Podejrzewam, że te wizje i przeczucia przychodzą falami, tzn. pewien czas to trwa, później się uspokaja i masz spokój, aż następuje nawrót objawów. Wcale bym się nie zdziwiła, jeżeli, sięgając pamięcią wstecz, uznasz, że za każdym razem wszelkie obserwacje i niecodzienne zdarzenia są coraz silniejsze i czas trwania tego stanu przed powrotem do normalności się wydłuża. Zgadza się?
Psychologiem klinicznym nigdy nie będę, ponieważ realizuję inną specjalizację, nie mam doświadczenia w tym temacie, jednakże swoje o klinice musiałam przeczytać. Nie chcę Cię martwić, ale mnie to pasuje do schizofrenii paranoidalnej.
Masz 17lat, więc jeszcze zapewne się uczysz. Zachęcałabym Cię do wizyty u psychologa szkolnego - to byłby dobry start. A jeżeli psycholog byłby zaniepokojony Twoim stanem i uznałby, że coś jest na rzeczy, mogłabyś liczyć na jego wsparcie i wstawiennictwo szkoły w "walce" z oporem matki.
Mam kolegę, który choruje na schizofrenię. Objawy miał rozmaite, od dostrzegania twarzy w najdziwniejszych miejscach przez słyszenie głosów i dźwięków, których słyszeć nie powinien, do diabolicznych wizji, przez które bał się przebywać samotnie w pomieszczeniach. Jest po terapii, wszelkie objawy zanikły, choć jest skazany na farmakologię, żeby normalnie funkcjonować i nie mieć nawrotów.
Mam nadzieję, że się mylę w Twoim przypadku, ale schizofrenia to ciężka choroba, która wyniszcza zarówno osobę, która na nią cierpi, jak i jej najbliższe otoczenie, więc, jeżeli jest podejrzenie, że to jest to, warto odwiedzić specjalistę.
@GoldenSlaughterer - akurat co do agnozji, to nie do końca tak działa. Faktycznie są to zaburzenia odbioru bodźców, ale polega na nierozpoznawaniu obiektów, które powinny być znajome osobie, która cierpi na agnozję. Dajmy na to, na przykład w agnozji wzrokowej, badany nie rozpoznaje np. że obiekt, na który patrzy, to telewizor. Nie tworzą się tutaj obserwacje niecodziennych zjawisk.
Niestety nie zgadza się ani trochę.
Uwierzcie, że sama zastanawiałam się czy to nie schizofrenia. Jednak ani trochę nie czuję się chora(tak wiem, pewnie każdy chory tak mówi, ale nie o to chodzi). Nie mam stanów lękowych, nie czuję się prześladowana, z każdej strony zagrożona. Co najważniejsze, wiem co jest moją rzeczywistością, a co mi się pokazuje itp. Mogłabym tak wymieniać bez końca, ale nawet mi się nie chce. Zresztą to dzieje się odkąd pamiętam, a mało prawdopodobne, żebym chorowała tyle lat, a choroba nie spowodowałaby do tej pory hmm ,,spustoszenia,, w mojej psychice i zatarcia spostrzegania co jest prawdą, a co ,,wizją". Do tego zieją się rzezy, które trudno wytłumaczyć chorobą, jak np. inne postawienie krzesła niż jeszcze przed chwilą, lub parę dni temu zginęła mi gumka do włosów ze spinką. Ogarniałam się wieczorem w łazience, na ręce miałam gumkę, jeszcze się zastanawiałam czy związać włosy teraz czy później, więc miałam ją na pewno. W końcu zdecydowałam, że zwiążę je później i położyłam je na półce pod lustrem koło grzebienia, odwróciłam się na chwilę, gdy spojrzałam z powrotem ani gumki, ani spinki nie było. Szukałam ich wszędzie, nawet tam gdzie niemożliwe było, żeby się znalazły, pod wanną, pralką itd, bo oczywiście próbowałam sobie wmówić, że gdzieś spadły, ale nigdzie ich nie było. Wiem, pewnie większość stwierdzi, że wcale ich nie wzięłam i tylko mi się tak wydaje, ale jak już pisałam wyżej, miałam je na pewno, do dzisiaj wszystko wyraźnie pamiętam, odłożyłam na półkę, i gdy się odwróciłam po prostu znikły. Wiem, że napisałam to koszmarnie i niezrozumiale, ale trochę się spieszę i już mi się nie chce poprawiać.
