Temat jest zamknięty
Azazel
upadły anioł występujący zarówno w mitologii hebrajskiej, jak i muzułmańskiej. Według wierzeń hebrajskich jest aniołem, który odszedł z nieba, dołączając do stronników Lucyfera. Zbuntował się przeciwko nakazowi oddania hołdu Adamowi, wypowiadając przy tym słowa: "Syn ognia nie będzie się kłaniał synowi ziemi" (aniołowie powstali z bezdymnego ognia, a Adam z gliny). Tradycja hebrajska mówiła, iż był on wynalazcą makijażu i broni białej, a także jednym z aniołów, którzy obcując z ludzkimi kobietami spłodzili olbrzymów-gigantów, na zgubę których zesłany został Potop. W późniejszym okresie zaczęto Azazela (błędnie zresztą) utożsamiać z diabłem czy też odpowiednikiem Szatana. W ostatniej ceremonii Dnia Pojednania, po symbolicznym oczyszczeniu świątyni izraelskiej krwią kozła dla Jahwe, arcykapłan wychodził ze świątyni i wówczas dopiero przychodziła kolej na kozła dla Azazela. Kapłan przenosił na niego symbolicznie, poprzez nałożenie rąk, zapis odpuszczonych grzechów (Kpł.16:21). Człowiek, który przejmował kozła od arcykapłana, wyprowadzał go na pustkowie. Początkowo kozła dla Azazela nie zabijano, lecz pozostawiano na pustyni, gdzie sam ginął (Kpł.16:22). Później, z obawy, aby kozioł nie zabłąkał się na zamieszkane tereny, co byłoby złym omenem, człowiek, który go wyprowadzał strącał kozła ze skały. Słowo to w języku hebrajskim znaczyło między innymi: demoniczną istotę, pustynne miejsce zniszczenia i śmierci, a także oddawało ideę usuwania czy eliminacji. Większość biblistów uważa, że Azazel jest epitetem istoty demonicznej. Azazel byłby więc przeciwnikiem Mesjasza, dlatego w ceremoniach Dnia Pojednania kozioł dla Azazela skontrastowany jest z kozłem dla Pana, który reprezentował Chrystusa. Pogląd ten ma za sobą wiele argumentów. Oto niektóre z nich: Paralela między kozłem dla Jahwe a kozłem dla Azazela, sugeruje istotę podobną do Jahwe, a więc osobową i nadprzyrodzoną, ale przeciwną Bogu. Kozioł dla Azazela uważany był za tak nieczystego, że ten, który go prowadził, przed powrotem musiał obmyć ciało i szaty (Kpł.16:26). Biblia kojarzy z demonami bezwodne miejsca, na jakie tego kozła wyprowadzano (Iz.13:21-22; 31:11-15; Mt.12:43). Księga Kapłańska także wskazuje na związek kozła z demonami. W następnym rozdziale po opisie Dnia Pojednania jest przestroga przed "cudzołóstwem z demonami" (składanie im ofiar), w której kozły są eufemizmem dla demonów (Kpł.17:7). Rogata głowa kozła (często na tle pentagramu) do dziś stanowi w czarnoksięstwie i satanizmie symbol samego Szatana. W Ewangeliach naśladowcy diabła ukazani są jako kozły, podczas gdy zwolennicy Chrystusa jako owce (Mt.25:32). Co ciekawe, w podobny sposób jak w tej przypowieści Jezusa, ukazani są w dawnej literaturze żydowskiej ludzie w dniu sądu: po jednej stronie sprawiedliwi, a po drugiej nieprawi; nieprawi są ukazani jako "ludzie Azazela". Słowo azazel etymologicznie wywodzi się zapewne z hebrajskiego zz-l, które oznacza złowrogiego i niepohamowanego boga, jakim Biblia ukazuje Szatana (2Kor.4:4). Imię Zazal występuje w starożytnych pismach żydowskich jako uosobienie zła, nieczystości i zwiedzenia. W starożytnej literaturze judaistycznej Azazel to istota diaboliczna; demon, który przyniósł ludzkości narzędzia wojny; "nauczył mieszkańców ziemi wszelkiej nieprawości"; zły duch, który kusi sprawiedliwych. Apostoł Jan nawiązał w 