Antarktyczna baza Hitlera : mity i rzeczywistość.

Antarktyczna baza Hitlera: mity i rzeczywistość.

W styczniu i lutym roku 1939 tajna niemiecka ekspedycja dotarła do Dronning (lub Queen) Maud Land na Antarktydzie, najwyraźniej z zamiarem założenia w tym miejscu bazy. W latach 1943 i 1945 Brytyjczycy wystartowali z Antarktyczną tajną operacją wojenną o nazwie kodowej ‘Tabarin’. Zaangażowani w nią byli elitarni komandosi z Specjalnego Pułku Lotnictwa (SAS), tajnych brytyjskich sił specjalizujących się w operacjach poza linią wroga. W lipcu i sierpniu 1945roku, po kapitulacji Niemiec, dwa okręty podwodne przybył do Argentyny. Czy przybyły również na Antarktyce by wyładować nazistowski skarb i wysoko postawionych notabli niemieckich? Latem 1946-1947 roku, w US Navy planowała ‘inwazję’ na Antarktyce przy użyciu dużej siły militarnej. Operacja o kryptonimie ‘HighJump’, została sklasyfikowana jako poufna. W 1958 roku, trzy ładunki broni jądrowej zostały przetestowane w tym regionie, jako część innej niejawnej operacji USA, o nazwie kodowej ‘Argus’. Biorąc pod uwagę początkowy brak informacji na temat tych różnych działań, nie będzie sporym zaskoczeniem, że niektórzy ludzie będą łączyć je tworząc wzorzec, w którym rząd będzie oskarżony o wyciszanie i braku jakichkolwiek  informacji o tym ‘co tak naprawdę się stało’, i skorzystać z tych kawałków informacji by wykreować mit o dużej niemieckiej bazie istniejącej na Antarktydzie i sojuszniczych wysiłkach, by ją zniszczyć. Korzystając  z podstawowej wiedzy o Antarktyce i informacjach dotyczących tych działań, które zostały opublikowane od początku 1940 roku wykazano: że dwie łodzie podwodne (U-bot) nie mogły dopłynąć na Antarktydę, i nie było tajemniczych niemieckich baz wojennych w Dronning Maud Land, że komandosi SAS nie atakowali rzekomych niemieckich bazy, że mężczyźni z SAS będąc w tym regionie miało status pracowników cywilnych; że operacja’ HighJump’ była w rzeczy samej ukierunkowana na szkolenia i przygotowania US Navy do ewentualnej wojny z ZSRR w Arktyce, a nie by zaatakować domniemaną niemiecką bazę na Antarktydzie, i że operacja Argus miała miejsce na oceanie ponad 2000 km na północ od Dronning Maud Land. Działania militarne które ukryto przed opinią publiczną zostały koniec końców odtajnione i nie jest  już trudne oddzielenie rzeczywistości od fikcji.

WSTĘP

Jedną z mniej znanych niemieckich wypraw antarktycznych jest ta w której wykorzystano statek o nazwie ‘Schwabenland’. Odbyła się ona między 17 grudnia 1938 i 12 kwietnia 1939 roku, kilka miesięcy przed wybuchem II Wojny Światowej. Ta wyprawa odwiedziła zachodnią część tego, co jest obecnie znane jako Dronning Maud Land ( Zdj. 1 ) . Wyprawa powstała z obawy panującej wewnątrz niemieckiego rządu, odnośnie przyszłości niemieckiego przemysłu wielorybniczego. W tym czasie, połowy wielorybów był ważną dziedziną gospodarki morskiej, dostarczając olej, smary, glicerynę (dla nitrogliceryny stosowanej przy produkcji materiałów wybuchowych), margarynę i wielu innych produktów ( LüDECKE 2004: 75 ; Mills 2003 : 552 ). Niemiecka inwestycja w tą branżę była dosyć spora , a jej flota do połowu wielorybów składa się z pięćdziesięciu kutrów wielorybniczych i siedmiu statków przetwórni, o wydajności 492.532 tyś. baryłek oleju, w sezonie wielorybniczym 1938/39.

Zdj . 1 . Dronning Maud Land,Muhlig-Hofmann i inne góry, lokalizacja bazy Maudheim norwesko-brytyjsko-szwedzkiej ekspedycji  Antarktycznej z 1949/52, lokalizacja obecnych baz. Wstawka pokazuje miejsce Dronning Maud na Antarktyce.

