mialam watpliwosci gdzie dac ten temat, ale tu bedzie mu chyba najlepiej.
Samsara i nirwana. Totalna jednosc zycia. Proponuje zabawe, wspolna, w obrazy ktore rysujemy mysla. Urzeczywistniamy doswiadczeniem.
Narysuje wiec roze. Jest krolowa kwiatow. Wyrasta z ziemi, z prochu, z nawozu. Malenki ped, zielony i wiotki nic jeszcze nie wie o swojej koronie, w przestrzeni zycia wzrasta ku sloncu. Ku swiatlu. Nie wie takze ze w ziarenku ktorego wyrasta, zawiera sie cala jego historia. On tylko rosnie, twardniejac w nielatwych czesto warunkach zewnetrznych, ostrymi kolcami oslania wrazliwe i czule wnetrze. Kolce na lodydze rozy...nasza drabina Jakubowa, schody do nieba. Samsara.
Korona jest uwienczeniem wrostu, i nieuchronnoscia, jest konsekwencja pojawienia sie w zyciu. To czyste piekno, nieskazitelna radosc. Nirwana. Wyrosla z samsary i nadajaca sens procesowi wzrastania ku nirwanie. Nirwana nie istnieje w oderwaniu od swej lodygi, najwyzsze uniesienie dokonuje sie poprzez wspinanie sie, w bolu i znoju. Nirwana sama w sobie jest martwa, jej zycie warunkuje polaczenie ze zdrewniala, kolczasta lodyga. Samsara nabiera sensu dzieki koronie. Przekazuje te zywa roza dalej, ktos ma ochote porysowac?
