Wiadomo, wojny rozgrywały się od zawsze i już zawsze będą wybuchać. Taka natura nie do końca idealnych istot - ludzi. Kiedyś używaliśmy właśnie tych narzędzi aby pokonać wroga. Nie były skuteczniejsze niż broń palna, ale na pewno... ciekawsze? Bardziej intrygujące.
Jeśli kogoś interesuje czym zabijali się nasi przodkowie i nie tylko (wiem, to brzmi strasznie) zapraszam do lektury, te 6 stron to nie jest wcale aż tak dużo
Możecie także napisać, która z broni was najbardziej zaintrygowała.
W moim przypadku był to claymore, na pewno dzierżyli go silni ludzie, no i imponująco wyglądał.
Claymore (zwany też czasem claymor) (w języku celtyckim "claidheamh mòr" oznacza wielki miecz) - szkocki miecz dwuręczny, tradycyjna broń piechoty szkockich górali w okresie od wieku XV do XVII.
Charakteryzuje się długą głownią prostą o przekroju trójkątnym lub soczewkowatym jednostajnie zwężającym się ku szczytowi. Jelec o ramionach skośnych, pochylających się ku głowni i wymodelowanych trójbocznie, zakończonych ażurowymi rozetkami oraz wąsami ujmującymi część zastawy. Uchwyt rękojeści kolisty z głowicą o rysunku koła. Miecze te zdobiono rzadko, służyły wyłącznie do walki. Claymorem można było, przy odpowiednim zamachu zza głowy, zadać śmiertelny cios, przed którym nie sposób było się obronić. W wieku XVI broni tej używano powszechnie w całej Europie. Często mylono je z włoskimi schaviona, choć niekiedy broń szkocka była konstruowana w oparciu o włoską. W XVII wieku miecze te zostały wyparte przez pałasze, które powszechnie i niewłaściwie nazywano claymore. Obecnie oryginalne miecze claymore są spotykane bardzo rzadko.
Miecz tego typu używany był przez narodowego bohatera Szkocji - Williama Wallace'a - przywódcę powstania Szkotów przeciwko Normanom.
Długość całkowita miecza: 1,40 m
Długość rękojeści: 0,33 m
Długość klingi: 1,00 m
