Czwarty wymiar
Wiele charakterystycznych cech świata astralnego odpowiada z niezwykłą dokładnością właściwościom świata czterowymiarowego, takiego, jakim go sobie wyobrażają matematycy. Podobieństwo jest tak duże, że czasami u osób studiujących czysto rozumowe zagadnienia z czterowymiarowej geometrii dochodziło do przebudzenia wzroku astralnego. Poniżej, w wielkim skrócie, charakteryzujemy podstawowe zagadnienia czwartego wymiaru.Punkt, który "ma położenie, ale nie ma wielkości", nie ma żadnego wymiaru; prosta utworzona poruszeniem się punktu ma tylko jeden wymiar – długość; płaszczyzna, utworzona z poruszeniem się prostej pod kątem prostym do siebie, ma dwa wymiary – szerokość i długość; bryła, utworzona poruszaniem się płaszczyzny pod kątem prostym do siebie, posiada trzy wymiary – długość, szerokość i wysokość.
Tesserakt jest przedmiotem hipotetycznym, powstałym przez poruszanie się bryły w nowym kierunku pod kątem prostym do siebie i ma cztery wymiary – długość, szerokość, głębokość i wymiar czwarty, tworzący kąt prosty do każdego z trzech poprzednich, którego nie można sobie wyobrazić w naszym trójwymiarowym świecie.
Inaczej mówiąc, punkt ma jeden punkt (naroże); prosta ma dwa punkty i jedną prostą krawędź; czworobok – cztery punkty, cztery proste krawędzie i jedną ścianę; sześcian – osiem punktów, dwanaście prostych krawędzi, sześć ścian i jedną bryłę; tesserakt – szesnaście punktów, trzydzieści dwie proste krawędzie, dwadzieścia cztery ściany oraz osiem brył.
Istnieje ścisła i sugestywna paralela pomiędzy zjawiskami, jakie można byłoby wywołać za pomocą przedmiotu o trzech wymiarach w hipotetycznym dwuwymiarowym świecie, zamieszkanym przez istoty świadome tylko dwóch wymiarów, a zjawiskami astralnymi, obserwowanymi przez nas w świecie trójwymiarowym.
1. Przedmioty przemieszczane w trzecim wymiarze zanikają lub pojawiają się dowolnie w świecie dwuwymiarowym.
2. Przedmiot otoczony linią krzywą może być usunięty z zamkniętej przestrzeni przez trzeci wymiar.
3. Zginając świat dwuwymiarowy, który możemy sobie wyobrazić jako kawałek papieru, zbliżamy do siebie dwa odległe od siebie punkty lub doprowadzamy do ich zetknięcia, co obali pojęcie dwuwymiarowej odległości.
4. Figura "prawej ręki" może być odwrócona w trzecim wymiarze i ukazać się na nowo jako figura "lewej ręki".
5. Patrząc w dół z trzeciego wymiaru na przedmiot dwuwymiarowy będziemy widzieć wszystkie punkty przedmiotu równocześnie, bez zniekształceń spowodowanych perspektywą.
Istocie o świadomości ograniczonej do dwóch wymiarów opisane powyżej zjawiska wydawałyby się czymś cudownym i całkowicie niezrozumiałym.
Jest rzeczą nader ciekawą, że takie zjawiska mogą się zdarzać i stale się zdarzają, o czym dobrze wiedzą spirytyści:
– istoty i rzeczy pojawiają się i znikają;
– pojawiają się "aporty" przedmiotów z odległych miejsc;
– przedmioty znikają z zamkniętych pudełek;
– przestrzeń wydaje się w praktyce unicestwieniem;
– przedmiot może być odwrócony, tzn. prawa ręka może przemieścić się w lewą;
– wszystkie części przedmiotu, np. sześcianu, są widoczne równocześnie, bez żadnego zniekształcenia spowodowanego perspektywą. Podobnie można widzieć cały tekst książki.
Wzbieranie i wypływanie siły z czakry – pozornie siły znikąd – daje się wytłumaczyć tym, że pochodzi ona z czwartego wymiaru.
Płyn rozlany na powierzchni rozprzestrzenia się w dwóch wymiarach i tworzy coraz cieńszą warstwę w trzecim wymiarze. Podobnie gaz ma tendencję do rozprzestrzeniania się w trzech wymiarach i jest możliwe, że czyniąc to staje się "cieńszy" w czwartym wymiarze. W ten sposób gęstość gazu mogłaby być miarą jego względnej grubości w czwartym wymiarze.
