23 odpowiedzi w tym temacie

[a.s.]

Parę spraw jest dla mnie niejasnych jak np. potępianie ludzi, którzy żyją bez żadnych głębszych refleksji, z drugiej strony chwalone jest życie chwilą, jak więc pogodzić jedno z drugim? Rozumiem, że ludziom będącym na spacerze myślenie nie służy, natomiast wieczorne siedzenie na fotelu i rozmyślanie jest już w porządku? Jak ktoś ma w towarzystwie wypowiadać się na jakiś temat, w szkole czy do gazet, jeśli ma taką pracą, skoro ciągle jest w stanie bez-umysłu, a jak tylko zorientuje się, że myśli, to automatycznie, ale na spokojnie wraca do stanu sprzed? To niemożliwe, by bez myślenia na co dzień potrafił wypowiadać się, będzie raczej improwizował. Jak chce dobrze wypaść musi najpierw wyrobić sobie zdanie na różne tematy, czyli użyć umysłu, sama rozmowa może być spontaniczna.

Są miejsca jak poczekalnie w przychodni, własne łóżko nocą, gdy nie ma na czym się skupiać, wtedy myślenie może się włączyć. Czy to coś złego?

Odpowiedzcie na pytanie czy życie teraźniejszością nie jest zbyt prostackie? Bez refleksji, zastanawiania się, jak jakiś robot. Wrócisz z pogrzebu i nie myślisz o tym, bo po co, umrą bliscy nie cierpisz, nie płaczesz, bo to odskocznia od rzeczywistości. Chyba, że dla dobra psychiki, żeby nic nie tłumić, wówczas jak egoista trochę pobeczysz. Wracasz z koncertu i jedyna radość jaką odczuwasz, to radość płynąca z obserwacji otoczenia, a nie z wysłuchanego koncertu. Dziewczyna cię rzuci, nazajutrz masz następną... Zastanówcie się co jest czym, bo mylicie słowa. Teraz pomyślcie, że pobity dres nie stawia się, lecz daje się bić. Co mu z późniejszej obserwacji emocji, skoro w tamtych satysfakcja zostaje? Może czuć się przewspaniale, bardzo spokojnie, ale pomaga sobie tylko częściowo, reszta to chęć odpłacenia pięknym za nadobne. Ogranicza się tylko do własnych przeżyć, a nie polemizuje z faktami i tu popełnia straszne głupstwo. Raczej będzie czuł niedosyt, skomentujcie.

[PTR]

Prowokacja?

Chociaż mam chwilę to się wypowiem. Wszyscy jesteśmy tylko ludźmi, a ludziom niełatwo jest utrzymywać w umyśle same dobre wrażenia. Każdy doświadcza czasami negatywnych myśli, przeszkadzających emocji, wytwarza koncepcje i ocenia. Jedynie poprzez bycie świadomym tego całego cyrku, który się w okół nas wydarza nie dajemy się mu schwytać. Tak więc cieszymy się pozytywnymi rzeczami, negatywne są dla nas pewnego rodzaju oczyszczeniem naszych poprzednich negatywnych czynów.
Jedyną rzeczą, która się nie zmienia jest sam umysł. Pracując z nim, nadajemy naszemu życiu trwałych wartości. Nie musimy też nic nikomu udowadniać. Oświecony umysł (świadomy) jest naszą prawdziwą naturą, którą zawsze mieliśmy, ale nie rozpoznawaliśmy tego i przeważnie nie rozpoznajemy. A absolutna i ostateczna prawda musi być taka sama w każdym miejscu i czasie.
Trochę już mnie męczy odpowiadanie ciągle na to samo, tylko w zmienionej konstrukcji.
Przestrzeń umysłu, jest ze swej natury radosna i odgrywa tu znacznie większą rolę niż rozumiejąca świadomość ego. Właśnie dlatego jest ona tak interesująca. Promienność umysłu samego w sobie pozostaje o wiele bogatsza niż uwarunkowane doświadczenia radości, do których wszyscy tak dążymy. Najlepsze chwile życia są w rzeczywistości podarunkami i pojawiają się wtedy, gdy istoty zapominają o sobie samych. Są to takie sytuacje, jak kiedy spoczywamy w ramionach ukochanej osoby i kiedy naturalnie znika uczucie oddzielenia. Wtedy manifestuje się nieodłączna od umysłu, odwieczna radość, która już nas nigdy nie opuści. Pozostajemy odtąd poza nadzieją i strachem, spoczywamy w bogactwie bezpośredniego doświadczania. Stan ten jest nieoddzielny od przestrzeni, wyraża jej nieograniczone właściwości i jest w najwyższym stopniu przekonujący. Najwyższa radość jest zatem nieodłączna od spontanicznego wglądu umysłu i pozostaje przekazem jego mądrości. Przestrzeń jest radością umysłu, stanowi podstawę wszystkiego, co zewnętrzne i wewnętrzne i tak może rozpoznać samą siebie.

[a.s.]

Pytanie dotyczyło braku głębszych refleksji spowodowanego ciągłym powracaniem do teraz. Pisząc ciągłym nie mam na myśli zmuszania się, tylko spokojnego powrotu, ale może ja chciałabym czasem wyobrazić coś sobie, przemyśleć jakiś temat, to co mam rozumieć, że to nie jest wskazane, bo tylko nas oddala? Nie wiem czy się zgodzicie, ale może chodzi o to, by będąc gdzieś, idąc, pozostawać obecnymi, a snuć refleksję na przykład siedząc w fotelu. Chodzi o świadomy wybór myślenia na parę minut czy godzin, bo myśli i tak będą cały czas.

Użytkownik a.s. edytował ten post 08.04.2013 - 21:28

[Nothing]

Stary! Proszę, ucz mnie jak yoda swoich jedi, jak mistrz kung-fu swojego ucznia, ja chce tak samo jak ty umieć podburzać tłum. Jesteś moim mistrzem!

Co do tematu. Nawet kiedy nie myślimy o niczym, to myślimy - o niczym, więc myślenie o niemyśleniu to nieprzemyślane zagranie. Co więcej, nawet ludzie praktykujący niemyślenie, myślą o niemyśleniu, więc nie da się nie myśleć o myśleniu i na odwrót. Ludzie, których uważasz za niemyślących, myślą, tylko nie myślą o tym, że myślą przez co nie pamiętają myśli. Co do kolejnej grupy niemyślących - idiotów, oni po prostu myślą, że ich myśli są prawidłowe, przez co wprowadzają siebie i swoje myślenie w błąd.

Myślę, że moje przemyślenia pomogły.

P.S. Czytając ten tekst, twój mózg zwiększył swoją wydajność, o ile nie eksplodował, jednocześnie nie odpowiadam, za uszczerbki na zdrowiu ludzi czytających na głos

[a.s.]

Jeśli snucie refleksji i wyobraźnia jest błądzeniem w przeszłości i przyszłości, to kiedy mogę mimo to użyć umysłu, a kiedy skupić się na teraz? Czy ,,źle", jeśli będę rozmyślać idąc gdzieś, a ,,dobrze" gdy rozmyślać będę w fotelu lub na łóżku? Nie odbierajcie tego jako coś co muszę zrobić, chodzi o to, że nie myśląc o niczym, a tylko obserwując czuję się właśnie tak bezmyślnie, a ja chcę czasem usiąść i porozmyślać, wyrobić sobie opinie na jakieś tematy. Ludzie chodzą do parku, by porozmyślać, inni zaś obserwując bez oceniania, udają się na plac zabaw będąc starszymi by powspominać. Dlaczego tak wam to ciąży?

Czy osoba bezmyślna, to osoba, która nie obserwuje swych myśli, ulega im i wierzy we wszystko co pomyśli czy coś więcej? Kto to człowiek bezmyślny?

Staram się obserwować swoje myśli, emocje, idąc gdzieś zazwyczaj nie obserwuję siebie, lecz otoczenie, bo dwóch naraz się nie da, ale nie chcę tylko tego. Przez większość czasu tak, ale nie, by wydłużać go do maksimum... Chcę czasem świadomie zadecydować, że teraz usiądę i porozmyślam albo użyję wyobraźni przez 5 minut lub godzinę, może nie do końca wtedy zachowam obecność, ale odpowiedzcie czy to nie problem robić takie przerwy.

[a.s.]

Te 2 punkty w zupełności oddają o co mi chodzi.

1. Jest scenarzysta układający historie w głowie (świadomie) i osoba w smutku (nie obserwuje swych myśli). Obydwoje pogrążeni są w myślach, ale czy ku oświeceniu oddalona jest bardziej ta druga osoba czy scenarzysta też? Czy pierwszy przypadek nie jest niczym ,,złym" i jest to właśnie korzystanie z umysłu? Korzystać z umysłu można dla pracy, nauki, zabawy? Odpowiedzcie, to bardzo ważne dla mnie, pkt. 1 opisuje dokładnie to czego chcę się dowiedzieć w tym temacie.

2. Druga sprawa jest taka, przykładowo scenarzysta nr1 siedzi w fotelu i korzysta z wyobraźni, rozmyśla, zaś scenarzysta nr2 jest w ruchu, idzie przez miasto, po parku i także rozmyśla. Nie uważacie, że przypadek drugi nie jest zbyt wskazany? Powinien raczej usiąść, a będąc w ruchu obserwować swe myśli, emocje oraz otoczenie, a nie korzystać z umysłu + obserwować.

