Chciałabym podzielić się w tym temacie taką obserwacją, ponieważ jakiś czas temu mieliśmy krótką dyskusję na podobny temat z moimi znajomymi. Rozmowa zaczęła się od tego, że jedna z moich koleżanek, która bardzo wcześnie urodziła dziecko i ma obecnie 5 letniego synka - nie zgodziła się na jego uczestnictwo w spotkaniach z księdzem w przedszkolu, ponieważ panuje tam taki zwyczaj, że ksiądz przychodzi z okazji Wielkanocy i Bożego Narodzenia.
Ona jest wierząca i wychowuje w tej wierze swojego syna, ale nie podoba jej się podejście owego zaprzyjaźnionego z przedszkolem księdza. Opowiadała nam, że ten ksiądz prawie że straszył dzieci diabłem, tzn. mówił rzeczy typu, że za złe zachowanie, kłamstwa itp. trafi się do piekła gdzie się będzie już na zawsze nieszczęśliwym. Dziewczyna się oburzyła po tym jak jej synek z płaczem przyznał się do jakiejś psoty i prosił ją żeby powiedziała Panu Bogu by się nie gniewał i nie wygonił go do piekła
Ta opowieść popchnęła właśnie moje grono znajomych do dyskusji. Wszyscy stwierdziliśmy, że niewiele rozumieliśmy z zaganiania nas jako maluchów do kościoła co niedziela, i to nie jest tylko wina lekcji religii ale też rodziców, którzy nie przyłożyli się do tego abyśmy tę wiarę zrozumieli. Ja kumałam tyle, że jest Bóg, jego syn umarł aby oczyścić ludzi z grzechu, a po przeciwnej stronie jest Szatan. I prawdę mówiąc nikt się nigdy nie zagłębił w to by wyjaśnić mi coś więcej, by pomówić ze mną na ten temat, choćby biblijne przypowieści uważam są doskonałe dla dzieci bo przez niezbyt skomplikowane metafory wyjaśniają na czym polega np. miłość bliźniego.
Wcześnie się zbuntowałam w tym temacie i domówiłam chodzenia na religię w wieku lat 16. Dopiero na I roku studiów gdy zaczęłam w ramach zajęć sama czytać Biblię i się nad tym zastanawiać to pewne rzeczy do mnie dotarły. Uważam jednak, że gdyby nie to nadal byłabym na etapie tej "wyuczonej" wiary, takiej trochę nieprawdziwej i ... nie wiem jakiego słowa użyć, może "bezmyślnej"? I wydaje mi się, że wiele ludzi niestety na tym się zatrzymało. Na religii przerabia znaczenie przysłów zaczerpniętych z Biblii (sama miałam taką lekcję, fajnie, nauczyłam się, że stąd się wzięło powiedzenie "Stać jak słup soli", ale czego powinna nauczyć wierzącego historia Sodomy i Gomory oraz Lota i jego żony to o tym już słowa nie było). To jest prosta droga do zniechęcenia młodych ludzi.
Trochę się rozpisałam, w sumie nie jestem pewna czy nie odbiegłam trochę od tematu, ale myślałam o tym dużo prawdę mówiąc i jakoś musiałam te swoje przemyślenia tu skumulować. Smutno mi jednak, że muszę powiedzieć, iż wydaje mi się, że przeważają ludzie, u których wiara jest czymś wyuczonym, ale niezrozumianym. Którzy uważają się za wierzących katolików, ale wybierają z tej wiary te elementy, które im pasują i nie zakłócają ich życia. A przede wszystkim, że jak przychodzi co do czego (na przykład sprawa słynnego Krzyża pod Pałacem, która mnie do dziś kłuje) - to bluzgają i plują jadem na bliźniego swego.
Jak walnęłam za bardzo dygresję to przepraszam.
