Planeta rozmiarów Neptuna, którą udało się odkryć astronomom wyróżnia się nietypowym, gazowym warkoczem kometarnym. Podobne rzeczy są spotykane w przypadkach obserwacji komet, nigdy wcześniej jednak nie zaobserwowano planety której charakterystyczną cechą byłby przysłowiowy "ogon".
foto / Mark Garlick/University of Warwick
Koncepcja artystyczna przedstawiająca egzoplanetę GJ 436b otoczoną przez masywną chmurę gazową, która rozciągając się na miliony kilometrów tworzy warkocz kometarny.
To nietypowe odkrycie jest pierwszym takim w historii astronomii. Kometopodobna egzoplaneta GJ 436b orbituje wokół czerwonego karła i jest 22-krotnie większa od Ziemi. Astronomowie odkryli gigantyczną chmurę gazową spowijającą planetę dzięki użyciu Kosmicznego Teleskopu Hubble'a (ileż my mu zawdzięczamy!), oraz obserwatorium Chandra X-ray Observatory.
GJ 436b znajduje się 33 lata świetlne (ok. 313,5 biliona kilometrów) od Ziemi, w Gwiazdozbiorze Lwa i jest to planeta typu gorącego Neptuna. Gorący neptun to klasa planet pozasłonecznych, gazowych olbrzymów, których orbita położona jest blisko macierzystej gwiazdy, o masie i rozmiarach zbliżonych do Neptuna.
Planety typu gorącego neptuna różnią się od odkrytych wcześniej gorących jowiszy nie tylko niższą masą, ale także budową. Przypuszczalnie głównym składnikiem gorących neptunów są wysokotemperaturowe odmiany lodu, utrzymywane w stanie stałym przez wysokie ciśnienie.
Planety tego typu są od 10 do ponad 20 razy większe od Ziemi i mają masy porównywalne z tzw. zimnymi neptunami (jakim jest chociażby Uran) oraz oczywiście z samym Neptunem ale są one dosyć blisko swoich gwiazd, bliżej niż Merkury do naszego Słońca (najmniejsza i najbliższa Słońcu planeta Układu Słonecznego).
GJ 436b jest 33 razy bliżej swojej gwiazdy niż Ziemia swojej (czyli Słońcu) i 13 razy bliżej niż Merkury.
foto / D. Ehrenreich / V. Bourrier (Université de Genève) / A. Gracia Berná (Universität Bern)
Koncepcja artystyczna planety pozasłonecznej GJ 436b, można dostrzec masywną chmurę gazu otaczającą planetę, która ciągnie się za nią tworząc długi na 15 000 000 kilometrów warkocz kometarny.
Chmura gazowa wokół GJ 436b złożona jest głównie z wodoru, tworzy ona powłokę otaczającą tę planetę oraz warkocz kometarny ciągnący się za nią. Średnica chmury gazowej wynosi ok. 3 miliony kilometrów (lub pięciokrotność szerokości gwiazdy macierzystej, jeśli wolicie) co stanowi w przybliżeniu połowę szerokości Słońca.
Długość ogona jest niepewna, jako że obserwacje zespołu badawczego nie obejmują go w całości, ale modele komputerowe sugerują iż ma on ok. 15 milionów kilometrów.
Naukowcy spekulują, że planeta wyrzuca ok. 1000 ton gazu na sekundę. Oznacza to, że GJ 436b traci 0,1% swojej atmosfery co miliard lat. To znacznie wolniej niż w przypadku jej planety macierzystej. Jednak to nie wszystko, w oparciu o swoje modele komputerowe oraz analizy zebranych danych, naukowcy spekulują, że planeta musiała stracić ok. 10% (lub więcej) swojej atmosfery w początkowych fazach swojego życia (czyli pierwszy miliard lat).
Zespół badawczy, który dokonał odkrycia prowadzony jest przez dr. Ehrenreicha będzie teraz prowadzić badania nad tzw. super ziemiami oraz mini neptunami aby przekonać się czy warkocze kometarne tworzące się wokół planet z chmur gazowych mogą być bardziej powszechne. Życzymy powodzenia.
Tłumaczenie własne.
Źródło:
