Skoro 9 miesięcy to krótko i jest to czas w którym zdobywa się doświadczenia to niema powodu żeby partnerowi/partnerce nie wybaczać. Później więź się umacnia, a zdrada staje się mniej prawdopodobna. Potem 'przychodzą' dzieci, niema za bardzo możliwości uprawiania seksu z partnerem/partnerką, więc idzie się do kolegi/koleżanki. Teraz rozstać się już nie można, chyba że ma się własne dzieci w głębokim poważaniu.
Jakby mi partnerka nie powiedziała że mnie zdradziła i dowiedziałbym się o tym po roku, dwóch, albo później, to bym się jej zapytał czego się bała. Bo to po prostu strach. Skoro nie zadała sobie trudu żeby mnie poznać, to po co mam z nią być? Jakby mnie znała to by się nie bała. Krzywdy w życiu bym ukochanej nie zrobił, a i wolałbym uratować związek, a nie poddawać się. Nie można całe życie uciekać. Jola mnie zdradziła, była odważna, przyznała się, ale ja stchórzyłem i uciekłem. Znalazłem sobie inną, Martę. Los znowu chciał, że mnie zdradziła. Ona jednak była odważna i powiedziała mi, a ja znowu uciekłem. I teraz będę uciekał całe życie. Nigdy już z nikim nie będę, bo będę się bał. Wolę zaryzykować. Za pierwszym razem wybaczę, za drugim też, za trzecim już nie koniecznie i nigdy nie uwierzę w słowa 'to się więcej nie powtórzy'. Sam bym tak nie powiedział, bo nie wiem co przyniesie przyszłość.
Ludzie to nie tylko stworzenia kierujące się umysłem. Jesteśmy zwierzętami i pożądanie odgrywa w naszym życiu wielką rolę. Jeśli nie będę w stanie zaspokoić partnerki, to nie mam się co dziwić że mnie zdradziła. Też pewnie bym tak zrobił, ale po to się rozmawia i jest ze sobą żeby poznać drugą osobę, jej oczekiwania i pragnienia.
Nienawidzę się rozpisywać... Jak już wspomniałem dziewczyny nie mam i nigdy nie miałem.
![:]](https://www.paranormalne.pl/public/style_emoticons/default/pleased1.gif)