Użytkownik a.s. edytował ten post 09.04.2013 - 01:37

[a.s.]

Świadoma, nie świadomy. Taka mała uwaga naprawdę nie rozumiem dlaczego ciągle unikacie odpowiedzi, przecież zapytałam prosto kiedy ,,można" myśleć, a kiedy ,,nie". Nie odbierajcie tego jakoś dosłownie, przecież to nie reguła, chodzi mi o to, że gdy pogrążę się w myślach i wywoła to np. smutek czy złość, to wtedy jest raczej za późno i muszę swoje wypłakać lub wykrzyczeć, czasem świadomie to zrobię tak jak ktoś świadomie może iść pobiegać, by się uspokoić.

Nie wiem tylko co z tym przykładem scenarzysty, odpowiedzcie prostymi słowami bez zbędnego produkowania się, jestem w pracy i staram się skupiać na pracy, a nie rozmyślać, jest sportowiec i on w czasie biegu też ,,nie powinien" rozmyślać, ale np. w parku albo na cmentarzu, stojąc przed grobem bliskich lub idąc? Co mam wtedy robić? Co mi służy, a co nie? Skąd mam wiedzieć co znaczy doświadczać życia jak nienaturalnie się zachowuję i mam poczucie winy, gdy tylko nie obserwuję umysłu, ale przecież nie da się żyć nie myśląc, a tylko doświadczając. To nudne. Nikt mi nie wmówi, że przed snem nie rozmyśla ani nie wizualizuje, a co niby robicie?

Najkrócej pisząc, idę przez park i chcę porozmyślać, mam usiąść i wówczas pogrążyć się w myślach (czego nie popieracie) czy wbrew sobie obserwować otoczenie bez oceniania? A co jak idę i przede mną idzie dziecko, czyli jestem bezpieczna, a w 2 przypadku idzie facet z kałachem ? w pierwszym przypadku mogę rozmyślać, bo nic mi nie grozi, a w 2 chyba lepiej jak skupie sie na Tu i Teraz, bo nie wiem jakie ma zamiary... Bardzo pokręcone to.

[a.s.]

ayalen przeczytałaś dokładnie mój post? Ciągle odpowiadasz na pytania których nikt nie zadawał, czytanie ze zrozumieniem się kłania. Nie wyłączam myśli pstryk nie ma ich, bo nie o to chodzi w temacie, myśli zawsze będą. Taki scenarzysta jest wręcz pochłonięty myślami, jak ktoś siedzi na ławce i wspomina jak to było w dzieciństwie też nie jest obecny! Dla was to jest właśnie zachowanie na minus, dlaczego?

Nie potrafię żyć jak ciągle dowiaduję się, że pogrążenie sie w myślach jest złe, a obserwacja jest dobra. Ja nie chcę tylko obserwować, chcę czasem tworzyć myśli! tylko nie wiem kiedy i w jakich sytuacjach.

spacer po parku, siedzenie na ławce w parku, leżenie na łóżku przy zgaszonym świetle, leżenie na łóżku przy zapalonym świetle. Macie parę przykładów, teraz proszę napisać w których z tych 4 przykładów lepiej pozostać przy obserwacji, a w których można sobie porozmyślać.

Użytkownik a.s. edytował ten post 15.04.2013 - 06:18

[a.s.]

Pytanie było bardzo proste, kiedy można pogrążyć się w myślach a kiedy lepiej je tylko obserwować, po prostu żyć. scenarzysta rozmyśla i na podstawie tego tworzy scenariusz, nie jest swoimi myślami, służą mu do czegoś, natomiast myślenie o przeszłości, wspominanie zmarłych itp. wiąże sie już z emocjami i pytam was czy jest to wskazane lub nie. Kiedy można porozmyślać lub przemyśleć pewne sprawy, a kiedy nie. Pytam o miejsce, o świadomy wybór - korzystam teraz z umysłu, bo mi sie wydaje, że można spokojnie porozmyślać np. jadąc pociągiem czy autobusem, mi to nie przeszkadza, ale gdy idę po parku i zamiast obserwować otoczenie ja rozmyślam, to mam wyrzuty, że to robię.

Takie chodzenie po parku i rozmyślanie raczej pozostawia umysł nieobserwowanym, rozumiem ze to co robi scenarzysta nazywa się korzystaniem z umysłu, ale rozmyślanie na spacerze jest chyba odskocznią od rzeczywistości. Piszę zrozumiale, to ty masz zabawę chyba.

Użytkownik a.s. edytował ten post 15.04.2013 - 06:41