Flota operowała u wybrzeży Dronning Maud Land, które zostało odkryte przez norweską flotę wielorybniczą (Christensen 1935 , 1939), ale nie została jeszcze oficjalnie znana pod tą nazwą. Roszczenia do tego terenu zostały dokonane w imieniu Norwegii, choć nie został to oficjalnie obwieszczone w rozporządzeniu królewskim (Mills 2003). Niemieckiemu rządowi nie zależało, by znaleźć się w podobnej sytuacji jaka dotyczyła południowego Atlantyku, gdzie Wielka Brytania zatwierdziła prawo do pobierania kosztownych opłat za koncesje połowów wielorybniczych i nałożyła ograniczenia dotyczące tejże działalności. Dlatego wyprawa została zaplanowana w tajemnicy a jej efektem miało być zajęcie przez nazistów kawałka Antarktydy i znalezienie odpowiedniego miejsca dla bazy niemieckiej wielorybniczej( LüDECKE 2004 r.; Mills 2003).
Wyprawa została autoryzowana przez Hermana Goeringa w ramach niemieckiego planu czteroletniego wprowadzonego dla rozwoju gospodarczego. Wśród jego celów było publicznie jawnym, kontynuacją badań naukowych rozpoczętych wcześniej w XXw. przez Ericha von Drygalski’ego około 90°E i Wilhelma Filchnera na Morzu Weddella. Ekspedycja miała też pewne a za razem tajne, cele wojskowe. Na jej drodze powrotnej jednym z zadań było zbadanie przydatności odizolowanych brazylijskich wysp Ilha Trinidade i Ilhas Martin Vas, blisko 1000 km na wschód od Vitoria w Brazylii, głównie pod rozpoznaniem ewentualnych miejsc dogodnych dla pobytu i zagospodarowania przez niemiecką marynarkę wojenną, w szczególności niemieckich łodzi podwodnych ( LüDECKE 2004: 81 ). Ponadto , zgodnie z tym co podaje Mills(2003: 552), Goering chciał dowiedzieć się więcej o możliwościach strategicznych jakie mogła ewentualnie zaoferować Antarktyda. Herman chciał się również dowiedzieć, jak będą funkcjonowały samoloty w ekstremalnie niskich temperaturach, wiedząc  że może okazać się to przydatne podczas niemieckiej inwazji na Związek Radziecki.

Zaplanowano szereg wypraw. Najpierw, w latach 1938-1939 zaznaczono na mapie region, przeznaczony do powietrznej obserwacji dogodnych miejsc celem ich późniejszego zdobycia i eksploracji, przed dochodzeniem roszczeń terytorialnych i podejmowaniu decyzji o ewentualnej lokalizacji bazy wielorybniczej. Wyprawa była udana głównie za sprawą dobrej pogody, oraz lotom nad ziemią między 5°W a 15°E i wykorzystaniu ukośnych zdjęć lotniczych obejmujących na  mapie obszar prawie 250.000 km2 pomiędzy 11°W a 20°E, fragment tego lądu nazwano ‘NeuSchwabenland’ (Brunk 1986: mapa 3 ; Mills 2003). W tym obszarze Niemcy  odkryli nowe pasmo górskie, mające ponad 800km długości, na 3000m wysokie i oddalone od wybrzeża o 200 km(Ritscher 1942).

Norwegowie nie widzieli tych nowych gór, gdy badali i fotografowali z powietrza krawędź lądolodu przy Dronning Maud Land podczas wyprawy w roku 1929. Jakkolwiek mieli  swoje odkrycie dokonane w dniu 6 lutego 1937 roku, gór zwanych Sor Rondane znajdujących się 200 km od wybrzeża w pobliżu 26°E (Christensen, 1939).

Dalsze niemieckie wyprawy były planowane na lata 1939-1940 i 1940-1941, mogły one doprowadzić do budowy bazy i miałyby na celu dalsze skuteczne rozpoznanie terenu, lecz nie zostały zrealizowane z powodu wybuchu wojny (LüDECKE 2004: 86-89). Autorzy nie byli w stanie znaleźć  niemieckich dokumentów wskazujących, że kontynuowali oni swoją działalność w obrębie Dronning Maud Land, po wyprawie Schwabenland i podczas trwania II Wojny Światowej (LüDECKE 2004). W rzeczywistości, nie odnotowano oficjalnej działalności Niemców na Antarktydzie aż do 1959 roku, kiedy to pierwsi Niemcy postawili stopę w Dronning Maud Land wraz z rosyjską wyprawą kierująca się do Schirmacher Oasis ( Gernandt 1984).

W przeciwieństwie do Niemców, Brytyjczycy byli aktywni na Antarktydzie podczas wojny. W ramach swoich kolonialnych aspiracji, Wielka Brytania miała określone roszczenia do fragmentu Antarktydy leżącego między długościami geograficznymi 20°W a 80°W, który obejmuje Półwsep Antarktycznego i prawie wszystkie okoliczne wyspy, Szetlandy Południowe, South Orkney, South Sandwich Islands i South Georgia, z których wszystkie stały się znane pod wspólną nazwą Falkland Islands Dependencies, i Falkland Islands  będących najbliżej kolonii brytyjskiej ( Fuchs 1982: 20 ). Formalne przejęcie tych ziem został ogłoszony w Letters Patent z 1908 roku (zmienionego w 1917 r. ) . Pomiędzy latami 1925 i 1947 Argentyna, zdobyła ten sam region, podobnie jak Chile w 1940 ( Fuchs 1982: 20-21 ).

Mając na uwadze, że na początku II Wojny Światowej, Argentyna i Chile były przyjazne wobec Niemiec, Wielka Brytania postanowiła podczas trwania wojny, że musi zademonstrować zajęcie tego miejsca, i pokazać je innym jako jeden ze środków obalających te konkurujące roszczenia innych krajów. Brytyjczycy zdecydowali się to zrobić poprzez stworzenie stałych baz załogowych, które mogłyby być wykorzystywane w celu uzyskania informacji na temat aktywności morskiej okrętów, oraz ewentualnie zakazać  wykorzystania portów przez statki niemieckie, równocześnie wspierać zespoły naukowców zaangażowanych w odkrycia geograficzne i badania naukowe ( Fuchs 1982: 22 -54 ). Przejmowanie wysp mogących stanowić dogodne miejsce do założenia baz przez potencjalnych wrogów zaczęło się wizytą HMS Queen począwszy od Bermudów do Deception Island. Na zachodnim wybrzeżu Półwyspu Antarktycznego w marcu 1941 roku zniszczono zapasy węgla i przebito zbiorniki z paliwem. Argentyna umieściła znaki suwerenności na Deception Island w 1942 roku. Zostały one zniszczone w styczniu 1943 roku przez HMS Carnarvon Castle, i zastąpione flagą Zjednoczonego Królestwa Brytyjskiego ( Sullivan 1957).

W 1943 roku Wielka Brytania rozpoczęła planowanie okupacji terytorium. Tajne ćwiczenia wojskowe o kryptonimie ‘Operacja Tabarin’, została zainicjowana przez Royal Navy w celu umożliwienia założenia baz na półwyspie i na  zachodnich wyspach( Fuchs 1982: 22-54 ; Mills 2003: 489). Według tych autorów, brytyjskie interesy wojenne nie obejmowały Dronning Maud Land, znajdujący się 1000 kilometrów na wschód od ich pozycji i oddzielony Morzem Weddella.
Następnym dobrze udokumentowanym wydarzeniem dotyczącym tematu tego artykułu nastąpiło w dniu 10 lipca 1945roku, dwa miesiące po kapitulacji Niemiec, gdy niemiecki Ubot (U- 530), wpłynął do argentyńskiej bazy morskiej w Mar del Plata (NARA 1985, Blair , 1998). Leutnant Otto Wermuth kapitan U-530, wierzył że zostanie dobrze przyjęty przez Argentyńczyków. Jego przybycie stworzyło wiele spekulacji. Pomijając wiadomość o samobójstwie Hitlera w dniu 30 kwietnia, wielu uwierzyło że U-530 w jakiś sposób przemyciło Hitlera wraz z Ewą Braun, Martinem Bormann’em i innymi Niemcami, wysadzając ich albo na wybrzeżu Patagonii lub w ‘NeuSchwabenland’ na Antarktydzie. W dniu 16 lipca, szczegółowy opis rzekomego lotu Hitlera do kryjówki w Dronning Maud Land na Antarktydzie, został opublikowany w argentyńskiej gazecie ‘La Critica’ przez Władysław Szabo, węgierskiego emigranta mieszkającego w Argentynie ( Szabo 1947 : 8 ). Ta wiadomość powtarzała się w największych gazetach na całym świecie, na przykład pod tytułem "Hitlera na Antarktyckim lodzie" w Toronto (Toronto Daily Star 18 lipca 1945). Spekulacje wzrosły, gdy U-977 pod dowództwem Oberleutnanta Heinza Schaeffera, pojawiła się w Mar del Plata w dniu 17 sierpnia (Schaeffer 1952 NARA 1985, Blair 1998).

