Kyaiktiyo to jedno z najświętszych miejsc Birmańczyków. Znajduje się tutaj świątynia, do której przynajmniej raz w życiu każdy mieszkaniec kraju chce odbyć pielgrzymkę. Jednakże pośród turystów zdania na temat tego miejsca są bardzo podzielone, a wręcz skrajnie różne. Jedni są bowiem tym miejscem zachwyceni, inni uważają, że wyprawa w te strony to strata czasu.
Birma | Pagoda Kyaiktiyo, okolice wioski Kinpun
Standardowa wersja legendy, jaka zaczęła krystalizować się na przełomie XIX i XX w., opublikowana została w 1997 r. przez zarządców pagody. Według niej Budda miał odwiedzić króla Thaton i przy tej okazji podarować po dwa swoje włosy obecnym tam trzem eremitom mieszkających na trzech różnych szczytach pobliskich gór. Pustelnicy ci, to najstarszy z nich Tissa, mieszkający na Kyaiktiyo, jego brat Siha, zamieszkujący górę Zingyaik oraz Tila, z góry Kelasa. Tissa ukrył otrzymane relikwie w węźle swoich włosów, pod wysoką czapką; Siha umieścił jeden z włosów w stupie na górze Zingyaik, a drugi na górze Zwegabin, na południowy wschód od Baan; Tila umieścił jeden z włosów w stupie na górze Kelasa, a drugi zatrzymał przy sobie - po jego śmierci włos ten przejął Tissa.
Gdy życie Tissy dobiegało kresu, jego przybrany syn, król Thatôn, wraz z królem natów Thagyaminem przekonywali go, aby oddał trzy posiadane włosy, by mogły zostać umieszczone w pagodzie i stać się dostępnym dla wszystkich obiektem czci. Pustelnik zgodził się, ale zażądał od Thagyamina by ten umieścił relikwie w kamiennym relikwiarzu mającym kształt głowy eremity. Król natów spełnił to żądanie ściągając na szczyt góry odpowiednio ukształtowany granitowy głaz i drążąc w nim za pomocą swojego magicznego sztyletu schowek na trzy święte włosy. Wówczas Tissa umarł z oczami zwróconymi na Złotą Skałę.
Istnieje wiele odmian tej legendy różniących się, jeśli chodzi o liczbę pustelników i ich imiona, nazwy miejscowości i gór, pokrewieństwo i rolę wymienianych w nich osób, liczbę świętych włosów i.t.d.. Pochodząca z XV w. najwcześniejsza, źródłowa legenda nie wymienia żadnych imion eremitów ani nie wspomina o Kyakhtiyo]. W niektórych z tych opowieści znajdują odbicie etniczne i religijne napięcia między Birmańczykami, a Karenami.
Wielu wiernych pielgrzymujących do Kyaikhtiyo jest przekonanych, że skała nie spoczywa na szczycie góry, ale nieznacznie się nad nim unosi. Ma to rzekomo pozwalać na swobodne przeciągnięcie włosa pomiędzy skałą, a górą. Według innych legend, skała była zawieszona w powietrzu aż do bliskich współczesności czasów upadku obyczajów i moralności, kiedy to opadła. Ma też ona być utrzymywana na krawędzi skały przez jeden z przechowywanych w niej włosów.
Historia
Najstarsze zapisy historyczne dotyczące pagody Kyaikhtiyo znalazły się w spisanej przez U Kalę około roku 1724 kronice Maha Yazawisin ]. Najwcześniejsza wymieniona w niej data związana z Pagodą, to rok 1555, kiedy otrzymała ona donację. Wśród wzmianek dotyczących króla Pye Mina (pan. 1661-1672) jedna wspomina, iż podarował on iglicę (makuta) pagodzie Kyaikhtiyo. Wynika z tego, że w tym okresie na szczycie skały musiała już znajdować się jakaś budowla. Do popularyzacji Kyaikhtiyo jako miejsca kultu przyczynił się żyjący na tej górze w latach 20. XIX w. mnich Thwarn-phyu Sayadaw. Miał on m. in. odkryć na pobliskiej stromej górze miejsce spoczynku dwóch znaczących dla kultury birmańskiej buddyjskich misjonarzy Sony i Uttary . Dalszy wzrost znaczenia Kyaikhtiyo można zaobserwować w latach 70. i 80. XIX w. czego wyrazem jest pojawienie się przedstawienia Złotej Skały na jednym z fresków Światyni Mahamun w odległym Mandalaj. Z lat 90. pochodzą pierwsze fotografie. Połączenie w roku 1886 Górnej i Dolnej Birmy w jedną brytyjską kolonię oraz wybudowanie w roku 1907 linii kolejowej Pegu-Martaban (ze stacją w Kyaikto) ułatwiło napływ pielgrzymów i spowodowało tym samym dalszy wzrost znaczenia Kyaiktiyo.
Budowa
Wejście na teren kompleksu pagody Kyaiktiyo
Granitowy głaz, na którym wznosi się pagoda ma 8,15 m wysokości, a jego obwód wynosi 25,6 m. Szacunkowy ciężar głazu to około 600 ton. Pokryty jest on płatkami złota naklejanymi przez pielgrzymów w charakterze dobrego uczynku. Wstęp na platformę z głazem mają wyłącznie mężczyźni i tylko oni naklejają złote listki. Pielgrzymujące kobiety muszą prosić o przysługę męskich członków rodziny lub dyżurujących przy głazie wolontariuszy. Głaz spoczywa na płaskiej, lekko pochyłej, powierzchni większej granitowej skały. Powierzchnia styku między kamieniem, a dźwigającą go platformą jest bardzo mała. Na szczycie głazu wzniesiono kamienną stupę wys. ok. 7,3 m. Także ona została pozłocona. Poniżej i wokół kamienia ze stupą znajdują się tarasy, na których przebywają pielgrzymi. Oprócz tarasów w skład kompleksu świątynnego wchodzi klasztor, dormitoria dla pielgrzymów oraz kaplice poświęcone natom. Wejście na teren kompleksu stanowi brama w kształcie łuku ze strzegącymi jej posągami lwów (chinthe).
| Kyaiktiyo Paya nazywana jest potocznie pagodą Golden Rock
Źródło : Wikipedia
Użytkownik kpiarz edytował ten post 23.02.2014 - 12:01