Nie ma najmniejszego powodu ograniczania się do czterech wymiarów, ponieważ wiemy, że przestrzeń może mieć nieskończenie wiele wymiarów. W każdym razie wydaje się pewne, że świat astralny jest czterowymiarowy, mentalny pięciowymiarowy, a świat buddhi (intuicji) – sześciowymiarowy.
Jeżeli istnieje na przykład siedem wymiarów, to oczywiście są one zawsze i wszędzie; inaczej mówiąc oznacza to, że nie istnieje nic, co byłoby przedmiotem tylko trzy – lub czterowymiarowym. Pozorne różnice są rezultatem ograniczonej zdolności postrzegania, a nie zmiany zachodzącej w oglądanym przedmiocie.
Człowiek może rozwijać w sobie świadomość astralną, choć nie potrafi nadal dostrzegać czwartego wymiaru. Przedstawia mu się on w postaci zamglenia i większość ludzi przeżywa swoje astralne życie nie odkrywając istnienia czwartego wymiaru w otaczającej ich przestrzeni.
Duchy przyrody, należące do świata astralnego, z natury mają zdolność postrzegania czterowymiarowości wszystkich przedmiotów, lecz i one nie widzą ich w sposób doskonały. Wynika to z faktu, że dostrzegają jedynie materię astralną, nie widzą zaś fizycznej. Ludzie natomiast widzą materię fizyczną, ale nie dostrzegają astralnej.
Przechodzenie jednego przedmiotu przez drugi nie jest związane z czwartym wymiarem, gdyż może się odbywać na drodze dezintegracji, a więc procesu wyłącznie trójwymiarowego.
W rzeczywistości czas nie jest czwartym wymiarem, można jednak ułatwić sobie zrozumienie czwartego wymiaru, rozpatrując go z punktu widzenia czasu. Przejście stożka przez kartkę papieru mogłoby się wydawać istocie dwuwymiarowej żyjącej na tej kartce zmienianiem się wielkości koła; nie potrafiłaby ona oczywiście dostrzec wszystkich faz tych zmian, składających się na całość stożka. Podobnie powiększanie się jakiejś bryły oglądane ze świata buddhi będzie jakby ogarnięciem wzrokiem całego stożka i rzuci nam nieco światła na iluzoryczność przeszłości, teraźniejszości oraz przyszłości, jak również na zdolność przewidywania przyszłości.
Ciekawy i godny uwagi jest pogląd, że geometria w obecnej postaci jest tylko egzoterycznym przygotowaniem do ezoterycznej rzeczywistości. Po stracie prawdziwego widzenia przestrzeni pierwszym krokiem do jej poznania jest dostrzeżenie czwartego wymiaru.
Możemy sobie wyobrazić, że na początku swojej ewolucji monada potrafi poruszać się i widzieć w nieskończonej ilości wymiarów. Za każdym jednak krokiem w dół kolejno traci ich poczucie, aż wreszcie na poziomie świadomości mózgu fizycznego zachowuje widzenie tylko w trzech wymiarach. W ten sposób w toku pogrążania się w materię (inwolucji) zostaliśmy odcięci od znajomości wszystkich wymiarów i ograniczeni do drobnej części otaczających nas światów, a i to nawet, co nam pozostało, widzimy nader niedoskonale.
Przy czterowymiarowym widzeniu możemy spostrzec, że planety, które w trójwymiarowym świecie są od siebie oddzielone, w rzeczywistości łączą się w świecie o czterech wymiarach i stanowią zakończenie płatków olbrzymiego kwiatu; stąd pochodzi hinduskie wyobrażenie Układu Słonecznego jako kwiatu lotosu.
Istnieje również bezpośrednie połączenie serca Słońca z centrum Ziemi za pośrednictwem wyższego wymiaru przestrzeni, tak iż pierwiastki pojawiają się w ziemi bez przechodzenia przez jej powierzchnię.
Studia nad czwartym wymiarem bezpośrednio prowadzą do mistycyzmu. Z tego też powodu C. H. Hinton stale posługuje się wyrażeniem "odrzucenie ja", wskazując, że chcąc dostrzec cztery wymiary jakiegoś przedmiotu, musimy oglądać go ze wszystkich punktów równocześnie, a nie tylko z jednego; inaczej mówiąc, osobisty, izolowany punkt widzenia "ja" musi być odrzucony i zastąpiony ogólnym, a nie egocentrycznym punktem widzenia. Warto w tym miejscu przypomnieć słynne powiedzenie św. Pawła z listu do Efezjan (III, 17-18): Żebyście w miłości ukorzenieni i ugruntowani zdołali pojąć ze wszystkimi świętymi, jaka jest szerokość i długość, i wysokość, i głębokość.
Fragment książki A. E. Powell'a "Ciało astralne".
