Z modą religijna nie ma problemu, gdyż zawsze można z niej zrezygnować ale stosowanie rytualnego okaleczenia powinno być prawnie zabronione wobec osób niepełnoletnich.
Wszystkie okaleczenia do jakich doszło, na wniosek osoby poddanej temu procederowi, powinny zostać poprzez operację plastyczną naprawione. Do sfinansowania której powinny być prawnie zmuszone organizacje religijne które się dopuszczają wszelkich okaleczeń rytualnych swoich członków.
Po uzyskaniu pełnoletności ofiary tychże rytuałów, na mocy prawa, powinny mieć możliwość zaskarżania organizacji i ich przywódców dopuszczających się takich działań.
Wszelkie rytuały należałoby przenieść na czas uzyskania pełnoletności przez członków danej grupy religijnej co powinno być zagwarantowanie prawne.
Swoją drogą skąd przywódcy religijni, guru, mesjasze, prorocy wiedzą jaka odzież podoba się Bogu i jakie rytualne okaleczenia są mu miłe.
Wielki spór o napletek.
Niemcy pogrążyły się w dyskusji na temat obrzezania. Pozwolić czy zakazać? Karać czy przymykać oko? Postawić na wolność religijną, prawa rodzicielskie czy dobro dziecka? Cała sprawa zaczęła się od przypadku pewnego sześcioletniego chłopca…
Kiedy doktor Ulus usuwa swoim pacjentom napletek, lubi słuchać Bacha. Ulus jest chirurgiem dziecięcym i pracuje w Kolonii. Mówi, że muzyka klasyczna uspokaja dzieci. Kiedy wszystko jest w porządku, do wczesnego popołudnia udaje mu się wykonać kilkanaście zabiegów. - Uwalniam penisy i otwieram przed nimi świat – dodaje.
Hikmet Ulus dzięki swojej pracy dorobił się niemałego majątku. Nie podoba mu się całe to publiczne zamieszanie wokół obrzezania. Od kilku tygodni całe Niemcy rozprawiają bowiem o penisach. Poobiednie dyskusje na temat życia bez napletka stały się już nagminne. W programach typu talk-show zabierają głos osoby obrzezane i nieobrzezane. Przy okazji – dobrowolnie lub nie – dowiadujemy się, który mężczyzna dał się już obrzezać, a który nie. Hikmet Ulus twierdzi, że dyskusja nabiera ciężaru gatunkowego. Radzi rodzicom, którzy chcą obrzezać dziecko ze względów religijnych, aby jeszcze poczekali.
Wrzawa o skrawek ciała mogłaby mieć zabawny wydźwięk, jednak w rzeczywistości jest nad wyraz delikatna.
Sprawa napletka stała się tematem, z którym obecnie musi zmierzyć się kanclerz Niemiec. Ostatnio Angela Merkel wielokrotnie konsultowała się z minister sprawiedliwości Sabine Leutheusser-Schnarrenberger. Liberalna minister uchodzi w ministerstwie za osobę kontestującą, natomiast Merkel, po studiach przyrodniczych, patrzy na świat w sposób bardzo praktyczny. Jednak w tej skomplikowanej i drażliwej materii kanclerz poszła za radą swojej minister. Chodzi o wyrok sądu krajowego w Kolonii, który orzekł, że obrzezanie dzieci ze względów religijnych jest przestępstwem, co wywołało żywiołową debatę. Na początku obie polityczki uznały całą sprawę za omyłkę sądu, którą wyższa instancja wcześniej czy później sprostuje.
Wyrok z 7 maja stał się powszechnie znany dopiero pod koniec czerwca. Od tego momentu wzburzenie rosło. Nagle świat zainteresował się nie tylko polityką europejską w wykonaniu Merkel, lecz również sędziami chcącymi zakazać starego obrzędu, który jest dla żydów i muzułmanów tak oczywisty, jak chrzest święconą wodą dla katolików. Merkel i Leutheusser-Schnarrenberger uzgodniły, że nie zostawią sprawy swojemu biegowi, i postanowiły, że rząd przygotuje ustawę o obrzezaniu, która w ”suchej literze prawa” sekularnego państwa pozwoli na to, co jest zapisane w Pierwszej Księdze Mojżeszowej: ”Obrzeżcie więc ciało waszego napletka i to będzie znakiem przymierza pomiędzy mną a wami”.
