Nasza motywacja ma jednak głównie naukowy charakter: ruch kreacjonistyczny narodził się, gdy uczeni ujrzeli, że pewne n a u k o we dane nie pasują do modelu ewolucyjnego. Wówczas zwrócili się oni ku alternatywie, która była bardziej zgodna z ujęciem biblijnym.
Nasza zaleta jednakże jest także naszą słabością. Często nie rozumieliśmy, jak walczyć z filozoficznymi aspektami ewolucjonizmu. Ewolucjonizm jest bowiem czymś więcej niż tylko modelem naukowym, który wszyscy znamy. W zasadzie jest on, oczywiście, teorią biologiczną, a jego zasady rozciąga się na geologię, astronomię, paleontologię itd. Lecz ewolucjonizm jest także czymś dużo więcej; jest on całkowitym ujęciem świata, światopoglądem. Ci z nas, którzy to rozumieją, muszą rozszerzyć nasze zainteresowanie poza nauki przyrodnicze i zrozumieć wpływ, jaki ewolucjonizm wywiera na naszą całą kulturę.
Chciałabym przeczytać wam dwa cytaty. Pierwszy pochodzi z magazynu Newsweek (September 6, 1982). Pod zaskakującym tytułem "Nature's Baby Killers" ["Naturalni zabójcy dzieci"] Newsweek przedstawił doniesienie na temat pierwszego większego sympozjum poświęconego dzieciobójstwu odbytego w sierpniu 1982 na Uniwersytecie Cornell. Artykuł kończy się wnioskiem, że "dzieciobójstwa nie można już więcej nazywać czymś nienormalnym. Jest ono równie normalne jak instynkty rodzicielskie, popędy seksualne i samoobrona". Wielu uczonych
biorących udział w tej konferencji donosiło, że już nie uważa dzieciobójstwa za "odchylenie" (deviant behavior); jest ono tak "normalne" jak każdy inny popęd czy instynkt i może nawet być dobroczynną adaptacją ewolucyjną.
Drugi cytat pochodzi z tekstu przeznaczonego dla czwartej klasy szkoły podstawowej, zatytułowanego People and Ideas (Ludzie i idee). Oto on:
W kontekście ich przekonań i systemu wartości ofiary z ludzi nie wydawały się Majom czymś złym. ( ... ) Ale odbieranie ludzkiego życia nie wydawało się Majom w ogóle czymś dziwnym. Dla nich był to poprawny, właściwy i słuszny sposób zachowywania się.
Jeśli mówimy, że mamy rację, a oni się mylą, to tego po prostu nie rozumiemy.
Chciałabym pokazać wam dzisiaj, jak nasza kultura doszła do punktu, w którym popularne magazyny mogą argumentować na rzecz tezy, że dzieciobójstwo jest równie normalne jak instynkt macierzyński - jak doszliśmy do chwili, w której podręczniki szkolne mogą mówić naszym dzieciom z czwartej klasy, że ofiara z życia ludzkiego jest słuszna według niektórych ludzi.
Stabilność naprzeciw zmiany
Zaczniemy od starożytnych filozofów greckich. Heraklit jest znany ze swej wypowiedzi "Nie można wkroczyć dwa razy do tej samej rzeki". Co przez to rozumiał? Ponieważ rzeka ciągle płynie, jest stale zastępowana przez nowe wody. Rzeka, do której wkroczyłam teraz, nie jest tą samą rzeką, do jakiej wkroczyłam chwilę przedtem. Heraklit konkludował: "Wszystko płynie". Jednak większość z nas mogłaby argumentować, że ta rzeka jest nadal rzeką, pomimo nowych wód, i może pozostać rzeką przez tysiące lat. W ten sposób Platon i Arystoteles sprzeciwili się Heraklitowi. Argumentowali oni, że nawet język byłby niemożliwy (mówienie "to jest rzeka"), gdybyśmy nie założyli, że rzeczy mają stałą identyczność leżącą u podstaw wszelkich zmian. Dla nich prawdziwa wiedza polegała na postrzeganiu tej stałej istoty, którą uznawali za wieczny, niezmienny
Ideał lub Archetyp.