20. rozdziale Apokalipsy, zarówno językiem, jak i symboliką do ceremonii usunięcia grzechów w Dniu Pojednania (Kpł.16:21), identyfikując kozła dla Azazela z diabłem. Czy kozioł dla Azazela odgrywał jakąś zbawczą rolę? Niektórzy tak przypuszczają, ze względu na to, że kozioł ten niósł na sobie zapis grzechów ludu Bożego. Czy kozioł dla Azazela mógł reprezentować Chrystusa, tak jak kozioł dla Jahwe? Nie, gdyż w przeciwieństwie do kozła dla Jahwe i każdej ofiary jaką składano w świątyni, krew drugiego kozła nie była przelewana, zaś zgodnie z Biblią "bez rozlania krwi nie ma odpuszczenia" (Hbr.9:22). Kozioł, którego krew nie była przelewana, nie mógł reprezentować ofiary Chrystusa. Nie, gdyż kozioł dla Azazela nie miał żadnego udziału w dziele pojednania. I nie mógł mieć, gdyż złożenie zapisu grzechów na kozła i usunięcie go na pustynię, zaczynało się dopiero, kiedy świątynia była już oczyszczona z grzechów krwią kozła dla Pana (Kpł.16:20), który reprezentował ofiarę Mesjasza. Nie, gdyż usunięcie kozła dla Azazela nie symbolizowało dzieła pojednania, lecz ostatnią fazę sądu Bożego: wykonanie wyroku, a więc - eliminację grzechu i diabła, który był jego źródłem. Azazel w Dniu Pojednania nie otrzymał też w koźle żadnej ofiary czy modlitwy. Zbawcze dzieło Mesjasza, którego krew miała oczyścić lud Boży, symbolizował kozioł dla Jahwe. Kozioł dla Azazela zapowiadał jedynie los, jaki przypadnie tym, których reprezentował, a więc Szatanowi i jego aniołom. Udziałem kozła dla Azazela była śmierć na miejscu bezludnym i pustynnym, które Septuaginta oraz Nowy Testament oddają słowem abyssos (Ap.20:1-10). W Apokalipsie oznacza ono miejsce wygnania Szatana, zanim zostanie on unicestwiony w jeziorze ognia, zwanym gehenną (Mt.25:41; Ap.20:14-15). Dzień Pojednania ilustrował końcową fazę służby Mesjasza, polegającą na usunięciu zapisu przebaczonych grzechów oraz złożeniu ich konsekwencji, zgodnie z prawem odwetu (lex talionis) na ich przyczynie i fałszywym oskarżycielu - Szatanie. Wykonanie tego wyroku opisuje 20. rozdział Apokalipsy. Źródło: Alfred J. Palla, "Skarby Świątyni".
Baphomet
imię antychrześcijańskiego bóstwa (bożka), któremu cześć rzekomo oddawać mieli templariusze. W rzeczywistości jednak po raz pierwszy został on opisany przez Eliphasa Leviego, XIX-wiecznego okultystę, który przedstawił go jako kozła z wielkimi rogami, z kobiecymi piersiami, ze skrzyżowanymi kopytami, siedzącego na ujarzmionym globie. Na łbie miał pentagram, u pleców zaś skrzydła. Jego prawa ręka z napisem Solve ("rozwiąż") i złożonymi na krzyż palcami, była wyciągnięta ku znajdującemu się u góry półksiężycowi. Lewa ręka z napisem Coagula ("zwiąż"), również ze skrzyżowanymi palcami, wyciągnięta natomiast do półksiężyca na dole. Na pokrytym łuską brzuchu miał kaduceusz, mitologiczny symbol Hermesa (pospolity znak sztuki lekarskiej), tutaj będący symbolem drzewa wiadomości dobrego i złego. Symbolizować miał dualizm wszystkich rzeczy. Obraz Leviego posłużył E. A. Waite'owi jako model karty "Diabeł" w jego talii kart tarota. Nie jest to jednak pewne, gdyż zarówno on, jak i Levi korzystać mogli ze starobabilońskiego wizerunku demonicy/wampirzycy Lilith, później przez La Veya utoższamianej z żoną Szatana. Ciekawy może być fakt, że sama nazwa Baphomet, czytana wspak daje Temohpab, czyli Templi omnium hominum pacis abbis tj. opat świątyni pokoju wszechludzkości.