Można uznać to za prawniczą farsę. Niewiele krajów odważyło się do tej pory na prawną regulacje kwestii obrzezania. W wielu zachodnich krajach po prostu się je praktykuje, choć również tam dochodzi do gorących dyskusji. W Niemczech jednak definiuje się nawet to, jaki kolor ma mieć dachówka i jak często powinno zamiatać się przed swoim domem. Z tego punktu widzenia niemal wprawia w zdumienie, że niemiecki urzędnik nie zajął się sprawą obrzezania o wiele wcześniej.
Co prawda kanclerz Merkel podśmiewała się z nadgorliwości niemieckich prawników sugerując, że Niemcy robią z siebie ”naród klaunów”. W końcu doszła jednak do przekonania, że tematu nie należy lekceważyć. Dla Merkel pojednanie z Żydami należy do racji stanu, dlatego wzięła sobie do serca słowa przewodniczącego Centralnej Rady Żydów Dietera Graumanna: "Nie może być tak, że życie Żydów w Niemczech nie będzie możliwe”.
W Niemczech żyje też prawie 4 miliony muzułmanów. Nic chyba bardziej nie mogłoby ich urazić niż werdykt sądu, w którym jeden z fundamentów ich religijnej tradycji miałby podlegać karze.
Większość parlamentarzystów niemieckich opowiada się za uregulowaniem prawnym kwestii obrzezania, przeciwna jest tylko lewica. Tym razem jednak problem tkwi nie w sensie politycznym tej sprawy, lecz w samym jej sednie.
Tradycja, która do tej pory znajdowała się pod ochroną społecznej akceptacji, ma teraz zostać wepchnięta w okowy paragrafów. Pojawił się konflikt fundamentalnych praw. Dziecko ma podstawowe prawo do nietykalności cielesnej. Obrzezanie nie należy do niewinnych zabiegów. Organizacja zawodowa lekarzy pediatrów nazwała go ”formą okaleczania ciała”. Po przeciwnej stronie barykady znajduje się prawo rodzicielskie, które rozciąga się również na kwestie religijne, oraz stary obrzęd stanowiący zarówno dla żydów, jak i muzułmanów stały element składowy ich wiary.
Wystarczy przeciwstawić sobie te dwa podstawowe prawa. Minister sprawiedliwości obawia się, że debata mogłaby nabrać wielopłaszczyznowego charakteru. Obrzezanie mężczyzn nie jest jedynym obrzędem, który ma wiekowe tradycje. Należą do nich wielożeństwo, zakaz transfuzji krwi, który występuje u świadków Jehowy, lub zakrywanie twarzy welonem u kobiet w wielu krajach islamskich. Z pewnością nasunęłaby się wątpliwość, czemu niektóre tradycje są dozwolone, a niektóre nie. - Potrzebna nam szczegółowa regulacja na temat obrzezania chłopców. Nie ma to nic wspólnego z debatą na temat szariatu – mówi minister Leutheusser-Schnarrenberger.
Obecne wzburzenie jest tak duże, jak błahy był początek tej dyskusji. Zaczęło się od tego, że chłopiec o imieniu Ali al-Akbar 4 listopada 2010 roku w godzinach wieczornych stracił trochę krwi. Po południu bowiem lekarz Omar Kezze na życzenie matki usunął mu napletek. Kezze pochodzi z Syrii i od 1991 roku pracuje jako lekarz w Niemczech. Ma doświadczenie z obrzezaniem. Ali al-Akbar, znaczy Wielki Ali, był jednym z wielu, którzy odwiedzili jego gabinet. Miał to być rutynowy zabieg.
Kezze dał chłopcu zastrzyk ze środkiem miejscowo znieczulającym i szybko wykonał zabieg. Po operacji matka z synem pojechała do przyjaciółki, w której mieszkaniu tymczasowo mieszkała. Gdy ok. godziny 19.00 krwawienie u chłopca nie ustało, Kezze przyjechał z wizytą domową, założył dodatkowy kompres i podał dziecku środek przeciwbólowy. Pod względem medycznym wszystko ”poszło czysto”, mówi dziś Kezze. Potwierdza to też opinia urologiczna sporządzona dla sądu krajowego w Kolonii.
