Prowokacyjne? Czemu. Ciekawi mnie co ludzie sobie myślą o nieustającym celebrowaniu martyrologii.
No, to najwyraźniej nie zrozumieliśmy się.
Nie chodziło mi o celebrację w stylu "akademia ku czci" - tak ulubioną w naszym pięknym, nadwiślańskim kraju, bo szczerze mówiąc flaki mi się wywracają jak oglądam każdą kolejna urządzoną według tego samego, miałkiego schematu. Bez pomysłu, bez emocjonalnego zaangażowania, po tylko żeby "odfajkować".
Nie myślałem też o takiej formie
http://www.dziennikp...przemyslem.html bo uważam ją za dość... kuriozalną (to tak najoględniej mówiąc). Chodziło o taką zwykłą pamięć i to pamięć cykliczną - coroczną i powiedzenie głośno i wyraźnie, że taki fakt miał miejsce, co było jego przyczyną i ko był sprawcą. Bez oglądania się na stosunki, nomen omen, "dobrosąsiedzkie", czy profity płynące z ewentualnego wprowadzenia Ukrainy do Unii...
Przykładowo...
Ostatnio TVP wyemitowała niemiecki mini serial pt. "Nasze matki, nasi ojcowie"
Po emisji ostatniego odcinka urządzono panel dyskusyjny (tak to się chyba nazywa) na temat przekłamań w filmie, obrazy naszych uczuć patriotycznych i takich tam różnych, podobnych. Nie wiedziałem czy śmiać się, czy płakać jak patrzyłem na wzburzonego redaktora Kraśkę, który z rumieńcem oburzenia na twarzy komentował poszczególne, bulwersujące go sceny z filmu. FILMU! Jakiegoś, lepiej lub gorzej nakręconego serialu telewizyjnego.
Dlaczego ten sam Kraśko redaktor nie zorganizuje takiego panelu na temat zbrodni wołyńskiej? Dlaczego TVP, która podobno ma jakąś misję do spełnienia, nie zaprosi do swojego studia, w rocznicę tych wydarzeń, historyków polskich i ukraińskich żeby mogli podyskutować na wizji o podłożu, przebiegu i konsekwencjach tychże? Chociażby tylko po to żeby uzmysłowić dużej części telewidzów, że coś takiego miało miejsce.
To tylko przykład, który pokazuje, że pamiętać można na różne sposoby...
Zamiast tego, pewnie usłyszymy jakąś krótką wzmiankę w głównych Wiadomościach czy innych Wydarzeniach, a na odczepnego, gdzieś pomiędzy godziną 23.00-24.00, najbardziej wytrwali będą mieli okazję oglądnąć film dokumentalny o kolejnej wyprawie potomków pomordowanych osób na Ukrainę...
Jeżeli możemy co roku celebrować wybuch II Wojny Światowej, mord katyński czy Powstanie Warszawskie, to nie rozumiem dlaczego akurat nad tym tematem przemykamy chyłkiem i wspominamy o nim tylko półgębkiem... ?
I nie chodzi mi tu o sianie nienawiści do Ukraińców i budowanie poczucia jakiegoś wyimaginowanego zagrożenia. Raczej o zwykłą uczciwość i oddanie sprawiedliwości tym tysiącom ludzi pomordowanych w tak bestialski sposób.
A to, że "różnych innych mordów" u nas dostatek, to niestety prawda, podobnie jak to, że jesteśmy narodem lubującym się we własnej martyrologii. Tego nie zmienimy jeszcze przez kilka pokoleń chyba. Tym bardziej jednak nie rozumiem pewnego rodzaju wybiórczości w jej celebrowaniu...
Wygląda to niestety tak, jakbyśmy wartościowali ofiary ze względu na ich pochodzenie czy status społeczny... Nie sądzisz?