Argentyna była na tyle silnym krajem pod koniec wojny, że Wermuth i Schaeffer oraz ich załogi stały się jeńcami wojennymi i byli przesłuchiwani przez oficerów Argentyńskiej Marynarki Wojennej jak i przez US Navy i Royal Navy ( Schaeffer 1952). Koncentrując się na uzyskaniu informacji dotyczących ewentualnej możliwości ucieczki z Niemiec na pokładzie łodzi podwodnej Hitlera jak i innych wysokich rangą nazistów. Ostatecznie śledczy byli zadowoleni, że ostatnie przybycie okrętów podwodnych na wody południowego Atlantyku było zupełnie nieszkodliwe. Wermuth i Schaeffer zostali zwolnieni.
To jednak, nie powstrzymało spekulacji. W książce z roku 1947 Szabo stwierdził że Hitler żyje, a oba okręty były częścią konwoju łodzi podwodnych, która przewiozła Hitlera i innych wyższych notabli z III Rzeszy na Antarktydę, gdzie powstało ‘NeueBerchtesgaden’ utworzone na bazie z 1938/39 założonej przez statek Schwabenland, na rozkaz admirała Dönitz’a. Pomimo zaprzeczeń Schaeffera (Schaeffer 1952), plotka nadal była rozprzestrzeniana (patrz Matterna i Friedrich 1975: 68 ; Landig 1980).

Buechner i Bernhart (1989 : 216 ) zaproponowali inną wersję, twierdząc że Hitler rzeczywiście zmarł w swoim bunkrze w Berlinie, a na pokładzie U- 977 był transportowane jego prochy, których miejscem docelowym była rzekomo Antarktyda. U-bot był jednym z wielu okrętów podwodnych udających się w konwoju do Mar del Plata . Według tych autorów, prochy zostały złożone wraz z innymi nazistowskimi skarbami do brązowo-ołowianych skrzynek  które zostały wyładowane w Dronning Maud Land przez U-530, i umieszczone w ‘naturalnej jaskini lodowej’ znajdującej się gdzieś w górach Muhlig-Hofmann (Buechner i Bernhart 1989: 188). By podgrzać atmosferę autentyczności tej opowieści, Bernhart twierdził, że jest jednym z członków załogi U-530, choć jego nazwisko nie jest widoczne na liście załogowej U-530 będącą w posiadaniu przez Argentyńską Marynarkę Wojenną(Szabo 1947 :13-14).

‘NeueBerchtesgaden’ pojawia się, jak tajemniczy konwój, będący wymysłem Szabo (1947 : 155)  i był ulubionym elementem nazistowskiej mitologii  zaczynając od (Goodrick–Clarke 2002). Kilku pisarzy zaakceptowało istnienie rzekomej  bazy, oraz spisku którego celem było powstrzymywanie jakichkolwiek informacji o niej (na przykład Mattern i Friedrich 1975 , Friedrich 1979 ; Stevens 1997 r., 2003 r., Choron data nieznana ; Farrell 2005 r., a Robert 2005a 2005b , 2005c ) . Rozwijając Szabo (1947 : 200-202 ),każdy z nich w oparciu o poprzednika, twierdził że siły amerykańskie zaatakowały niemiecką bazę podczas operacji ‘HighJump’ latem 1946/47, i że te siły zostały odparte przez tajną broń będącą w rękach niemieckich obrońców, a w rezultacie siły USA musiały opuścić ten teren wcześniej, niż planowały. Opowieść staje się coraz bardziej skomplikowana w miarę upływu czasu.

Inna wersja tych wydarzeń został niedawno opublikowany przez Roberta ( 2005a , 2005B , 2005c ) w trylogii p.t. ‘Tajna wojna Wielkiej Brytanii w Antarktyce’. Robert twierdzi, nie tylko to że istniała w rzeczy samej tajna niemiecka baza w Dronning Maud Land podczas II wojny światowej,  ale i to że Brytyjczycy wyszpiegowali to z własnej tajnej bazy mieszczącej się również na Dronning Maud Land. Twierdzi on, że komandosi armii brytyjskiej SAS zaatakowali i próbowali zniszczyć niemiecką bazę w okolicach Bożego Narodzenia 1945 roku. Według Roberta ( 2005c ), próba ta była nieskuteczna, podobnie jak kolejne próby prowadzone przez USA (operacja HighJump). Niemiecka baza została ostatecznie zniszczona w wyniku potajemnych eksplozji trzech bomb atomowych, wykonanych bezpośrednio nad nią w 1958 roku w ramach działalności IGY. Robert ( 2005c ) twierdzi, że prawda o niemieckiej bazie oraz ataki na nią przeprowadzane przez siły brytyjskie i amerykańskie zostały celowo utajnione  przez rządy Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. To celowe wyciszanie opisuje jako "parodię historii".

