W niniejszym artykule przedstawiamy fenomen eksterioryzacji znanej szerzej pod nazwą OOBE. To opracowanie jest nieco inne, kładziemy w nim bowiem szczególny nacisk na rys historyczny tych zjawisk.
To angielskie określenie jest jednakże zbyt ogólnikowe i z całą pewnością nie oddaje wszystkich, bardzo istotnych aspektów całego zjawiska eksterioryzacji i materializacji. Postaram się uniknąć w miarę możliwości bardzo „naukowego” nazewnictwa, ponieważ nie o wykład akademicki tu chodzi.
Eksterioryzacja (franc. Exteriorisation = uzewnętrznienie) oznacza stan, w którym następuje migracja świadomości poza obręb organizmu fizycznego. Świadomość osoby znajdującej się w stanie eksterioryzacji umożliwia jej obserwowanie własnego ciała fizycznego z innego punktu obserwacyjnego, niż przed eksterioryzacją. Jeżeli świadomość przemieszcza się do odległych miejsc wówczas zjawisko nosi nazwę ekskursji (z łac. Excursio – wybieganie, wycieczka).
Czasem, eksterioryzacji towarzyszy wydzielanie sobowtóra zwanego również fantomem (bardziej poetyckie jego nazwy w sanskrycie to: Majawi Rupa, Linga Sharira, bądź – najbardziej odpowiadające mojemu gustowi Astrosom – czyli Gwiezdne Ciało, Ciało Astralne). Otóż sobowtór jest mniej lub bardziej zmaterializowany, wykazuje autonomię psychiczną i intelektualną, może wykonywać działania mechaniczne i dawać się fotografować.
Biorąc pod uwagę opisy stanu rozszczepienia w książce Romana Bugaja „Eksterioryzacja – istnienie poza ciałem” i oznaczając ciało fizyczne literą A, a ciało astralne literą B, możemy wyróżnić następujący podział interesującego nas zjawiska:
1) A i B mają jednocześnie tę samą świadomość (podmiot czuje się jednocześnie i w A i w B).
2) Świadomość wygasa w A, pojawia się natomiast w B (podmiot czuje się tylko w B i może dostrzegać A).
Eksterioryzacja spontaniczna.
3) A zachowuje świadomość normalną, natomiast w B manifestuje się świadomość nowa, nieznana A (podmiot czując się w A może jednocześnie obserwować B tj.: swojego sobowtóra) i jego niezależne, inteligentne, odmienne od własnych działania B, na które to nie ma on żadnego wpływu.
Ekstaza (z gr. Extasis – oddalenie z miejsca, szaleństwo, zachwyt), to w psychologii stan uniesienia emocjonalnego o podłożu mistycznym lub religijnym. Zwykle ekstatyk odnosi subiektywne przekonanie o zupełnym zjednoczeniu duszy z bóstwem. Ekstaza jest szczególnym rodzajem eksterioryzacji, niestety, zupełnie nie zbadanym.
Klasyfikacją fenomenu wyłaniania świadomości poza obręb organizmu fizycznego zajął się jako pierwszy Emil Mattiesen, który sklasyfikował w/w stany biorąc pod uwagę przeżycia osoby doznającej.
1) Eksterioryzacja nieświadoma (spontaniczna)
a) bez wydzielania sobowtóra
b)z wydzielaniem sobowtóra materialnego (częściowego lub całkowitego)
2. Eksterioryzacja świadoma
a) bez wydzielania sobowtóra
b) z wydzielaniem materialnego sobowtóra
3) Eksterioryzacja zachodząca w wyniku występowania innych przyczyn (środki chemiczne, oddziaływania mechaniczne) bez wydzielania sobowtóra.
Opisy „wyjścia z ciała” znane są od niepamiętnych czasów, pochodzą z różnych miejsc i kultur....
Całość artykułu na stronie NPN:
http://www.npn.ehost...o...amp;ucat=1