Kobiece emocje
Kobiety nieświadomie wpędzają się nawzajem w depresję
Uważają, że same sobie potrafią najlepiej pomóc i w trudnych sytuacjach bombardują przyjaciółki "chałupniczą" terapią.
Poznałam niegdyś pewnego mężczyznę, którego zgrozą napawało to, co określał jako "nadmiar emocji". – Tak jest z niektórymi kobietami – powiedział, podając przykłady dam zdenerwowanych na niego, zdenerwowanych na kogoś innego czy po prostu zdenerwowanych i już. Kobiety, orzekł, to królowe dramatu i on miał tego dosyć. Marzył tylko o tym, by znaleźć spokojny kąt w jakimś zakładzie zamkniętym. To lepsze, uważał, niż konieczność wysłuchiwania nieustannej babskiej gadaniny. W którymś momencie zaoponowałam, mówiąc, że kobiety, choć czasami zbytnio ekspresyjne, są przynajmniej żywymi, uczuciowymi ludźmi, a nie takimi zimnymi trupami emocjonalnymi jak on. – I tu się mylisz – odparł. – Faceci nie tracą energii na głupstwa. A wy po prostu same się niszczycie.
Wiele lat później, ku mej wielkiej wściekłości, okazuje się, że mój znajomy mógł mieć rację. Badania w grupie 813 dziewcząt i chłopców w wieku od dziewięciu do piętnastu lat, przeprowadzone przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne, ujawniły, że dziewczynki narażone są na depresję w rezultacie konwersacji z koleżankami, podczas gdy chłopcy wielce z takich rozmów korzystają. Kiedy dziewczynki rozmawiały między sobą, prowadziło to do nasilonych objawów stresu i niepokoju, przez co ich przyjaźnie były bardzo niezdrowe. Dobre wieści są jednak takie, że badania te dotyczyły schematów zachowań występujących u dziewcząt młodych i niedojrzałych – kobiety mają czas z tego wyrosnąć. A złe wieści? Większości z nas to się nie udaje.
Nie można zaprzeczyć, że jeśli chodzi o pragnienie doradzania i pocieszania, wiele kobiet zachowuje się jak nastolatki. Nie ma się czego wstydzić. Ta romantyczna chęć udzielania wsparcia i podtrzymywania na duchu to jedna ze wspaniałych cech kobiet. Niektóre z nas nie wiedzą jednak, gdzie się zatrzymać, co prowadzi do zjawiska zwanego przeze mnie EE (Ekstremalna Emfaza). Siła EE jest tak wielka, że może wystąpić w dowolnym czasie, miejscu i wobec ludzi, których nawet się nie zna.
Jeśli jesteś kobietą i nie wierzysz mi, spróbuj stanąć w ruchliwej damskiej toalecie i zalej się łzami z powodu mężczyzny. Gwarantuję, że natychmiast otoczy Cię wianuszek bezinteresownych Nowych Najlepszych Przyjaciółek, które zaczną cię ściskać i wykrzykiwać porady. To jest właśnie EE, nieodparta kobieca potrzeba pomocy, zmutowana w nałóg, w efekcie którego nie potrafimy przestać się zadręczać problemami własnymi i cudzymi.
Kiedy już się wie o tym zjawisku, można je dostrzec wszędzie, nawet wśród sław. Jennifer Aniston jest często pokazywana, jak przechadza się po plaży z Courteney Cox-Arquette. Wcześniej mogliśmy przypuszczać, że są wspaniałymi kumpelkami, ale teraz musimy sądzić, że te głupie kozy zadręczają się nawzajem tak zwanymi radami ("Nie bądź głupia, Jen, niedługo Brad nawet na nią nie spojrzy"). To naprawdę dziwne. Uważamy, że same potrafimy sobie najlepiej pomóc, ale bombardujemy nasze przyjaciółki "chałupniczą" terapią. Jeśli masz więcej powierniczek, jest jeszcze gorzej – wokół Ciebie pojawia się, jak na wideoklipie "Bohemian Rhapsody", mnóstwo twarzy, które plotą bzdury.
I – o ironio – podczas gdy wszystko to się dzieje (to znaczy gdy kobiety nieświadomie wpędzają się nawzajem w depresję), mężczyźni, tak jak ci chłopcy z amerykańskich badań, wciąż nas po prostu wykorzystują. Jak wszystkie wiemy, faceci są "silnymi, milczącymi typami" tylko we własnym gronie. Dla kobiet mają zawsze miłe gesty i pociechę. Różnica polega na tym, że w przeciwieństwie do kobiet, oni na ogół "odpływają" w połowie naszych wspaniałych monologów z poradami, najprawdopodobniej po to, by myśleć o tym, co "naprawdę ważne" (samochody, krykiet, Uma Thurman). A to doprowadza kobiety do wściekłości…. Na tym jednak może polegać złowrogi męski geniusz.
Czytałam kiedyś o pewnej nauczycielce, którą zapytano, jak to się dzieje, że w jej klasie pięciolatków powstają tak wspaniałe rysunki, na co ona odparła: "Zabieram je, kiedy nie są jeszcze skończone". Czy wyjaśnia to różnice między płciami dotyczące EE? Z jednej strony kobiety bez końca roztrząsają problemy, wyobrażając sobie wszelkie możliwe scenariusze, i w rezultacie zwiększają tylko swój ból. Mężczyźni natomiast słuchają tyle, ile chcą (około 10 minut), a potem się wyłączają. (Problem rozwiązany! Sprawa załatwiona!) Gdyby tak miało być, oznaczałoby to jednak, że są odporni na EE tylko dlatego, że mają emocjonalność pięciolatków. Przepraszam was, faceci, ale chyba musimy w to uwierzyć.
Źródło: Onet.pl Kiosk
No cóż :cafe:
