Będąc w IV klasie podstawówki, wracając do domu czułam, że ktoś mnie śledzi. Pewnie też tak kilka razy mieliście
. Ale dla dzięsięcioletniej dziewczynki było to straszne, i kiedy to wspominam nadal mam dreszczyk emocji, ale wróćmy do historii 
. Do domu zawsze wracałam małą uliczką, była i jest dość mocno zaludniona. Ulica ta była tylko w jednym kierunku, akurat wracając ze szkoły mogłam widzieć jadące samochody. Szłam tą uliczką tylko do połowy niej, a potem po schodach < w około schodów były drzewa> . Idąc tą uliczką, po swojej prawej stronie miałam las i podłużny parking, rozciągający się po całej uliczce, ale tylko na jeden samochód w lini ( chyba wiecie o co chodzi ), zaś po lewej były domki. Aby dojść do schodów trzeba było przejść przez tą uliczką ( brak chodnika po drugiej stronie ) więc zawsze szłam przy samochodach. Któregoś jesiennego dnia miałam bardzo duże wrażenie, że ktoś za mną idzie, jednak kiedy się odwracałam za siebie, nikogo nie widziałam (wracałam sama). I choć na małe dziecko bardzo dobrze i sprytnie pomyślałam i nie odwróciłam sie całkowicie, a tylko głową i tylko tak, aby zobaczyć, że ktoś za mną idzia, a żeby ten ktoś nie zauważył, że go widzę. " No tak! Widzę go! - ale kolejna myśl przeszła mi przez głowę - nie, nie, nie, teraz się nie odwrócę, bo się gdzieś schowa. Poczekam chwilę, i zaraz się odwrócę." - pomyślałam. Kiedy minęłam kolejny samochód, zdecydowałam, że właśnie teraz się odwrócę. Odwróciłam się. Zobaczyłam postać mężczyzny w beżowej kurtce, białej bluzce, beżowych spodniach, niewysoki, jasno-rudy i blado-biały (dzieliło nas na oko 100m). Szedł tak jak ja, czyli przy samochodach, jednakże tam gdzie akurat stał kiedy go zobaczyłam nie stał żaden samochód! Od skrętu w inną uliczkę był daleko więc nigdzie nie mógł uciec. Widziałam go przez około 3-5 sekund. Nagle zniknął! Dosłownie rozpłynął się w powietrzu! To mnie przeraziło i od tamtej chwili bałam się mężczyzn tak ubranych, tak wyglądających. Nie powiedział tego nikomu (nie licząc moich przyjaciółek i koleżanek, kiedy rozmawiałyśmy o duchach
). Do domu przybiegłam bardzo szybko 
Kiedy już o nim zapomniałam ( jakieś 2 lata po wydarzeniu ), kiedy tak na prawdę powiedziałam sobie, że to było przwidzenie, będąc na spacerze z rodzicami zobaczyłam go! Wraz z rodzicami i siostrą szliśmy zatłoczonym deptakiem, kiedy w tym tłumie zobaczyłam go! Na początku zamknęłam oczy, serce biło mi jak szalone, a ja mówiłam sobie, że to tylko przewidzenie, ale nie było. Przeszedł obok mnie. Powinnam poczuć dotyk jego ramienia na swoim ramienium, bo z normalnym człowiekiem powinnam się szturchnąć, a zamiast dotyku, poczułam ból w tym ramieniu, kiedy przeszedł obok mnie. Kiedy był już za mną ból przeminął, a ja odwróciłam się by go zobaczyć, on także się odwrócił. Zobaczyłam jego twarz. Był lekko piegowaty, miał zielono-piwne oczy ( dziwny kolor, nie piwny, nie brązowy ) również miał małe usta. Kiedy nasze spojrzenia się zetknęły ( on patrzył mi ciągle w oczy, ja patrzałam na twarz, aby może go rozpoznać - wtedy myślałam, że może to być jakiś mój wujek - jednak nie rozpoznał w nim żadnego z moich bliskich ) on się dziwnie, szyderczo, złośliwie uśmiechnął. Ja odwróciłam głowę, bo na kogoś wpadłam. Wypowiedziałam ciche "przepraszam" osobie, na którą wpadłam i szybko się odwrócić, aby jeszcze raz go zobaczyć, gdzie poszedł itd. nie zobaczyłam już go ( wypowiedzenie "przepraszam" i ponowne odrócenie się w jego kierunku, zajęło mi 2 s góra, co oznaczałoby, że jeszcze go powinnam zobaczyć), akurat tłum za mną był mały, więc na pewno nigdzie nie schował się w tłumie.
Po tych 2 sytuacjach już nigdy go nie widziałam. Co Wy na ten temat sądzicie? Czy to był duch? Osobiście uważam, że tak, ale nie wiem.
