Zaciekawił mnie temat ludzi ze specjalnymi zdolnościami lub mistrzami w sztuce iluzji . Jestem Ciekawy na temat waszego zdania na temat takich panów jak : Criss Angel , ILya Larionow , Cyril Takayama .
Tu zamieszczam linki do filmików z ich pokazami :
Larionov , Cyril .
A tu film z wyjaśnieniem iluzji
....Opis triku.
A teraz pozwolę sobie przetoczyć kilka haseł ;
" Lewitacja – w parapsychologii zdolność do swobodnego unoszenia własnego ciała dzięki sile woli.
Istnienie zjawiska lewitacji nie jest udowodnione naukowo i dlatego zalicza się je do pseudonauki.
Zwolennicy niektórych guru i innych indyjskich mistrzów duchowych twierdzili, że ich mistrzowie potrafią lewitować.
Umiejętność lewitacji przypisuje się również niektórym mistykom katolickim. "
Cyt. Wikipedia
Czyli posiadanie zdolności nadprzyrodzonych
.A pod spodem techniczne i naukowe wyjaśnienie zjawiska lewitacji .
"Lewitacja oparta na ciśnieniu powietrza.
Lewitacja obiektu może być uzyskana przez działanie sprężonego powietrza na lewitujący przedmiot. W przypadku gry zręcznościowej Air Hockey, powietrze jest wydmuchiwane przez zespół małych dysz znajdujących się na stole, tak że lekki obiekt unosi się na małej wysokości nad nim i może być z minimalnym oporem przesuwany. Podobne, dużo większe urządzenia umożliwiają nawet lewitację ludzi.
Alternatywnie powietrze może być wypychane przez obiekt w dół (ewentualnie przy jednoczesnym wytworzeniu podciśnienia powyżej). Tę zasadę wykorzystuje się w poduszkowcu oraz w systemach do przenoszenia maszyn działających na tej samej zasadzie co poduszkowiec.
Lekki przedmiot może utrzymywać się stabilnie w pionowym strumieniu powietrza stabilizowany przez siłę Bernoulliego, podobnie jak piłka utrzymuje się stabilnie na wierzchołku pionowej fontanny.
Lewitacja akustyczna.
W tej metodzie małe próbki materii są umieszczane w węzłach stojących fal ultradźwiękowych. Metodę tę zademonstrowano po raz pierwszy w 1933 roku.
Wykorzystuje się to rozwiązanie w badaniach w stanie nieważkości na stacjach kosmicznych. Próbki materiałów mogą być umieszczane bez kontaktu z innymi przedmiotami a ich pozycja precyzyjnie kontrolowana. Metoda ta może być też stosowana w metodach mieszanych (np. w kombinacji z polem magnetycznym lub elektrostatycznym). Służy wtedy stabilizacji niestabilnego układu.
Metody oparte na drganiu podłoża mogą wywołać efekty sprawiające, że przedmiot zachowuje się jakby nie dotykał podłoża, a przy odpowiednio dobranej charakterystyce drgań może przesuwać się po równi w górę. Metody te są stosowane w przenośnikach i sortownikach drobnych przedmiotów. W wyniku drgań podłoża gdy podłoże podnosi się przedmiot jest podnoszony i nabiera prędkości, przy odpowiednio dużej częstości drgań i ich amplitudzie, przedmiot dotyka do podłoża tylko przez niewielką część okresu drgań.
Lewitacja optyczna.
Bardzo drobne cząstki mogą stabilnie lewitować stabilizowane przez silne lasery.
Lewitacja magnetyczna.
