Skocz do zawartości


Zdjęcie

NASA i Rosja planują lądowanie na Wenus!

wenus lądowanie

  • Zaloguj się, aby dodać odpowiedź
5 odpowiedzi w tym temacie

#1

Kazuhaki.
  • Postów: 589
  • Tematów: 176
  • Płeć:Mężczyzna
  • Artykułów: 6
Reputacja znakomita
Reputacja

Napisano

Po ponad rocznej przerwie spowodowanej agresją Rosji na Ukrainę, NASA oraz rosyjski Instytut Badań Kosmicznych wznowiły rozmowy o wspólnej misji, której zadaniem byłoby badanie Wenus.

 

0dc247c07eee71a72cf9409729fb3455_L.jpg

 

NASA nie wysłała żadnej misji w kierunku Wenus od czasów sondy Magellan (1990-1994), która wykonała mapę 98% powierzchni planety uchwytując obiekty o rozmiarach nawet 100 metrów.

 

Jak dotąd NASA zobowiązała się jedynie do prowadzenia rozmów z rosyjską agencją o misji Venera-D, która mogłaby być wysłana na Wenus po roku 2020. Agencja kosmiczna zobowiązała się wykonać roczne studium wykonalności oraz odbyć kilka kolejnych spotkań w przyszłym roku. Następnie NASA oraz rosyjski Instytut Badań Kosmicznych (IKI) zdecydują o przyszłości współpracy – informuje portal Spaceflight Now.

 

„Osiągneliśmy spory postęp w rozmowach,” mówi David Senske, naukowiec z Jet Propulsion Laboratory, który jest kierownikiem zespołu definiowania nauki dla misji Venera-D ze strony amerykańskiej. „Dużo dowiedzieliśmy się o tym, jakie mają plany. Powiedziano nam, że to przedsięwzięcie IKI/Roskosmos, dlatego też to [Rosjanie] dowodzą projektem.”

 

Dla Rosji nowa misja na inną planetę ma bardzo duże znaczenie. Roskosmos ani jej odpowiedniki w ZSRR nie wysłały z powodzeniem, żadnej misji planetarnej od 1985 roku, kiedy to sondy Vega 1 oraz Vega 2 przeleciały w pobliżu Wenus i zbadały jej atmosferę w drodze do komety Halleya. Po kilku nieudanych próbach na początku lat dziewięćdziesiątych rosyjska agencja kosmiczna nie przeprowadziła ani jednej misji planetarnej. Pierwsza od dawna misja do marsjańskiego księżyca Fobosa w 2011 roku zakończyła się utratą kontaktu z sondą wkrótce po starcie.

 

pia00200-640x512.jpg

 

Wenus nosi imię rzymskiej bogini miłości i piękna i Rosjanie od dawna mają sentyment do tej planety. Podczas gdy NASA zawsze skupiała się na robotycznej eksploracji Marsa, Rosja zawsze skupiała się na Wenus – jednak rzadko z powodzeniem.

 

Między 1961 a 1964 rokiem ZSRR podjęła próbę wysłania co najmniej dziewięciu sond do Wenus poczynając od Sputnika 7 do Zond 1 – niestety wszystkie zakończyły się niepowodzeniem. Większość usterek dotyczyła rakiet. Następnie, w 1966 roku sonda Venera 2 przeleciała 24 000 km od powierzchni planety, jednak komunikacja z sondą została utracona podczas zbliżania do Wenus. W drugiej połowie 1966 roku sonda Venera 3 podjęła próbę lądowania na Wenus jednak została pokonana przez bardzo gestą atmosferę Wenus, gdzie ciśnienie jest 92-krotnie większe niż na Ziemi.