W myśli greckiej widzimy odwieczne pytanie filozoficzne, jaki jest Wszechświat - dynamiczny czy statyczny? W myśli Zachodu platońska koncepcja
stabilności i trwałości przeważała nad koncepcją heraklitejską. W średniowieczu wielki uczony Tomasz z Akwinu przyswoił myśl grecką w swojej chrześcijańskiej filozofii tak, że odtąd trwałość zaczęto identyfikować z ortodoksją chrześcijańską. W nauce znaczyło to, że na przykład gatunki przyrodnicze uważano za wcielające wieczne istoty, niezmienne Archetypy. Dlatego właśnie przeddarwinowska teoria biologiczna utrzymywała, iż gatunki są niezmienne. Darwinowska teoria ewolucji zmieniła podstawowy obraz Wszechświata w myśli Zachodu. Zamiast pozostawać stałymi, formy przyrody podlegają stałym i nieograniczonym modyfikacjom. Ewolucjonizm zniszczył obraz Wszechświata jako czegoś statycznego i uporządkowanego, przyprowadzając nas z powrotem do Heraklita: "Wszystko płynie". Wraz ze zmierzchem wpływów greckich chrześcijanie
nie wierzą już, że Biblia naucza o całkowicie statycznym Wszechświecie. Kreacjolnistyczni uczeni na przykład akceptują dużą zmienność w granicach "rodzajów" z Księgi Genesis.
Widzenie Wszechświata jako dynamicznego, a nie statycznego, szybko wpłynęło na idee dotyczące natury rzeczywistości, poznania i moralności. Skutek można podsumować jednym słowem: relatywizm. Jak jak nie istnieją stałe gatunki w przyrodzie, tak nie ma niezmiennych norm dla społeczeństwa. Żadne zasady czy prawdy nie pozostają prawdziwe przez cały czas dla wszystkich ludzi. Idee i moralność są wytworami rozwoju ewolucyjnego i zmieniają się z czasem. Idea prawdziwa dla jakiejś osoby w jednym czasie może nie być prawdziwa dla kogoś innego.
Efekt taki nie wystepował bezpośrednio po Darwinie. W czasie oświecenia ludzie argumentowali, że nie potrzebujemy wiary w Boga, aby mieć prawdy uniwersalne. Prawda i moralność istnieją niezależnie od Boga - sądzono - i do rozumu ludzkiego należy zarówno poznawanie prawdy, jak i życie wedle niej. Ale ta oświeceniowa nadzieja znikła. Ludzie zrozumieli bowiem w końcu, że tylko prawdy zakorzenione w objawieniu Bożym mogą być obiektywne i absolutne, gdyż tylko Jego wiedza jest całkowita i dokładna. Poza Bogiem zasady mogą być jedynie wytworem człowieka, a przez to mieć ograniczony i względny charakter. Idee utworzone przez ludzi są ograniczone przez ich własne partykularne doświadczenia
i perspektywę poznawczą. Ludzie nie są w stanie wyjść poza swój własny indywidualny czas historyczny, by sformułować zasady obowiązujące
wszystkich ludzi we wszystkich czasach.
Gdy kultura zachodnia odrzuciła wiarę w Boga, to już nic nie uniemożliwiało ześlizgnięcia się w relatywizm implikowany przez ewolucjonizm. Według ewolucjonizmu bowiem umysłowa i duchowa natura człowieka jest wynikiem ewolucji, tak jak jego ciało. Jego myśli i przekonania są więc równie poddane zmianom ewolucyjnym. Nasze przekonania muszą się stale zmieniać, by sprostać wymogom zmieniającego się środowiska.
Chrześcijaństwo wywyższyło ludzki umysł, uznając go za odzwierciedlenie umysłu Stwórcy. W ten sposób podsycało zaufanie do rozumu jako godnego zaufania środka odkrywania prawdy. To zaufanie do rozumu było w rzeczywistości fundamentem, na którym opierała się Rewolucja Naukowa. Ale według ewolucjonizmu ludzki umysł nie jest narzędziem stworzonym, by odzwierciedlać myśli Stwórcy. Umysł jest po prostu narzędziem, które wyewoluowało, by umożliwić ludzkim istotom przystosowanie się do ich środowiska, jak kończyny czy pazury. Idei
nie należy oceniać na podstawie ich prawdziwości, lecz użyteczności. Jeśli pomagają radzić sobie w środowisku, jak każde inne narzędzie, to akceptuję je; jeśli nie - to je lekceważę.
Ewolucjonizm i filozofia: "wielkie konkluzje" Darwina
Po tym wprowadzeniu przyjrzyjmy się bliżej efektom oddziaływania ewolucjonizmu na filozofię. Darwin użył niezwykłego argumentu przeciwko wierze religijnej. Argumentował, że ponieważ myśl ludzka wyrosła ze zwierzęcych początków, to wszystkie doktryny religijne są złudzeniem. Najwznioślejsze przekonania i odczucia można wyjaśnić jako prosty skutek nawyku nałożonego na instynkt zwierzęcy. Dla Darwina nic była to sprawa abstrakcyjna. W różnych okresach swego życia miał on trudności z uwierzeniem w swoją własną teorię, że życie rozwinęło się przez
ślepy przypadek. Pisał, że czuł się zmuszony przypisać nasze pochodzenie jakiemuś inteligentnemu Umysłowi, Pierwszej Przyczynie. Ale odrzucał tę myśl mówiąc: "Czy umysłowi ludzkiemu, który rozwinął się - w co całkowicie wierzę - z umysłu tak niskiego jak ten, który posiadają najniższe zwierzęta, można zaufać, kiedy wyprowadza on tak wielkie konkluzje?" Innymi słowy jego rozumowanie doprowadziło go do "wielkiej konkluzji", że musi istnieć Stwórca, a nie tylko ślepy przypadek. Ale ponieważ nie zaakceptował on tej konkluzji, po prostu zwątpił w swój rozum!
W innym miejscu pisał o swoim "głębokim przekonaniu", że Wszechświat nie jest wynikiem przypadku. I ponownie odrzucił swoje myśli, pisząc:
Lecz wówczas zawsze ogarniają mnie straszne wątpliwości, cry przekonania ludzkiego umysłu, który rozwinął si« z umysłu niżsrych zwierząt, mają jakąkolwiek wartość, czy w ogóle można im zaufać. Czy ktokolwiek mógłby zaufać w przekonania umysłu małpy, jeśli w takim umyśle istnieją jakieś przekonania?
Jednakże dyskredytując możliwość polegania na swoim rozumie, Darwin podciął gałąź, na której sam siedział. Jeśli wnioski naszych umysłów można tak łatwo wyrzucić w jednej dziedzinie (religii), to dlaczego nic w innej - dlaczego na przykład nie w jego własnej teorii ewolucji? Jeśli ludzkiemu rozumowaniu nie można zaufać, to dlaczego jest ono godne zaufania w innej dziedzinie? Odrzucone powinny być wszystkie wytwory rozumu ludzkiego. Rozumowi nie można ufać również wtedy, kiedy wyprowadza "takie wielkie konkluzje" na temat naszego ewolucyjnego pochodzenia.
Darwin powracał wiele razy do tego tematu, odkrywając, że jest mu bardzo trudno przekonać siebie samego do idei, że Wszechświat jest "wynikiem przypadku - czyli że jest pozbawiony projektu bądź celu". Stale odrzucał temat przy pomocy tego samego argumentu: "Nie mogę zbyt wiele ufać tzw. intuicjom ludzkiego umysłu, który rozwinął się - w co nie wątpię - z takiego umysłu, jaki posiadają zwierzęta; a co byłyby warte ich przekonania?" Darwin nie potrafił spostrzec, że jego argument niszczy nie tylko religię, ale również każdą inną dziedzinę ludzkiego
poznania, czy to filozofię, historię, matematykę, czy nauki przyrodnicze. Bowiem uczeni także muszą być zdolni ufać wnioskom płynącym z ich własnego rozumowania.
Dlaczego Darwin miał takie pesymistyczne poglądy na temat ludzkiego rozumu? Czuł, że była to konieczna konkluzja płynąca z jego ewolucjonistycznych przesłanek - i miał rację. David Lack, znany darwinista, tak wyjaśnia tę sprawę: jeśli umysł wyewoluował przez adaptację i selekcję, to "wnioski umysłu zależą ostatecznie od ich wartości przetrwania, a nie od ich prawdziwości". Amerykański filozof William James świadomie zastosował teorię ewolucji do filozofii i doszedł do tego samego pragmatycznego poglądu: jeśli coś funkcjonuje, to jest prawdziwe.
C.S. Lewis w swojej książce Miracles doszedł do tego samego wniosku co Darwin. Argumentował on, że każde przekonanie, które zaczyna się od naturalizmu, musi się kończyć zwątpieniem w ludzki rozum. Ewolucjonizm jest naturalistyczny, to znaczy zakłada, iż Wszechświat, włączając ludzkie istoty, funkcjonuje, całkowicie opierając się na siłach fizycznych, materialnych. Jeśli tak jest, to myśli pojawiające się w naszych umysłach
są równie ż wywołane przez siły fizyczne. Nie dlatego mam pewne przekonania, gdyż zostałem przekonany przez racjonalny argument, ale dlatego, że pewne przypadkowe procesy fizyczne miały miejsce w moim mózgu. Są to procesy mechaniczne, nie racjonalne; myśli, jakie mam, są
więc rezultatem ślepych ruchów atomów w moim mózgu, których nie kontroluję, nie są zaś rezultatem zdolności zwanej rozumem, który mógłby rozróżnić między prawdą i fałszem. Dlatego spójny ewolucjonizm nic może uważać żadnego poglądu za prawdziwy - włączając swoje własne ujęcie ewolucji.
Rozumując konsekwentnie, ewolucjonizm prowadzi do sceptycyzmu: doktryny, że nie jesteśmy zdolni czegokolwiek poznać. Ale tylko nieliczni ludzie są tak konsekwentni. Wątpię, byście kiedykolwiek spotkali ewolucjonistę, który by przyznał, że nie potrafi poznać, czy ewolucjonizm
jest prawdziwy. Także i Darwin nie był konsekwentny; traktował swój ewolucyjny sceptycyzm bardzo wybiórczo - tylko po to, by odrzucić wiarę w Stwórcę. Gdyby był konsekwentny, to ten sam brak zaufania odnosiłby zarówno do ewolucjonizmu, jak i do religii. Wyczuwacie tutaj paradoks? Jeśli zaczynacie od ewolucjonizmu, kończycie na sceptycyzmie, który zaprzecza ewolucjonizmowi. W filozofii nazywamy to "redukcją do absurdu". Jeśli jakiekolwiek poglądy filozoficzne prowadzą do tego, że podcinają same siebie, to wyraźnie jest coś nie w porządku z wyjściowymi przesłankami. (...)
Ewolucjonizm a etyka
Przyjrzyjmy się teraz skutkom oddziaływania ewolucjonizmu na etykę. Ewolucjonizm naucza, że gdy każda kultura ewoluuje, rozwija swoje własne
rozwiązanie problemów przystosowania się, a przez to swoją własną prawdę i moralność. Moralność może się zmieniać wraz ze zmianą potrzeb i okoliczności. Oczywiście, rozpoznajemy to ponownie jako filozoficzny relatywizm. Nie istnieje żaden standard słuszności i zła, na podstawie którego mogłabym ocenić moje działania. Te działania, które nazywam "słuszne", nie są obiektywnie dobre, ale są tylko tymi działaniami, które preferuję lub aprobuję. Nie można powiedzieć, że ktoś ma rację, nie można powiedzieć, że ktoś inny nie ma racji - każda osoba lub kultura po prostu ma swoje własne potrzeby i preferencje, jak osobiste preferencje do kawy zamiast do herbaty.
Jak moglibyście zareagować na czyjąś wypowiedź, że jakieś działanie może być "słuszne dla mnie", jeśli wierzycie, że jest niesłuszne? Przede wszystkim możecie pokazać, że taka osobista i subiektywna etyka nie jest w ogóle etyką. Bez uniwersalnego standardu moralnego nie możemy powiedzieć, że Hitler postępował źle, a Matka Teresa - dobrze. Każde z nich działało wedle swoich własnych potrzeb i okoliczności, w jakich się znajdowali.
Większość ludzi uświadomi sobie, że jest prawie niemożliwe działać konsekwentnie, opierając się na takiej koncepcji. Wszyscy bowiem zostaliśmy uczynieni na obraz Boży, bez względu na to, w co wierzymy, i w ten sposób mamy jakiś zmysł moralny. Wszyscy wierzymy, że pewne rzeczy są naprawdę dobre lub złe: wszyscy jesteśmy oburzeni na przykład, kiedy czujemy, że ktoś nas skrzywdził lub kiedy obserwujemy niesprawiedliwość. Nie możemy żyć z teorią, która redukuje te odczucia do zaledwie personalnych preferencji. Wielu ewolucjonistów usiłuje więc uniknąć relatywizmu znajdując pewien rodzaj zasady etycznej wewnątrz samego ewolucjonizmu. Prześledźmy niektóre z tych wysiłków.