Jednak chłopiec dalej krwawił. Jak opowiada przyjaciółka, winna była matka. Najprawdopodobniej zdjęła opatrunek, zanim rana całkowicie się zagoiła. 39-letnia kobieta, urodzona w Tunezji, mówiła łamaną niemiecczyzną i miała poważną wadę wzroku.
Następnego dnia po obrzezaniu matka chłopca wybiegła w samej koszuli nocnej na ulicę, krzycząc w niebogłosy. Przechodnie zadzwonili po karetkę, która zawiozła matkę i syna do kliniki uniwersyteckiej. Lekarze znieczulili chłopca, rozerwali szew, założyli nowy i zatamowali krwawienie.
Omar Kezze, który dokonał obrzezania, uważa to za zbyteczne. Proces sądowy zezłościł go. Chociaż został oczyszczony z zarzutów, odczuwał wstyd. Twierdzi, że to prowokacja żyjących w Niemczech muzułmanów: - Pytam się, czy sprawa potoczyłaby się tak, gdyby chłopiec był żydem?
Krótko po tym, jak Ali został przywieziony do kliniki, jego matka rzuciła się z drugiego piętra szpitala. Odniosła tylko lekkie obrażenia, ale jak twierdzi przyjaciółka, musiała ”odwiedzić szpital psychiatryczny”. Koleżanka nie wie, gdzie obecnie mieszka matka Alego. Kobieta nie miała obywatelstwa niemieckiego, najprawdopodobniej wróciła do Tunezji. Nie wiadomo też, gdzie przebywa obecnie sześcioletni Ali.
Na początku 2011 roku prokuratura w Kolonii wniosła oskarżenie przeciwko Omarowi Kezze z powodu niebezpiecznego uszkodzenia ciała. Sąd rejonowy oddalił oskarżenie. Jednak prokurator wniosła apelację, a sąd krajowy stwierdził w drugim postępowaniu, że uszkodzenia ciała nie można uzasadnić zgodą matki. Obrzezanie zmienia ciało dziecka ”trwale i nieodwracalnie”, jak napisał sędzia. Na skutek zawiłej sytuacji prawnej oddalono jednak wszystkie zarzuty wobec lekarza i uznano go za niewinnego. Prokuratura zignorowała termin wniesienia rewizji nadzwyczajnej. - Przy całej kontrowersyjności tej sprawy nie mogło do tego dojść – twierdzi prokurator generalny w Kolonii, Jürgen Kapischke.
Profesor prawa karnego z Bochum, Rolf Dietrich Herzberg podziela opinię sędziów z Kolonii. Uważa on, że usunięcie napletka ze względów religijnych jest "pogwałceniem podstawowego prawa dziecka do nietykalności cielesnej". Rozumiejąc obrzęd jako środek w dobrze rozumianym interesie dziecka, jest to "pozbawione empatii bagatelizowanie krzywdy, którą obrzezaniem wyrządza się dziecku”.
Herzberg jest autorytetem w tej kwestii. Ma 74 lata, od dziewięciu lat jest na emeryturze. Nie zajmował się tematyką obrzezania, póki nie natknął się na książkę ”Zagubieni synowie” krytyczki islamu Necli Kelek. Kelek opisuje w książce proces obrzezania swojego dziewięcioletniego bratanka, który nie robił wrażenia bohatera, tylko "udręczonego dziecka”. Herzberg był wstrząśnięty opisem, ale jednocześnie zafascynowany. Zdziwiło go, że do tej pory nikt nie zajął się tym tematem. Sprawę zaczął zgłębiać jego współpracownik Holm Putzke.
W lutym 2008 roku w księdze jubileuszowej z okazji 70. urodzin profesora Herzberga ukazało się drukiem opracowanie Putzkego. Artykuł nosił tytuł "Znaczenie obrzezania chłopców w świetle prawa karnego”, miał 41 stron i 222 przypisy. Putzke argumentował, że można i powinno się uznawać priorytet nietykalności osobistej dziecka wobec religijnych pragnień rodziców. Był świadomy, że jego argumentacja może sprowokować społeczność żydowską i muzułmańską. W swojej pracy dostrzega zbieżności z debatą, którą wywołały duńskie karykatury proroka Mahometa. Mimo to był gotów do walki.