 

W końcu od 1970 do 1975 roku – okresie, który można uważać za złote czasy rosyjskiej eksploracji planet – sondy Venera 7, 8 , 9 i 10 z powodzeniem wylądowały na Wenus. Sonda Venera 8 była pierwszym skutecznym lądowaniem na powierzchni innej planety. Venera 9 przesłała pierwsze zdjęcia  powierzchni Wenus. Wszystkie cztery sondy przetrwały na powierzchni planety mniej niż godzinę od lądowania, bowiem niesamowite ciśnienie oraz średnia temperatura powierzchni wynosząca 460 stopni Celsjusza z łatwością niszczyły wszystkie sondy.

 

Wraz z misją Venera-D, po raz pierwszy zaproponowaną w 2004 roku, Rosja miała nadzieję wysłania na Wenus dużo bardziej odpornego lądownika. Litera D w nazwie misji to pierwsza litera rosyjskiego słowa „долгоживущие” czyli długotrwała. Wstępnie rosjanie planowali stworzenie lądownika, który byłby w stanie przetrwać w wenusjańskich warunkach do 30 dni. Jednak niepowodzenie misji na Fobosa spowodowało kolejne opóźnienia rosyjskiego programu badań planetarnych i znaczne okrojenie ambicji agencji.

Teraz, we współpracy z NASA, Rosja ma nadzieję na współdzielenie kosztów. W zamian za wkład finansowy NASA będzie mogła zrealizować kilka celów badawczych za pomocą nowoczesnego orbitera oraz krótkotrwałego lądownika. Grupa zajmująca się badaniami Wenus jako swój główny cel określiła sprawdzenie w jaki sposób Wenus tak dramatycznie zaczęła odróżniać się od Ziemi – skupiając się przy tym na formowaniu, ewolucji i historii klimatu na Wenus.

 

Co więcej, w przeciwieństwie do Rosji, NASA nigdy nie wylądowała na powierzchni Wenus.

 

źródło


  • 1



#2

Dager.
  • Postów: 3079
  • Tematów: 64
  • Płeć:Mężczyzna
Reputacja znakomita
Reputacja

Napisano

Ostatnie zdanie tego artykułu nie jest zgodne z prawdą. W 1978r sonda NASA "Pioneer-Venus" wtargnęła w atmosferę planety i uwolniła cztery kapsuły, które z rożnym powodzeniem dotarły do powierzchni Wenus. Trzy kapsuły przekazywały dane o stanie fizycznym atmosfery aż do momentu rozbicia się, ostatnia działała ponad godzinę już na powierzchni Wenus.

 

1. Ogólny wygląd sondy "Pioneer-Venus" - foto domena publiczna.

 

948c1fd6b3be.jpg

 

2. Ogólna mapa Wenus z zaznaczeniem punktów lądowania radzieckich sond "Wenera" (V) oraz kapsuł "Pioneer-Venus" (PV). Źródło - Ph. Stooke. Unmanned Spaceflight.com

 

78d580fa9f99.jpg


  • 1



#3 Gość_critter☆

Gość_critter☆.
  • Tematów: 0

Napisano

Było kilka programów mających na celu wysłanie sond na Wenus.

 

Wenera 3
Sonda została wystrzelona z Ziemi 16 listopada 1965 roku i dotarła do Wenus 1 marca 1966 roku. Lądownik Wenery 3 jest pierwszym urządzeniem zbudowanym ludzką ręką, który wylądował (w tym przypadku zderzył się) na powierzchni innej planety. Z powodu awarii systemu komunikacyjnego lądownika, nie uzyskano żadnych informacji o Wenus. Można jednak przypuszczać, że ogromne ciśnienie atmosfery i tak zniszczyło lądownik już w trakcie opadani ku powierzchni.

Wenera 4
Sonda została wystrzelona z Ziemi 12 czerwca 1967 roku i weszła w atmosferę Wenus 18 października tego samego roku. Oddzielony wcześniej próbnik atmosferyczny opadał na spadochronie i transmitował dane aż do wysokości około 25 kilometrów (wówczas to wyczerpały się jego baterie elektryczne lub został zniszczony przez potężne ciśnienie atmosfery). Wenera 4 wykryła, że atmosfera Wenus składa się prawie w całości z dwutlenku węgla, a jej temperatura waha się od 31 °C (górne warstwy) aż do 271 °C (bliżej powierzchni). Ostatni pomiar ciśnienia atmosferycznego wskazywał na wartość 18,5 atmosfery.

