47 odpowiedzi w tym temacie

[Trala]

Paradoks migracji czasowej

Wszyscy znają paradoks dziadka, ale moim zdaniem to nie on najlepiej pokazuje absurd podróży w czasie. Pomyślcie – jeśli podróże w czasie byłyby możliwe i ta wiedza przedostawałaby się do przeszłości (prędzej czy później by się przedostała), to ludzie z przeszłości też zaczęliby z niej korzystać. Zaczęliby się cofać o rok, dwa, może dziesięć. I tu pojawia się pytanie: kto by został w tej przeszłości, do której ja (albo inni) chcę się przenieść?

Wyobraźcie sobie: cofam się o rok, bo chcę coś naprawić albo przeżyć jeszcze raz. Ale w tej „przeszłości” zaczyna już brakować ludzi, bo każdy, kto miał dostęp do technologii, też się gdzieś cofnął lub poszedł dalej. To przestaje być ta sama przeszłość – to już tylko wydmuszka.

I to jest prawdziwy paradoks: gdyby podróże w czasie były możliwe, nikt nie chciałby zostać w swoim czasie – także w tym, do którego się cofamy.

[Staniq]

Dlatego uważa się, że gdyby to było możliwe, byśmy nawet o tym nie wiedzieli, choćby dlatego, że znalazłby się ktoś, kto postanowiłby zapobiec sytuacjom przedstawionym przez Ciebie i cofając się do momentu wynalezienia możliwości zapobiegłby przyszłym wydarzeniom w jakiś sposób ( legalny lub nie). Gdyby to uczynił, nikt, dla kogo bieżący czas jest aktualny, nawet by tego nie zauważył.

[Trala]

To po co takie podróże w czasie w ogóle skoro mają czyścić pamięć? Kiepski sposób rozwiązania paradoksów. 

 

Kolejna kwestia: wielu entuzjastów podróży w czasie szuka możliwości ich odbycia w egzotycznych zjawiskach – czarnych dziurach, tunelach czasoprzestrzennych, osobliwościach odległych o miliony lat świetlnych. To poważny błąd logiczny.

Jeśli podróże w czasie są fizycznie możliwe, to muszą być możliwe tu, lokalnie, w zwykłej przestrzeni – choćby na Ziemi. Czas to nie odległy zasób ukryty za galaktykami. Jest integralną częścią każdej cząstki i każdego zdarzenia. Czas jest wszędzie – więc jeśli można go „nagiąć”, to także tutaj.