Ja to widzę (czuję) tak:
Ad 1)
Imho karma to nie jest taka prosta sprawa jak to przedstawiasz Flix, (czyli: "ja ukradłem jabłko więc ktoś też mi później ukradnie jabłko"). Jakby to już bardzo upraszczać, to bardziej do "wywołałem u kogoś uczucie utraty (żal, rozpacz), więc też to kiedyś odczuję".
Ad 2)
Czy w takim razie szczęśliwe, bezproblemowe życie na Ziemi jest nagrodą czy karą? Za nagrodą przemawiałby fakt, że w tamtym wcieleniu nie popełniliśmy większego błędu. Za karą z kolei przemawia to, że cierpienie i ból dają nam powody do nauki i doświadczenia.
Nie wydaje mi się, żeby można było rozpatrywać karmę używając pojęć "nagroda i kara". Bardziej jest to jak ujął wyżej illuminatii - czyli nauka na drodze do ideału. Moim zdaniem jako podstawę można dać powiedzenie "nie czyń drugiemu co tobie niemiłe" - brzmi to prosto, jednak jest głębsze niż się wydaje, a po drodze jest parę pułapek. Np dziwny/głupi przykład - ktoś ma fobię przed bananami ( 
). Dla niego jego widok jest niemiły, tobie to zwisa (więc ci niemiłe nie jest). Czyli idąc prosto tą zasadą będziesz latał z bananem w jego obecności. Idąc jednak dalej w sferę uczuć (odczuć), wywołujesz w nim lęk i dyskomfort psychiczny, co już ci niemiłe jest, więc żebyś to zrozumiał musisz napotkać w życiu sytuację, w której ktoś będzie ignorował twoje choćby irracjonalne odczucia. To w sumie podstawowe rzeczy, dla kogoś kto już jako tako czuje ten temat - ale jeśli ktoś jeszcze nie, może go to zainteresuje. Imho każdy, choćby największa bestia odczuwa negatywne emocje - strach, smutek, żal (choćby gdzieś na samym dnie podświadomości). Niestety, żeby sobie uświadomić, że czasami wywołujemy u innych takie uczucia i starać się ich nie wywoływać (co samo w sobie jest dobre, choćby karma nie istniała), potrzeba czegoś więcej.
Może też wrzucę do dyskusji jakieś ciekawe pytanie:
Co zrobić z karmą w przypadku pozbawionego rodziny i przyjaciół człowieka, który żyje na jakimś szczerym polu w Australii - zatrzyma się w karmicznym rozwoju? Czy będzie właśnie bliski ideału?
Zgodnie z prawem Dharmy narodziny nowego człowieka są konsekwencją uczynków nagromadzonych przez umierającego. Gromadzenie uczynków podczas życia, będących przyczyną nowego odrodzenia, określono jako wytwarzanie karmy. Głównym źródłem karmy są nasze cierpienia. Trzy główne źródła cierpień to: rozłączenie z tym, co kochamy, połączenie z tym czego nie znosimy i tęsknoty za tym, czego nie możemy osiągnąć. Budda głosił, że podstawowym zadaniem człowieka, w trakcie życia, jest wstrzymywanie się od popełniania czynów przynoszących negatywne skutki w przyszłym życiu. Cel ten osiągamy idąc "Szlachetną Ośmioraką Ścieżką", prowadzącą do wyciszenia pożądań, czyli gromadzenia dobrej lub złej karmy. Ta droga to:
Właściwe zrozumienie - polega na poznaniu przyczyn nieszczęść. Wymaga to poznania: cierpienia, przyczyn cierpienia, sposobów zapobiegania cierpieniu i sposobów postępowania chroniących przed cierpieniem.
Właściwy pogląd - polega na zbliżaniu się do Dharmy, czyli prawdziwej natury rzeczy. Towarzyszy mu wyrzeczenie, brak złej woli, brak niegodziwości.
Właściwa mowa - nie kręć, nie kłam, nie paplaj, nie oskarżaj.
Właściwe działanie - nie zabijaj, nie kradnij, prowadź właściwe życie seksualne, nie zażywaj narkotyków. Narkotyki zabijają jasność umysłu, uniemożliwiając własny rozwój.
Właściwy sposób życia - przestrzegaj przyjętych norm życia społecznego.
Właściwy wysiłek - działaj w jasnym świetle własnego umysłu.
Właściwa uwaga - unikaj pożądania, złego nastroju, bądź uważny. Staraj się kontemplować stan swojego umysłu. Trzeba uświadomić sobie potrzebę takich działań i wypracowywać odpowiednie nawyki. Trzeba być świadomym własnych procesów myślowych i pielęgnować myślenie słuszne i pozytywne w stosunku do innych.
Właściwa koncentracja - uwalniając się od własnych, złych emocji zmierzamy w kierunku świętości i mamy szansę osiągnąć kres cierpienia - stan nirwany.
Osiągnięcie poczucia jedności, przynoszące zanik emocji nazwano Nirwaną. Żyjąc w stanie nirwany nie wytwarzamy karmy, dobrej lub złej, uwalniając się od ponownych narodzin i śmierci. W ten sposób wracamy do stanu duchowego, przepełnionego szczęściem i miłością.
Buddyzm podkreśla nietrwałość zjawisk, a to wyklucza istnienie "duszy", w europejskim znaczeniu tego słowa. Buddyzm ujmuje odradzanie się w nowym wcieleniu nie jako transmigrację niezmiennej "duszy" od jednego ciała fizycznego do drugiego, lecz jako wędrówkę "jaźni" {atmy} z uwzględnieniem ciągłego jej rozwoju, w kolejnych wcieleniach. Związek łączący kolejne życia, podobnie jak relacja zachodząca pomiędzy kolejnymi stanami odradzającej się jaźni, jest związkiem przyczynowej ciągłości. Na tej drodze jaźń próbuje pozbyć się karmy i wyzwolić z koła narodzin i śmierci.
Pozdrawiam
. Tzn ten człowiek C będzie musiał umrzeć albo mu umrze ktoś bliski. Po nim kolejne osoby itd. bez końca. Ale jakby nie zabił to przecież prawo karmy by się nie spełniło 