Wenera 5 i 6
Wenery 5 i 6 zostały wystrzelone odpowiednio 5 i 10 stycznia 1969 roku. Wenera 5 dotarła do Wenus 16 maja 1969 roku, Wenera 6 dzień później. Po wejściu w atmosferę próbniki rozłożyły spadochrony i opadając ku powierzchni, badały jej właściwości. Obydwa próbniki transmitowały zgromadzone dane przez nieco ponad 50 minut i dotarły do warstwy atmosferycznej, w której panowała temperatura 320° C i ciśnienie około 27 atmosfer. Efektem misji Wenery 5 jest również prawdopodobnie pierwsza detekcja błysku wyładowania elektrycznego w atmosferze Wenus.

Wenera 7
Sonda została wystrzelona z Ziemi 17 sierpnia 1970 roku i weszła w atmosferę Wenus 15 grudnia 1970 roku. Po 35-minutowym locie przez atmosferę (prawdopodobnie spadochron został rozerwany przez silne wiatry) lądownik dotarł do powierzchni i przez kolejne 23 minuty nadawał jeszcze słabe sygnały telemetryczne (tym samym Wenera 7 stała się pierwszą sondą kosmiczną, która przesłała dane z powierzchni innej planety). Z przeprowadzonych pomiarów wynikało, że temperatura przy powierzchni wynosi około 475 °C, a ciśnienie atmosferyczne jest dziewięćdziesiąt razy większe niż ziemskie.

Wenera 8
Sonda została wystrzelona 27 marca 1972 roku i weszła w atmosferę Wenus 22 lipca 1972 roku. Do wytracenia prędkości lądownika zastosowano hamowanie atmosferyczne oraz spadochron. W trakcie 55-minutowego opadania ku powierzchni instrumenty badały strukturę i właściwości atmosfery. Pomiary kontynuowano przez kolejne 50 minut po wylądowaniu. Wenera 8 potwierdziła wcześniejsze dane o wysokiej temperaturze i ciśnieniu na powierzchni Wenus, przeprowadziła również pierwsze pomiary składu gruntu. Zmierzony poziom oświetlenia powierzchni Wenus okazał się wystarczający, aby wyposażyć kolejne lądowniki w kamery.

 
Panorama powierzchni Wenus z miejsca lądowania próbnika Wenera 9. 
Wenera 9 i 10
Sondy Wenera 9 i 10 (dwa zestawy orbiter-lądownik) zostały wystrzelone 8 i 14 czerwca 1975 roku. Lądownik Wenery 9 odłączył się od orbitera 20 października 1975 roku i dwa dni później wylądował na powierzchni w punkcie o współrzędnych 31,01° N i 291,64° E. Lądownik Wenery 9 jest pierwszym próbnikiem kosmicznym, który przesłał zdjęcie z powierzchni innej planety. Lądownik Wenery 10 odłączył się od orbitera 23 października 1975 roku i dwa dni później wylądował na powierzchni w punkcie o współrzędnych 15,42° N i 291,51° E (około 2200 km od lądownika Wenery 9). Orbitery Wenery 9 i 10 jako pierwsze sondy kosmiczne weszły na orbitę Wenus i służyły jako przekaźniki sygnałów radiowych z lądowników oraz badały strukturę atmosfery.

Pioneer Venus 1
Sonda została wystrzelona 20 maja 1978 roku i weszła na orbitę Wenus 4 grudnia 1978. Na pokładzie orbitera zamontowano 17 instrumentów naukowych. Za pomocą radaru sporządzono mapę prawie całej powierzchni małej rozdzielczości poziomej (około 80 kilometrów), ale znacznie lepszej (w porównaniu z pomiarami z Ziemi) rozdzielczości pionowej. Pioneer Venus 1 pozostał na orbicie aż do sierpnia 1992 roku, kiedy to zużył całe swoje paliwo i spłonął w atmosferze.

