Akceptacja to jednak moim zdaniem poddanie się. Zaakceptować jakiś stan rzeczy możesz zawsze. "Dopóki walczysz, jesteś zwycięzcą".
Też tak kiedyś uważałem, ale pisząc poddanie nie mam namyśli wyobrażenia tego stanu ponieważ jest to twór umysłu który jest w tej materii ślepy, widzi wyobrażenie akceptacji w której jest wygrany i przegrany, to jest faktycznie negatywne doświadczenie, z perspektywy teraz ponieważ jest to myśl tworzona w chwili obecnej odnośnie tego co było, postrzegając po przez formę jakąś sytuację. Gdy myślisz o przeszłości i przyszłości zawsze jest to koncepcja umysłowa nie jej istota. Tak więc masz rację jeśli postrzegamy problem z poziomu umysłu.
Czym jest akceptacja? Akceptacja występuje wtedy gdy nie opieramy się jakiejś koncepcji, myśli która towarzyszy nam odnośnie danego zjawiska, doświadczenia. Skąd się bierze? Nasze umysłowe poczucie „ja”, ego powstałe w wyniku myśli o przeszłości i przyszłości, myślenie ograniczone czasem i przestrzenią, postrzeganie form które cały czas się zmieniają i czasami układają się tworząc doświadczenia korzystne bądź też niekorzystne dla formy jaką jest nasze poczucie ja, ego. I z tego punktu widzenia jesteśmy przegranymi jeśli godzimy się na to co nas spotyka, także masz racje z punktu widzenia egotycznego umysłu, w którym większość świata zdaje się funkcjonować.
Idziemy dalej. Czy jeśli przestane postrzegać siebie jako ja, jako formę oddzieloną od reszty czy nadal będę odczuwał cierpienie i czy będzie to ucieczka od rzeczywistości, czy nie będzie to oszukiwanie samego siebie? Czy nie będzie to swego rodzaju poddanie się, przegranie życia? Owszem będzie, z punktu widzenia ego.
Teraz wchodzimy w obszar który jest niemożliwy do opisania ponieważ by to sprawdzić należy wyjść ponad koncepcyjny umysł, wejść w stan w którym nie można opisywać postrzegania w sposób zrozumiały dla przeciętnego człowieka postrzegającego po przez umysł, tak więc jest to dość problematyczne ponieważ opiera się na bezpośrednim doświadczeniu. Jesteśmy wtedy w punkcie (jeśli mogę tak powiedzieć) w którym umysł się gubi.
Akceptacja oparta na umysłowym postrzeganiu jest przegraną możemy ją zaakceptować ale wewnętrznie czujemy że coś utraciliśmy, przegraliśmy.
Jednak gdy przestaniemy utożsamiać się z umysłowym ja, nie będzie negatywizmu ponieważ nie będzie nas w sensie umysłowym. Ustaje myślenie i wtedy gdy dostatecznie głęboko wejdziemy w ten stan, postrzegając chwilę obecną bez mentalnych opisów (jednocześnie nie wchodząc w niego ponieważ ten stan już tam jest tyle że przysypany natłokiem myśli) dostrzeżemy, poczujemy niesamowity spokój i akceptacje w której nie ma przegranych i wygranych, ponieważ nie ma koncepcji dobra, zła czy ja i inni, które zawsze pochodzą z ego które w danej chwili nie jest obecne. Nie postrzegamy już dualizmu, ale dostrzegamy że istnieje płaszczyzna na której wszystko staje się jednym. Nie wyobrażajcie sobie tego ponieważ się nie da.
Dalej idziemy, jak to wygląda w praktyce. Ja wciąż jeszcze nie przebywam w tym stanie zbyt długo, ale będąc w nim człowiek nie cierpi, włączając w to ból fizyczny który pozbawiony jest osobistego charakteru (ból istnieje, ale nie w taki sposób jak wcześniej), człowiek cały czas jest po prostu szczęśliwy samym faktem istnienia niezależnie od tego co go w życiu spotyka, siłą rzeczy nie przerzuca negatywizmu na innych ponieważ jest go pozbawiony w danym momencie. Więc mimo że z punktu widzenia innego człowieka postrzegającego po przez umysł powinniśmy cierpieć, to tak nie jest, jest to jedynie wyobrażenie tej osoby odnośnie tego co sama doświadczyła. Nie można tego zrozumieć umysłowo, jedynie doświadczyć.
Oczywiście rozumiem że wiele osób ma negatywne podejście do tego typu rewelacji. W dzisiejszych czasach rozwój duchowy jest po prostu modny i wiele osób z tego co zauważyłem zniechęca normalnych ludzi do zgłębienia tego tematu swoją w istocie często egoistyczną, oderwanym od rzeczywistości postawą pełna gęstości, astralnych podróży, tajemniczych energii niewiadomo skąd i wszechogarniającej miłości która wylewa się z wyznawców New age niestosownie do sytuacji, co wzbudza u odbiorcy poczucie zakłamania odnośnie kolejnego „proroka”. W pełni to rozumiem. Oczywiście nie wiem też czy jest to nieprawda, po prostu nie jest to aż tak istotne jak może się wydawać.
Jednak że gdy ustanie już osadzanie i szufladkowanie można faktycznie wejść w zupełnie inny wymiar postrzegania i funkcjonować jak normalny człowiek zewnętrznie, wewnętrznie odczuwając wszystko zupełnie inaczej.
Także nie zachęcam nikogo do zaakceptowania mojej koncepcji nie musicie jej nawet zrozumieć wystarczy samemu spróbować może nie dziś czy jutro, ale kiedyś możliwe że spontanicznie wejdziecie w ten stan (we wczesnym dzieciństwie jest się często w tym stanie, również w momencie zbliżającej się śmierci czy też doświadczając czegoś nowego czego umysł nie zdążył jeszcze określić, pytanie za 100 punktów dlaczego złożone twory czy np. krajobraz, powiedzmy górski o dużej złożoności postrzegamy jako piękny? Ponieważ umysł nie jest w stanie określić jego formy, postrzegamy go takim jaki jest dopiero po jakimś czasie etykietujemy i opisujemy go wtedy już nas nie fascynuje) rozpoznacie go i wtedy po przez osobiste doświadczenie w pełni zrozumiecie co miałem na myśli.
Twój problem jest , powiedziałbym, mało poważny. Ale oczywiście każdy ma inne.
Z jego punktu widzenia może być bardzo poważny, poczucie problemu jest względne. Dla dziecka tragedią jest zabranie lizaka dla dorosłego spalenie domu. Oba mogą mieć to samo natężenie, kwesta utożsamienia z formą myślową.
P.S. Ehh takie długie nie wiem czy ktoś przeczyta
.