Gdyby propozycje Szabo, Roberta i innych wymienionych powyżej były prawdziwe stałyby się fascynujące dla historii i nauki. Rzeczywiście, jest pewien element prawdy w tych wszystkich opowieściach. Niemcy zamierzali zbudować bazę w Dronning Maud Land. Istniały tajne Brytyjskie bazy na Antarktydzie w czasie II Wojny Światowej. Operacja  ‘HighJump’ to przede wszystkim ćwiczenia wojskowe, których wyniki były początkowo sklasyfikowany i ukryty przed opinią publiczną. Trzy tajne eksplozje jądrowe miały miejsce w tym regionie, w 1958 roku. Ale czy  fakty  wplecione do kompleksowej opowieści o wspólnym wątku, jak przedstawiają nam Robert Stevens, Farrell, Friedrich, Mattern i Choron mają podstawę by w nią wierzyć? Czy może, są one jedynie bezpodstawną częścią legendarnego przeżycia Hitlera, jak sugeruje w  nazistowskiej mitologii Goodrick - Clarke (2002 )?

C.D.N. …?

Tłumaczenie Zbeeanger 01/2014 na podstawie: Hitler’s Antarctic base: the myth and the reality.

Colin Summerhayes  Scott Polar Research Institute, University of Cambridge, Lensfield Road, Cambridge CB2 1ER
Peter Beeching  402–800 Eglinton Av. W., Toronto, M5N 1G1, Canada      Received May 2006

P.S.
Witam.
Ze względu na obszerność  tłumaczonego materiału, jego dalsze losy będą uzależnione od was drodzy czytelnicy. Jeśli temat będzie cieszył się waszym zainteresowaniem, postaram się w miarę moich możliwości czasowych, podzielić go na kilka części i wklejać regularnie (np. co piątek ) kolejne tłumaczone rozdziały, więc może nas czekać ciekawa historia, opisana w kilku odcinkach.

W przypadku małego zainteresowania zakończę artykuł w tym  miejscu. Pod spodem, podam link do źródłowego pdf’a, i dalej sami będziecie mogli doczytać resztę, tej jak osobiście uważam, ciekawej historii. Z góry dziękuję za zrozumienie i oczekuję na wasze komentarze, co dalszych losów tego tłumaczenia.
Na koniec podaję źródła na których bazowali autorzy (jest tego trochę).

Zbeeanger.

P.S.2
Jak widzimy, ilość materiałów źródłowych jest ogromna. Autorzy zadali sobie wiele trudu, by historia przez nich przytoczona, była podparta konkretnym materiałem źródłowym.