 
Artystyczna wizja czterech próbników atmosferycznych odłączonych od sondy Pioneer Venus 2. 
Pioneer Venus 2
Sonda została wystrzelona z Ziemi 8 sierpnia 1978 roku i dotarła do Wenus 9 grudnia 1978. Pioneer Venus 2 składał się z czterech oddzielnych próbników atmosferycznych: jednego dużego o średnicy 1,5 metra oraz trzech małych o średnicy 0,8 metra. Duży próbnik został odłączony od sondy 16 listopada, natomiast trzy małe cztery dni później. W trakcie lotu przez atmosferę małe próbniki wykonały pomiary struktury i właściwości fizycznych atmosfery, duży próbnik przeprowadził dodatkowo pomiary składu chemicznego. Jeden z próbników przetrwał zderzenie z powierzchnią i kontynuował transmisję danych telemetrycznych jeszcze przez godzinę. Sonda-matka również została wyposażona w instrumenty naukowe i zanim uległa zniszczeniu w atmosferze przeprowadziła pomiary właściwości jej górnych warstw.

Wenera 11 i 12
Sondy Wenera 11 i 12 (dwa zestawy sonda przelotowa-lądownik) zostały wystrzelone 9 i 14 września 1978 roku. Lądownik Wenery 9 wylądował na powierzchni Wenus 25 grudnia 1978 roku w miejscu o współrzędnych 14° S i 299° E (warunki: ciśnienie 92,6 atmosfer, temperatura 452 °C). Zebrane dane wskazywały na występowanie wyładowań elektrycznych oraz na obecność tlenku węgla w niższych warstwach atmosfery. Lądownik przesyłał dane przez 95 minut zanim sonda-matka nie wyszła poza zasięg jego nadajnika. Lądownik Wenery 12, który dotarł do powierzchni 21 grudnia 1978 roku w miejscu o współrzędnych 7° S i 294° E, przeznaczony był w szczególności do zbadania składu atmosfery oraz struktury chmur Wenus. Lądownik transmitował dane przez 110 minut zanim sonda-matka nie wyszła poza zasięg jego nadajnika. Po przelocie sondy-matki weszły na orbitę wokółsłoneczną.

Wenera 13 i 14
Sondy Wenera 13 i 14 zostały wystrzelone z Ziemi odpowiednio 30 października i 4 listopada 1981 roku. Lądownik Wenery 13 dotarł do powierzchni Wenus 1 marca 1982 roku (7,5° S i 303° E) i przesłał pierwsze kolorowe zdjęcie jej powierzchni. Specjalny wysięgnik pobrał próbkę powierzchni, która następnie została zbadana rentgenowskim spektrometrem fluorescencyjnym. Lądownik transmitował dane przez 127 minut zanim został uszkodzony przez wysoką temperaturę i ciśnienie. Lądownik Wenery 14 dotarł do powierzchni Wenus 5 marca 1982 roku w miejscu o współrzędnych 13,25° S i 310° E (około 950 km na południowy-zachód od lądownika Wenery 13). Wenera 14 również przesłała kolorowe zdjęcia powierzchni oraz wykonała analizy składu gruntu. Lądownik przetrwał na powierzchni tylko 57 minut zanim został zniszczony przez wysoką temperaturę i ciśnienie.

 
Panorama powierzchni Wenus w miejscu lądowania Wenery 13. 
Wenera 15 i 16
Sondy Wenera 15 i 16 zostały wystrzelone z Ziemi odpowiednio 2 i 7 czerwca 1983 roku i weszły na orbitę Wenus w tym samym dniu: 10 października 1983 roku. Ich zadaniem było stworzenie mapy radarowej (o rozdzielczości 1-2 km) północnej półkuli Wenus (od rejonów polarnych aż do szerokości około 30° N), obejmującej około 100 mln km² powierzchni planety. Dodatkowo za pomocą spektrometru podczerwieni Wenery 15, zbadano strukturę termiczną atmosfery, jej dynamikę oraz zróżnicowanie składu chemicznego.

