68 odpowiedzi w tym temacie

[Leszek 82]

@Tenhan. Czyli Twoimm zdaniem wszyscy Ci, którzy wywodzą się z tzw. "złego domu" powinni kończyć ze sobą, a może powinni próbować żyć normalnie. A co do "lepszych genów" to już byli tacy co próbowali społeczeństwo bez wad zrobić. Pozdrawiam

[a.s.]

Mam ważne pytanie, czy za depresję odpowiada ego, czy jednak depresja to skutek jakichś zmian w mózgu, które naprawdę wystąpiły i ego nic tu nie ma do rzeczy? Rozumiem, że można wpaść w depresję np. z powodu utraty pracy i wtedy przyczyna tkwi na zewnątrz, ale w takim przypadku wydaje się, że obserwacja emocji jest nadal możliwa i nie musi to się równać depresji, nie wiem za to jak jest, gdy już człowiek wpadł w depresję. Czy ma szansę z niej wyjść natychmiast albo chociaż cierpieć na tyle, by móc zadbać o siebie, rodzinę? Odpowiedzcie czy depresję można obserwować tak jak stres lub złość, czy jednak sprawa jest dużo poważniejsza... Na pewno poważniejsza, ale pytam w kontekście obserwacji siebie. Co można obserwować na własną rękę, a kiedy pomóc może tylko i wyłącznie lekarz? Chciałabym wierzyć, że to co towarzyszy depresji lub chwilowym załamaniom jednak da się obserwować i nie trzeba liczyć na pomoc z zewnątrz, ale szukam potwierdzenia dla tego.

Jeszcze chcę zapytać czy jak człowiek odczuwa smutek, przygnębienie, lepiej dla niego jakby wypłakał się czy pozostawał świadomy i albo zgasił smutek, albo nie dał mu się pojawić??

Szkoda,że mnie wszyscy znowu nie tak zrozumieli.

Mi nie chodziło o świadome dokonanie czegoś, lecz świadome robienie czegoś. To różnica. Idąc do pracy 5 km wiesz, że idziesz do pracy, a nie do kościoła, ale ile pamiętasz z tej 5 kilometrowej drogi? Właśnie tego chciałam się dowiedzieć, czy można zaplanować samobójstwo na 2 tygodnie przed i nie myśleć o tym tak jak człowiek żyjący chwilą teraźniejszą kupuje bilety 2 tyg. przed wylotem i nie żyje podróżą, czyli przyszłością, wyobrażeniem, lecz tu i teraz. Mi się wydaje, że w przypadku samobójców jest to możliwe. Trudno to sobie wyobrazić, ale uważam, że można do końca żyć tu i teraz, nawet wiążąc sznur robić to będąc w pełni pochłoniętym właśnie wiązaniem sznura, a nie tym co będzie za 20 minut jak się powiesi, a to znaczyłoby, że samobójstwo jest tym samym co wakacje, praca, pójście do lasu, cokolwiek co robi, robi to świadomie i widzi plusy w samym działaniu, a niekoniecznie w efekcie czyt. śmierci. Dla mnie to jest wspaniałe, ale czy prawdziwe...

[Mo.nika]

Depresja to stan chorobowy. Do pewnego momentu mozesz ja obserwowac, siebie , emocje ktore jej towarzysza. Kiedy sie poglebia , masz coraz mniejsza kontrole i bez pomocy z niej nie wyjdziesz. W poczatkowym stadium moze pomoc sama terapia ,szeroko pojeta, w dalszych dodatkowo farmakologia.

Tak w ogole , to uwazam ze dzisiaj pojecie depresja jest zdecydowanie naduzywane.

[a.s.]

Dziękuję za odpowiedź. Szkoda, że do pewnego momentu możemy obserwować, a potem już nie... jednak chyba wielu z nas dopada czasem załamanie, jak więc nazwać stan jaki nie trwa bez przerwy, ale co parę dni lub rzadziej dopada i trzyma cały wieczór? Dla mnie to depresja jak przy śmierci bliskiego, tyle że trwająca parę godzin, a nie miesiącami, ale pewnie i na to jest nazwa.

[a.s.]

Nie wiem czy o chwiejności, ale o załamaniach pojawiających się co parę dni na parę godzin, gdy cierpienie to już nie zwykły smutek i co przeradza się w końcu w takie normalne nastawienie do życia, nie cierpienie i nie radość, ale spokój. Głęboka radość jest rzadko odczuwana. Co do samobójstw jeszcze, miałam na myśli nie tyle co świadome działania, co stan tu i teraz dla wszystkich aspektów życia. Po prostu potraktowanie samobójstwa na równi z wszystkim innym co w życiu robisz, zaplanowane i niepoprzedzone smutkiem, rozmyślaniem, lecz życiem w pełni.