Źródła:
Amundsen, R. 1912. The south pole. London: John Murray.
Amundsen, R. 1927. My life as an explorer. London: Heinemann.
Anderson, J.B. 1991. The Antarctic continental shelf: results from marine geological and geophysical investigations. In: Tingey, R.J. (editor). The geology of Antarctica. Oxford: Clarendon Press (Oxford Monographs on Geology and Geophysics 17): 284–334.
Anderson, J.B. 1999. Antarctic marine geology. Cambridge: Cambridge University Press.
Barton, M.X. 1960. We want you: is Hitler alive? Los Angeles: Futura Press.
Barton, M.X. 1968. The German saucer story. Los Angeles: Futura Press.
Bayliss, E.P. 1939. Antarctica. 1:10,000,000 map. Canberra: Property and Survey Branch, Department of the Interior.
Bayliss, E.P., and J.S. Cumpston. 1939. Map of Antarctica: handbook and index. Canberra: Department of External Affairs.
Bell, R.E., M. Studinger, M.A. Fahnestock, and C.A. Shuman. 2006. Tectonically controlled subglacial lakes on the flanks of the Gamburtsev subglacial mountains, East Antarctica. Geophysical Research Letters 33: L02504 doi: 10.1029/2005GL025207.
Bentley, C.R. 1991 Configuration and structure of the subglacial crust. In Tingey, R.J. (editor). The geology of Antarctica. Oxford: Clarendon Press (Oxford Monographs on Geology and Geophysics 17): 335–364.
Bertrand, K.J. 1967. A look at Operation Highjump twenty years later. Antarctic Journal of the United States 2(1): 5–12.
Bertrand, K.J. 1971. Americans in Antarctica 1775–1948. New York: American Geographical Society (Special Publication 39).
Blair, C. 1996. Hitler’s U-boat war: the hunters, 1939– 1942. New York: Random House.
Blair, C. 1998. Hitler’s U-boat war: the hunted, 1942–1945. New York: Random House.
Borman, P., and D. Fritzsche (editors). 1995. The Schirmacher Oasis, Queen Maud Land, east Antarctica, and its surroundings. Gotha: Justus Perthes Verlag.
Brunk, K. 1986. Kartographische Arbeiten und deutsche Namengebung in Neuschwabenland, Antarktis. Bisherige Arbeiten, Rekonstruktion der Flugwege der Deutschen Antarktischen Expedition 1938/39 und Neubearbeitung des deutschen Namensgutes in Neuschwabenland. Frankfurt-am-Main: Institut fur Angewandte Geodasie (Geodatischen Komommission der Bayerischen Akademie der Wissenschaften, Reihe E, Heft Nr. 24, Teil I, II).
Brunk, K. 1987. Die Rekonstruktion der Bildfluge und die Neubearbeitung des Namensgutes der Deutschen Antarktischen Expedition 1938/39 in Neuschwabenland, Antarktis. Polarforschung 57(3): 191–197.
Buechner, H.A., and W. Bernhard. 1989. Hitler’s ashes. Metairie, Louisiana: Thunderbird Press.
Byrd, R.E. 1947. Our navy explores Antarctica. National Geographic Magazine (4): 429–522.
Choron, E.J. (date unkown), How high can you jump? Operation Highjump and the ‘UFO’ connection. URL: http://www.rense.com/general35/op.htm.
Christensen, L. 1935. Such is the Antarctic. London: Hodder and Stoughton.
Christensen, L. 1939. Recent reconnaissance flights in the Antarctic. Geographical Journal XCIV: 192–203.
Deutsche Seewarte. 1939. Vorbericht uber die Deutsche Antarktische Expedition 1938/39. Annalen der Hydrographie und Maritimen Meteorologie VIII: Beihheft.
Dewing, C.E., and L.E. Kelsey. 1955. Preliminary inventory of the records of the United States Antarctic Service. Washington: National Archives and Records Service.
Dillon, M., and R. Bradford. 1987. Rogue warrior of the SAS: the Blair Mayne legend. London: Mainstream Publishing.
Farrell, J.P. 2005. Reich of the black sun. Kempton, Illinois: Adventures Unlimited Press.
Friedrich, C. 1979. Germany’s Antarctic claim: secret Nazi polar expeditions. Toronto: Samisdat Publishers.
Fuchs, V. 1982. Of ice and men: the story of the British Antarctic Survey 1943–73. Oswestry: Anthony Nelson.
German, C.R., L.M. Parson, and R.A. Mills. 1996. Midocean ridges and hydrothermal activity. In: Summerhayes, C.P., and S.A. Thorpe (editors). Oceanography: an illustrated guide. London: Manson Publishing: 152–164.