Wega 1 i 2
Sondy Wega 1 i 2 zostały wystrzelone odpowiednio 15 i 21 grudnia 1984 roku. Sondy składały się z członu przelotowego (który po przelocie obok Wenus został skierowany do komety Halleya) oraz lądownika z balonem atmosferycznym. Sondy dotarły do Wenus 11 i 15 czerwca 1985 roku i zrzuciły lądowniki z balonami, które napełniły się trakcie opadania w atmosferze. W trakcie 47-godzinnej misji balony z aparaturą (termometry, barometry oraz nefelometry) poruszały się z prędkością około 240 km/h na wysokości 53 kilometrów. Lądownik Wegi 1 dotarł do powierzchni w punkcie o współrzędnych 8,10° N i 175,85° E i funkcjonował przez 22 minuty. Lądownik Wegi 2 wylądował w punkcie o współrzędnych 7,14° N i 177,67° E (około 1300 km od lądownika Wegi 1).

 
Mapa radarowa powierzchni Wenus sporządzona przez sondę Magellan. 
Magellan
Sonda Magellan została wystrzelona 4 maja 1989 roku i weszła na orbitę Wenus 10 sierpnia 1990 roku. Do końca swojej misji Magellan sporządził mapy radarowe ponad 98 procent powierzchni Wenus z rozdzielczością 100 metrów lub lepszą. Dodatkowo sporządzono mapy topograficzne powierzchni, zbadano pole grawitacyjne planety oraz właściwości górnych warstw atmosfery.

Venus Express
Venus Express została wystrzelona z Ziemi 9 listopada 2005 roku i weszła na orbitę Wenus 11 kwietnia 2006 roku. Pomimo że główna faza misji zakończyła się w 2007 roku, sonda nadal funkcjonuje i po raz kolejny planuje się przedłużenie jej misji do końca 2014 roku. Venus Express bada nie tylko atmosferę tej planety (efekt cieplarniany, strukturę i właściwości oraz jej oddziaływanie z wiatrem słonecznym), ale również jej słabe pole magnetyczne i oraz poszukuje oznak aktywności wulkanicznej i sejsmicznej.

Ostatnią sondą, która została wysłana do Wenus, jest japońska Akatsuki. Sonda została wystrzelona z Ziemi 20 maja 2010 roku, jednak manewr jej wejścia na orbitę Wenus (6-7 grudnia) nie powiódł się. Kolejna próba zostanie podjęta na przełomie 2016 i 2017 roku.


  • 2

#4

Dager.
  • Postów: 3079
  • Tematów: 64
  • Płeć:Mężczyzna
Reputacja znakomita
Reputacja

Napisano

Japońska sonda wenusjańska "Akatsuki" za drugim podejściem zdołała wykonać manewr hamujący i od grudnia ub. roku okrąża Wenus po wydłużonej orbicie eliptycznej. Do marca b.r. planuje się ukołowienie tej orbity do wysokości ok. 400km.


  • 0



#5 Gość_critter☆

Gość_critter☆.
  • Tematów: 0

Napisano

Japończycy zdaje się zaplanowali następne 2 lata na badanie wenus i wysyłanie tam swoich sond. Będzie się działo.


  • 1

#6

Kazuhaki.
  • Postów: 589
  • Tematów: 176
  • Płeć:Mężczyzna
  • Artykułów: 6
Reputacja znakomita
Reputacja

Napisano

Dodam, że sonda Akatsuki zaczęła krążyć na orbicie Wenus z opóźnieniem spowodowanym usterką dyszy silnika. 


  • 0






Inne tematy z jednym lub większą liczbą słów kluczowych: wenus, lądowanie

Użytkownicy przeglądający ten temat: 2

0 użytkowników, 2 gości oraz 0 użytkowników anonimowych