Pole magnetyczne umożliwia prawdziwą lewitację, tj. bez mechanicznego kontaktu z lewitującym obiektem. W zależności od ładunku lub bieguna magnetycznego ciała wzajemnie się przyciągają lub odpychają równoważąc w ten sposób siłę ciężkości. Istotnym praktycznym problemem jest tu jednak fakt, że nie istnieje statyczny stabilny układ sił magnetycznych czy elektrostatycznych umożliwiający lewitację, co jest treścią twierdzenia Earnshawa, które stwierdza, że siły odpychania zależne od odległości jako odwrotność kwadratu odległości tworzą niestabilne układy równowagi. Istnieje jednak mimo to kilka metod uzyskania stabilnej lewitacji przy użyciu pola magnetycznego (czy elektrostatycznego).
Stabilizacja ruchem obrotowym[edytuj]
Magnes stały wprawiony w ruch obrotowy wokół własnej pionowej osi zachowuje się jak żyroskop dzięki czemu nie przewraca się i może unosić się stabilnie w statycznym polu magnetycznym. Gdy na wirujące ciało będzie działał moment siły starający się obrócić oś obrotu ciała, wówczas ciało nie przewróci się ale jego oś obrotu będzie wirowała ruch ten nazywany jest precesją. Czas lewitacji jest ograniczony czasem obracania się bąka. Przez dostarczanie mu energii zapewniającej obrót można dowolnie wydłużyć czas lewitacji. Zabawka działająca na tej zasadzie jest sprzedawana pod nazwą handlową Levitron.Aktywna regulacja pola.
Pozycja lewitującego obiektu może zostać określona np. przez system fotokomórek. Na tej podstawie siła magnetyczna jest dostosowywana (sprzężenie zwrotne) do położenia obiektu. Wraz z rozwojem elektroniki metoda ta stała się na tyle powszechna i tania, że umożliwiła produkcję zabawek ale i dużych urządzeń technicznych jak na przykład kolei magnetycznej.
Diamagnetyzm.
Grafit lewitujący nad układem silnych magnesów 
Żaba lewitująca w polu magnetycznym Twierdzenie Earnshawa odnosi się jedynie do obiektów o niezależnym od położenia momencie magnetycznym m, jak np. ferromagnetyki twarde (magnesy trwałe), których energia jest proporcjonalna do ich momentu dipolowego oraz do indukcji magnetycznej i wyraża się wzorem m·B. Punkt o maksymalnym natężeniu pola magnetycznego, do którego jest przyciągany ferromagnetyk nie istnieje w pustej przestrzeni.Paramagnetyzm i diamagnetyzm są natomiast formami magnetyzmu indukowanymi przez zewnętrzne pole magnetyczne, stąd moment magnetyczny jest proporcjonalny do indukcji pola B m = κB. Oznacza to, że energia diamagnetyku jest proporcjonalna do kwadratu indukcji pola magnetycznego B2. Paramagnetyki są przyciągane do maksimum pola a maksima te nie istnieją poza substancjami, ale diamagnetyki są przyciągane do punktów o minimalnym natężeniu pola, a takie istnieją w pustej przestrzeni.
Jednym z materiałów o najsilniejszych właściwościach diamagnetycznych w temperaturze pokojowej jest grafit. I tak na przykład można uzyskać stabilną lewitację lekkich płatków grafitu nad silnymi magnesami stałymi. Gdy wykorzystać jeszcze silniejsze pola magnetyczne (np. 15 tesli) można doprowadzić do unoszenia się przedmiotów z jednej strony cięższych, z drugiej zaś o mniejszej podatności magnetycznej (np. ciała zawierające wodę).
Minimalne kryteria dla lewitacji opartej jedynie na zjawisku diamagnetyzmu wyraża równanie
, gdzie:- χ to podatność magnetyczna
- ρ to gęstość materiału
- g to przyspieszenie ziemskie (ok. 9,8 m/s2)
- μ0 to przenikalność magnetyczna próżni
- B to indukcja magnetyczna
to gradient pola magnetycznego wzdłuż osi pionowej
Nadprzewodniki są idealnymi diamagnetykami, przy ich pomocy można uzyskać spektakularne efekty lewitacji. Efekt ten jest związany ze zjawiskiem Meissnera). Ciało wykonane z nadprzewodnika wypycha z siebie linie pola magnetycznego a w efekcie odpycha od siebie magnes. Utrata nadprzewodnictwa może być spowodowana wzrostem temperatury lub przekroczeniem granicznej wartości natężenia pola magnetycznego.