Czy istnieje "naturalna etyka"?
Sam Darwin radził, by ulegać tym instynktom, które są najsilniejsze bądź które dają największą satysfakcję. "Instynkt" ostatecznie jest pojęciem naukowym; "zmysł moralny" - nie. Ale musimy zapytać, które instynkty są najmocniejsze? Albo które dają największą satysfakcję? Darwin wystarczająco mocno wierzył w ludzką naturę, by wierzyć, że większość ludzi uświadomiłaby sobie, że "instynkty społeczne" dają najwyższą satysfakcję, tzn. zachęcał do uprzejmości i filantropii. Dzisiaj po horrorze dwu wojen światowych nasz pogląd na ludzką naturę nie jest tak
optymistyczny.
C.S. Lewis argumentuje, że słabość etyki opartej na instynkcie polega na tym, że nasze instynkty mogą być wzajemnie niezgodne. Jeśli mój instynkt społeczny walczy z moim osobistym instynktem przetrwania, to który jest "słuszny"? Same moje instynkty nie są w stanie powiedzieć mi, za głosem którego instynktu powinienem podążyć. Jeśli idziemy za sugestią Darwina i poddajemy się najmocniejszemu impulsowi, to jest to to, co zwykle nazywamy interesownością, a nie etyką.
A oto alternatywna linia rozumowania wielu ewolucjonistów: przyroda działa na zasadzie mechanizmu przetrwania najbardziej dostosowanego (survival oj the jittest): jesteśmy częścią przyrody; a więc w Etyce Naturalnej powinniśmy wychwalać pod niebiosa te działania, które kultywują "dopasowanie" i prowadzą do przetrwania.
B.F. Skinner oraz George Wald, obaj z Harvardu, popierali przyjęcie przeżycia jako jedynej wartości naukowej. Używając słów Skinnera: "Przeżycie jest jedyną wartością, wedle której ostatecznie należy oceniać kulturę, a każda praktyka, która sprzyja przetrwaniu, ma na mocy definicji wartość przetrwania". Jednak ani filozofowie, ani uczeni nie potrafią się zgodzić w sprawie, kto jest dopasowany. Kto najprawdopodobniej przetrwa? Na poziomie naukowym kreacjoniści często wskazują, że ten zwrot nie jest niczym więcej niż tautologią: dopasowani są ci, którzy przeżywają, a ci, którzy przeżywają, muszą być dopasowani. Nie ma niezależnego kryterium dla "dopasowania". To samo błędne koło w rozumowaniu
występuje, jeśli stosujemy tę zasadę do ludzkiej natury. Społeczni darwiniści twierdzili, że ludzie agresywni i bezlitośni byli dopasowani. Stalin i Hitler przyjęli tę formę społecznego darwinizmu, by podeprzeć swoje własne okrutne teorie. Dziś w reakcji na to tacy ludzie, jak antropolog Ashley Montagu, argumentują, iż społeczeństwa przeżywają lepiej, kiedy ich członkowie współpracują i są wzajemnie od siebie zależni. Niestety, ten pogląd prowadzi do etyki, która podporządkowuje jednostkę potrzebom grupy, do utopijnego modelu społeczeństwa jako kopca mrówek.
A oto jeszcze bardziej podstawowy zarzut, jaki musimy postawić: czy samo przetrwanie jest dobrem moralnym? Ewolucjonizm zostawia nam przetrwanie jako jedyny cel istnienia, jako jedyną wartość. Czy znaczy to, że osoba albo społeczeństwo, które przeżywa dłużej, jest lepsze moralnie niż inne? Czy długie życie dowodzi zacnych cech charakteru? Większość z nas uważa, że nie. Sam Skinner był świadomy, że nie posiada uzasadnienia dla swojej etyki przetrwania. Na pytanie, dlaczego każdy winien zajmować się przetrwaniem kultury, odpowiedział następująco: "Nie
ma żadnego dobrego powodu, dlaczego powinieneś się tym zajmować, ale jeśli twoja kultura nie przekonała cię, że powinieneś, tym gorzej dla twojej kultury".