Belzebub
poprawnie Baal-Zevuv (hebr. "Pan much i komarów") to hebrajskie imię demona. Spotykamy się z nim w ewangeliach, kiedy to niektórzy Żydzi oskarżają Jezusa, że "mocą Belzebuba, władcy złych duchów, wyrzuca złe duchy" (Łk 11, 15). Prawdopodobnie imię Belzebub pochodzi od imienia boga Baala: Baal-Zebul (sem. pan podziemia lub pan podziemnych wód). Istnieje teoria iż bóstwo to było konkurencyjnym (jeśli chodzi o liczbę wyznawców) wobec boga Jahwe. Dlatego też starano sie zdyskredytować Baal-Zebul mianując go Baal-Zevuv. Belzebub uważany jest w okultyzmie oraz w demonologii chrześcijańskiej za strażnika bram piekielnych. Utożsamiany również z Szatanem - pierwszym upadłym aniołem. Wg rang piekielnych ma być "przybocznym generałem piekła". Przedstawiany jako demon (w tej postaci posiada wiele wizerunków) albo mucha.
Buer
dziesiąty duch Goecji. By go przywołać i podporządkować potrzebna jest jego pieczęć, która według Goecji powinna być zrobiona z rtęci. Hierarchia Jest on przywódcą piekła, który rozporządza 50 legionami duchów. Moce Jest nauczycielem filozofii natury, filozofii moralnej, logiki, a także zielarstwa i botaniki. Potrafi przywrócić zdrowie chorym. Wygląd Ukazuje się pod postacią strzelca, w czasie gdy słońce znajduje się w tym znaku zodiaku. Posiada głowę lwa oraz pięć koźlich nóg, które pozwalają mu poruszać się w każdym kierunku.
Inkub
w demonologii inkubami nazywa się demony przybierające postać uwodzicielskich mężczyzn (często obdarzonych również atrybutami charakteryst. dla demonów), nawiedzające kobiety we śnie i kuszące je współżyciem seksualnym. Wg Malleus Maleficarum ("Młot na czarownice") miały zdolność zapładniania kobiet nasieniem, które sukuby zbierały od skuszonych przez siebie mężczyzn. Dzieci spłodzone w ten sposób miały być szczególnie podatne na wpływ Szatana.
Kappa
japoński złośliwy demon wodny. Istnieje wiele relacji o spotkaniu z kappą, schwytaniu go w sieci itp., dlatego należy on też do dziedziny kryptozoologii. Kappy przebywają w rzekach i jeziorach oraz w lasach i na pustkowiach, zawsze w pobliżu zbiorników wodnych. To istoty bardzo złośliwe, nawet o skłonnościach morderczych (wabią dzieci do rzek, żeby je tam utopić, często wysysając organy wewnętrzne, lub – według innych wersji – krew, wątrobę lub siłę życiową przez odbyt). Obwinia się je także o porywanie dzieci i gwałcenie kobiet. Jednocześnie lubią robić zwykłe żarty w pobliskich wsiach, strasząc kobiety, kradnąc żywność i hałasując. Mimo swojej siły i złośliwości są naiwne i łatwo je przechytrzyć. Nie lubią ognia i wiele wsi urządza festiwale z pokazami ogni sztucznych, żeby odstraszyć kappy. Kappa to demon wzrostu kilkuletniego dziecka, łączy w sobie cechy hybrydy żółwia (wg innych wersji: małpy lub żaby) i człowieka; usta ma w formie nieco wydłużonego dzioba, palce połączone błoną (świetnie pływa), wierzch głowy jest łysy, wgłębiony i otoczony wianuszkiem zielonych włosów. Ta naturalna miska wypełniona