Publikacja napisana przez zespół naukowców pod przewodnictwem paleontologa Zhe-Xi Luo z Muzeum Historii Naturalnej Carnegie opisuje Juramaia sinensis, małego ssaka podobnego do ryjówki, który mieszkał w Chinach 160 milionów lat temu w jurze. Juramaia jest najwcześniejszym znanym kopalnym ssakiem łożyskowym (dostarczają pożywienie dla nienarodzonych młodych poprzez łożysko). Juramaia dostarcza kopalnych dowodów, że ssaki łożyskowe różniły się od innych ssaków: ssaków niższych (których potomkami są torbacze) i stekowców (np. dziobak).
Skamieniałość Juramaia sinensis została odkryta w prowincji Liaoning w północno-wschodnich Chin a badana była w Pekinie przez Zhe-Xi Luo i jego współpracowników. Nazwa oznacza Jurajska matka z Chin. Skamieniałość składa się z niekompletnej czaszki, części szkieletu i pozostałości tkanek miękkich, takich jak włosy. Co najważniejsze, kompletne zęby i kości przednich łap umożliwiają paleontologom ustalenie, że bliżej jest Juramaii do współczesnych ssaków łożyskowych niż do torbaczy.
"Zrozumienie punktu początkowego łożyskowców jest kluczową kwestią w badaniu ewolucji wszystkich ssaków" - uważa Zhe-Xi Luo. Data ewolucyjnej rozbieżność - kiedy gatunek przodka dzieli się na dwie linie potomków - jest jedną z najważniejszych informacji jaką naukowiec zajmujący się ewolucją może zdobyć. Nowoczesne badania molekularne, takie jak metody oparte na analizie DNA, pozwalają obliczyć czas ewolucji według "zegara molekularnego". Ale zegar molekularny musi być dokładnie sprawdzany i testowany przez skamieniałości. Przed odkryciem Juramaii punkt rozbieżności ssaków łożyskowych i ssaków niższych stanowił kłopot dla historyków ewolucji. Dowody DNA sugerowały, że ssaki łożyskowe powinny ukazać się wcześniej w zapisie kopalnym - około 160 milionów lat temu. Jednak najstarsze znane łożyskowce (Eomaia) datowane były na 125 milionów lat wstecz. Odkrycie Juramaia wspiera analizę DNA i wypełnia istotną lukę w zapisie kopalnym pomagając ustalić w nowy etap w historii ewolucyjnej.
Juramaia ukazuje również funkcje adaptacyjne, które pomogły łożyskowcom przetrwać w trudnych warunkach jury. Przednie kończyny są przystosowane do wspinaczki – ponieważ większość ssaków żyła wyłącznie na ziemi, możliwość ucieczki na drzewa być może pozwalało ssakom łożyskowym wykorzystać nieopanowaną wcześniej niszę.
Źródło.
Źródło pierwotne.