Samo przetrwanie nie jest automatycznie dobre. Często przeżyciu pomaga nieetyczne zachowanie - nielojalność, brak skrupułów czy egoizm.
Przegrana bitwa?
Czy ewolucjoniści przegrywają bitwę, poszukując etyki opartej na samej naturze? Czy istnieje coś takiego jak Naturalna Etyka? Wedle ewolucjonizmu istnieje całkowita ciągłość między ludźmi i przyrodą. Żadna jakościowa różnica nie istnieje między nami a resztą przyrody. Wywodzimy się z przyrody i znajdujemy naszą jedyną identyczność jako część świata naturalnego. W konsekwencji musimy
wyprowadzać z przyrody nasze normy, nasze wskazówki na temat, co to znaczy być prawdziwie człowiekiem. Wielu ewolucjonistów wierzy, że nasze normy etyczne mogą i muszą opierać się na naukowym poznaniu świata. Ale czy przyroda może dostarczyć nam etyki? Przyroda działa na mocy mechanicznych, fizycznych praw, a nie moralnych imperatywów. Skąd więc wyprowadzimy imperatywy moralne? Jeśli założymy, że przyroda jest wszystkim, co istnieje, to nie mamy żadnego źródła standardów moralnych.
Jedyna etyka, jaką możemy wyprowadzić z przyrody, sprowadza się do tego, że cokolwiek jest naturalne, jest słuszne. Ale to, co jest naturalne, może być wzajemnie niezależne albo niezgodne ze sobą. Organizmy mogą sobie wzajemnie pomagać albo polować na siebie. Woda może nas odświeżać, ale i możemy się w niej utopić. Jeśli czerpiemy nasze normy z natury, to musimy popierać tak okrucieństwo, jak i uprzejmość, tak brutalność, jak i życzliwość. Markiz de Sade, od którego nazwiska pochodzi słowo "sadyzm", usprawiedliwiał okrucieństwo właśnie na tej podstawie. Rozumiał doskonale, że jeśli natura jest naszą jedyną wskazówką, to musimy zaakceptować gwałt, gdyż jest on częścią natury. Popierał zasadę "moc jest prawem"; ktokolwiek jest w naturalny sposób mocniejszy, powinien dominować.
Istnieją dwa rozstrzygające problemy związane z każdym wysiłkiem ugruntowania etyki w naturze. Po pierwsze, przyroda jest amoralna, tj. pozbawiona sensu czy standardu moralnego. Drzewo czy gryzoń nie troszczą się o to, by się moralnie zachowywać. Dlaczego ludzkość ma się od nich różnić? Filozofia bazująca na naturze nie może wyjaśniać pochodzenia naszego poczucia tego, co jest dobre, a co złe. Właściwie powinniśmy być amoralni, podobnie jak reszta przyrody. Zmysł moralny nie może być ukształtowany przez czysto fizykalne siły.
Po drugie, w przyrodzie nie ma miejsca na wybory moralne. Jeśli można nas całkowicie wyjaśnić przez fizykalne i chemiczne prawa, to jesteśmy kompletnie zdeterminowani. Cokolwiek myślimy czy robimy, jest ustalone przez prawa przyrodnicze. Mamy nie większą wolność wyboru niż rzeka czy owad. W zasadzie jesteśmy tylko skomplikowanymi maszynami. Co więc staje się z moralnym wyborem? Czym jest moralne zachowanie się, jeśli nie wyborem, przedkładaniem jednego działania nad drugie? Determinizm fizykalny neguje istnienie wyboru i w ten sposób podcina
samą możliwość moralnego zachowania się.
Podsumowując, jeśli stosujemy ewolucjonizm do etyki, to nie istnieje żaden ostateczny standard pozwalający ocenić, co jest słuszne, a co niesłuszne; dobro i zło stają się całkowicie relatywne, natura nie daje żadnych wskazówek, a ponieważ rodzaj ludzki jest tak czy inaczej zdeterminowany, moralność nie ma znaczenia.