jest wodą, która daje demonowi siłę. Nikt nie pokona kapp w bezpośrednim starciu – są bardzo silne i niebezpieczne, spotkanie ich jest zawsze groźne. Istnieje tylko jeden sposób: kappa jest bardzo uprzejmy, dlatego widząc demona, należy mu złożyć głęboki ukłon powitalny. Kappa zawsze oddaje ukłon, a wtedy magiczna woda z miski na głowie wyleje się i demon straci całą swoją siłę, a nawet może umrzeć. Kappa jest czasem pokryty łuską (lub skorupą) koloru zielonego, żółtego bądź niebieskiego. Ma wydzielać zapach ryby. Bardziej niż ludzkie mięso (z dzieci lub nawet dorosłych) kappa lubi ogórki, dlatego Japończycy często rzucają do rzeki lub jeziora to warzywo, żeby demony same nie przyszły go szukać i żeby je obłaskawić. Tak obdarowany kappa staje się życzliwy, nie topi ludzi, a regularnie częstowany ogórkiem może się nawet odwdzięczać pomagając w irygacji pól ryżowych i lecząc chorych (zna różne lekarstwa). Zaprzyjaźniony kappa jest miłym towarzyszem, bo świetnie mówi po japońsku i gra w shōgi (rodzaj szachów). Oprócz tego zawsze wywiązuje się z obietnic i nie łamie przysięgi. Ku czci życzliwych kapp wznoszono chramy (shintō). Kappa dziś Demon był zawsze częstym motywem folkloru i sztuki, a we współczesnej Japonii zyskał nawet na popularności. Stał się bardziej sympatyczny, bardziej infantylny i życzliwy. Żółwie Ninja są wyraźnie podobne do kappy. Odmianę sushi, nadziewaną ogórkiem, nazwano na cześć kappy – kappamaki. Kappy są ulubionym tematem anime (np. Kappa no kaikata – Jak wychować kappę, pojawiają się w Pokémonach), literatury dziecięcej, gier komputerowych (np. Final Fantasy) i zabawek. Nawet dziś umieszcza się wizerunki kapp na tablicach zakazujących kąpieli w rzekach czy jeziorach. Jako bohater legend demon spełnia pożyteczną rolę „straszaka” w wychowaniu dzieci (ucząc je, żeby nie kąpały się bez dozoru i kłaniały się uprzejmie). Popularne japońskie powiedzenie kappa no kawa nagare (tonący kappa) oznacza każdy może się pomylić. Kappa pojawił się także w trzecim tomie przygód Harry’ego Pottera (Harry Potter i Więzień Azkabanu) jako zwodnik kappa – stwór żyjący na bagnach, zwodzący wędrowców. Tego demona spotkał na swojej drodze również królik-samuraj, Usagi_Yōjimbō, stworzony przez Stana Sakaia w komiksie pod tytułem Kappa. Historia znajduje się w drugim tomie przygód Usagiego pt. Samuraj. W tej opowieści kappa czyha na zbłąkanych wędrowców i można go przebłagać tylko ogórkami. Teorie Kappa uznawany jest czasem za istotę realnie istniejącą; wskazują na to liczne relacje osób, które rzekomo widziały to stworzenie. Należy do rozpowszechnionych w mitologiach świata demonów wodnych, topiących ludzi. Źródłem mitu o kappie mógł być japoński zwyczaj wrzucania martwo urodzonych płodów lub poronionych embrionów do rzek. Istnieje też teoria, że kappa został wymyślony na podobieństwo mnichów portugalskich, którzy dziwnym wyglądem (tonsura, habit) i niezwykłym zachowaniem fascynowali Japończyków w XVI wieku.