Giaever, J. 1954. The white desert. The official account of the Norwegian-British-Swedish Antarctic expedition. London: Chatto and Windus.
Giaever, J., and V. Schytt. 1963. General report of the expedition. Norwegian-British-Swedish Antarctic expedition, 1949–52. Oslo: Oslo University Press (Scientific results 6(3)).
Gernandt, H. 1984. Erlebnis Antarktis. Berlin: Transpress.
Gimblett, R.H. 2004 Canada’s submarines in context. SITREP 64(5): 13–15 (Royal Canadian Military Institute, Ottawa).
Gloersen, P., W.J. Campbell, D.J. Cavalieri, J.C. Comiso, C.L. Parkinson, and H.J. Zwally. 1992. Arctic and Antarctic sea ice 1978–1987: satellite passive microwave observations and analysis. Washington: NASA (SP- 511).
Goodrick-Clarke, N. 2002. Black sun: aryan cults, esoteric Nazism and the politics of identity. New York: New York University Press.
Hansom, J.D., and J. E. Gordon. 1998. Antarctic environment and resources: a geographical perspective. Harlow and New York: Longman Press.
Headland, R.K. 1989. Chronological list of Antarctic expeditions and related historical events. Cambridge: Cambridge University Press.
Headland, R.K. In press. A chronology of Antarctic exploration. Herrmann, E. 1942. Deutsche Forscher im S¨udpolarmeer. Berlin: Safari Verlag.
Hisdal, V. 1956. Wind. Norwegian-British-Swedish Antarctic expedition 1949–52. Oslo: Oslo University Press (Scientific Results 1(2B)): 67–121.
Hisdal, V. 1960. Temperature. Norwegian-British-Swedish Antarctic expedition 1949–52. Oslo: Oslo University Press (Scientific Results 1(2C)): 125–182.
James, D. 1949. That frozen land: the story of a year in the Antarctic. London: Falcon Press.
Kraul, O. 1939. K¨ apt’n Kraul Erz¨ ahlt. Berlin: F.A. Herbig.
Kraul, O. 1942. Die Eisverh¨ altnisse in Antarktischen Gew¨assern. In: Ritscher, A. (editor). Wissenschaftliche und fliegerische Ergebnisse der Deutschen Antarktischen Expedition 1938/39. Leipzig: Koehler und Ameland (Auftrag der Deutschen Forschungsgemeinschaft): 273–281.
Landig, W. 1980. Wolfszeit um Thule. Vienna: Volkstum- Verlag.
Landig, W. 1991. Rebellen fuer Thule das Erbe von Atlantis. Vienna: Volkstum-Verlag.
Leary, W.M. 1999. Under ice. College Station: Texas A & M University Press.
Ludecke, C. 2004. In Geheimer Mission zur Antarktis: Die Dritte Deutsche Antarktische Expedition 1938/39 und der Plan einer territorialen Festetzung zur Sicherung des Walfangs. Hamburg: Convent Verlag GmbH (Deutsches Schifffahrtsmuseum 26): 75–100.
Mattern, W. 1974 UFO’s Unbekanntes Flugobjekt. Letzte Geheimwaffe des Dritten Reiches? Toronto: Samisdat Press.
Mattern, W. and C. Friedrich. 1975. UFO’s: Nazi secret weapon? Toronto: Samisdat Pubs. Ltd.
Meding, H. 1992. Flucht vor N¨ urnberg? Deutsche and ¨osterreichsche Einwanderung in Argentinien, 1945– 1955. K¨ oln, Weimar, Wien: Bohlau Verlag.
Mills, W.J. 2003. Polar frontiers: a historical encyclopedia. 2 vols. Oxford: ABc-Clio.
NARA. 1985. Records relating to U-boat warfare, 1939– 1945. Washington: National Archives and Records Administration (Guides to the Microfilmed Records Of the German Navy, 1850–1945 (2)).
Newton, R.C. 1998. Submarinos Alemanos en Argentina. Historia y Arqueologica Maritima. URL: http://www. histarmar.com.ar/InfHistorica/BusquedasUBoats/5- InformeCeanaCastellano.htm
Ohta, Y. 1999. Natural environment map, Gjelsvikfjella and western M¨ uhlig-Hoffmanfjella, Dronning Maud Land, East Antarctica, 1:1,000,000. Tromso: Norwegian Polar Institute (Temakart No. 24)
Park, R.L. 2001. Voodoo science: the road from foolishness to fraud. Oxford: Oxford University Press.
Park, R.L. 2003. The seven warning signs of bogus science. The Chronicle Review 49(21) (31 January 2003, B20).
Rae, J. 1995. Operation Tabarin; the archives of a British Antarctic expedition in wartime. In Walton, D., W. J. Mills, and C.M. Phillips (editors). Bipolar information initiatives: the needs of polar research. Bluntisham: Bluntisham Books (Proceedings 15th Polar Libraries Colloquium): 174–175.