Szkoły relatywizmu
Spójrzmy teraz na to z praktycznej strony. Myślę, że wielu z was byłoby zaskoczonych, odkrywając, jak szeroko to relatywistyczne ujęcie jest wpajane dzieciom szkolnym. Podręcznik tematyki społecznej, This Is Mao (Silver Burdett, wydanie dla nauczycieli) pyta: "Czy nasz sposób bycia jest zawsze słuszny?" I tak kontynuuje rozważania pod tym nagłówkiem: Niektórzy rodzice wierzą, że posłuszeństwo jest bardzo ważne. Formułują oni wiele reguł na temat zachowania się swoich dzieci. Większość z tych reguł mówi, czego dzieci nie mogą robić. Za złamanie tych reguł grozi surowa kara. Jednak inni rodzice mogą wierzyć, że pozostawanie niezależną osobą posiadającą umysł ukształtowany na własną modłę jest dużo
ważniejsze niż posłuszeństwo. Wychowują oni inaczej swoje dzieci tak, że to, co jest "dobre" i "złe" zależy także od tego, w co ludzie wierzą jako w coś ważnego. Zależy ono od wartości przez nich przyjmowanych. Zwróćmy uwagę na dwie rzeczy w tym fragmencie: po pierwsze, jest
oczywiste, że sami autorzy podręcznika wierzą, iż posiadanie "umysłu na swoją modłę" jest rzeczywiście "ważniejsze niż posłuszeństwo". Rodzice wymagający od swoich dzieci posłuszeństwa są zobrazowani jako negatywni i karzący. Po drugie, fragment ten bezpośrednio naucza etyki relatywnej. O dobru i złu mówi się, że zależą od tego, w co jednostki wierzą. Faktycznie słowa "dobro" i "zło" ujęte są w cudzysłowy. Wiemy, że nie ma rzeczywistego dobra lub zła - mówią oni - jest tylko to, co ludzie myślą.
Oto dalszy ciąg tcgo tekstu: "Widzieliśmy, jak trudno jest orzec, czy zwyczaje ludzkie są »słuszne« czy »niesłuszne«. »Słuszność« i »niesłuszność« nic są identyczne dla wszystkich ludzi". Uczniowie mają następnie odpowiedzieć pisemnie na pytanie: "Skąd się wzięły twoje idee na temat tego, co słuszne i co niesłuszne? Czy twoje idee na temat dobra i zła są najlepsze?". Małe dzieci, oczywiście, czerpią swoje standardy moralne od swoich rodziców i z kościoła. A tutaj zachęca się je do kwestionowania i powątpiewania w nauki swoich rodziców na długo przedtem, zanim są zdolne dojrzale ocenić rywalizujące twierdzenia moralne.
Innym sposobem, w jaki szkoły mogą sprzyjać relatywizmowi, jest używanie technik psychologicznych w klasie. Coraz hardziej szkoły określają swoją funkcję jako psychoterapię i używają takich technik jak trening wrażliwości, odgrywanie ról, kwestionariusze personalne, grupy spotkaniowe itd. Nacisk kładzie się na ujawnianie osoby, a związki rodzinne, przekonania moralne i religijne mogą być poddawane drobiazgowej analizie przez grupę. Przekonania i problemy jednostki stają się "własnością grupową", a wszystkich zachęca się do wyrażania swoich opinii dotyczących ucznia i jego sytuacji.
CIifford H. Edwards argumentuje w Educational Leadership, że wielu nastolatków nie posiada szczegółowo określonych uzasadnień pozwalających bronić swoich przekonań i zachowywania się. "Przeprowadzana przez T-grupę krytyka domowników, członków rodziny, przyjaciół, religii, postaw i przekonań prowadzi do rozczarowania i dezintegracji systemu wartości oraz do przyjęcia wartości akceptowanych przez grupę. ( ... ) T-grupa może tworzyć znaczny nacisk i przymus w trakcie przesuwania się ku akceptowalnym wspólnym wartościom". Szkoły używają technik treningu wrażliwości, ponieważ uważa się, że jednostki mają większą wolność w tym środowisku niż w domu do rozwijania swoich własnych przekonań. Jednakże dzieci naprawdę uczą się kwestionować przekonania, jakich nauczyły się od swoich rodziców i od kościoła oraz poddawania je osądowi grupy.
Najbardziej dalekosiężną inspiracją relatywizmu w szkołach jest program Values Clarification (VC). Reklamuje się go jako sposób odnawiania wartości w pozbawionym wartości społeczeństwie i jako taki ma duże wzięcie. Jeśli jednak czytacie prace Sidneya Simona i innych twórców VC, to odkryjecie, że nie wierzą oni w istnienie transcendentnych standardów moralnych i że przekonanie to przenika wszystkie programy Vc. Bezpośrednie nauczanie wartości uważa się za "prawienie kazań", "moralizowanie", "wpajanie młodym wartości pochodzących od ludzi dorosłych". Ponadto ma przeszkadzać ono dziecku w poszukiwaniu jego własnych wartości: wedle Simona "młodzi ludzi wychowani przez moralizujących
dorosłych nie są przygotowani do dokonywania swoich własnych odpowiedzialnych wyborów ( ... ) Gdzie się on nauczy, czy chce przyjąć dawne standardy moralne i etyczne, czy też spróbować nowych?" W tych zaledwie kilku słowach odkrywamy relatywistyczne nastawienie Simona: standardy moralne są czymś, o czym można decydować, czy chcemy je przyjąć, czy też nie. Jednak standardy moralne nie zależą od zachcianek
jednostki, ale obowiązują jednostkę, ponieważ wierzy ona, że są one prawdziwe. Moralność nie jest także czymś, co można wypróbowywać jak nową modę w ubieraniu się. Twierdzenia etyczne powinny być raczej racjonalnie ocenianie pod względem mocy argumentów je popierających.
Według VC, aby jakieś przekonanie uznać za rzeczywistą wartość, musi być ono "swobodnie wybrane spośród alternatyw". W praktyce wymóg ten dyskwalifikuje większość źródeł wartości. Na przykład wartości nauczane przez rodziców z całą pewnością nie zostały swobodnie wybrane przez dziecko. Nie zostały także wybrane spośród alternatyw - prawdopodobnie rodzice ukaraliby dziecko, gdyby kłamało. W literaturze VC mocno przestrzega się nauczyciela, by nie ograniczał dziecięcej wolności wyboru: ma on nie wskazywać, że jakaś wartość jest ważniejsza niż inne albo że istnieje jakiś trwały standard tego, co dobre i złe. Nauczyciela "postrzega się jako »ułatwiacza«, który przymila się do dziecka, by ujawnić jego
odczucia, jego zmieszanie, wątpliwości i jego jeszcze nie rozwinięte wartości, aby wówczas porównać te odczucia i wątpliwości z odczuciami tych, którzy go obserwują".
Po przedyskutowaniu zagadnienia przez grupę dziecko musi zdecydować samo, czy lepiej - powiedzmy - kraść, czy nie kraść.
Do dzieci stale dociera przesłanie, że wszystkie przekonania są względne i zależne od sytuacji; że każde rozwiązanie przyjęte przez grupę jest odpowiednie do jej własnych potrzeb i okoliczności. Jest to przesłanie Man - A Course oj Study (MACO S) , programu nauk społecznych dla piątej klasy. Był on finansowany z funduszy federalnych przez Narodową Fundację Nauki i powszechnie używa się go w naszym kraju. Przedstawia on bardzo szczegółowo nieznane i prawie wymarłe plemię Eskimosów Netsilik. Plemię to traktuje kobiety jako własność i każdy mężczyzna może zmusić każdą kobietę, by spała z nim w dowolnym czasie; praktykuje ono dzieciobójstwo dziewczynek, kanibalizm i senilicydium (porzucanie starych
osób, by zmarły). Dzieci szkolne nie tylko czytają o tych praktykach, ale słuchają nagrań, oglądają filmy, czytają wiersze i opowiadania, a nawet odgrywają role, naśladując porzucanie starych osób, by zmarły. Jaki jest tego efekt? Nauczyciele i rodzice donoszą, że dzieci często są przekonane, że nie możemy osądzać Eskimosów Netsilik; używając słów jednego z nauczycieli, który nauczał tego kursu, "aprobowały
one i broniły porzucania starych kobiet". Znam córkę wybitnego kreacjonisty, która pomimo gruntownego wychowania chrześcijańskiego akceptowała przesłanie relatywizmu. "Były one nieproduktywnymi zjadaczami żywności - oświadczyła swemu ojcu - i plemię nie mogło podtrzymywać ich dłużej przy życiu".
Źródło: Nancy Pearcey, 'Ibe Influence of Evolution on Philosophy and Ethics, w; Science at
the Crossroads, Papers of the 1983 National Creation Conference, Onesimus Publishing
Co, Richfield, MN 1985, s. 166-171.
Użytkownik mariuszm edytował ten post 17.08.2011 - 20:31