Lewitacja stabilizowana diamagnetykami.
Pewną możliwość ominięcia problemu uzyskania silnych pól magnetycznych wystarczających do zrównoważenia ciężaru lewitującego ciała stanowi układ magnesów trwałych i diamagnetyków. Lewituje silny magnes utrzymywany przez inny silny magnes stały w stanie bliskim lewitacji (która wszakże zgodnie z twierdzeniem Earnshawa w układzie składającym się jedynie z dwóch magnesów jest niemożliwa). Lewitujący magnes jest stabilizowany przez jeden lub dwa diamagnetyki. Można tutaj wyróżnić dwa rozwiązania:
- stabilizacja pionowa, gdy diamagnetyk znajduje się pod lewitującym magnesem lub pod i nad nim oraz
- stabilizacja pozioma, gdy lewitujący magnes znajduje się w cylindrze z diamagnetyka.
Lewitacja związana ze zmiennym polem magnetycznym.
Zmienne pole magnetyczne wzbudza w przewodniku znajdującym się w tym polu, prądy wirowe indukujące pole magnetyczne, zgodnie z regułą Lenza powstające pole przeciwdziała przyczynie która ją wywołuje. Na przewodnik niebędący ferromagnetykiem jak przykładowo miedź czy aluminium działa siła która hamuje ruch przewodnika względem magnesu. Ruch ten opóźnia, a w przypadku nadprzewodnika nawet zatrzymuje ruch magnesu w niejednorodnym polu magnetycznym.
Trzy układy nadają się w praktyce:
- Wirujący względem siebie magnes i przewodnik - wymaga uzyskania dostatecznie dużej prędkości obrotowej
- Zmienne pole magnetyczne dużej częstotliwości
- Silny magnes poruszający się z dużą szybkością względem przewodnika. Ten układ ma być używany w systemie kolei magnetycznej Inductrack.
Lewitacja w polu elektrostatycznym.
Oddziaływanie elektrostatyczne w praktyce trudniej wykorzystać do uzyskania stabilnej lewitacji. Ponieważ ładunki w polu elektrycznym podlegają twierdzeniu Earnshawa, nie istnieje statyczny układ ładunków tworzący lokalne minimum potencjału. Podobnie jak w przypadku pola magnetycznego, możliwym rozwiązaniem jest regulowanie natężenie pola w zależności od położenia obiektu. Przykładem zastosowania tej zasady jest mocowanie żyroskopów w projekcie Gravity Probe B. "
Cyt. Wikipedia
Chcę poznać waszą opinię na temat waszego zdania na powyższe tematy i zamieszczam ankietę .
Na koniec chcę dodać że ja jestem za nadprzyrodzonymi zdolnościami , wiem że znajdą się oponenci ale wytłumaczenie racjonalne trików przy bliskość widzów i ich reakcjach np chodzenie po wodzie Crissa i reszta wspaniałych pokazów przekonuje mnie do tego , że istnieją ludzie o zdolnościach ponadprzeciętnych. Wykorzystują swoją zdolność koncentracji i panowania nad umysłem do rzeczy które nie mają naukowego wyjaśnienia , jeśli tak to z chęcią przeczytam opinie wyjaśniające triki . Wiem że są one tajemnicą iluzjonisty ale może wiecie jakie zasady fizyki lub sztuczki ( opis z wyjaśnieniem ) były zastosowane w trikach. Jestem b ciekawy wyjaśnień .
Myślę że jest to ciekawy temat dzięki któremu można połączyć fizykę i parapsychologię i nauczyć się wzajemnie o wielu ciekawych zjawiskach które nas otaczają .
Pozdrawiam i zapraszam do dyskusji.
Użytkownik GuardAngel edytował ten post 21.07.2011 - 02:18