Ritscher, A. 1942. Wissenschaftliche und fliegerische Ergebnisse der Deutschen Antarktischen Expedition 1938/39. Leipzig: Koehler und Ameland (Auftrag der Deutschen Forschungsgemeinschaft): 273–281.
Ritscher, A. 1946. Oasen in Antarktika. Polarforschung 16(1/2) erschienen 1948: 70–71.
Ritscher, A. 1948. Vor 10 Jahren. Polarforschung 18(1/2) erschienen 1950: 30–32.
Ritscher, A. 1958. Deutsche Antarktische Expedition 1938/39. Wissenschaftliche und fliegerische Ergebnisse. Bd. 2. Hamburg: Helmut Striedieck (Geographisch-Kartographische Anstalt Mundus).
Robert, J. 2005a. Britain’s secret war in Antarctica, Part 1. Nexus Magazine 12(5). URL: http://www. nexusmagazine.com/articles/SecretWar1.html
Robert, J. 2005b. Britain’s secret war in Antarctica, Part 2. Nexus Magazine 12(6). URL: http://www. nexusmagazine.com/articles/SecretWar2.html
Robert, J. 2005c. Britain’s secret war in Antarctica, Part 3. Nexus Magazine 13(1). URL: http://www. nexusmagazine.com/articles/SecretWar3.html
Rose, L.A. 1980. Assault on eternity: Richard E. Byrd and the exploration of Antarctica 1946–47. Annapolis: Naval Institute Press.
Ross, H. 2003.Paddy Mayne: Lt. Col. Blair ‘Paddy’Mayne, 1 SAS Regiment. Stroud: Sutton Publishing.
Royal Geographical Society. 1939. The course of Antarctic exploration between longitudes 20W and 110E. Geographical Journal 94: 204–208 and map following page 272.
Sagan, C. 1996. The demon-haunted world: science as a candle in the dark. New York: Ballantine Books.
Schaeffer, H. 1952. U-boat 977. New York: W. W. Norton & Co.
Schon, H. 2004. Mythos Neu-Schwabenland fur Hitler am Sudpol: die Deutsche Antarktis-Expedition 1938/39. Selent: Bonus-Verlag.
Shackleton, E. 1919. South. London: William Heinemann.
Sharpe, P. 1997. U-boat fact file. Leicester: Midland Publishing.
Solomon, S. 2001. The coldest march: Scott’s fatal Antarctic expedition. London: Heinemann.
Squires, H. 1992. SS eagle: the secret mission 1944–45. St. Johns: Jesperson Press.
Stevens, H. 1997. The last battalion and German Arctic, Antarctic and Andean bases. Gorman, California: The German Research Project.
Stevens, H. 2003. Hitler’s flying saucers. Kempton, Illinois: Adventures Unlimited Press.
Stonehouse, B. 2002. Encyclopaedia of Antarctica and the southern oceans. Chichester: John Wiley and Sons.
Sturrock, P.A. 1999. The UFO enigma: a new review of the physical evidence. New York: Warner Books.
Sullivan, W. 1957. Quest for a continent. New York: McGraw-Hill.
Sullivan, W. 1961. Assault on the unknown: the International Geophysical Year. New York: McGraw-Hill.
Swithinbank, C. 1999. Foothold on Antarctica. Lewes: The Book Guild.
Szabo, L. 1947 Hitler est vivant. Paris: SFELT.
Times Atlas. 2000. The Times atlas of the world – comprehensive edition. London: Times Books.
Tingey, R.J. 1991. The regional geology of Archaean and Proterozoic rocks in Antarctica. In Tingey, R.J. (editor). The geology of Antarctica. Oxford: Clarendon Press (Oxford Monographs on Geology and Geophysics 17): 1–73.
US Hydrographic Office. 1943. Chart No. 2562, 1:11,250,000. Washington: US Government Printing Office.
US Navy. 1947. Report of Operation Highjump; U.S. Navy Antarctic Development Project 1947. Washington DC., U.S.Navy Antarctic Development Project.
US Navy. 1948. Report of Operations, Second Antarctic Development Project (1947–48) (Operation Windmill). Washington: US Navy Antarctic Development Project.
Vyas, H.K., S.M. Bhandari, M.K. Dash, P.C. Pandey, N. Khare, A. Khanolkar, and N. Sharma. 2004. An atlas of Antarctic sea ice; from OCEANSAT-1 MSMR. Ahmedabad: Space Applications Centre (ISRO) and Goa: National Centre of Antarctic and Ocean Research.
Wohlthat, H. 1939. Die Deutsche Antarktische expedition 1938/39. Der Vierjahresplan 3(9): 613–617.
Wolff, E.W., E.D. Suttie, and D.A. Peel. 1999. Antarctic snow record of cadmium, copper, and zinc content during the twentieth century. Atmospheric Environment 33(10): 1535–1541.
Wynn, K. 1998. U-boat operations of the Second World War. Vol. 2. Annapolis: US Naval Institute.

@edit 22/3/14 kolejny odcinek w najbliższy piątek.