Wpływ medytacji na funkcjonowanie mózgu.
Dr. Richard Davidson, profesor psychologii i psychiatrii na Uniwersytecie w Wisconsin – Madison, przeprowadził w 2004 roku badania nad wpływie szczególnej formy medytacji na funkcjonowanie mózgu. Celem wspomnianej medytacji było osiągnięcie stanu bezwarunkowej miłości wobec wszystkich istot żywych. Jej praktykowanie nie wymaga koncentracji na szczególnych przedmiotach, wspomnieniach czy wyobrażeniach, oraz nie skupia uwagi na konkretnych osobach lub grupach istot żywych. Ponieważ dobroć i współczucie wypełniają umysł do tego stopnia, że stają się one sposobem życia, stan ten nazywany jest „czystym współczuciem” czy też „współczuciem nie opiniującym” (po tybetańsku: dmigs med snying rje).
W prowadzonych przez Davidsona badaniach uczestniczyło 8 praktykujących medytację buddystów o długim stażu, w tym kilku mnichów, oraz 10 studentów, wolontariuszy, nie mających żadnego doświadczenia w tej materii. Na tydzień przed rozpoczęciem eksperymentu poproszono studentów, aby codziennie, przez godzinę, ćwiczyli się w sztuce medytacji według następujących zasad: pomyślcie o kimś szczególnie dla was drogim i pozwólcie, aby wasz umysł wypełniło uczucie miłości i współczucia wobec tej osoby, na przykład wyobraźcie sobie jakąś przykrą sytuację i wyraźcie życzenie, aby ta osoba nigdy nie cierpiała, a następnie postarajcie się wywołać to samo uczucie w stosunku do wszystkich zdolnych do uczuć istot, nie myśląc konkretnie o żadnym z nich.
Tydzień później, podczas medytacji w laboratorium, za pomocą elektrocefalogamu, zarejestrowano fale mózgowe uczestniczących w badaniu dziesięciu studentów, a następnie ośmiu praktykujących medytację buddystów. W przypadku grupy doświadczonej w medytacji zaobserwowano dużo szerszy i bardzo zsynchronizowany zakres fal gamma, w stosunku do wykresów EEG studentów. Wcześniejsze badania wykazały, że synchronizacja neuronowa, szczególnie fal gamma, jest ściśle związana takimi wyższymi procesami mentalnymi jak uwaga, pamięć, uczenie się czy świadoma percepcja.
Tego rodzaju wyniki pozwalają na postawienie tezy, że skoro praktyki medytacyjne wzmacniają synchronizację, to wyższe procesy poznawcze mają charakter zmienny i dlatego można się ich nauczyć oraz rozwijać je za pomocą ćwiczeń. Ponadto udowodniono, że wspomniane synchronizacje odgrywają istotną rolę w procesie tworzenia tymczasowych sieci neuronowych i mogą wprowadzać zmiany synaptyczne.
Oznacza to, że praktykowanie medytacji może doprowadzić do konkretnych zmian w obwodach neuronowych naszego mózgu.
Jednak nie wszyscy podzielają wnioski Davidsona, również ze względu na jego osobiste związki z Dalajlamą, które miałyby wpływ na obiektywizm badacza.
Zainteresowanych tematem odsyłamy do oryginalnego artykułu w j. angielskim: http://psyphz.psych....s_synchrony.pdf
Źródło:
www.altrogiornale.org
