Ostatnia to Hanna Reitsch
I sam dodam jeszce inne zagadki:
-Urodził sie jako Lewiński wychowywany przez wuja z czasem przyjął jego nazwisko.Na przełomie 1939 i 1940 r. opracował plan pokonania Francji.Na czele swojego korpusu przyczynił się do uzyskania decydującego zwycięstwa na Zachodzie, przebijając się w czternaście dni z linii Sommy do Loary. Za ten wyczyn został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. W rozpoczętej 22 czerwca 1941 r. wojnie z ZSRR, dowodził Korpusem Pancernym. Pierwszego dnia wojny jego oddziały musiały pokonać 80 km i zdobyć wielki wiadukt drogowy nad doliną Dubissy pod Ariogalą. Zadanie zostało wykonane i po pokonaniu dalszych 240 km jego jednostki 26 czerwca zdobyły nieuszkodzone mosty w Dyneburgu i samo miasto. Później, po przełamaniu sowieckich pozycji nad jeziorem Ilmień natarł w kierunku Leningradu. 12 września 1941 r. został mianowany dowódcą 11. Armii, której zadaniem było zdobycie Krymu. 30 czerwca 1942 r. padł Sewastopol a on został nominowany na feldmarszałka III Rzeszy.
- Urodził sie w miejscowości Chełm w Wielkopolsce.Pochodził z ormiańskiej rodziny osiadłej od wieków w Polsce. Wiekszość krewnych walczyła w Wojsku Polskim.On pierwszy przedstawił koncepcję prowadzenia wojny metodą błyskawicznych ataków dużych związków pancernych wspieranych natarciem z powietrza.Stał na czele niemieckich wojsk wkraczających do Austrii podczas Anschlussu i do Czechosłowacji podczas aneksji Sudetenlandu[20]. Dziesięć miesięcy później awansowano go do stopnia „pełnego” generała (niem. General der Panzertruppen) i mianowano Szefem Wojsk Szybkich (niem. Chef der Schnellen Truppen), co oznaczało, że stał się odpowiedzialny za rekrutację, szkolenie, wyposażenie i taktykę wszystkich zmotoryzowanych i pancernych jednostek Wehrmachtu.
Dzięki doświadczeniu z jednostki łączności radiowej, które pozwoliło mu zrozumieć znaczenie porozumiewania się na bieżąco na polu walki, w chwili wybuchu wojny każdy niemiecki czołg był wyposażony w radioodbiornik, a wszystkie czołgi dowódców miały też radionadajnik. Takim nasyceniem sprzętu łącznościowego nie mogła się pochwalić wówczas żadna inna armia świata.We Francji osobiście dowodził brawurowym natarciem przez Las Ardeński i rzekę Mozę, 2,5 km na zachód od Sedanu[21], które pozwoliło ominąć umocnienia Linii Maginota. Nie pozwolono mu przeprowadzić natarcia zgodnie z jego koncepcjami. Najpierw wstrzymanie natarcia nakazał mu gen. von Kleist, który liczył na wsparcie południowego skrzydła jego wojsk nadchodzącymi dywizjami piechoty. Naszemu "rodakowi" udało się jednak wywalczyć prawo do kontynuowania natarcia przez 24 godziny. Zapewniał, że w tym czasie poszerzy jedynie strefę, w której będzie mogła rozwinąć natarcie piechota, ale faktycznie podążył dużo dalej w głąb Francji.
17 maja, gdy niemieckie czołgi przekroczyły rzekę Oise, Hitler – być może zaskoczony piorunującym tempem marszu niemieckich czołgów – osobiście nakazał wstrzymanie kolumn pancernych[21]. Do sztabu naszego bohatera, który otwarcie ignorował rozkazy[21], przybył sam von Kleist, by odebrać mu dowództwo.Podczas Operacji Barbarossa, w 1941 miał już stopień General-Oberst[5] (jeden poniżej feldmarszałka) i dowodził własną Panzergruppe Xxnnn. Błyskawiczne posuwanie się w głąb ZSRR zyskało mu wśród podwładnych przydomek Schneller Heinz – Szybki Heinz. W lipcu 1941 otrzymał Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z liśćmi dębu, a od 5 października tego samego roku był dowódcą 2 Armii Pancernej[5]. Jego czołówki pancerne w krótkim czasie zajęły Smoleńsk, a gdy był już gotów do ruszenia na Moskwę, nakazano mu wykonać zwrot na południe, w kierunku Kijowa. 25 grudnia 1941 odsunięto go od dowodzenia i przeniesiono do rezerwy z powodu konfliktu z feldmarszałkiem Güntherem von Kluge i za wydanie rozkazu cofnięcia się wbrew dyrektywom Hitlera[22].W 1943 z wielkopolaninem skontaktował się Carl Friedrich Goerdeler współpracujący z Henningiem von Tresckowem i Clausem von Stauffenbergiem[23][24] – Guderian pomimo tego, że odmówił zaangażowania się w przygotowania zamachu na Hitlera, nie wydał spiskowców[25].
Podczas wojny przyjmował pieniężne dary od Hitlera, który w ten sposób utrzymywał lojalność wśród swych dowódców. We wrześniu 1939 rodzina Guderiana uzyskała posiadłości w rejonie tzw. Kraju Warty, przyłączonego do Niemiec po przeprowadzeniu czystki etnicznej wśród polskiej ludności. W 1943 Guderian otrzymał znaczną sumę pieniędzy od Hitlera na zakup dowolnej posiadłości w rejonie okupowanej Polski[5].
