Do opisania tej historyjki sprzed ponad 30 lat nakłoniło mnie to, że w niektórych działach tego forum niewiele się dzieje. A ponieważ opisane zdarzenie jest bardzo banalne i dość łatwo wytłumaczalne, należy je brać lekko i z przymrużeniem oka. Niemniej, jest prawdziwe. Tytuł tematu świadomie nawiązuje do tytułu "Telefon, który dzwoni", który to tytuł spotkał się na forum z życzliwymi, ale jednak drwinami. Toteż do tytułu dodałem "uśmieszek".
Było to jesienią 1980 albo 1981 roku. Nie pamiętam na 100% który to rok. Miałem wtedy jakieś 8-9 lat. Spałem i śniło mi się, że ktoś gra na gitarze, czy raczej tylko rytmicznie brzdąka (nie pamiętam już "wizyjnej" strony snu, tylko dźwięk). Po chwili (środek nocy) się obudziłem i... słyszę, że faktycznie ktoś rytmicznie wali w gitarę, mniej więcej z częstością co 5 sekund, może więcej. I teraz najciekawsze: na ścianie niedaleko łóżka faktycznie wisiała moja gitara, a w zasadzie gitarka, taka dziecięca, zabawkowa imitacja gitary elektrycznej, model "Martusia" (pamiętam opis na kartonie, gdy ją dostałem od babci na Wielkanoc). O dziwo, gitarka miała metalowe struny (trzy grube i trzy cienkie), w zasadzie takie same jak prawdziwa gitara. Było nawet normalne pudło rezonansowe z otworem (mimo, że to "elektryk", z imitacją potencjometru na gwoździu).
Ponieważ bardzo się przestraszyłem, że moja gitara sama gra (no bo jakaż to inna gitara mogła grać), szybko schowałem głowę pod kołdrę i zakryłem uszy dłońmi. Jakoś tam później zasnąłęm, udało mi się nie udusić pod tą kołdrą. Potem przez ładnych kilkadziesiąt nocy bardzo się bałem spać, lecz o dziwo nie zdjąłem ze ściany i nie schowałem gitary, nie chciałem dawać mamie i babci jakichś dziwnych znaków, że "taki duży chłopiec" a czegoś się boi. Na gitarę starałem się nie patrzeć. Na szczęście, chyba już nigdy potem nie słyszałem tego nocnego grania na gitarze. W późnych latach 80. bawiłem się w przerabianie tej gitarki na "prawdziwą elektryczną" (magnesy pod strunami, podłączanie strun do wzmacniacza w radiu), potem już rozbebeszona poszła do piwnicy i w końcu na śmietnik. Wiadomo jak to z zabawkami. Trochę mi teraz jej szkoda, bo jak wspomniałem, była to całkiem solidna zabawka, w porównaniu do dzisiejszego chińskiego grającego badziewia dla dzieci. Za wiele pamiątek z dzieciństwa to nie zachowałem, niestety.
Dzisiaj wiem, że pomijając aspekt czysto racjonalny (gitara sama gra), jest raczej niemożliwe by to grała ta gitara. Ona wisiała jakieś 1,5 metra od moje głowy, może nawet jeszcze mniej. Więc przy tej odległości dźwięk powinien być dość głośny i wyraźny. A ten dźwięk był jednak dość cichy i stłumiony, prawdopodobnie ktoś brzdąkał na gitarze za ścianą. Ale w środku nocy? Mieszkaliśmy wtedy w takiej wolno stojącej starej kamieniczce dla trzech rodzin, pozostałe dwie rodziny były, że tak powiem, raczej z marginesu społecznego i raczej nikt tam na gitarze grać nie umiał (w sumie się zgadza, bo przecież było to brzdąkanie, a nie granie, nie było też słychać żadnego śpiewu). Możliwe też, że było to zniekształcone przez ścianę głośne chrapanie sąsiada, chociaż częstość chrapania jest trochę większa, a tu co 5-7 sekund. Dodam jeszcze tylko, że swojego pokoju nie miałem, mieszkanie było typu "amfilada" (przedpokój, 2 pokoje, kuchnia i łazienka - wszystkie pomieszczenia były "przechodnie"), a dwa główne pokoje nie były zamykane drzwiami na noc. W pierwszym pokoju spała babcia, ja w drugim, mama spała sama w całkiem oddzielnym pokoju piętro wyżej (wejście do tego trzeciego pokoju z wspólnego, zimnego korytarza, więc na dobrą sprawę można by do kamienicy upchnąć 4 rodziny).
Zresztą, może to nie była żadna gitara, tylko jeszcze coś... Może jakiś metalicznie brzmiący świerszcz w piecu kaflowym, który też był blisko mnie... A może świerszcz w gitarze (mieszkanie było dość wilgotne)... Nie wiem.
Chętnie poczytam o podobnych Waszych "lajtowych" zdarzeniach, do których nie przywiązujecie specjalnie znaczenia, nie wydają się one jakoś bardzo tajemnicze, ale jakoś tam je pamiętacie że napędziły Wam "stracha".