Użytkownik a.s. edytował ten post 08.04.2013 - 18:05

[a.s.]

Nie, chodziło mi o przeciwieństwo tego w jaki sposób (tak mi się wydaje) większość wyobraża sobie przeciętnego samobójcę, czyli nie w pełni poczytalnego, samotnego, cierpiącego. Taki samobójca pewnie do końca sporo rozmyśla, jest całkowicie pochłonięty w myślach, a ja pytam czy możliwy jest samobójca, który na co dzień pozostaje spokojny, nie rozmyśla, a wszystko robi pozostając skupionym i czerpiącym przyjemność nawet z drobiazgów, dotyczy się to także strasznej w oczach innych rzeczy jak samobójstwa. Gdy droga do lasu liczy parę kilometrów, on myślami nie jest w lesie gdzie się powiesi, lecz do końca obserwuje. Samobójstwo dla niego to coś na równi z innymi czynnościami. Inaczej tego nie opiszę. Po prostu wydawać by się mogło, że komuś takiemu samobójstwo przez myśl by nie przeszło.

#edit: nie wiem jak to opisać, a nie chcę mieszać w temacie. Może innymi słowami, jest decyzja o samobójstwie, ale nie ma myślenia ani cierpienia. Samobójstwo to coś co ten człowiek wie, że zrobi, ale ostatnie tygodnie jego życia przebiegają w stanie tu i teraz.

Użytkownik a.s. edytował ten post 08.04.2013 - 18:39

[a.s.]

Tak, hipotetycznie.
a odpowiedzi nadam nie znam. Interesuje mnie czy można ustalić datę samobójstwa na 1, 2 tygodnie do przodu i nie cierpieć już, nie rozmyślać. Czego nie rozumiecie? Chodzi mi o pozostawanie obserwatorem, a skoro podobno stan tu i teraz nie przysparza takiego cierpienia, to pytam czy to możliwe, by pozostać w takim stanie i mimo takiej decyzji jak samobójstwo pozostać niewzruszonym. Żyć ten tydzień czy 2 w spokoju, a samobójstwo wykonać tak jak każdą inną robotę, całkiem. Dostrzegać te wszystkie myśli typu samobójstwo jest straszne, pewnie będzie boleć, ale nie utożsamiać się z niczym, od początku do końca.

Użytkownik a.s. edytował ten post 08.04.2013 - 23:10

[a.s.]

Nie rozumiecie, trudno. Usiłowałam się dowiedzieć czy przyszły samobójca może żyć pełnią życia, a historii w głowie być świadomym, a nie im ulegać. Normalnie wydaje się, że człowiek, który podjął decyzję o samobójstwie idzie się zabić pogrążony w myślach, zdołowany, a mnie ciekawi czy aby na pewno tak musi być? Może do samobójstwa podchodzi w łagodny sposób, bez oceniania. Tak bardzo doceniacie stan tu i teraz, a nie potraficie odpowiedzieć na proste pytanie. Pewnie ma powód, że to robi, a ja pytam czy mogą temu nie towarzyszyć żadne emocje lub są, ale on je tylko obserwuje tak jak inni czekając zirytowani na przystanku na autobus, tak on dostrzega te wszystkie lęki, myśli i jest ich świadomy, wycisza je. Czy może żyć przez te 2 tygodnie, które mu zostały niemal jak osoba oświecona i to do ostatnich sekund? To trochę chore, jeżeli ktoś wiąże sznur w maksymalnym skupieniu, pochłonięty tylko tym, że wiąże sznur, a więc i skuteczniejszy jest.

Użytkownik a.s. edytował ten post 09.04.2013 - 01:52

[Mo.nika]

Dziękuję za odpowiedź. Szkoda, że do pewnego momentu możemy obserwować, a potem już nie... jednak chyba wielu z nas dopada czasem załamanie, jak więc nazwać stan jaki nie trwa bez przerwy, ale co parę dni lub rzadziej dopada i trzyma cały wieczór? Dla mnie to depresja jak przy śmierci bliskiego, tyle że trwająca parę godzin, a nie miesiącami, ale pewnie i na to jest nazwa.

No niezupelnie. To sa poprostu gorsze dni, jak to sie mowi doly. JAk juz mowilam , depresja to choroba. Czy na przyklad na raka mozesz chorowac tylko czasami ? Przez pare godzin, potem juz nie, za jakis czas znow?

Mam pytanie, oczywiscie nie musisz odpowiadac jesli nie chcesz. Czy Ty analizujac to wszystko, probujesz zrozumiec samobojstwo kogos Ci bliskiego?