Urodził się 8 (21) grudnia[2] 1896 w Warszawie lub Wielkich Łukach. Był synem polskiego kolejarza[8] Ksawerego Wojciecha (zm. 1905) i nauczycielki z Pińska, Antoniny Owsiannikowej z drobnej szlachty rosyjskiej (zm. 1911). Ojciec wywodził się ze starej szlacheckiej rodziny herbu Glaubicz z Wielkopolski.Wstapił do armi rosyjskiej i szybko awansował . 1926–1928 był instruktorem armii w Mongolii, w 1930 mianowany dowódcą 7 Samarskiej Dywizji Kawalerii, a później 5 Korpusu Kawalerii. W 1937 stał się ofiarą czystek stalinowskich: oskarżony o szpiegostwo dla wywiadu japońskiego i polskiego. W czasie śledztwa połączonego z torturami (m.in. wybito mu 9 przednich zębów, złamano 3 żebra, uderzano go młotkiem po palcach nóg) trafił do więzienia Kresty w Leningradzie (17 sierpnia - 22 marca 1940). Żonę z córką wysiedlono z Pskowa i skierowano na osiedlenie do Armawiru. Życie uratowała mu osobista interwencja dawnego przełożonego, nowego dowódcy RKKA marszałka Siemiona Timoszenki.W czasie drugiej wojny światowej był jednym z najwybitniejszych dowódców wojskowych, uczestniczył w wielu ważnych kampaniach: dowodził 16 armią (w obronie Moskwy), potem był dowódcą Frontów: Briańskiego, Dońskiego (pod Stalingradem), Centralnego, 1. Białoruskiego, a od jesieni 1944 - 2. Białoruskiego. Był współautorem Operacji Białoruskiej ("Bagration"), w trakcie której kierowany przez niego front przeprowadził skuteczną ofensywę od Dniepru aż po Wisłę. W ramach 1. i 2. Frontu Białoruskiego podlegała mu także 1 Armia WP i inne polskie jednostki wojskowe. 29 czerwca 1944 został mianowany marszałkiem Związku Radzieckiego.Pod koniec wojny był jednym z dowodzących wyzwalaniem terenów między Bugiem i Odrą, brał udział w szturmie Berlina dowodząc 2. Frontem Białoruskim, który przełamał obronę niemiecką na Odrze na północ od Berlina i którego wojska zdobyły Szczecin, a następnie dotarły do Łaby. To jego armia pierwsza dotarła do Berlina jednak na rozkaz Stalina armia została wstrzymana z przyczyn politycznych "...polak nie moze zdobyć Berlina...". Po wojnie został kawalerem polskiego Orderu Virtuti Militari, nadanego mu za zasługi wojenne; jako wybitnie zasłużony dla ZSRR został pochowany w murze Kremla. Jego młodsza siostra Helena spędziła całe życie w Warszawie i zmarła tam w 1982.
Był synem nauczyciela fizyki i matematyki, Edmunda i Heleny[4] z Januszewskich. P. Ojciec zdobył wykształcenie na petersburskich uczelniach jako "kandydat nauk"[6], pełnił w roku 1869 urząd doradcy trybunału (ros. надворный советник) i został odznaczony przez cara Orderem św. Anny. Matka, również osoba wykształcona, była miłośniczką muzyki, literatury polskiej i światowej, znającą biegle kilka języków.
(ur. 1877 w Oziembłowie[2][3], w Puszczy Nalibockiej, zm. 20 lipca 1926 w Moskwie – polski i rosyjski działacz socjalistyczny i komunistyczny, twórca i szef pierwszych sowieckich organów bezpieczeństwa: Czeka, GPU i OGPU, symbol terroru w rewolucyjnej i porewolucyjnej Rosji, zyskał przez to miano "Żelazny F.", "Krwawy F." i "Czerwony Kat". Uważany za jednego z twórców państwa radzieckiego. Aby umożliwić dzieciom kształcenie, w 1887 jego matka wraz z nimi przeniosła się do Wilna, gdzie rozpoczął naukę w gimnazjum, którą kontynuował do 1896. Powtarzał I klasę, głównie ze względu na język rosyjski, którego nauka przychodziła mu z trudem; z powodzeniem dawał sobie natomiast radę z przedmiotami ścisłymi, szczególnie z matematyką i fizyką.łumaczył wiersze Dierżawina, Puszkina, Lermontowa, Niekrasowa, Kolcowa i sam pisał wiersze[7][8]. Umiał grać na fortepianie, wykonywał utwory Fryderyka Chopina i Stanisława Moniuszki[7].Podczas rewolucji należał do ścisłego kierownictwa partii bolszewików, był bliskim współpracownikiem Lenina. W latach 1917-1926 stał na czele Nadzwyczajnej Komisji ds. Walki z Kontrrewolucją i Sabotażem ( Czeka, czerezwyczajka), która była odpowiedzialna za masowe zbrodnie na "wrogach ludu": przeciwnikach politycznych, ale także "obcych klasowo" ziemianach, przedsiębiorcach, duchownych. W 1920 członek samozwańczego Tymczasowego Komitetu Rewolucyjnego Polski w Białymstoku. W latach 1921-1924 komisarz ludowy komunikacji, od 1924 przewodniczący Najwyższej Rady Gospodarczej ZSRR. Po reorganizacji Czeka był szefem powstałych na jej miejsce GPU i OGPU. Był zwolennikiem wprowadzenia NEP-u. Po śmierci Lenina w walce o władzę w partii bolszewickiej opowiedział się po stronie Józefa Stalina. Przyczynił się walnie do zwycięstwa i ugruntowania rządów bolszewickich w Rosji. W czasie odwiedzin w Polsce u brata Czerwony Kat chlubił się tym, że więcej wykończył Rosjan, jak wszystkie Polskie powstania razem wziete.
Użytkownik noxili edytował ten post 09.04.2011 - 07:34
