idziemy. Przez las. Ulicą, normalnie. Samochody jeżdżą, z daleka widać domy, luz. Nic strasznego. Ja nawijam, zawsze dużo mówię 
Szłyśmy wszystkie pod rękę. No i ja opowiadam śmieszne historię, żeby jeszcze bardziej rozluźnić atmosferę. Już wychodzimy z lasu prawie, w każdym razie las już stawał się rzadszy i do kolejnej wsi zostało nam może z 400 m. Nagle jedna z koleżanek staje, mocno łapie mnie za rękę i ogląda się w stronę lasu. Ma łzy w oczach. Ja automatycznie panika, pełno w gaciach, "Aga, co się stało? Tylko mi nie mów, że coś widziałaś...". A ona, że nie, że wszystko w porządku, że jej się w głowie zakręciło. Idę dalej. Opowiadam. Zostało już jakieś 200 m, las już praktycznie znikał i ustępował miejsca polom. Za chwilę znowu mocniej mnie łapie za rękę, ale już się nie zatrzymuje i nie patrzy na las. Przyśpieszyła kroku. Wyszłyśmy z lasu. Idziemy na przystanek usiąść i odpocząć i takie tam, a ona w płacz. I tu dialog:
Aga: Jezu, Julka. Ja nie wiem. Nie wiem co to było.. Ja po prostu. O mój Boże Julka boję się. Nie mówiłam Wam bo nic chciałam Was straszyć. Nie słyszałyście?
My: Czego niby?
Aga: Ktoś mnie wołał. Jakieś dziecko. Wołało mnie po imieniu. Wtedy jak Cię ścisnęłam za rękę, pamiętasz? Jakieś *** mać dziecko małe gówniarz jakiś szczyl mnie wołał "Agnieszka". Ja ***.
Magda: ... Aga dobra, nie chcę Ci nic mówić, ale my nic nie słyszałyśmy...
Koniec. Wszystkie 3 zdarzenia stały się w tym lesie. Co do pierwszej opowieści - być może to tylko opowieść. Co do drugiej - byłam tam i wiem, że żadnej cholernej ambonki nie było, chociaż odwiedzałam ją poprzedniego dnia. A może po prostu błądziłam jak dziadzio z pierwszej historii. Co do 3... Jeżeli koleżanka tylko udawała, to powinna dostać nobla w dziedzinie aktorstwa i kurna specjalnie dla niej powinni taką dziedzinę zrobić.
A Wy co o tym sadzicie? Chcecie jeszcze? Mam ich caaaałe mnóstwo
Edit: Bitz Wolf
