Na pewno wiele osób zadaje sobie pytanie jak może wyglądać świadomość po śmierci. Samo wskazanie istnienia świadomości niematerialnej, nawet jeśli uzasadnione, nie tłumaczy właściwie w jaki sposób istota może subiektywnie odbierać swoje istnienie w okresie następującym pomiędzy śmiercią a ewentualnymi ponownymi narodzinami, o ile ktoś wierzy w reinkarnację. Ja wierzę.
Czym jest świadomość niematerialna?
Aby sobie uświadomić na czym polega to istnienie musimy się najpierw cofnąć do świadomości dziecka. Większość z nas zapewne pamięta z okresu dziecięcego, że w dziecięcej świadomości wszystko jest uporządkowane w pojęciu poczucia "własnego jestestwa". Wszystkiego co zewnętrzne dziecko się uczy traktując to albo jako zakłócenie w odniesieniu do jego jestestwa (płacz), albo jako fascynację powtarzalnością określonych elementów odbieranych za pomocą zmysłów (ciekawość). Istotne jest tutaj zjawisko fascynacji powtarzalnością zjawisk, które sugeruje, że powtarzalność w ogóle musi być czymś nowym w aspekcie poczucia "jestestwa" dziecka. Z drugiej strony łączy się to pewnym logicznym założeniem, że powtarzalność jest ogólnie nienaturalną cechą w aspekcie postępu logicznego.
Z kolei w aspekcie występowania materii należałoby założyć, że powtarzalność musi występować określonych warunkach po to, aby w ogóle istniała materia. Dlatego w kontekście świadomości dziecka zjawisko powtarzalności musi stanowić nowość i jednocześnie jest dowodem na to, że określona świadomość musiała istnieć przed narodzinami. Poza tym, tak naprawdę to dopiero ciągłość świadomości "jestestwa" tłumaczy jakąkolwiek ciekawość w aspekcie świadomości, ciekawość nie może się brać z "niczego".
Biorąc pod uwagę powyższe, należałoby poddać pod rozważanie również strach przed śmiercią - który w aspekcie nabytego przywiązania do powtarzalności w dużym stopniu musi być spowodowany tym, że boimy się, że określone schematy (do których jesteśmy przywiązani), przestaną się powtarzać. Zakładając w ten sposób odradzanie się i umieranie jako przechodzenie z i do stanu braku powtarzalności, śmierć może wydawać się rzeczywiście "drugą stroną życia". Jest to stan absolutnej wolności, którego człowiek prawdopodobnie w ogóle nie jest w stanie sobie wyobrazić.
Reasumując, co "czuje" człowiek po śmierci i przed narodzeniem? Z jednej strony nic go nie ogranicza, a z drugiej strony nie może się na niczym skupić. Jest to po prostu odwrotność świadomości w materii. Taki stan, to po prostu permanentny atak śmiechu, rodzaj ekstazy, której towarzyszy realne poczucie lotu, w którym pojęcia "skąd" i "dokąd" przestają mieć jakiekolwiek znaczenie, będący jednocześnie stanem perfekcyjnie zintegrowanym ze świadomością pierwotnej różnicy między 0 a 1. W takim stanie subiektywnej wszechmocy, załadunek świadomości do materii staje się po prostu czymś oczywistym i naturalnym i w określonych warunkach sam się dzieje.
Mechanizm tego jest taki, że istota w wymiarze niematerialnym po prostu stopniowo "zapładnia" samą siebie energią pierwotnej świadomości aż do momentu w którym logiczna struktura danej istoty w oparciu o nowe doświadczenia z życia w materii uzyskuje status aksjomatyczny. W takim momencie, każda następna zmiana przeładowuje stos informacyjny, i powoduje jednocześnie eksplozję aksjomatycznej struktury w swoisty "pęcherz świadomości" - będący reprezentacją świadomości w materii i zawierający jednocześnie program logiczny rozwoju na rozpoczynające się życie, we wnętrzu którego to programu znajduje się również Bóg, w rozumieniu woli rozwoju. Na tym polega nowe życie, na tym polega pojęcie woli stworzenia i na tym jednocześnie polega jej realizacja. W tym znaczeniu, każda istota jest również "swoim bogiem", sama się w życiu weryfikuje, rozwijając się jednocześnie w aspekcie logiki określonych struktur, które są danej istoty własnością.
W aspekcie tego w jaki sposób odbiera swoje istnienie istota niematerialna, należałoby być może w pewnych życiowych aspektach przesunąć priorytet poważnego podejścia do życia w kierunku zabawy. Zapewnienie równowagi między wiedzą a zabawą stworzyłoby odpowiedni dystans do negatywnych emocji, które mają swoje źródło w materialnych ograniczeniach.