Lewiatan
mityczne stworzenie, potwór morski, wąż lub smok o kilku głowach. Wspominany kilkakrotnie w Starym Testamencie, Lewiatan należy do pierwszego kręgu aniołów zwanego Serafami (Serafinami). W różnych miejscach (i różnych przekładach) opisywany jako wąż lub wieloryb. Występuje też w kontekstach, w których może symbolizować zło. Współcześnie przenośne określenie "lewiatan" oznacza potocznie rzecz ogromną. Legenda sylwestrowa W X wieku znana była legenda o uwięzieniu w roku 317 Lewiatana w podziemiach Lateranu (ówczesnej siedziby papieży) przez papieża Sylwestra I. Magia okrągłej liczby 1000 kazała spodziewać się nadzwyczajnych zdarzeń. Proroctwa Sybilli powiadały, że z przełomem wieków potwór wydrze się z więzienia i zniszczy ziemię i niebo. Przerażenie wzmagała zbieżność tych wizji z nowotestamentową Apokalipsą św. Jana. Znaku zapowiadającego katastrofę dopatrywano się również w osobie ówczesnego papieża, który uprawiał jakoby praktyki czarnoksięskie (w istocie wykształcony w matematyce, mechanice i astronomii, budował zegary i instrumenty astronomiczne). A przy tym przybrał imię Sylwestra II, co budziło skojarzenie "jeden Sylwester uwięził smoka, drugi go wypuści"... Toteż gdy nastał nowy rok 1000, a spodziewana katastrofa nie nadeszła, euforia ogarnęła lud, który cieszył się i bawił do następnego dnia. Zdarzenie to dało początek corocznym sylwestrowym zabawom. Lewiatan jest również uważana za jedną z siedmiu nałożnic Księcia Piekła, Lucyfera.
Lilith
mezopotamski demon porywający dzieci. Postać ta bywa nazywana pierwszą żoną biblijnego Adama. Być może Lilith ma związek z Inanną, sumeryjską boginią wojny i przyjemności seksualnej. Istnieje wiele odmian mitu o Lilith: Hieronim łączył ją z grecką Lamią - libijską królową związaną z Zeusem. Gdy Zeus porzucił Lamię, Hera porwała jej dzieci, co z kolei było powodem porywania obcych dzieci przez Lamię. Jej pierwotne sumeryjskie imię brzmiało "Lilitu", a tłumaczenie z hebrajskiego, "לילית" brzmi "Lilith", "Lillith" lub "Lilit". Jej imię po hebrajsku brzmi Lilit (dosłownie). Imię Lillith występuje w Starym Testamencie: Księga Izajasza 34,14: Zdziczałe psy spotkają się z hienami i kozły będą się przyzywać wzajemnie; co więcej, tam Lilit przycupnie i znajdzie sobie zacisze na spoczynek. Co ciekawe, Wulgata wstawia tutaj w miejsce "Lilith" słowo "Lamia". Warto dodać że może tu być imię to użyte w sensie przenośnym jako bodajże upiora zamieszkującego ruiny. Niektórzy też interpretują ustęp Księgi Rodzaju 1,27 – "I stworzył Bóg człowieka na wyobrażenie swoje: na wyobrażenie Boże stworzył go: mężczyznę i białogłowę stworzył je" – jako że Ewa została dopiero stworzona z żebra Adama, miał on żonę przed Ewą i to mogłaby być Lilith. Aczkolwiek, ta rozbieżność wyjaśniana jest często niedbałym połączeniem dwóch biblijnych opisów kosmogonicznych: Rdz 1,26 i 2,27. Imię Lilith występuje również w Rękopisach z Qumran - w ustępach opartych na Księdze Izajasza oraz w różnych miejscach Talmudu i Zoharu. Lilith jako pierwsza żona Adama Pierwszy jasny opis Lilith jako żony Adama zawiera anonimowe dzieło średniowieczne Alfabet Ben-Sira. Według tekstu została stworzona mniej więcej w tym samym czasie, co Adam - lecz nie z żebra. Nie zgodziła się ze służalczą rolą (prawdopodobnie podczas stosunku płciowego) i porzuciła męża. Opuściwszy Raj, urodziła Liliny (Dżiny w wersji islamskiej) poczęte z Adamem, które również porywały dzieci. Adam błagał Boga o przyprowadzenie Lilith z powrotem. Zostały za nią wysłane trzy anioły: Senoy, Sansenoy i Semangelof. Zagroziły one zabijaniem setnej części dzieci Lilith każdego dnia, póki ta nie powróci do Raju. Lilith w odpowiedzi obiecała, że będzie składać ofiary z potomków Adama i Ewy (będą jedynie ocaleni ci, który noszą amulet z imionami trzech wspomnianych aniołów). Do Raju nigdy nie powróciła. Historia biblijnej Lilith jest podobna do mezopotamskiego mitu, w którym demon zabijał dzieci. Noszenie amuletów z imionami trzech aniołów stało się powszechnym zwyczajem chronienia dzieci w średniowiecznej tradycji żydowskiej. Legenda ta została omyłkowo dodana do anglojęzycznej księgi rabinicznej - autor uznawał każde starożytne dzieło czytane w społeczności żydowskiej jako pracę rabiniczną. Jakkolwiek - pomimo powszechnego przekonania - Alfabet Ben-Sira nie jest źródłem religijnym. Jest raczej zbiorem satyrycznych (wręcz perwersyjnych) opowiadań o postaciach Biblii i Talmudu. Współcześni historycy nie są pewni co do pierwotnego zamiaru dzieła, jednak mogło ono być po prostu zbiorem historii antychrześcijańskich albo satyrą na judaizm.
Lucyfer
we współczesnej oraz późnośredniowiecznej myśli chrześcijańskiej, jeden z upadłych archaniołów, niesłusznie utożsamiany z Szatanem. W dawnym Rzymie, termin ten stosowany był przez astrologów do określenia Gwiazdy Porannej, planety Wenus; słowo było najprawdopodobniej dosłownym tłumaczeniem greckich eosphoros ( niosący świt) lub phosphoros ( niosący światło). W nomenklaturze chrześcijańskiej imię to pojawiło się najprawdopodobniej po raz pierwszy w łacińskim przekładzie Biblii dokonanym pod koniec IV w. n.e. przez św. Hieronima ze Strydonu, zwanym Wulgatą. Znajduje się ono w Księdze Izajasza 14,12. W oryginalnym tekście hebrajskim występuje ono jako heilel ben-shachar ( po hebrajsku). Heilel oznacza planetę Wenus, zaś ben-shachar to świetlisty syn poranka. Lucyfer z mitologii greckiej Lucyfer występował także w mitologii greckiej i był synem Eos i tytana Astrajosa, lub herosa ateńskiego Kefalosa. Był bogiem jutrzenki i jej uosobieniem. Lucyfer w antropozofii Antropozofia uznaje Lucyfera za brata Chrystusa, który był inspiratorem religii orientalnych, jak buddyzm i hinduizm. Reprezentuje on erotykę, literaturę, prostą technikę, idee poprawy ziemskiego świata, jak demokracja czy ekologizm. W antropozofii jest on demonem pozytywnym. Jest demonem słabszym od Arymana.
Pajmon
Dziewiąty duch Goecji. Wierny sługa Lucyfera. Dawniej należał do chóru panowań. Przywołuje się go z zachodu i by to zrobić potrzebna jest jego pieczęć, która według Goecji powinna być zrobiona ze złota. Również do jego przywołania potrzebna jest ofiara. Hierarchia Jest on królem piekła, który rozporządza 200 legionami duchów, w tych legionach znajdują się anioły i potęgi. Moce Posiada on wiedzę o sztukach, naukach i innych sprawach tajemnych. Mówi o tym czym jest umysł i gdzie się znajduje. Dzieli się tajemnicą ziemi i kontynentów. Rozdaje i zatwierdza zaszczyty. Na prośbę maga, może również przyporządkować dla niego wybrany przedmiot, osobę lub zwierzę. Można od niego dowiedzieć się wszystkiego na temat dowolnej rzeczy. Rządzi duchami pomocniczymi, które mogą nauczyć przyzywającego różnych sztuk. Wygląd Ukazuje się pod postacią człowieka z bogato ozdobionym diademem na głowie, który siedzi na wielbłądzie. Jego głos jest niezrozumiały i mag musi zmusić go do wyraźnego mówienia. Pojawia się ze swoją świtą, która składa się z legionu duchów, które grają na trąbkach, cymbałkach i innych instrumentach. Często również pojawia się w towarzystwie dwóch króli, Abalama i Labali, a także 25 legionów duchów i innych potęg. Na prośbę maga Pajmon może się ukazać z całą świtą lub bez niej.
Pazuzu
demon z mitologii sumeryjskiej, król demonów wiatru i syn boga Hanbi. Był on również ucieleśnieniem południowo-zachodnich wiatrów. Przedstawiany jako chudy mężczyzna o głowie lwa, z dwiema parami skrzydeł, oraz szponami u dłoni i stóp, z ogonem skorpiona. Na posążkach zawsze z podniesioną prawą dłonią. Po raz pierwszy pojawia się w wierzeniach babilońskich pod nazwą Zu. Według niektórych źródeł wykradł notesy przeznaczenia bogini Tiamat. W wierzeniach babilońskich pojawia się już jako Pazuzu. Wzywany przez wyznawców, ukazywał się w postaci posągu (w tej postaci był nieszkodliwy), z której ożywał. Jako demon południowo zachodnich wiatrów oskarżany był o sprowadzanie sezonowych susz, plag szarańczy oraz głodu. W popkulturze pojawia się w filmach z serii Egzorcysta.
Samael
to anioł śmierci, oskarżyciel, uwodziciel, duch zniszczenia. Samael Wiedza o tym aniele jest zaczerpnięta z literatury talmudycznej, jak i późniejszej literatury kabalistycznej i religijnej. W Księdze Henocha Samael to prawdziwa lub anielska nazwa Szatana. Samael nie może być identyfikowany jednoznacznie z Szatanem, ponieważ niektóre tłumaczenia Księgi Henocha nazywają Szatana anielskim imieniem Satanail. Etymologia słowa „Samael” to „Jad Boga” - utożsamiana jest z aniołem śmierci, ale może też pochodzić od syryjskiego boga Szemal. W tradycji żydowskiej Samael to anioł śmierci, zarządzający „Siódmym Niebem”, jeden z siedmiu wysłanników Boga na świecie, któremu służy dwa miliony aniołów, on to kusił Ewę w raju jako wąż (ponoć uwiódł ją potem i spłodził Kaina), on też zatrzymał rękę Abrahama, kiedy ten chciał poświęcić życie swego syna. W żydowskich Świętych Księgach Kabały, Samael, określany jest jako surowość Boga i jest uznawany za piątego archanioła świata. Jest uosobieniem gniewu i kojarzony jest z prostytucją. W tradycji chrześcijańskiej Samael to upadły anioł, wypędzony z nieba za sprzeciwienie się Bogu, należący do pierwszego kręgu zwanego serafy (Serafini). W Książce Jakuba Ćwieka pt. Kłamca 2. Bóg Marnotrawny, Samael występuję jako Dwunastoskrzydły anioł o przydomku "trucizna Pana". Dysponował dużą mocą i był piękniejszy od pozostałych archaniołów. Owładnięty manią zniszczenia starego porządku i stworzenia własnej Korony Stworzenia, zginął z ręki Michała, Wodza zastępów. W powieści Mai Lidii Kossakowskiej "Siewca Wiatru" Samael jest wygnanym z piekła demonem, ojcem Asmodeusza, będącym na Ziemi seryjnym mordercą i gwałcicielem. Nie podlega władzy Lucyfera, pana Głębi.
Adramelech
Adramelech, Adar-malik (król ognia) - bóstwo w mitologii asyryjskiej i samaryjskiej, przypominające Baala; identyfikowane z Molochem. Centrum kultu Adramelecha znajdowało się w mieście Sepharvaim. Ofiarowano mu dzieci wrzucane do ognia. Wzmiankowany w Biblii (2 Ks. Król., 17.31). W dobie chrześcijaństwa uznany za demona. W Raju utraconym Johna Miltona upadły anioł, stącony przez Uriela i Rafaela. W tradycji okultystycznej, Prezydent Demonicznego Senatu lub Kanclerz Piekieł. Przedstawiany z głową i torsem człowieka, a resztą ciała muła lub pawia.
Amon
siódmy duch Goecji. By go przywołać i podporządkować potrzebna jest jego pieczęć, która według Goecji powinna być zrobiona ze srebra. Hierarchia Jest on markizem piekła, który rozporządza 40 legionami duchów. Uważa się go za najpotężniejszego i najsurowszego z markizów. Moce Zna tajemnicę przeszłości i przyszłości, którą może podzielić się z przyzywającym. Wywołuje zemstę i sprowadza odwety. Może pogodzić poróżnionych przyjaciół. Potrafi zionąć ogniem. Wygląd Ukazuje się pod postacią wilka, który ma ogon w postaci węża. Jednakże na rozkaz maga może przyjąć postać człowieka z głową przypominającą łeb kruka, który ma duże kły. Jeśli przyzywający ma odpowiednią moc, może on przybrać postać zwykłego człowieka z głową kruka.
Abigor
Abigor jest demonem rangi wyższej, Wielkim Księciem piekielnego imperium. Na jego rozkazy czeka sześćdziesiąt legionów. Jakie przyjmuje postacie? Otóż według znawców tematu ukazuje się pod postacią jeźdźca dzierżącego lancę, sztandar lub berło. Zwyczajowo odpowiedzialny jest za wszystko, co dotyczy wojny. Zan ponadto przyszłość i wskazuje dowódcom środki, dzięki którym zyskują sobie miłość żołnierzy. Wojna i jej sekrety to jego żywioł.
Agares
Aguares, zwany też . Przyjmuje postać męża, który ujeżdża krokodyla. W ręku zaś dzierży krogulec. Swa mocą sprawczą, powoduje, iż na pole bitewne powracają żołnierze, którzy uciekli. Ale tylko tej strony, którą darzy swą sympatią, którą popiera. Atak tych żołnierzy jest wówczas dla strony przeciwnej druzgocący. Aguares rządzi ponadto duchami ziemskimi, uczy języków świata oraz rozdaje godności. Uchodzi za bardzo odważnego. Na swe rozkazy ma trzydzieści jeden legionów
Anarazel
Anarazel jest niejako skarbnikiem-stróżem. Strzeże on podziemnych skarbców. Przenosi je z jedno miejsca, na inne, by w ten sposób ustrzec ich przed niepowołanym ludzkim . Anarazel ponadto lubuje się w naruszaniu fundamentów domowych, bawi się wywoływaniem burz, zamieci. Lubi tez bić w dzwony o północy, przyprawiając ród ludzki o drżenie serca. Wywołuje także widziadła i wszelakie nocne zmory.
Andras
Andras jest markizem piekielnym. Jaką postać przyjmuje? Otóż najczęściej przedstawia się nam pod postacią anioła o głowie puchacza, który to stwór, dzierżąc miecz, dosiada wilka. Służy wiedzą w sprawach zabójstw, głownie nieprzyjaciół, wrogów naszych. Przyjemność sprawia mu wzniecanie kłótni i sporów. Ma pod sobą trzydzieści legionów.
Arioch
Arioch to demon okrutny. Uwielbia pławic sie w zemście. Ale mściwy jest tylko wobec tych, którzy sami kiedyś używali zemsty jako narzędzia w walce. Jest więc okrutny, ale sprawiedliwy w owym okrucieństwie. Prawym ludziom nic nie grozi z jego ręki. Mogą spać spokojnie.
Alastor
Jest najwyższym wykonawcą wyroków władcy piekła. Spełnia niejako rolę Nemezis (w mitologii greckiej Nemezis to bogini zemsty i sprawiedliwości, córka nocy). Mówi się o nim jak o kacie. Mylony, utożsamiany bywa z aniołem śmierci, lecz nie jest to prawdą. Już w starożytności używano pojęcia “alastores”, co znaczyło tyle, co złe duchy.
Belfegor
Belfegor jest demonem utożsamianym z odkryciami i pomysłami. Przybiera on postać młodej dziewczyny. Przynosi dobrobyt i bogactwo. Oddawano mu cześć na górze Fegor. W ofierze składano mu najczęściej najbardziej ohydne produkty, na co zresztą według nich zasługiwał. Podobno Belfegor ma zawsze otwartą paszczę, co ma ponoć związek z imieniem Fegor - które oznacza szczelinę.
Zródła: pajmon.info, wikipedia.org
