Ciekawe, czy to ich dostojeństwo, czy intuicja i inteligencja zadecydowały o tym, że w starożytnym Egipcie koty czczono jak bóstwa. Pobożny Egipcjanin, kiedy w domu wybuchał pożar, najpierw ratował zwierzaka, a dopiero potem własne dzieci. A jeśli kot umierał, wówczas nosił po nim żałobę – jej oznaką były zgolone brwi. Zwłoki ulubieńca balsamował tak samo, jak to robiono z ciałami dworskich dostojników.
Z czcią, choć może już nie tak nabożną, traktowali koty również muzułmanie – najpewniej na pamiątkę Muessy, ulubienicy Mahometa, ale już Żydzi uważali je za stworzenia nieczyste. Podobnie myślano o mruczkach w Europie w czasach, gdy płonęły tutaj stosy Świętej Inkwizycji.
Ofiary głupoty i zabobonów
W średniowieczu wiodło się kotom zdecydowanie najgorzej. Co prawda te, którym sierść na pyszczkach układała się w kształcie litery M były czczone i karmione ponad wszelki rozsądek, bo wierzono, że takimi właśnie otaczała się Matka Boska w Nazarecie, ale inne tępiono bez litości. A już zwłaszcza jeśli były czarne. czyli „nieczyste” lub należały do rzekomych czarownic czy czarowników. Te były palone na stosie wraz z właścicielami. Robiono z nich także narzędzia tortur. W Anglii przemytników i fałszerzy przywiązywano do słupa na głównym placu miasta, a potem gawiedź obrzucała ich kotami. Chwytane za ogon i ciskane z dużej odległości, usiłowały się czegoś przytrzymać, czepiały się więc pazurami ciała skazańca... Kocie tortury stosowano też wobec cudzołożnic i kobiet posądzanych o czary: wpychano je do worka wraz kilkoma dzikimi dachowcami, a jeśli tego było mało, worki wrzucano w nurt rzeki.
Jak trwoga, to do kota
Przychylniej zaczęto patrzeć na koty dopiero po wielkiej epidemii dżumy, która spustoszyła Europę w XIV wieku. Bezlitosne tępienie tych zwierzaków spowodowało, że miasta zalała plaga szczurów roznoszących straszną chorobę. Nie było innego wyjścia, jak tylko przywrócić koty do łask.
Powoli zaczęto doceniać je coraz bardziej. W epoce wielkich odkryć geograficznych każdy szanujący się kapitan musiał mieć na pokładzie przynajmniej jednego, a najlepiej kilka. Nie dość, że zwierzęta chroniły zapasy żywności przez myszami, to jeszcze ich zachowanie zdradzało marynarzom, czy nie zbliża się czasem niebezpieczeństwo. Wielkim miłośnikiem i obrońcą kotów był w tamtych czasach „żelazny” kardynał Richelieu. W jego apartamentach mieszkało ich aż 12!
Kocia intuicja okazała się też przydatna w czasie bombardowań Londynu w 1940 roku. Mieszkańcy miasta widywali wtedy, jak londyńskie dachowce całymi stadami wybiegały na ulicę. Początkowo nikt nie wiedział dlaczego. W końcu skojarzono ich ucieczki z pojawiającym się później charakterystycznym rykiem silników messerschmittów 109. Koty szybciej ostrzegały o nalotach niż syreny alarmowe!
Wierne aż po grób
Mimo niezaprzeczalnych zasług, jakie mają u nas mruczące czworonogi, wciąż nie brak ludzi, którzy twierdzą, że są to stworzenia niewdzięczne i niewierne. A szkoda, bo niemało jest historii, które zdecydowanie temu przeczą, jak te o kotach, które w poszukiwaniu domu i właścicieli przewędrowały szmat drogi. Tak było z kotką Sugar, która wyskoczyła z okna samochodu właścicieli gdzieś pomiędzy Los Angeles a Denver. Po 14 miesiącach Sugar pojawiła się w ogrodzie swego domu. Przebyła 2500 kilometrów! Równie dzielna okazała się Amado, którą wywieziono z Marsylii na wieś. Co prawda, w drodze powrotnej przebyła zaledwie 25 kilometrów, ale musimy wziąć pod uwagę, że Amado była ślepa i po drodze musiała przepłynąć Rodan.
Koty potrafią być wierne właścicielom aż po grób. Tak było w przypadku mruczka Winstona Churchilla. Premier Wielkiej Brytanii umierał przez wiele miesięcy. Przez cały ten czas przy łóżku Churchilla siedział jego ulubiony futrzak. Któregoś dnia jeden z lekarzy zauważył, że zwierzę nagle wyszło z pokoju. „To koniec” powiedział do zebranych. Chwilę potem rzeczywiście stwierdzono, że premier Zjednoczonego Królestwa nie żyje. Kot doczekał, aż jego pan wyda ostatnie tchnienie i dopiero wtedy uznał, że może opuścić swoje stanowisko. Słysząc takie historie, aż trudno zrozumieć, dlaczego wierność przypisuje się tylko psom.
Opracowanie Tomasz Mróz