Jednak do ataków nie doszło. Prawnicze subtelności obrzezania przyciągnęły jedynie zainteresowanie ekspertów. Wściekli na Putzke byli przede wszystkim pediatrzy, którzy na obrzezaniu zarabiali. Według nich bez potrzeby kwestionował on rzecz oczywistą. W 2008 roku doszło w Berlinie do spotkania lekarzy i prawników, podczas którego szczegółowo dyskutowano problem. Niewiele z tego spotkania dotarło do opinii publicznej.
Również w innych krajach toczy się od lat dyskusje na ten temat. Rządy mają problem z rozstrzygnięciem relacji między rodzicami, dzieckiem i państwem. Szwecja jest jedynym krajem w Europie, który reguluje kwestię obrzezania – z surowymi obostrzeniami i tylko w szpitalach.
To, że Niemcy realizują dość liberalną politykę w stosunku do kwestii obrzezania, pokazuje poczekalnia w gabinecie doktora Ulusa w Kolonii. Siedzą tu rodziny pochodzące niemal z całej Europy: irakijska rodzina przyjechała z Norwegii. - Tam mielibyśmy duże problemy. Tu przyjechaliśmy z wizytą do rodziny. W Norwegii urząd ds. nieletnich na pewno zabrałby nam syna – mówi matka.
We Francji, gdzie istnieje ścisły rozdział państwa od Kościoła, pragmatycznie się milczy. Usunięcie napletka u chłopców jest zasadniczo uszkodzeniem ciała, a zgoda rodziców tylko w wyjątkowych sytuacjach uzasadnia to działanie. Jednak do tej pory nie dochodziło do spraw karnych. Wątpliwości są wszędzie, jednak o "prawomocnych wyrokach skazujących nie słyszeliśmy w żadnym europejskim kraju" – donosi Instytut Zagranicznego i Międzynarodowego Prawa Karnego im. Maxa Plancka we Fryburgu.
Najgorętsze debaty mają jednak miejsce w Stanach Zjednoczonych, gdzie w niektórych regionach obrzezanych jest aż 80 proc. mężczyzn, choć i tam rośnie sceptycyzm. Liczba zabiegów u noworodków od wielu lat maleje. W 1965 roku odsetek wynosił 85 proc., dziś jest to ok. 55 proc.
Coraz więcej przeciwników obrzezania protestuje przeciwko rzekomemu "okaleczaniu narządów płciowych”. National Organization of Restoring Men od początku lat 90. walczy przeciwko ”dokonywaniu rzezi na niemowlętach”. Również celebryci wypowiadają się przeciw obrzezaniu. Rok temu aktor Russel Crowe napisał na Twitterze: "Obrzezanie jest barbarzyńskie i głupie". W tym samym czasie w San Francisco upadła inicjatywa obywatelska, która dążyła do wprowadzenia zakazu obrzezania.
Przeciwnicy obrzezania spoglądają teraz na Niemcy, gdzie prawnicy mają twardy orzech do zgryzienia. Z powodu złożoności problemu minister sprawiedliwości zwołała grupę roboczą, złożoną z wysokich rangą prawników. Kierownicy działów prawa cywilnego, prawa karnego i prawa konstytucyjnego mają tego lata głowić się, jak zneutralizować orzeczenie kolońskich sędziów. - Sprawa jest o wiele bardziej skomplikowana niż wstawienie do kodeksu jednego prostego zdania, jak niektórym się wydaje – mówi minister. - Po tej emocjonalnej debacie nie wykluczam, że ustawa trafi do Trybunału Konstytucyjnego. Tam sędziowie rozważą, czy podzielają nasze wątpliwości dotyczące praw podstawowych - dodaje. Może to potrwać lata.
Doktor Ulus z Kolonii, który tak lubi słuchać Bacha, ma teraz chwilę wytchnienia. Nie z powodu żywiołowej debaty, lecz z powodu ramadanu. Kolejne natarcie na jego gabinet rozpocznie się dopiero za cztery tygodnie.
Wielki spór o napletek
Georg Bönisch, Özlem Gezer, Marc Hujer, Souad Makhennet, Ralf Neukirch, Rene Pfister, Christoph Scheuermann | Der Spiegel | 31 Lipiec 2012 |
Użytkownik Aidil edytował ten post 02.08.2012 - 08:28
![:]](https://www.paranormalne.pl/public/style_emoticons/default/pleased1.gif)
