Problematyka religijna w szkołach, oczyma Młodego Racjonalisty.
Z lekcjami religii w szkołach, jest zasadniczo dość prosta sprawa. Albo jesteś z nami, albo jesteś przeciwko nam, jeżeli jesteś przeciwko nam to jesteś mniejszością więc chcąc nie chcąc musisz być z nami. Skrajna generalizacja wydawało by się na pierwszy rzut oka, w rzeczywistości sprawa jest o wiele bardziej zawiła niż mogło by się wydawać.
W ostatnim czasie, na łamach serwisu Racjonalisty pojawiła się pokaźna liczba publikacji dotyczących lekcji etyki w szkołach. I to publikacji skrajnych, gdzie większością są opisy osób trzecich, które to odnoszą się do tego zagadnienia drogą poznawczą z źródeł pośrednich. Jakkolwiek nie mam zamiaru krytykować, starszych ode mnie adwersarzy gdyż ich teksty są bogatym źródłem, niosącym za sobą wartości merytoryczne. Ukryć się nie da iż są czysto obiektywne. W wielu aspektach naszego życia, gdy to wymaga się od nas podjęcia słusznej decyzji obiektywizm jest pożądaną cnotą, która pozwala nam spojrzeć na całe wydarzenie oczyma osoby trzeciej. Aby opisywać dzisiejszy stan rzeczy na lekcjach religii trzeba czegoś więcej, czegoś co wydaje się być postawą czysto abstrakcyjną. Bowiem jak nazwać polimeryzacje obiektywizmu podpartego własnym subiektywizmem, gdzie poprzez subiektywizm rozumiem własne doświadczenia. Każdy z redaktorów zakrawających o ten temat, uczestniczył w przeszłości czy to z własnej woli czy też z woli rodziców w lekcji religii. Statyczne poglądy każdego z nich, noszą piętno własnej wizji lekcji indoktrynacji, które zmuszony był przeżyć. Obraz dzisiejszych nauk, zanim zostanie przyjęty przez jakiegokolwiek z nich, przednio spotyka się z skontrowaniem go z wizją własną, przy czym tworzy indywidualny i z lekka iluzoryczny obraz, tego co jest dzisiaj. Jestem tego w pełnym stopniu świadomym, jak i tego iż moje przedstawienie tego tematu będzie zgoła odmienne.
Na przestrzeni ostatnich dwóch lat, lekcje religii przeszły spory proces ewolucji… z 45 minutowej przerwy przemieniły się w lekcję usilnej indoktrynacji. Czasy gdy religia była przedmiotem zapchajdziurą, na której jadło się śniadanie bądź odrabiało zadanie domowe na inną lekcję, zniknęły w momencie gdy religia zaczęła zaliczać się do średniej. Było to swojego rodzaju azylem dla ortodoksyjnych księży i katechetów, bowiem mogą od tego momentu wymagać traktowania religii przez uczniów na równi z przedmiotami ścisłymi jak matematyka czy biologia, choć bezdyskusyjne pozostaje to że w kwestii wartości merytorycznej jest daleko za nimi. To nie jest praca, w której wyrazić mógłbym swoje niezadowolenie podyktowane tym rozporządzeniem, tak więc pozwólcie iż skupię się na właściwym jej przesłaniu. Zasadniczą rolę w tym odgrywa gama własnych doświadczeń.
Plasująca się na poziomie przedmiotu ścisłego religia, tak jak już wcześniej wspomniałem stała się jawną indoktrynacją na szerszą skalę. Bowiem co jest tematem owych lekcji ?
Najczęstszym i w zasadzie ciągle przeplatającym się przez kolejne lekcje tematem jest umiłowanie w Bogu Ojcu. Z punktu widzenia katechety bezcenne z punktu widzenia młodego racjonalisty, niemiłosiernie niepotrzebne. Zadaniem religii w szkołach wedle rozporządzenia miało być „ustatecznienie wiary w młodych obywatelach” co przeze mnie rozumiane jest z wyższym rozpatrzeniem struktur wyznaniowych, którym poddane jest nasze państwo. Uświadomienie kim jest się jako katolik, na czym polega sedno katolicyzmu i jakie mogą być potencjalne skutki zniesławienia swojej wiary. Jednakże w skład tego kanonu umiłowanie do Boga nie wchodzi… Umiłowanie, które w tej chwili jest czystym neologizmem artystycznym, uwarunkowanym na potrzebę zastąpienia słowa „zastraszanie”. Większość tych tematów skupia się na przedstawieniu kontaktu jaki przeciętny katolik powinien mieć z Bogiem i w gruncie rzeczy nic w tym złego, jednakże sprawa nabiera innej barwy gdy miłość tą usiłuje się wymusić. Jedną sprawą jest uświadamiać kogoś w tym iż sacrum jego wiary powinno być dla niego rzeczą ważną, a zupełnie inną narzucać tą miłość zastraszając boskim gniewem i wyimaginowaną sferą piekła. Która sama w sobie dla człowieka rozumnego jest obrazą i niejednokrotnie napawa śmiechem, gdy usilnie podkreśla się jej piedestał jako coś naprawdę istniejącego. To trochę tak jakby wymuszać na innych wiarę w prawdziwość Pinokio bądź Akademii P. Kleksa. Moim zdaniem rzeczą straszną jest dla religii „miłości” wprowadzać terminy takie jak „kara boska” czy „ sąd ostateczny”. Po primo w tym momencie religia ta sama sobie przeczy, po priori robi młodym ludziom papkę z mózgu. Coś na zasadzie „Kocham Boga, Bóg Kocha mnie… jeżeli zranię Boga, to on mi nigdy nie wybaczy i będę cierpiał na wieki…” tym samym zakorzenia w nich odczucie pogardy i strachu przed osobami, które z swojego życia Boga się wyzbyły, bo przecież zaakceptowanie kogoś takiego wiązało by się z oznaką obrazy „prawdziwego” Boga.
Kolejną sprawą jest zaślepienie związane z indoktrynowaniem przeciętnemu nastolatkowi obrzydzenia do prezerwatyw i środków antykoncepcji. To już nie tyle zabawne co żenujące. Jestem w stanie zrozumieć argumenty mówiące o tym, że współżycie dwojga ludzi powinno wypływać z ich wielkiej miłości… no ale życia nie oszukamy i w rzeczywistości jest inaczej. Obecnie seks nie ma znaczenia prokreacji a jest najznamienitszą formą przyjemności, seks mający na celu posiadanie potomstwa jest już tylko ostatecznością. Tym bardziej w obecnych czasach, gdy rezerwa wiekowa odnosząca się do ukończenia szesnastego roku życia nie ma najmniejszego znaczenia. A motłoch ogłupiony dostępem zarówno do lekkiego jak i ostrego porno, decyduje się na współżycie coraz wcześniej. Osobiście nie przeszkadza mi to o tyle w wieku skrajno - gimnazjalnym, co razi po oczach w laickim przydziale wcześniejszym. Nie moim zadaniem jest analizować mentalność 13-letnich nimfomanek, malujących się jak ladacznice. Jednakże uważam, iż w danym momencie katecheci i księża nie powinni w ogóle poruszać tego tematu. Choćby i się usilnie starali, zarówno oni jak i my… stanu rzeczy nie zmienimy, uważam iż lepiej jest w jakikolwiek sposób nad tym zapanować przy udostępnieniu prezerwatyw niż spotkać się z falą nastoletnich matek. Oczywiście iż jedno gromi się z ambony lub nauczycielskiego biurka, a zupełnie inną rzeczą jest zastosowanie tego w praktyce. I choć zdecydowana większość nie posuwa się na tyle w swej bezmyślności by współżyć bez zabezpieczenia, religijne metody przyjmie mniejszość. A zatem, kolejne banialuki są opiewane w czułe słówka i podawane jako łatwo przyswajalna papka. Tym samym, takie nauczanie nie niesie za sobą żadnego pożytku na przyszłość a co najwyżej szkodzi. Co w moim rozumieniu klasyfikuje je na pozycji nauczania bezcelowego, wprowadzającego jedynie w zamęt i zaciemnienie.
Cóż co nam jeszcze pozostało, omówiliśmy zastraszanie… sprawę antykoncepcji… religijnych bajek nawet nie będę się tykał, bo żadna z nich wartość metaforyczna nie wypływa a co najwyżej pokazują tylko tkliwe przygody Jezusa z Nazaretu. Czyli pnie się ku nam troska o tolerancją i miłość do bliźniego.
Czyż nie jest abstrakcją, że religia gromko nawołująca do miłości ku bliźniemu swemu, jest religią niezmiernie nienawidzącą homoseksualistów. Wszystkim nam dobrze jest znana pozycja kościoła w tej sprawie, ale dlaczego takie myślenie jest z góry narzucane przez katolickich katechetów? Odnieśmy się zatem ku homoseksualistom jako pierwszym, bo to oni zbierają największe ciemięgi od społeczeństwa. Dlaczego młode osoby są piętnowane obrzydzeniem i niechęcią do homoseksualizmu, przecież to nie ich ta spraw dotyka. Jeżeli miłościwi prekursorzy szkolnych myśli nauczają o świecie bez miłości to coś tu jest nie tak. Oczywistym i naturalnym jest dla nas wszystkich zachowanie gdy miłością darzymy drugiego człowieka, człowieka płci przeciwnej. Za niedorzeczność uważamy homoseksualizm, ale czy samą niedorzecznością nie jest przypadkiem możliwość życia w świecie gdzie zabrania się miłości do osoby, którą szczerze kochamy. Miłość jest pięknym uczuciem i bezdyskusyjne pozostaje iż jest sprawą osobistą, dlatego też jakim prawem decydujemy co miłością jest a co chorobą? Jeżeli ktoś homoseksualistą się urodził, natury już nie przezwycięży tak samo jak i ksiądz, mimo swej wiary nie wyzbędzie się popędu naturalnego, z naturą wygrać się nie da. Tym bardziej kto katechetom nadał możność narzucania innym własnego poglądu, jednym jest religia a drugim prawdziwe życie. Moralność jest cnotą czysto świecką, którą Kościół Rzymsko – Katolicki, jedynie sobie przypisał… poza tym uwarunkowana jest od światopoglądu danej jednostki społeczeństwa i w tym momencie nie gra żadnej roli. W jaki sposób może rodzić się miłość do bliźniego w świecie gdzie brak tolerancji, jest to kolejne pustosłowie tak chętnie omawiane przez wszystkich księży, katechetów bądź teologów. Można odnieść się do braku tolerancji do niewierzących, jako że każdy ma możliwość własnej wiary… jednakże jest to tylko pozycja opozycyjna względem myślących inaczej i mając na uwadze laicyzm osób duchownych, nie uważam jej za coś doniosłego i naprawdę niewybaczalnego. Religia nigdy nie szła w parze z racjonalnym myśleniem, tym samym nie można oczekiwać iż nagle zapłonię ku niemu wielką miłością.
O braku jakiegokolwiek sensu w lekcjach religii można rozwodzić się długo, trzy przednie zarzuty wyeksponowane przeze mnie są tylko wierzchołkiem góry lodowej która ciągnie się jeszcze głęboko, głęboko pod wodą.
Zaś jak to jest z tą niechęcią, przecież lekcje religii nie są obowiązkowe i każdy może się z nich wypisać za zgodą rodziców. Marzenie ściętej głowy, jak wielokrotnie pokazuje życie rzeczywistość jest szara i ponura. A co za tym idzie nie tak łatwo uzyskać możliwość ku lekcjom etyki. Wypisać się z religii przeważnie znaczącym problemem nie jest… ale co komu z 45 minut „zajęcia się sobą” w szkolnej świetlicy, czy jak to tam kto pragnie nazywać. O wyegzekwowaniu zajęć praktycznych z etyki nie ma co marzyć, gdyż z reguły dyrekcja szkół wychodzi z założenia iż dla 4-5 osób nie ma co takich lekcji organizować. Więc albo chodzisz na religię albo siedzisz jak ten pustak w „świetlicy”. Drugą sprawą jest to, że można tylko śnić o prowadzeniu etyki w sposób obiektywny. Nauczycielem zostałby zapewne ksiądz bądź katecheta, bo szkole nie opłaca się zatrudniać nauczyciela etyki dla garstki osób a co za tym idzie, etyka była by luźniejszą formą religii. Zasada pozostaje ta sama, wciąż wtłaczany do młodych głów byłby subiektywizm nauczającego.
![:]](https://www.paranormalne.pl/public/style_emoticons/default/pleased1.gif)
